Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 323/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 28.01.2025r. w sprawie II K 140/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.,

1. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj.

a. art. 413 § 2 pkt 1 kpk polegającej na błędnym opisie przypisanego czynu z art. 183 § 1 kk w postaci „składowania odpadów” oraz niewykazaniu, iż zachowanie oskarżonego wyczerpywało ustawowe znamiona tego typu czynu zabronionego;

b. art. 366 §1 kpk w zw. z art. 413 §2 pkt 1 kpk polegającej na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy związanych z data popełnienia czynu zarzuconego oskarżonemu, co w efekcie doprowadziło do nieprawidłowego przyjęcia czasookresu czynu przypisanego i niemożność prowadzenia skutecznej obrony;

c. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do wyjaśnień J. W. (1) i dokonanie ich oceny w sprzeczności z zeznaniami świadka M. Z. (1) i R. B. (1) – uznanych przez sąd rejonowy za wiarygodne; w szczególności w tej ich części, w której oskarżony wskazuje na odpowiedzialność M. Z. (1) jako prezesa podmiotu (...) sp. z o. o. i R. B. (1) za czyny, przypisane oskarżonemu; a ponadto w odniesieniu do opinii biegłego sądowego z dnia 29.09.2023r., opartej jedynie na wybiórczym materiale dowodowym (jednej próbce pobranej w dniu 14.03.2023r.);

d. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez nieoparcie rozstrzygnięcia w zakresie winy na całokształcie ujawnionych okoliczności w odniesieniu do ustaleń dotyczących podziału zadań i odpowiedzialności stron umowy konsorcjum z dnia 10.08.2022r.;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu tj. swoim zachowaniem wypełnił znamiona art. 183 § 1 kk. W zw. z art. 183 § 6 kk; składował odpady w dniu 6 lipca 2023r., a także w dniu 5.09.2022r. przyjął na teren rekultywowanej działki odpady niezgodne w decyzja środowiskową, a nadto że pomiędzy tymi datami składował odpady wbrew przepisom ustawy oraz, że ponosi solidarna odpowiedzialność, jako Prezes zarządu (...) sp. z o. o., na podstawie punktu 1.5 umowy konsorcjum z dnia 10.08.2022r.;

-------------------------------------------------------------------------

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ad. 1, 2

Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany miał być, w ocenie skarżącego, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, brakiem uwzględnienia całokształtu i obrazą wskazanych przepisów proceduralnych, powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przywołanych przez apelanta przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają bowiem pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamion przypisanego mu czynu, jakiego dopuścił się działając nieumyślnie tj. w wyniku niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, popełnił czyn wymieniony w § 1 art. 183kk ( składował… wbrew ustawie), mimo że możliwość popełnienia takiego czynu mógł przewidzieć.

W tym także miejscu sąd odwoławczy uznaje za zasadne zauważyć, że art. 183 kk uległ znaczącej zmianie od daty 06.09.2019r., a więc jeszcze przed popełnieniem przypisanego janowi W. przestępstwa. Przed ta datą obejmował bezprawne umyślne i nieumyślne m.inn. składowanie odpadów lub substancji w takich warunkach lub w taki sposób, że mogło to zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach. Takie uzależnienie odpowiedzialności tj. od naruszenia przepisów ochrony środowiska powodowało trudności w udowodnieniu jednostkowemu podmiotowi, że spowodował określoną szkodę w środowisku. Nadając nowe brzmienie art. 183 § 1 kk m.inn. pominięto przed słowami "obniżenie jakości wody" słowo "istotne", a po słowach "roślinnym lub zwierzęcym" słowa "w znacznych rozmiarach". W konsekwencji powyższego dla wyczerpania znamion przestępstwa z art. 183 § 1 kk wystarczające jest wszelkie "obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi", a nie jak przed datą 06.09.2019r. tylko "istotne", oraz wszelkie "zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym", a nie jak wcześniej takie zniszczenie, które jest zniszczeniem "w znacznych rozmiarach". Choć także przypisując popełnienie czynu w punkcie 1 wyroku sąd rejonowy posłużył się sformułowaniem „ istotne’ w odniesieniu do obniżenia jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi, to ustalił tak w ślad za uznaną za pełnowartościową opinią biegłego środowiskowego, a ponadto istotne poniżenie jakości, to nawet coś więcej, niż aktualne wymagane samo już „jakiekolwiek” jej obniżenie.

Nie ma racji obrońca upatrując obrazy art. 413 § 2 pkt 1 kpk, która w jego ocenie polegała na błędnym opisie przypisanego czynu z art. 183 § 1 kk w postaci „składowania odpadów” oraz niewykazaniu, iż zachowanie oskarżonego wyczerpywało ustawowe znamiona tego typu czynu zabronionego. Po pierwsze pamiętać należy, iż opis przypisanego czynu wcale nie musi powtarzać tego samego słowa, jakie zawiera norma prawa karno-materialnego; wystarczy by opis taki zawierał określenie czynności sprawczej, które można jednoznacznie zidentyfikować z określonym znamieniem ustawowym. W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy opisując, na czym polegało przypisane oskarżonemu przestępcze działanie posłużył się wprost znamieniem „składował”, a przy tym poprawnie dodał, iż składowanie to było „wbrew przepisom” ustawy o odpadach – dodatkowo także wskazał wbrew któremu z jej przepisów. Analiza apelacji prowadzi do wniosku, iż apelant wydaje się uznawać za wyczerpujące znamię „składuje” w rozumieniu art. 183 kk tylko takie zachowanie, które polegałoby stricte na fizycznym składowaniu odpadów tj. na fizycznym ich przynoszeniu i wysypywaniu, czy umieszczaniu w określonym miejscu; na fizycznej pracy przynoszenia i „kładzenia” w określone miejsce, czy wysypywania, możliwe też, że dopuszcza tu prace mechaniczne bądź osobiste bądź nadzorcze nad osobą fizycznie je wykonującą. W przedmiotowej natomiast sprawie przypisany czyn, słusznie i poprawnie, zawierając w opisie znamię „składuje” – w sytuacji gdy oskarżonemu przypisano działanie o charakterze nieumyślnym, dookreśla dalej na czym konkretnie polegało owo przestępcze składowanie. Co także istotne, bardzo wyraźnie – i także poprawnie – połączono je z piastowaną przez oskarżonego funkcją w spółce (...). Otóż przestępcze składowanie, polegało na tym, że oskarżony jako prezes określonego podmiotu gospodarczego, najpierw uzyskał w ramach tego podmiotu decyzję środowiskową i wydzierżawił działkę gruntu, a potem na skutek niezachowania wymaganej w takich okolicznościach ostrożności i brak nadzoru nad rodzajem przywożonych na działkę odpadów, przyjął na jej teren odpady które były niezgodne z decyzją środowiskową, a także takie, które mogły spowodować określone, a opisane szczegółowo (znamionowo) zagrożenie dla środowiska naturalnego. Z takiego opisu jednoznacznie wynika, że w zaistniałych warunkach, tj. kiedy pozyskał dla siebie określona decyzję środowiskową i mógł na dzierżawionej nieruchomości (obszar nieczynnego żwirowiska), w ramach określonej spółki, składować na działce tylko stosowne odpady, zaniechał wymaganej od takiej treści decyzji i tak piastowanej funkcji w podmiocie gospodarczym, ostrożności w swoim postepowaniu i spowodował składowanie odpadów niezgodnie z przepisami (oraz o określonym dla środowiska skutku). Taki natomiast opis czynu, w stosunku do zachowania o charakterze nieumyślnym, przekonuje.

Sąd odwoławczy rozważał, czy w ustalonym stanie faktycznym, bardziej zasadnym nie byłoby uznanie, iż oskarżony swoim zachowaniem jedynie pomógł innym osobom – faktycznie prowadzącym „interes” składowania nielegalnych odpadów w Ł., w popełnieniu czynu zabronionego (poprzez pozyskanie na siebie decyzji środowiskowej i wydzierżawienie gruntu dla założonej spółki). Ostatecznie jednak, z racji na znaczący udział oskarżonego w całym przedsięwzięciu oraz przypisany czyn nieumyślny – podzielił ustalenia faktycznie i zapatrywane prawno-karne sądu rejonowego.

Składowanie to trwałe przechowywanie odpadów na składowisku odpadów, czyli obiekcie budowlanym przeznaczonym do składowania odpadów (art. 3 ust. 1 pkt 25 ustawy o odpadach). W przedmiotowej sprawie składowanie polegało na tym, że zamawiane odpady wsypywano bezpośrednio, czy za pomocą koparki, do pokopalnianego dołu – na stałe. Czynność sprawcza z art. 183 § 1kk została określona jako postępowanie wbrew przepisom i w warunkach lub w sposób mogący zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym. Przestępstwo z art. 183 § 1 kk jest przestępstwem formalnym z zagrożenia abstrakcyjno-konkretnego, a więc ma miejsce już wówczas gdy następuje w takich warunkach lub w taki sposób, że może to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym. Z treści opinii biegłego H. T. jednoznacznie wynika, iż spółka reprezentowana przez oskarżonego wykorzystywała odpady do rekultywacji wyrobiska niezgodnie z posiadanym zezwoleniem na ich przetwarzanie, w szczególności prowadziła ewidencję odpadów niezgodnie z rzeczywistym stanem, bo do dziury po dawnym żwirowisku zostały wykorzystane odpady, które nie powinny się w niej znaleźć i to takie, a co jest akurat istotne dla bytu przypisanego przestępstwa - których składowanie stanowiło zagrożenie dla życia lub zdrowia człowieka, mogące spowodować istotne obniżenie jakości wody czy powierzchni ziemi, a w przypadku pożaru wyrobiska także zagrożenie dla jakości powietrza i tym samym zagrożenie dla zwierząt i roślin. Swoją opinię sporządził w oparciu o posiadana wiedze fachową i zawodowe doświadczenie, na podstawie przesłanych mu fragmentów akt, w tym dokumentów sporządzonych na skutek i w wyniku kontroli (...).

Rację ma skarżący podnosząc, że biegły sporządził opinię bez dokonywania wizji w terenie, ale jak czytamy w jego opinii – taka wizja lokalna mogłaby ewentualnie ujawnić inne okoliczności sprawy m. inn. pozwoliłaby na oszacowanie miąższości odpadów, które nie powinny znaleźć się w spornym wyrobisku. Natomiast, jak już rozważano powyżej, wobec aktualnego zrezygnowania dla bytu przestępstwa z konieczności ustalania „istotności” obniżenia jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi oraz ze „znacznych rozmiarów” zniszczenia w świecie roślinnym lub zwierzęcym", przeprowadzenie ewentualnej wizji lokalnej wyrobiska przez H. T. (i pozyskanie opinii uzupełniającej po tak dokonanej czynności) słusznie uznano za zbędne dla rozstrzygnięcia w sprawie. Ocena opinii biegłego dokonana przez sąd rejonowy przekonuje. Biegły wykazał jakie fragmenty ujawnionych odpadów, czy też dokładnie: jakie parametry przebadanych odpadów, wykazywały przekroczenia dopuszczalnych wartości, ich skalę oraz ilość, stanowią taką składową badanej ziemi, że nie można uznać, iż składowane w dziurze odpady były obojętne dla środowiska. Przeanalizował składowe próbki ziemi i przekonująco wykazał, jakie chemiczne związki, ujawnione w próbkach, są szkodliwe, dlaczego, dla kogo i jak poważnie. Sąd odwoławczy zważył, że kontrole przeprowadzone przez (...) dotyczą kilku dat i nie wszystkie pokrywają się z czasookresem czynu przypisanym ostatecznie oskarżonemu (SO zmienił ten czasokres eliminując datę 6 lipca 2023r.), ale też pamiętać należy, że wszystko, co znajdowało się w ziemi w momencie pobierania próbek, zostało tam umieszczone odpowiednio wcześniej. Nie ustalono także, by jakiekolwiek odpady zagrażające środowisku, zostały składowane w pożwirowym wyrobisku bez milczącej akceptacji oskarżonego – jako osoby odpowiedzialnej z punktu widzenia karnego za dochowanie należytej staranności, by do owego tj. przestępczego ich składowania do nie szło.

Oczywiście, dla bytu przestępstwa, sprawca musi objąć swoim zamiarem wszystkie elementy strony przedmiotowej, czyli co najmniej godzić się na spowodowanie zagrożenia życia lub zdrowia człowieka lub obniżenia jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenia w świecie roślinnym albo zwierzęcym w znacznych rozmiarach. Typ nieumyślny przypisanego czynu, co już podniesiono powyżej, polega na wynikającym z niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach popełnieniu czynu z art. 183 § 1 kk; mimo że sprawca możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Wbrew twierdzeniom apelanta w sprawie nie doszło do obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności w odniesieniu do wyjaśnień J. W. (1), zeznań M. Z. (1), R. B. (1), czy S. T.. Choć sąd rejonowy faktycznie uznał zeznania pierwszych dwóch osób za wiarygodne, to dotyczyło to treści umów zawieranych przez ww. osoby, a nie tego, co ładowano do dziury w ziemi. Nie przekonuje apelacja w tej części, w której obrońca stara się wskazać, że jedynie i ewentualnie odpowiedzialny za zaistniały stan rzecz jest M. Z. (1), jako prezes podmiotu (...) sp. z o. o. i R. B. (1). Argumenty apelanta – być może - mogłoby odnieść ewentualny skutek w sprawie cywilnej. Obrońca starając się usprawiedliwiać oskarżonego, kładzie bowiem nacisk na treść umowy konsorcjum podpisanej przez oskarżonego i ww. osoby. Tymczasem, z punktu widzenia prawa karnego, jej treść jest bez znaczenia. Nie może bowiem ekskulpować oskarżonego gdy zważy się właśnie na całokształt dowodów zebranych w sprawie, a ujawnionych w procesie.

Wbrew stanowisku apelanta, to właśnie oparcie rozstrzygnięcia w zakresie winy J. W. (1) na całokształcie ujawnionych okoliczności i dokonanie ustaleń faktycznych poprzedzone oceną dowodów zgodną z dyrektywami wynikającymi z art. 7 kpk, uzasadniały przypisaną mu odpowiedzialność karną.

Mamy przecież oskarżonego – osobę całkowicie niezwiązaną ani z prowadzeniem działalności gospodarczej dotyczącej gospodarka odpadami, ani niewykształconą w tym kierunku, a przy tym już emeryta (rocznik 1955), który zakłada firmę i poddzierżawia działkę w wyrobiskiem pożwirowym, by osoby całkowicie mu obce prowadziły „za niego” działalność związaną z rekultywacją terenu tego wyrobiska. Oskarżony zawiera dalej Umowę Konsorcjum (umowa z dnia 10.08.2022r.), wielokrotnie akcentowaną przez apelanta, z której dla odpowiedzialności karnej – de facto nie wynika nic wiążącego. Najprościej rzecz ujmując: J. W., a także jego obrońca, uważają, ze skoro oskarżony udzielił następstwie, w ramach owej umowy konsorcjum pełnomocnictw innym osobom do faktycznego prowadzenia składowania odpadów– to zwalnia go to od jakiejkolwiek odpowiedzialności za ewentualne składowanie odpadów wbrew przepisom, a dokładnie w sposób opisany w art. 183 kk. Tymczasem punkt 1.5 owej umowy stanowi jedynie o solidarnej odpowiedzialności wszystkich stron za wykonanie porozumienia, czyli realizację zamówień polegających na odbiorze odpadów przez (...) sp. z o. o. na podstawie decyzji środowiskowej, a w punkcie 1.2. mowa jest o prowadzeniu spraw „na zewnątrz” przez Lidera tj. spółkę (...) sp. z o. o. Takie zapisy mają wybitnie cywilne znaczenie. W prawie karnym, przez pryzmat takich ewentualnie zapisów, ocenia się natomiast wiedzę, świadomość i zamiar w działaniu określonej osoby fizycznej i takiej tez oceny dokonał sąd meriti.

Jak wyjaśnia J. W. miał on otrzymywać wynagrodzenie za oficjalne stanowisko prezesa Spółki, a takowego, jak twierdzi, nigdy nie dostawał. Dodatkowo, jak dalej wyjaśnia oskarżony, zainwestował w sporną działkę i „w ramach umowy przedwstępnej zapłacił 200.000 zł.” ( firmie (...) sp. z o. o., J. K.?), a niczego nie odzyskał. Skoro oskarżony czuje się, jak twierdzi, przez kogoś oszukany, to gdzie w takim razie cywilny pozew odszkodowawczy? Przecież oskarżonego reprezentuje obrońca z wyboru, tak więc ma on fachową pomoc w rozwiązaniu wszelkich swoich spraw.

Oskarżony wyjaśnia, iż świadkowie M. Z. i R. B. wszystkim się następnie zajęli i zapewniali go, iż „wszystko będzie ok”. Tymczasem tylko dziecko, czy osoba jakkolwiek upośledzona intelektualnie, mogłaby tu uwierzyć iw znaczeniu: mieć pełne prawo w poprzestaniu na słownych zapewnieniach, składanych przez całkiem sobie nieznane osoby ( nota bene także bez wykształcenia związanego z ochroną środowiska), w takich, jak przedmiotowych, okolicznościach sprawy, w szczególności gdy chodzi o bardzo dochodowy „śmieciowy biznes”, o którym od kilku już lat wręcz „trąbią” środki masowego przekazu. Środki te wielokrotnie przekazują na skalę ogólnopolską (i tak też było w latach 2020 i następnych) szereg informacji o składowiskach nielegalnych odpadów, o wielokrotnych podpaleniach składowisk nielegalnych odpadów, a wszystko w kontekście tego, iż w Polsce powszechnym są nielegalne składowiska odpadów, w tym także w sposób nielegalny dochodzi do prób „utylizacji” takich odpadów, czy to poprzez np. zakopywanie w ziemi jako odpady legalne (tj. nieszkodzące środowisku), czy to poprzez podpalenia. Oskarżony nigdy nie był obecny przy odbiorze odpadów; twierdzi, że „zaufał” całkowicie nieznajomym sobie osobom, dając im „wszelkie pełnomocnictwa” i rzekomo stracił na przedmiotowym biznesie bardzo duże pieniądze, a pomimo upływu wielu lat nie próbował ich leganie odzyskać (jeśli ktoś go oszukał). W ocenie sądu odwoławczego zgromadzone dowody - oceniane zgodnie z zasadami logiki i życiowego doświadczenia i w takich, jak wskazano powyżej okolicznościach - słusznie nakazywały ustalenie, że zakładając spółkę w celach pozyskania decyzji środowiskowej na rekultywację działki po wyrobisku żwirowym, w tym wydzierżawiając ta działkę z dziurą w ziemi i uzyskując dla tak utworzonej spółki decyzję środowiskową, a następnie całkowicie zaprzestając jakiegokolwiek faktycznego nadzoru nad tym, co dokładnie wrzuca się do dziury powstałej w ziemi, oskarżony mógł przewidzieć i godził się na to, że mogą być w niej składowane także odpady, o jakich mowa w art. 183 §1 kk.

Reasumując: słusznie odmówiono wiarygodności prezentowanej przez oskarżonego linii obrony, jakoby był całkowicie nieświadomy i przekonany, że są składowane jedynie odpady wynikające z wydanej decyzji środowiskowej (zgodne z nią), a więc nieszkodzące środowisku. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniany całościowo i zgodnie z dyrektywami art. 7 kpk, dawał podstawy do dokonania ustaleń potwierdzających dopuszczenie się przez oskarżonego czynu o charakterze nieumyślnym. Sąd meriti rozpoznając sprawę, w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył bowiem wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk.

Zastosowana w sprawie represja karna wobec sprawcy nie nosi znamion niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu;

-------------------------------------------------------------------------

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- żaden z zarzutów podniesionych powyżej nie okazał się zasadny, brak podstaw do uchylenia, czy zmiany wyroku z urzędu;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- ustalenia co do winy i sprawstwa;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja obrońcy w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie; szerzej w rozważaniach z pkt 3.1.;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- opis przypisanego czynu w części dotyczącej jego czasookresu;

- wysokość opłaty za skazanie przed sądem rejonowym;

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy podzielając argumentacje sądu rejonowego, co do dostawy odpadów z dnia 6 lipca 2023r. (jako dostawę możliwą do ewentualnego zwrotu), wyeliminował z opisu przypisanego czynu jedynie datę 6 lipca 2023r. Jednocześnie, nawet uwzględniając ustalenia sądu zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu wydanego orzeczenia, co do dostaw odpadów z dat: 16 i 28 marca 2023r.ze spornym pojazdów, których nie można przypisać oskarżonemu (brak zaskarżenia ustaleń wyroku pierwszoinstancyjnego na niekorzyść), nie powoduje to, w ocenie sądu odwoławczego rozpoznającego przedmiotowa apelację, ani konieczności eliminacji tych dwóch konkretnych dat z przypisanego oskarżonemu czynu trwałego, ani odmiennych ustaleń w zakresie przypisanego sprawstwa. Jak wynika choćby z zeznań świadka A. K., przywożone do W. Ł. na działkę nr (...) odpady, były bądź to wrzucane bezpośrednio do dziury w ziemi, bądź obok, by następnie za pomocą koparki były czy to spychane do niej, czy inaczej przemieszczane. Kontrola (...) przeprowadzona została na spornej działce kilkukrotnie, jej wyniki, zeznania pracowników (...), załączona do akt dokumentacja fotograficzna, czy wnioski płynące z opinii biegłego H. T. jednoznacznie dla sądu odwoławczego wskazują, iż w okresie czasu od 5 września 2022r. do 5 lipca 2023r. składowano takie odpady i w taki sposób, jaki wskazano w punkcie 1 wyroku, a przy tym za takowe składowanie odpowiadał oskarżony (zakres i kierunek apelacji nie uprawniał do ustaleń o innych, ewentualnych osobach, które także winne były zaistniałego stanu rzeczy, co do składowanych odpadów).

Zmiana wysokości opłaty za skazanie (punkt 3 wyroku) wynikała z poprawy matematycznego błędu, jakiego dopuścił się sąd rejonowy. Otóż 10% od łącznej wysokości grzywny wymierzonej w punkcie 1 wyroku jako 200 stawek dziennych po 20 złotych każda (wyrok w tej części został utrzymany w mocy) to kwota 400 zł., a nie błędnie zasadzona 300 zł. Sąd odwoławczy zważył że tak dokonana zmianie nie sprzeciwia się kierunek apelacji (jedynie na korzyść), bo chodzi o poprawę matematycznego błędu, a nie zmianę zasady orzekania o opłatach.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna. Skoro tak, to zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi J. W. (1). Na wydatki w sprawie złożyła się suma 20 zł. ryczałtu za doręczanie pism. O opłacie za skazanie orzeczono w oparciu o art. 3.ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (t.j. DZ. U. z 1983 roku, poz. 223 z póżn. zm.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 28.01.2025r. w sprawie II K 140/24

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana