Treść orzeczenia IV Ka 355/25 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

IV Ka 355/25 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2025-07-09

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 355/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 marca 2025 roku – sygn. akt II K 769/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zarzut naruszenia przepisów postępowania karnego, mającego istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia a w szczególności:

a. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego i na podstawie takiej dowolnej oceny przyjęcie i ustalenie, że oskarżony w chwili zdarzenia prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym na godzinę (około) 19:00 w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 0,89 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, czym wyczerpał dyspozycję art. 178a k.k. w przypadku gdy stężenie to zostało ustalone o godzinie 20:14 analizatorem wydechu AS IV, który dał wynik 0,89 mg/l tyle, że 1 godzinę i 14 minut później od zdarzenia, co skutkuje niemożliwością przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa w takim stężeniu alkoholu przy jednoczesnym uznaniu, iż wydana w sprawie opinia przez biegłego toksykologa nie pozwala na danie jej wiary;

b. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu przez Sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w oparciu o dowód pochodzący z analizatora wydechu AS IV, przy pomiarach wykonanych ponad godzinę po zdarzeniu przy jednoczesnym zakwestionowaniu opinii biegłego toksykologa, która to jako dowód miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jak to wskazał sam orzekający Sąd, co powoduje wewnętrzną sprzeczność przy dokonywaniu oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie a tym samym niemożność ustalenia przy rachunku retrospektywnym jakie stężenie alkoholu we krwi oskarżonego znajdowało się w chwili popełnienia przestępstwa, co przedkłada się na okoliczność istotną dla oskarżonego w zakresie wysokości kary jak i samego faktu skazania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty z pkt I.a – I.b apelacji zostaną omówione łącznie, jako że skarżący kwestionuje w nich dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zebranych w sprawie dowodów. Za każdym razem podnosi przy tym odrzucenie przez Sąd Rejonowy – zdaniem autora apelacji niezasadne – dowodu z opinii biegłego z zakresu toksykologii.

Na wstępie trzeba podnieść, że apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na subiektywnej oraz wybiórczej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie i starannie rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Ponieważ ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, w pełni korzysta – wbrew stanowisku autora apelacji – z ochrony art. 7 k.p.k.

Zasadniczą kwestią, na którą zwrócić należy uwagę, a której to – jak się wydaje – skarżący w sposób dostateczny nie dostrzega, jest fakt, że z art. 115 § 16 k.k. jednoznacznie wynika, iż stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oznacza to, że dla uznania, iż ktoś znajdował się w stanie nietrzeźwości, nie jest koniecznym posiadanie wiedzy, jakie było stężenie alkoholu w jego organizmie, dokładnie w chwili czynu. Ustawodawca uwzględnił, że w tym zakresie mogą pojawić się trudności dowodowe, zwłaszcza wówczas, gdy sprawcy nie udaje się – z różnych względów – zbadać na zawartość alkoholu w organizmie, bezpośrednio po stwierdzeniu faktu, że kierował on samochodem. Dlatego też słowa ,,prowadzi do”, pozwalają na przyjęcie, iż sprawca był w stanie nietrzeźwości, jeżeli spożył taką ilość alkoholu, który po pełnej absorpcji spowoduje przekroczenie progu nietrzeźwości. Wystarczy zatem ustalenie, że w organizmie sprawcy (aczkolwiek nie zbadanego na zawartość alkoholu bezpośrednio po zakończeniu kierowania samochodem), znajdowała się taka ilość alkoholu, która świadczy o przekroczeniu dopuszczalnych wartości.

Właśnie taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie, w której to – co jest bezsporne – nie stwierdzono, jaka była zwartość alkoholu w organizmie oskarżonego, dokładnie w chwili czynu, czyli w dniu 27 marca 2024 roku, około godziny 19.00. Skoro jednak u oskarżonego, o godzinie 20.14, tego samego dnia, stwierdzono w wydychanym powietrzu alkohol w stężeniu 0,89 mg/dm³, nie może ulegać wątpliwości, iż w świetle definicji ustawowej, w pełni zasadnym było przyjęcie, iż oskarżony w dniu 27 marca 2024 roku, ok. godz. 19.00 kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości.

