Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 270/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 5 lutego 2025 roku wydany w sprawie II K 698/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1.

.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

w ynikające z apelacji obrońcy

- zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, a w konsekwencji także:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, prowadzący do bezzasadnego przypisania winy oskarżonemu,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się nie zasadna

W ocenie sądu odwoławczego orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza dowodów przeprowadzonych przez sąd rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 §1 i 2 kpk, co pozwala w pełni na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe oraz wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, co do przebiegu zdarzeń. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu przez sąd rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 kpk i art. 7 kpk Co więcej, jest ona oceną wszechstronną, bezstronną i jest zgodna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu sądu rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 kpk, prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Wskazać w tym miejscu należy, że ustalenia faktyczne dokonane przez sąd orzekający mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, jeśli zostanie stwierdzone, że w procedurze dochodzenia do nich, sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, czy art. 410 kpk i pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej, bądź gdy naruszył zasadę w art. 5 § 2 kpk

Treść wniesionego środka odwoławczego jednoznacznie wskazuje, że zarzutem stawianym zaskarżonemu wyrokowi jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu przez sąd I instancji, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanych mu czynów.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając zarzut ten należy wykazać jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji, zatem krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia (tak wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., sygn. I KR 197/74 - OSNKW 1975/5/58). Nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu poprzez eksponowanie drugorzędnych okoliczności.

Apelujący obrońca zarzucił również dowolną, a więc niespełniającą wymogów określonych w art. 7 kpk, ocenę zgromadzonego materiału dowodowego (choć bez szczegółowego wykazywania, które konkretnie dowody z zeznań świadków i dlaczego). Tymczasem przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, jeżeli poprzedzone jest ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji przeprowadził analizę każdego istotnego dowodu, tak dowodu uznawanego za niewiarygodny, jak też takiego dowodu, który został przyjęty za podstawę ustaleń faktycznych oraz dokonał też analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa oskarżonego.

Sąd odwoławczy w całej rozciągłości uznaje treść judykatów i komentarzy, w szczególności dotyczących instytucji usiłowania nieudolnego, na które powołał się sąd meriti. Uwzględniając także istnienie judykatów przywołanych przez apelanta, wbrew jego twierdzeniom, próżno w sprawie dostrzec dowody przemawiające na korzyść oskarżonego, które to oce4niane podług zasad wynikających z art. 7 kpk, nakazywałyby dokonanie odmiennych ustaleń, aniżeli uczynił to sąd rejonowy. Z pewnością dowody z zeznań świadków S. K., D. P., B. K., jednoznacznie obciążają oskarżonego, podobnie jak zabezpieczona i poddana oględzinom zawartość telefonu komórkowego oskarżonego dokumentująca korespondencję oskarżonego z użytkownikiem o danych (...), czy wreszcie wyjaśnienia oskarżonego pochodzące z postępowania przygotowawczego, w których w całości przyznał się do winy i w sposób szczegółowy opisał zachowania, jakie podjął komunikując się przez M. z tym użytkownikiem.

Sąd okręgowy w pełni zgadza się z oceną zeznań świadków S. K., D. P., B. K. dokonaną przez sąd I instancji, który dał im wiarę. Świadkowie ci spójnie, konsekwentnie, szczerze, oraz szczegółowo na każdym z etapów postępowania zeznawali o działaniach jakie podjęli celem uchwycenia pedofilów w sieci, o korespondencji prowadzonej przez D. Ł. z użytkownikiem (...), którego rozpoznali jako osobę oskarżonego podczas ich interwencji w miejscu jego zamieszkania. Nie mieli jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie. Świadkowie spójnie i konsekwentnie zeznawali na okoliczność, że oskarżony właściwie złapany na gorącym uczynku przyznał się do podjętych przestępczych zachowań. Słusznie sąd meriti zwrócił uwagę, że są to osoby postronne, niezainteresowane pomawianiem właśnie D. Ł. o czyny, jakie nie stały się jego udziałem. Można pokusić się o stwierdzenie, że oskarżony dał się złapać w pułapkę zastawioną przez organizację, której członkami są świadkowie (pamiętając, że w sprawie nie doszło do prowokacji w rozumieniu przepisów Kpk).

Trafnie sąd meritii oparł swe ustalenia o treść depozycji oskarżonego pochodzących z postępowania przygotowawczego, a następcze wycofanie się ze stanowiska, prezentowaną niechęć do składania wyjaśnień, odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, za przyjętą linię obrony i taktykę obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Oskarżony po prostu zaskoczony przedmiotową interwencją, widząc, że świadkowie prowadzili stream z interwencji bezpośrednio przekazany jako (...) na stronę F. ich organizacji (innymi słowy: nagrywali go) przyznał się do podjętych przestępczych zachowań świadkom S. K., D. P., i B. K., co jasno wynika z ich depozycji. Oskarżony dwukrotnie przesłuchany przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jego wyjaśnienia były spójne, konsekwentne, szczere, wzajemnie się uzupełniały. Oskarżony przystał na propozycję dobrowolnego poddania się karze.

W drugich zeznaniach oskarżony przyznał, że w momencie, w którym na podwórko wyszedł jego ojciec, brat i jego kolega celem odgonienia członków grupy do walki z pedofilią, udał się do domu i usunął całą historię konwersacji z użytkownikiem (...) z komunikatora M.. Znamiennym jest tu działanie nakierowane na zniszczenie dowodów przestępstwa.

Dość też stwierdzić, że oskarżony wycofał się ze złożonych w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnień w momencie, kiedy do postępowania wstąpił obrońca ustanowiony przez oskarżonego z wyboru (obrońcę z urzędu zwolniono wówczas z jego obowiązków).

