Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

M. K. obwiniony został o to, że w dniu 3 listopada 2014 r. w W., kierując samochodem marki S. nr rej. (...) z przyczepą ciężarową o nr rej. (...), realizował przewóz drogowy bez wypisu z licencji na wykonywanie krajowego przewozu drogowego rzeczy, tj. o czyn z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Wyrokiem z dnia 11 maja 2015 r. w sprawie IIW 195 / 15 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. obwinionego uznał za winnego zarzuconego mu czynu i na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w zw. z art. 39 § 1 i 2 kw wymierzył mu karę nagany.

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżyciel publiczny w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, podnosząc zarzut jej rażącej łagodności. Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 500 złotych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Art. 39 kw stanowi wyraz woli ustawodawcy, by organ orzekający w sprawach o wykroczenia miał swobodę w doborze kształtowania odpowiedzialności w sytuacjach, gdy będące przedmiotem osądu wykroczenie można uznać za wypadek zasługujący na szczególne uwzględnienie ze względu na charakter i okoliczności czynu ( np. drobne wykroczenie albo nawet poważniejsze, lecz popełnione w wyjątkowym zbiegu okoliczności, z pobudek zasługujących na uwzględnienie itp.) oraz z uwagi na właściwości i warunki osobiste sprawcy ( np. gdy chodzi o sprawców przypadkowych, cieszących się dobrą opinią, co do których można założyć, że samo postępowanie sądowe będzie dla nich wystarczającą i skuteczną przestrogą na przyszłość itp. ) – por. komentarz do art. 39 kw w: Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2013, opubl. Legalis.

Na wstępie przypomnieć trzeba, iż w realiach niniejszej sprawy – co jasno wynika z treści zarzutów apelacyjnych i ich uzasadnienia – oskarżyciel publiczny nie zakwestionował żadnego z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy. Z tych zaś wynika min., że:

- brak posiadania przy sobie stosownego wypisu z licencji, o jakiej mowa we wniosku o ukaranie, wynikał nie ze złej woli obwinionego i ignorowania przez niego ciążących na nim obowiązków, lecz z niedopatrzenia i pewnego zbiegu okoliczności ( z pojazdu usunął go wcześniej inny kierowca, który nie uprzedził o tym obwinionego, zaś obwiniony tego nie sprawdził przed rozpoczęciem jazdy );

- licencja taka w rzeczywistości istniała i została do Izby Celnej w K. niezwłocznie przesłana;

- nie ustalono, by obwiniony był osobą kiedykolwiek karaną za przestępstwo, czy ukaraną za wykroczenie, w szczególności zaś, by tego rodzaju zachowanie, jak zarzucone we wniosku o ukaranie, było już wcześniej udziałem obwinionego;

- obwiniony przyznał się do winy.

W tej sytuacji dopuszczalnym było, by przy pierwszym naruszeniu porządku prawnego, przybierającym postać wykroczenia o stosunkowo niewielkim ciężarze gatunkowym, popełnionego w okolicznościach, jak wyżej przedstawione, sięgnąć po instytucję, o jakiej mowa w art. 39 kw. To, że w toku czynności wyjaśniających obwiniony wyraził przed oskarżycielem publicznym wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności poprzez wymierzenie kary grzywny, nie pozbawia sądu prawa do odmiennego osądu sprawy pod kątem wyboru konsekwencji, jakie wynikają z kodeksu wykroczeń. Trudno też zgodzić się ze skarżącym, by przyznania się do winy nie traktować w kategoriach okoliczności wpływających na łagodzenie odpowiedzialności – jak trafnie zauważa Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie II AKa 255 / 13 ( opubl. LEX el. ), przyznanie się do winy tworzy dla wymiaru kary sytuację wyjątkową, więc powinno być odpowiednio docenione wymiarem kary, by oskarżeni odnieśli wyraźną korzyść z takiej postawy i odczuli opłacalność swego postępowania. W podobnym tonie wypowiedział się także Sąd Apelacyjny w Łodzi podnosząc, iż przyznanie się do winy, czy też przejawianie krytycznego stosunku do popełnionego przestępstwa może, i z reguły powinno być, postrzegane jako okoliczność łagodząca ( por. wyrok z dnia 7 lutego 2013 r. w sprawie II AKa 302 / 12 ) – ( opubl. LEX el. ). Podobne stanowisko zajmuje także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 15 maja 2008 r., II AKa 13 / 08 ( opubl. LEX el. ).