Tego rodzaju konstatacja mogłaby zostać obalona jedynie wtedy, gdyby okazało się, iż oskarżony spożył alkohol pomiędzy godziną 19.00 (już po tym jak zaprzestał kierowania samochodem), a godziną 20.14 (kiedy wykonano pierwszy pomiar analizatorem wydechu). Takiej sytuacji jednakże w przedmiotowej sprawie nie było. Kwestię tę wnikliwie zbadał Sąd Rejonowy i trafnie ustalił, że z zeznań pracowników (...): M. B. i J. C. wynikało, że w trakcie oczekiwania na ochronę, a następnie na przybycie patrolu policji, oskarżony nie spożywał alkoholu (pił tylko wodę prosto z kranu). Także i z wyjaśnień oskarżonego nie wynika, aby miał on spożywać alkohol po godzinie 19.00. Stwierdził on, że alkohol, w postaci drinków, spożywał, znajdując się na miejscu parkingowym i miało to miejsce przed podjechaniem prowadzonym przez siebie samochodem ciężarowym z miejsca parkingowego do biura firmy (...).

Reasumując, skoro oskarżony wprowadził alkohol do swojego organizmu przed godziną 19.00, pomiędzy tą godziną, a godziną 20.14 nie pił już alkoholu, a następnie o godzinie 20.14 w jego organizmie stwierdzono obecność alkoholu w stężeniu 0,89 mg w jednym dm³wydychanego powietrza, to znajdował się on w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 § 16 k.k. (,,zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość”).

Ponieważ w realiach rozpoznawanej sprawy nie zaistniała okoliczność, aby oskarżony miał spożywać alkohol już po fakcie kierowania samochodem, a przed zbadaniem na zawartość alkoholu w jego organizmie, przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego zakresu toksykologii było zupełnie zbędne. Tego rodzaju dowód ma rację bytu w sytuacjach, gdy oskarżony twierdzi, że kierował samochodem, będąc całkowicie trzeźwym, natomiast alkohol spożył już po zakończeniu jazdy, a przed jego zbadaniem na zawartość alkoholu. Opinia biegłego ma wówczas za zadanie zweryfikować wersję oskarżonego, poprzez przeprowadzenie badań retrospektywnych (ewentualnie prospektywnych) i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy wersja oskarżonego – przy uwzględnieniu otrzymanych wyników badania urządzeniami pomiarowymi, deklarowanego czasu i ilości spożytego alkoholu, wagi ciała i innych czynników – jest z naukowego punktu widzenia możliwa, czy też nie. Takiej potrzeby w niniejszej sprawie natomiast nie było, a mając na uwadze, że oskarżony niewątpliwie znajdował się, w świetle ustawowej definicji (art. 115 § 16 k.k.), w stanie nietrzeźwości, Sąd meriti słusznie uznał, że dowód biegłego z zakresu toksykologii A. S., okazał się być dowodem ,,nieprzydatnym”, a więc nie mającym znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Tylko na marginesie wskazać należy, iż wnioski opinii biegłego A. S., odnośnie stanu trzeźwości oskarżonego o godz. 19.00, potwierdzają ustalenia Sądu Rejonowego (biegły także stwierdził, że oskarżony o tej godzinie znajdował się w stanie nietrzeźwości). Podniesione przez biegłego wątpliwości, co do stanu trzeźwości oskarżonego dotyczyły natomiast godziny 17.25, która to okoliczność nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (zarzut aktu oskarżenia dotyczył przecież kierowania przez oskarżonego pojazdem mechanicznym o godzinie 19.00).

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesione zarzuty zmierzające do wykazania, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu nie okazały się zasadne, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

3.2.

I.c zarzut naruszenia przepisów postępowania karnego, mające istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego i na podstawie takiej dowolnej oceny przyjęcie i ustalenie, że oskarżony w chwili zdarzenia prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w przypadku, gdy miejsce w którym ujawniono zdarzenie nie jest drogą publiczną, wewnętrzną ani innym ogólnie dostępnym miejscem, zaś na terenie tym nie wprowadzono planu organizacji ruchu,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że kryterium ruchu lądowego należy wiązać nie tyle z formalnym statusem konkretnej drogi, czy też określonego miejsca, lecz z rzeczywistym wykorzystaniem tego miejsca dla ruchu pojazdów i innych uczestników. Ponadto nie mniej istotnymi kryteriami są takie okoliczności, jak: przygotowanie i przeznaczenie drogi lub terenu do ruchu pojazdów oraz faktyczne i systematyczne wykorzystywanie takiej drogi lub terenu do takiego ruchu. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że przestępstwa związane z ruchem pojazdów mogą zostać popełnione nie tylko na drogach publicznych, ale również wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch (ogólny lub lokalny). W świetle licznych rozstrzygnięć Sądu Najwyższego nie budziło wątpliwości przyjmowanie, że ruch pojazdów w takich miejscach, jak: tereny budowlane i przemysłowe, jest ruchem lokalnym, ale ze względu na wyznaczenie tych miejsc do takiego ruchu oraz jego faktyczne występowanie, należy traktować go jako ruch lądowy. W orzeczeniach, w których przyjęto, że w określonych miejscach odbywa się ruch lądowy, istotne znaczenie odegrały właśnie takie kryteria, jak: przeznaczenie terenu do ruchu pojazdów oraz faktyczne występowanie takiego ruchu. Takim miejscem dostępnym do powszechnego użytku w ruchu lądowym są drogi wewnętrzne, drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, drogi leśne, drogi w osiedlach mieszkaniowych, parkingi, place przed dworcami autobusowymi, kolejowymi i portami, drogi prowadzące do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, pętle autobusowe, czy drogi znajdujące się na zamkniętym terenie kopalni, fabryki, budowy (por.: wyrok z dnia 24.06.2013 roku – V KK 435/12, postanowienie z dnia 30.07.2015 roku – IV KK 201/15; uchwała z dnia 28.02.1975 roku – V KZP 2/74; wyrok z dnia 5.05.2009 roku – IV KK 432/08; postanowienie z dnia 19.05.1978 roku – VII KZP 13/78; wyrok z dnia 5.12.1995 roku – WR 186/95; postanowienie z dnia 28.03.2017 roku - III KK 472/16).

Natomiast w tych judykatach, w których Sąd Najwyższy oceniał, iż wymóg istnienia ruchu lądowego nie został spełniony, przyczyną wyrażenia takiego poglądu był brak realizacji przesłanki przeznaczenia terenu do ruchu pojazdów (podwórka przydomowe, warsztat samochodowy, grunty rolne, łąki) - por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.08.1976 roku – VII KZP 11/76; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.10.2000 roku – IV KKN 250/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.03.2012 roku – V KK 358/11.

W rozpoznawanej sprawie, oskarżony kierował w stanie nietrzeźwości samochodem na wewnętrznym terenie bazy logistycznej (strefa ruchu D – 52). Jest to teren przeznaczony do dojazdu i manewrowania pojazdami, celem ich załadunku i rozładunku, gdzie obowiązują przepisy ruchu drogowego, takie same, jak na drogach publicznych. Na ww. terenie, oprócz samochodów ciężarowych i osobowych, mogą poruszać się też piesi (pracownicy, kierowcy oczekujących pojazdów), a w razie takiej potrzeby mogą także wjeżdżać pojazdy właściwych służb (pogotowie ratunkowe, straż pożarna). Przedmiotowy teren nie jest wprawdzie ogólnodostępny dla każdego uczestnika ruchu, co jest zrozumiałe, można jednak na niego wjechać po spełnieniu określonych warunków i uzyskaniu przepustki lub zezwolenia. Poza tym, samo kryterium powszechnej dostępności terenu, na którym ma odbywać się ruch lądowy, nie jest przydatne w odniesieniu do sytuacji, gdy chodzi o tereny, których dostępność dla ruchu pojazdów - ze swej istoty lub na podstawie szczególnych unormowań (np. zakłady przemysłowe) - jest limitowana. Jeżeli bowiem na takim terenie przygotowana jest droga przeznaczona dla ruchu wszystkich pojazdów należących do uprawnionych kategorii i taki ruch na tej drodze systematycznie się odbywa, to nie ma powodów, aby twierdzić, że nie ma on charakteru ruchu lądowego. W rozpoznawanej sprawie niewątpliwe mieliśmy do czynienia z terenem świadomie zagospodarowanym w celach komunikacyjnych, na którym ruch pojazdów odbywał się realnie, systematycznie oraz na zasadach wskazanych w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Mając właśnie na uwadze przeznaczenie tego terenu, nieodłącznie związanego z przemieszczaniem się pojazdów przywożących i odbierających ładunek, dzienną ilość wpuszczanych na teren bazy pojazdów oraz brak możliwości z góry określenia i wskazania, kto się tam może poruszać, Sąd Rejonowy absolutnie nie popełnił żadnego błędu, uznając, iż oskarżony kierował samochodem w stanie nietrzeźwości ,,w ruchu lądowym”, o którym mowa w art. 178a § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

I d. zarzut naruszenia przepisów postępowania karnego, mające istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu stężenia alkoholu w sposób nieobiektywny tj. sprzeczny z materiałem dowodowym sprawy, polegający na przypisaniu wartości stężenia alkoholu z chwili badania tj. po 1 godzinie i 14 minutach od zdarzenia, przy jednoczesnym nierozważeniu, iż w przypadku samodzielnego przez Sąd zakwestionowania opinii biegłego pojawią i pojawiły się istotne w sprawie wątpliwości, co do wysokości stężenia alkoholu, które na chwilę wyrokowania nie dały się rozstrzygnąć a więc wątpliwości winne być wzięte na korzyść oskarżonego a nie jak to Sąd poczynił w sposób nieobiektywny na jego niekorzyść;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz jego prawidłowej oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy, nie zachodziła w przedmiotowej sprawie – wbrew twierdzeniom obrony – sytuacja zaistnienia nie dających się usunąć wątpliwości, co do sprawstwa przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i jego zawinienia, a tym samym konieczność zastosowania art. 5 § 2 k.p.k.

Kwestie ustalenia, że oskarżony w chwili czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości oraz przydatności powołanej w sprawie przez organy policji, opinii biegłego z zakresu toksykologii, były już przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego w dziale 3.1 niniejszego uzasadnienia i nie ma potrzeby ponownego przytaczania podanej tam argumentacji. Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach kilku wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Ponadto, jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie, skuteczne posłużenie się zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść skutek jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości, co do stanu i oceny dowodów. Przepis art. 5 § 2 k.p.k. wprost odnosi się do istnienia wątpliwości przy ustalaniu stanu faktycznego, ale po stronie orzekającego sądu. O naruszeniu tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy sąd (i tylko sąd, jako organ orzekający) ustalając, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 6 stycznia 2004 roku - V KK 60/03; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017 roku – II KK 129/17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.04.2004 roku – V KK 332/03; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 roku - II AKa 360/02).

W przedmiotowej sprawie, nie zachodziła natomiast żadna tego typu sytuacja. Jeszcze raz podkreślić należy, iż rozumowanie przytoczone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku spełniało wymogi art. 7 k.p.k. z uwagi na fakt, iż ocena wartości zebranych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Sąd Rejonowy nie tylko właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, ale także wyciągnął z niego prawidłowe wnioski, co do wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzucanego mu przestępstwa. W świetle tej oceny i wniosków, kwestia sprawstwa i zawinienia oskarżonego jawiła się w sposób jednoznaczny i nie ma mowy, aby zachodził tu stan nie dających się usunąć wątpliwości.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprawy (na skutek poczynionych błędów procesowych) polegający na uznaniu, że oskarżony znajdował się w chwili zdarzenia w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia wynoszącego wartość 0,89 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu w przypadku, gdy dla ustalenia tej wartości nie został przeprowadzony żaden dowód w sprawie oraz ustalenie, iż oskarżony popełnił przestępstwo w ruchu lądowym w przypadku, gdy miejsce w którym doszło do zdarzenia wyłączone jest spod penalizacji art. 178 a k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. W przedmiotowej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni przekonywujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego. Ustalenia faktyczne oparte zostały na całokształcie okoliczności ujawnionych w sprawie w granicach ocen wyznaczonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Skarżący, ponownie kwestionując ocenę dowodów, dokonaną przez Sąd I instancji, de facto powiela te same zarzuty, co w punktach poprzedzających, tym razem nadając im postać błędu w ustaleniach faktycznych, jakiego miał się dopuścić Sąd Rejonowy wydający zaskarżony wyrok. Rozważania Sądu odwoławczego odnośnie powyższych zarzutów zostały wyczerpująco przedstawione w działach poprzedzających niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej zostało to wykazane, Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, a zwłaszcza w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia wniesionej apelacji, w kierunku zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd I instancji nie popełnił także żadnego uchybienia podlegającego uwzględnieniu z urzędu (art. 439 k.p.k. art. 440 k.p.k.). Także i co do orzeczonej kary, zaskarżony wyrok jest słuszny. W pełni zgodzić się należy z Sądem meriti, iż wymierzony oskarżonemu w przedmiotowej sprawie zespół kar i środków karnych, stanowi trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, spełniając w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dlatego też zaskarżony wyrok, jako słuszny i odpowiadający prawu należało w całości utrzymać w mocy.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., ustalając wysokość opłaty za II instancję na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Całość wyroku
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 9 października 2025, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 17 czerwca 2025