Okoliczność więc, że oskarżony wycofał się z depozycji złożonych w toku postępowania przygotowawczego i zaczął manifestować milczenie poczytać należy, jako nieudolna próbę obrony.

W kwestii zarzutów apelanta pod adresem sporządzonej opinii sądowo – psychiatrycznej apelant do jej wniosków podszedł w wybiórczy sposób, uwypuklając jedynie, że z faktu ubogości życia seksualnego wnosić można, że u ww. występuje rysa pedofilna. Jednak biegła przekonująco wyjaśniła, iż to właśnie kontakty o charakterze seksualnym z małoletnią przez Internet wskazują na wystąpienie takowej rysy. Warunkiem sine qua non możliwości przypisania sprawstwa czyny pedefilnego nie jest też przyjęcie wystąpienia u oskarżonego zaburzeń sfery seksualnej.

Apelant stara się także nie zauważać istotnej uwagi płynącej z opinii sądowo – seksuologicznej dotyczącej okoliczności, w których dewiacja, która w ocenie biegłej, jest jedynym czy preferowanym sposobem osiągniecia satysfakcji seksualnej, może pojawić się niespodziewanie pod wpływem niekoniecznie seksualnego bodźca, a może nie ujawnić się nigdy.

Zważyć należy, że oskarżony w toku badania wyjaśnił, że w momencie nawiązania kontaktu z użytkownikiem (...), miał „ problemy z dziewczyną, z którą się kłócił”, „uciekł po prostu w Internet”. Pozwala to na przyjęcie, że sytuacja ta stała się bodźcem do ujawnienia dewiacji. Biegła także wskazała, że w toku badania oskarżony pytany o sferę życia erotycznego często wahał się, nie odpowiadał na pytania, był skrępowany, jego relacje były niespójne i nielogiczne do tego stopnia, że biegła odniosła wrażenie, że nie opisuje on własnych doświadczeń.

Opinia sądowo – seksuologiczna w ocenie sądu odwoławczego jest czytelna, logiczna, podbudowana fachową wiedzą, nie zawiera wad o jakich mowa w treści art. 201 kpk i słusznie stała się podstawą do czynienia ustaleń w sprawie.

Wbrew zatem wywodom apelacji uznane przez sąd meriti za wiarygodne dowody w pełni pozwalały sądowi rejonowemu na poczynienie ustaleń faktycznych odnośnie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych i przypisanego mu czynu.

Przypomnieć należy, że naczelną zasadą procesu karnego jest zasada domniemania niewinności. Sprowadza się ona do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a "przeciwne" musi mu być udowodnione, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości (a obecnie wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym) na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyr. SN z 24.02.1999 r., V KKN 362/97, LEX 36732), a takowe w niniejszej sprawie jest.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez sąd I instancji ustaleń faktycznych, prowadzi do wniosku, że orzeczona w przedmiotowej sprawie, względem oskarżonego kara pozbawienia wolności i kara grzywny nie noszą znamion „rażącej” niewspółmierności.

Sąd rejonowy rozważył całokształt okoliczności rzutujących na wymiar kary i przekonywująco je uzasadnił. Trafnie wskazał, iż wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz charakteru przypisanego mu czynu. Znajduje to odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji podał również trafnie jakie okoliczności łagodzące i obciążające miał na względzie.

Sąd rejonowy wymierzając oskarżonemu karę tylko roku pozbawienia wolności (a więc w rozmiarze pozwalającym na warunkowe zawieszenie jej wykonania), kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53kk , które w sposób prawidłowy ocenił. Zgodzić należy się, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu są znaczne, co wynika to przede wszystkim z rodzaju naruszonego dobra, jakim jest obyczajność i prawidłowy rozwój psychofizyczny oraz moralny osoby małoletniej.

Dlatego też orzeczone kary pozbawienia wolności oraz grzywny uznać należy za adekwatne i sprawiedliwe. Podzielić należy również stanowisko sądu rejonowego, iż wobec oskarżonego zachodziły podstawy do warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Sąd rejonowy w tym zakresie prawidłowo przeanalizował dotychczasowy tryb życia oskarżonego oraz jego niekaralność. Nie można uznać, by okres 3 lat próby był okresem zbyt surowym czy nadmiernie krótkim. Biorąc pod uwagę sposób i okoliczności popełnionego przez niego przestępstwa, taki okres próby pozwoli na ocenę, czy wyciągnął właściwe wnioski ze skazania. Także środki karne orzeczone wobec oskarżonego są w pełni adekwatne, a część z nich ma charakter obligatoryjny.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego,

- o przyznanie wynagrodzenia za obronę w postępowaniu odwoławczym;

☐ zasadny pierwszy z wymienionych wniosków

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ze względów wyżej opisanych, nie zaistniały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez apelanta; wniosek o przyznanie kosztów obrony za postępowanie odwoławcze jest niezasadny z uwagi na wynik postępowania (i fakt prowadzenia obrony z wyboru);

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

sprawstwo, wszystkie rozstrzygnięcia wyroku,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

-

Zwięźle o powodach zmiany

- wniesiona apelacja skutecznie nie podważyła ustaleń sądu meriti w zakresie sprawstwa oskarżonego, szerzej wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 , art. 3 ust 2 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dn. 23.06.1973r. ( Dz. U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami ) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 430 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 20 zł. tytułem ryczałtu z tytułu doręczenia pism sądowych w postępowaniu odwoławczym, uznając że sytuacja materialna i osobista oskarżonemu się temu nie sprzeciwia.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 5 lutego 2025 roku wydany w sprawie II K 698/24

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana