Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 261/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie II Wydział Karny z dnia 10 grudnia 2021 roku w sprawie II K 583/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety, podczas gdy ustalenie przebiegu granic działek leśnych na których miało dojść do popełnienia przez oskarżonego czynów objętych aktem oskarżenia było niezbędne do ustalenia czy wycinki drzew i wydobycia rumoszu dokonał na własnym, czy na cudzym gruncie, a tym samym przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zarzucane mu czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego geodety w celu ustalenia granic działek należących do żony oskarżonego nie było celowe. Dowód ten miałby znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyby oskarżony dokonał wycięcia drzew rosnących blisko granicy działek. Tymczasem oskarżony dokonał wycinki drzew leżących pośrodku sąsiadującej działki nr (...) oraz z następnej jeszcze działki należącej do T. L., w ogóle nie graniczącej z działkami (...). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wiarygodnych zeznań świadka K. G., który jako poprzedni właściciel działek (...) doskonale znał ich usytuowanie, wynikało bezspornie że oskarżony wycinał drzewa nie ze swoich działek (zwłaszcza, że na nich rosły tylko krzaki). Także i przewód sądowy wykazał, że hałda i wyrobisko rumoszu skalnego znajdowało się na działkach T. L., które nawet nie graniczyły z działkami (...).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zrzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony zarzut nie był zasadny i nie mógł spowodować zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na:

a) uznaniu wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne ze względu na fakt, że są one „sprzeczne z zeznaniami E. P. (1), która nie miała wątpliwości, że oskarżony był zorientowany co do przebiegu granic" podczas gdy zeznania świadka w tym zakresie stanowią jedynie jego subiektywną opinię, a żadne dowody takiego przekonania nie potwierdzają,

b) uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień M. D., w zakresie w jakim nie wiedział którędy przebiegają granice podczas gdy:

- nie ustalono, ani wcześniej, ani w toku niniejszego postępowania przebiegu granic działek,

- świadek P. P., który był na miejscu zdarzenia zeznał: „nie widziałem tam punktów granicznych",

- świadek K. G. jako poprzedni właściciel działki wskazał oznaczenie granicy działki jedynie jako trzy topole, a z drugiej strony jedno duże drzewo,

c) uznaniu, że M. D. znał przebieg granic i działał z zamiarem kierunkowym podczas gdy obiektywna ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, przeprowadzona w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku, że jeżeli do wycinki drzew i wydobycia rumoszu skalnego w rzeczywistości doszło na cudzej działce, M. D. dokonał tego wskutek pomylenia działek, a nie celowego działania na szkodę innych osób, na co wskazują:

- fakt wystąpienia oskarżonego do Starostwa Powiatowego o zezwolenie na wycinkę drzew,

- fakt zatrudnienia pracowników do wycinki drzew,

- przeprowadzenie wycinki drzew i wydobycia rumoszu skalnego w ciągu dnia na otwartej przestrzeni do której mogła mieć dostęp nieograniczona ilość osób,

- fakt zasięgnięcia opinii leśniczego w zakresie drzew do wycinki na przedmiotowym terenie,

- brak wyznaczonych granic działek sąsiednich do dokonanie wycinki drzew i wydobycia rumoszu okolicach własnej działki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący nie zdołał wykazać, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Natomiast Sąd I instancji rzetelnie, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, także ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

W szczególności Sąd meriti nie popełnił błędu nie dając wiary oskarżonemu, iż dokonał wycinki drzew oraz wydobycia rumoszu skalnego na skutek pomyłki. Nie ma racji skarżący, iż tylko z zeznań świadka E. P. (1) wynika, iż oskarżony był zorientowany co do przebiegu granic działek leśnych w tym obszarze. Także zeznania świadka E. P. (2) potwierdzają okoliczność, że kilka lat wcześniej, w czasie sporu z rodziną G., oskarżony złożył bloki skalne na działce P. i wówczas był poinformowany, że to nie jego działka i że musi zabrać te bloki. Okoliczność tę potwierdził także inny świadek – K. G..

Ponadto z innych dowodów i okoliczności sprawy należało wysnuć wniosek, iż oskarżony był zorientowany, co do przebiegu granic przedmiotowych działek leśnych.

Przede wszystkim, należy wskazać na okoliczność, że oskarżony nie dokonał wycinki drzew w pobliżu granicy oddzielającej działkę jego żony z sąsiednią działką, należącą do nieżyjącego W. G.. Drzewa były bowiem wycinane także z środkowej części sąsiadującej działki, a także z kolejnej działki leśnej należącej do T. L., w ogóle nie graniczącej z działką żony oskarżonego. Trudno uwierzyć, że ktoś mógłby się pomylić w ten sposób.

Zupełnie nie do uwierzenia jest też, że oskarżony pomyłkowo dokonywał wybierania rumoszu skalnego z działki pokrzywdzonego T. L., choć na działkach jego żony w ogóle nie było wyrobiska z rumoszem skalnym.

Trzeba też zwrócić uwagę na zeznania świadka K. G., który sprzedawał działki leśne oskarżonemu i jego żonie. Stwierdził on, że wraz z kupującymi kilkukrotnie był na tych działkach, oglądali je, oskarżony wiedział, co kupuje i gdzie znajdują się granice. Świadek K. G. przekazywał oskarżonemu, że w granicy z działką W. G. rośnie ,,wielki chojak”, a z drugiej strony (od działki P. Z.) rosną trzy topole. Były to punkty charakterystyczne, a w warunkach wiejskich, często w taki właśnie sposób, zwyczajowo, określa się granice działek leśnych. Ponadto na działkach kupionych od K. G. rosły generalnie krzaki, a jedynie kilkadziesiąt drzew rosło w miejscu oddalonym od rejonu wycinki drzew (od strony wsi T.). Stan zalesienia kupionych przez żonę oskarżonego działek odznaczał się więc od zalesionych działek sąsiadujących. Skoro zresztą oskarżony był na kupowanych działkach i widział, że rosną tam krzaki, to trudno uwierzyć, że mógł się pomylić wycinając drzewa, niektóre o znacznej grubości.

Oskarżony musiał być dobrze zorientowany, co do przebiegu działek w kompleksie leśnym Ż. - T. jeszcze i z tego choćby powodu, że zabiegał on o zakup kolejnej działki sąsiadującej z działką (...), będącej własnością P. Z.. Potwierdza to także analiza protokołów rozprawy z załączonych akt spraw cywilnych I C 348/14 i I C 349/14.

Niczego nie może tu zmienić powoływanie się na zeznania leśniczego – świadka P. P.. Świadek ten nie szukał bowiem punktów granicznych między poszczególnymi działkami leśnymi i nie odtwarzał przebiegu granic. Świadek pokazywał jedynie, które drzewa nadają się do wycięcia i informował oskarżonego, jakie są w tym względzie procedury. Świadek nie dokonywał natomiast weryfikacji, czy działki leśne rzeczywiście należały do oskarżonego lub jego żony, opierając się na samym oświadczeniu oskarżonego.

Podobnie, samo wystąpienie oskarżonego do Starostwa Powiatowego w O. o zezwolenie na wycinkę drzew, nie może przesądzać o tym, że oskarżony działał legalnie, czy też pozostawał w błędzie. Zresztą Starostwo Powiatowe nie wydało żadnej decyzji zezwalającej oskarżonemu lub jego żonie na wycinkę drzew.

O przekonaniu oskarżonego, co do legalności swoich działań wcale nie przemawia też okoliczność, że zatrudnił on pracowników do wycinki drzew i wydobycia rumoszu. Przecież skala podjętego przez oskarżonego przedsięwzięcia była tego rodzaju, że wymagała ona zaangażowania pracowników.

Żadnego znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego nie ma też – jak słusznie podniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego – dokonywanie wycinki drzew i wydobycia rumoszu w porze dziennej. Oczywistym bowiem jest, że wycinka drzew i wydobycie rumoszu w porze nocnej byłaby nie do wykonania i wiązałaby się z niebezpieczeństwem dla ludzi. Wymagałoby to oświetlenia lasu, co wzbudziłoby uwagę okolicznych mieszkańców. Co więcej, wycinka tak wielu drzew i wywóz tak znacznej ilości rumoszu wskazuje, że trwało to długi czas - wobec czego zasady doświadczenia i logicznego rozumowania wskazują, że dużo większym zagrożeniem byłoby działanie w porze nocnej. Prace wydobywcze i wycinanie odbywały się za dnia celowo - aby właśnie nie wzbudzić podejrzeń. Była to celowa taktyka oskarżonego, który nie obawiał się w tym zakresie mieszkańców pobliskich miejscowości.

Oskarżony twierdząc, iż nie wiedział, iż dokonuje wycięcia drzew i wydobycia rumoszu skalnego z działek leśnych nienależących do niego, powołuje się w istocie na kontratyp błędu, o którym mowa w art. 28 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem nie popełnia przestępstwa, kto pozostaje w usprawiedliwionym błędzie, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Zauważyć więc należy, że samo pozostawanie w błędzie nie jest jeszcze wystarczające dla uniknięcia odpowiedzialności karnej. Błąd unormowany w art. 28 § 1 k.k. musi być bowiem usprawiedliwiony. Z takim błędem będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy sprawcy nie można zarzucić, że gdyby dochował należytej staranności, to właściwie rozpoznałby zachodzącą rzeczywistość i tym samym uniknąłby błędu.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie nie można przyjąć, iż oskarżony działał w błędzie (o czym była już wyżej mowa), ani tym bardziej, że błąd ten był usprawiedliwiony (niezawiniony). Jeżeliby bowiem nawet założyć, że oskarżony nie był pewien, gdzie dokładnie przebiega granica działek leśnych jego żony, to powinien udać się do geodety, by ten ustalił na gruncie przebieg granic. Można było w zaistniałej sytuacji przynajmniej poprosić właścicieli sąsiednich działek o udanie się na planowane miejsce wycinki, celem ustalenia jak przebiegają granice. Tymczasem oskarżony żadnej z tych możliwości nie wykorzystał. Pominięcie tego, oczywistego dla każdego kroku (a zwłaszcza osoby zajmującej się zawodowo pozyskiwaniem kruszywa), jest nader wymowne.

Charakterystycznym jest, że oskarżony, od razu po przybyciu policji na miejsce zdarzenia powołał się na pomyłkę. Osoba, która pozostaje w usprawiedliwionym przekonaniu, że działa legalnie nie zdaje sobie przecież sprawy, że jest w błędzie. Należałoby zatem oczekiwać, że oskarżony początkowo będzie przekonywał policjantów, że dokonuje wycinki drzew oraz wywózki z rumoszu ze swojej działki leśnej. Tymczasem tego w niniejszej sprawie nie było. Oskarżony od razu zaczął lansować wersję, że popełnił pomyłkę. Wskazuje to na z góry założoną taktykę oskarżonego, który zapewne założył sobie, że w razie odkrycia jego działań, po prostu powoła się na pomyłkę, co do przebiegu granic działek leśnych.

Oceniając więc całościowo postępowanie oskarżonego trzeba stwierdzić, że miało ono postać zaplanowanego z góry działania, polegającego na wydobyciu rumoszu skalnego i wycięcia drzew z działek sąsiadujących z działką jego żony wraz z uwzględnieniem ryzyka interwencji organów oraz przygotowaniem się na taką ewentualność. Takie zachowanie absolutnie nie mieściło się w kategorii usprawiedliwionej nieświadomości, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Podejmowanie zachowań sprzecznych z prawem z założeniem, iż wątpliwości, co do przebiegu granicy, uchronią sprawcę przed odpowiedzialnością karną, z uwagi na możliwość powołania się na działanie w warunkach błędu, z pewnością nie może zostać zakwalifikowane jako działanie w warunkach błędu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zrzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawione zarzuty nie okazały się zasadne i nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

3.3.

- Zarzut obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów poprzez ustalenie ilości wydobytego rumoszu skalnego i ściętego drewna wyłącznie na podstawie zeznań świadków, mimo iż do tego ustalenia niezbędna była również wiedza specjalna, co w konsekwencji prowadziło do ustalenia błędnej kwoty odszkodowania,

- Zarzut obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. polegające na dowolnym określeniu wysokości ewentualnie zaistniałej szkody podczas gdy do ustalenia tej kwoty niezbędne są wiadomości specjalne, które posiada wyłącznie biegły rzeczoznawca w tym zakresie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty, dotyczące w istocie tożsamych zagadnień, mogą zostać omówione łącznie.

Nie ma racji skarżący, że w niniejszej sprawie błędnie określono ilość i wartość skradzionego drzewa. Przecież już w toku postępowania przygotowawczego przeprowadzono tak obiektywne dowody jak: protokół oględzin miejsca kradzieży (k. 11 – 15, 28 – 29), fotograficzną dokumentację poglądową (k.16, 30), czy też wycenę wartości skradzionego drewna, wykonaną przez Nadleśnictwo O. (k. 38 – 45). Dowody te nie były w żaden sposób kwestionowane, ani tym bardziej nie podważono ich wiarygodności w toku niniejszego postępowania.

Przyznać natomiast rację trzeba skarżącemu, iż ustalenie przez Sąd meriti ilości i wartości wydobytego, a następnie zabranego przez oskarżonego rumoszu skalnego, nastąpiło w sposób nader dowolny. Jak można wywnioskować z akt sprawy, Sąd Rejonowy oparł się tu w sposób dość bezkrytyczny na zeznaniach świadka E. P. (2). Nie negując, iż świadek ten wiedział, jakiej wielkości była wcześniej hałda (pryzma) rumoszu i orientuje się on w cenach tej kopaliny, to jednak jest to wycena dokonana ,,na oko”. Tym bardziej nie mogła być ona wiążąca, że E. P. (2) jest ojcem pokrzywdzonego T. L., na którego wraz z małżonką przepisał przedmiotową działkę, a zatem jest on zainteresowany jak najwyższą wyceną skradzionego mienia. Natomiast w trakcie postępowania dowodowego została przedłożona do akt sprawy opinia uprawnionego geodety G. E.. Opinia ta zawiera m.in. oparte na pomiarach geodezyjnych obliczenia objętości wyrobiska i wyliczenie objętości wydobytego rumoszu skalnego. Na tej podstawie można było obliczyć orientacyjną wagę oraz wartość skradzionej kopaliny. Trudno zrozumieć dlaczego Sąd Rejonowy odrzucił tego rodzaju dowód wykonany przecież przez profesjonalistę – geodetę uprawnionego i biegłego sądowego z listy Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim. To, że dowód ten nie został dopuszczony przez sam sąd, nie może być tu żadnym argumentem przesądzającym. Przepis art. 393 § 3 k.p.k. umożliwia bowiem dopuszczenie, jako dowodu, wszelkich dokumentów prywatnych powstałych poza postępowaniem, w tym także takich, które zostały sporządzone ,,dla jego celów". W pełni możliwym jest wykorzystanie dowodowe tego rodzaju ekspertyzy, jak każdego innego dowodu z dokumentu. Dowód taki podlega ocenie Sądu i jeżeli nie ma argumentów wskazujących na brak bezstronności, czy też niepełność ekspertyzy, nie ma przeszkód, aby została ona wykorzystana procesowo. Sąd Okręgowy nie dostrzega żadnych tego rodzaju okoliczności, wskazujących na brak fachowości, czy też na stronniczość omawianej tu ekspertyzy. Trzeba też mieć na uwadze, że wartość wyliczonej na jej podstawie szkody (157,2 ton skradzionego rumoszu skalnego o wartości nie mniejszej, niż 7860 złotych), jest wyraźnie mniejsza, niż wskazana w zarzucie aktu oskarżenia. Pomimo tego, strona oskarżycielska zdecydowała się przedłożyć do akt ww. ekspertyzę, co dodatkowo świadczy o jej obiektywizmie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zrzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skarżący nie sformułował w związku z podniesionymi zarzutami osobnych wniosków odwoławczych. Brak jest natomiast podstaw, by uwzględnić wniosek obrony zmierzający do uniewinnienia oskarżonego. Natomiast na skutek podniesionych zarzutów należało zmienić zaskarżony wyrok, w ten sposób, że w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia, w miejsce ustaleń dotyczących masy i wartości zagarniętego mienia, przyjęto, iż oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rumoszu skalnego o masie nie mniejszej, niż 157,2 ton i wartości nie mniejszej, niż 7860 złotych. Z kolei w miejsce rozstrzygnięcia z pkt 2 zaskarżonego wyroku Sąd odwoławczy nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz T. L. kwoty 7860 złotych.

3.4.

- zarzut obrazy przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 290 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nie orzeczenie na podstawie w/w przepisu nawiązki na rzecz pokrzywdzonych w wysokości podwójnej wartości wyrąbanego drzewa, podczas gdy przepis art. 290 § 2 k.k. przewiduje obligatoryjne nałożenie tego środka karnego wobec sprawcy przestępstwa z art. 290 § 1 k.k.;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, poprzez przyjęcie w opisie czynu III, że czyn został popełniony na szkodę nieustalonych osób, podczas gdy w postępowaniu ustalono pokrzywdzonego oraz osoby, które mogą wykonywać prawa pokrzywdzonego po jego śmierci.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba wniesione zarzuty dotyczą wspólnego zagadnienia i mogą zostać omówione łącznie.

Przedmiotowe postępowanie wykazało, iż kradzież drzewa zarzucana oskarżonemu w pkt III aktu oskarżenia, a następnie przypisana w zaskarżonym wyroku, nastąpiła z działki leśnej nr (...) należącej do nieżyjącego już W. G.. Niekwestionowanym jest też, że nie było przeprowadzonego postępowania spadkowego po zmarłym właścicielu działki leśnej 2070. Uprawnionym zatem jest twierdzenie, że o ile nie można wskazać konkretnie, kto odziedziczył przedmiotowa nieruchomość, to niewątpliwie jest to ktoś z kręgu spadkobierców zmarłego W. G.. Brak możliwości ustalenia w chwili obecnej, kto konkretnie odziedziczył działkę o nr (...), nie stoi natomiast na przeszkodzie uznaniu, kogo należy uznać za osobę pokrzywdzoną na skutek dokonania kradzieży drzewa z tej działki. W postępowaniu karnym, na co słusznie wskazuje się w apelacji prokuratora, istnieje przecież art. 52 § 1 k.p.k., który przewiduje, że w razie śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu przysługiwały, mogą wykonywać osoby najbliższe lub osoby pozostające na jego utrzymaniu, a w wypadku ich braku lub nieujawnienia – prokurator. Zgodnie z treścią art. 115 § 11 k.k. osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu. W przedmiotowej sprawie ustalono dwie takie osoby, to jest J. G. – żonę zmarłego syna W. G. i A. J. – córkę W. G.. Ponieważ art. 290 § 2 k.k. przewiduje obligatoryjne nałożenie na sprawcę kradzieży drzewa nawiązki w wysokości podwójnej wartości drzewa na rzecz pokrzywdzonego, takową nawiązkę należało zatem zasądzić na rzecz J. G. i A. J.. Nie ma przy tym żadnych przeszkód, aby w ewentualnym postępowaniu spadkowym po zmarłym W. G., zasądzone na rzecz ww. osób kwoty, mogły zostać uwzględnione, jako wchodzące w skład masy spadkowej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie opisu czynu III tak jak w akcie oskarżenia, orzeczenie za czyn III, na podstawie art. 290 § 2 k.k. nawiązki na rzecz spadkobierców osoby pokrzywdzonej w wysokości podwójnej wartości wyrąbanego drzewa - tj. kwoty 5 987,70 zł. a w pozostałej części o pozostawienie wyroku w mocy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut okazał się zasadny, Sąd Okręgowy na podstawie art. 290 § 2 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz A. J. i J. G. nawiązki w kwocie po 2993,85 złotych (co razem daje podwójną wartość skradzionego drzewa) w związku ze skazaniem go za czyn zarzucany w pkt III aktu oskarżenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

za wyjątkiem niżej opisanych zmian – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej wskazano w pkt 3.1 – 3.4, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego w kierunku zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego . Poza omówionymi zmianami, będącymi wynikiem częściowo uwzględnionych zarzutów apelacyjnych, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

a) w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia, w miejsce ustaleń dotyczących masy i wartości zagarniętego mienia, przyjęcie, iż oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rumoszu skalnego o masie nie mniejszej, niż 157,2 ton i wartości nie mniejszej, niż 7860 złotych;

b) w miejsce rozstrzygnięcia z pkt 2 zaskarżonego wyroku nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz T. L. kwoty 7860 złotych;

c) zasądzenie od oskarżonego na rzecz A. J. i J. G. nawiązki w kwocie po 2993,85 złotych w związku ze skazaniem go za czyn zarzucany w pkt III aktu oskarżenia;

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy powyższych rozstrzygnięć zostały szczegółowo omówione w pkt 3.3 i 3.4

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 - 4

O kosztach postępowania odwoławczego – mając na uwadze merytoryczną treść rozstrzygnięcia – orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Zgodnie z treścią art. 634 k.p.k. jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji. To z kolei reguluje przepis art. 627 k.p.k., który stanowi, że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Dlatego też od oskarżonego należało zasądzić na rzecz oskarżyciela posiłkowego poniesione na etapie postępowania odwoławczego, koszty zastępstwa adwokackiego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu odwoławczym, została ustalona w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, według stawek minimalnych.

Z tych też względów należało zasądzić od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa poniesione wydatki postępowania odwoławczego. Natomiast wysokość opłaty za II instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że czyn III został popełniony na szkodę nieustalonych osób i nie orzeczenie na podstawie art. 290 § 2 k.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonych w wysokości podwójnej wartości wyrąbanego drzewa.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana