Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 359/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27 lipca 2022 roku w sprawie II K 1125/20

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy prawa procesowego poprzez błędną ocenę dowodów, niezasadną odmowę wiary wyjaśnieniom oskarżonych i bezpodstawne danie w całości wiary zeznaniom pokrzywdzonej. Powiązany z powyższymi zarzutami zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonym popełnienia zarzuconego im przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy są bezzasadne, a wobec ich ścisłego powiązania zostaną omówione łącznie.

Myli się obrońca twierdząc, jakoby Sąd Rejonowy ustalił jedynie, że oskarżeni usiłowali powstrzymać pokrzywdzoną przed nagrywaniem zdarzenia na telefon, podczas gdy w wyroku przypisano im działanie w celu powstrzymania pokrzywdzonej od zadzwonienia na policję. Obrońca powołuje się tu na wyrwany z kontekstu fragment uzasadnienia zaskarżonego wyroku ( zawarty na s. 17 tego dokumentu), który zawarty jest w części uzasadnienia ( jest to obecnie dokument sformalizowany) związanej z oceną poszczególnych dowodów. Tymczasem w części uzasadnienia związanej z ustaleniami faktycznymi ( rozdział 1. Ustalenie faktów, podrozdział 1.1 Fakty uznane za udowodnione) Sąd Rejonowy precyzyjnie i kategorycznie ustalił, że oskarżeni najpierw podjęli przestępcze działania w celu powstrzymania pokrzywdzonej od nagrywania zdarzenia związanego z ich zachowaniem ( atak na pokrzywdzoną i próba przegonienia psa przybłędy, którym pokrzywdzona chciała się zaopiekować – oskarżeni ruszyli na pokrzywdzoną aby tego nie nagrywała ), a gdy w trakcie tego już trwającego czynu oskarżony T. Z. usiłował kopnąć psa, pokrzywdzona zapowiedziała, że zadzwoni na policję, co zintensyfikowało działania oskarżonych, którzy wówczas stosując wobec niej przemoc fizyczną i powodując opisane w przypisanym czynie obrażenia odebrali jej telefon, aby jej to uniemożliwić. Zostało to opisane na s. 4vete – 5 in principio uzasadnienia zaskarżonego wyroku – i to są fakty, które ustalił Sąd Rejonowy. Co więcej, ustalił te fakty prawidłowo i dokonał w tej sprawie właściwej oceny dowodów, nie naruszając prawa procesowego, co będzie dalej omawiane.

Zatem tak naprawdę opis czynu, jaki popełnili oskarżeni, powinien być szerszy i obejmować działanie zarówno w celu zmuszenia pokrzywdzonej do zaniechania nagrywania zdarzenia ( pierwsza faza czynu), jak i do zaniechania zadzwonienia przez nią na policję ( druga faza czynu). Ponieważ apelacja zwrócona jest jedynie na korzyść oskarżonych, Sąd odwoławczy nie mógł uzupełnić opisu przypisanego czynu o dodatkowe obciążające okoliczności. Niemniej niewątpliwie jest, że oskarżeni działali również ( między innymi) w celu uniemożliwienia pokrzywdzonej zgłoszenia interwencji policyjnej, ten element stanu faktycznego został prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy ( s. 4 in fine – 5 in principio uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i prawidłowo znalazł się w opisie przypisanego w wyroku czynu, co jest wystarczające do stwierdzenia, że oskarżeni wyczerpali swoim zachowaniem m. in dyspozycję art. 191 § 1 kk.

Sąd Rejonowy zasadnie ustalając powyższy stan faktyczny dokonał prawidłowej oceny dowodów i słusznie dał wiarę pokrzywdzonej, a odmówił jej oskarżonym. Ponieważ ocena ta i ustalenia faktyczne są ( powinny być) stronom znane, nie będą tu powielane, dość powiedzieć, że Sąd Okręgowy w pełni je aprobuje. Dlatego poniżej odniesie się jedynie do konkretnych zarzutów zawartych w uzasadnieniu apelacji.

Obrońca powołuje się na treść nagrania telefonicznego zgłoszenia interwencji przez pokrzywdzoną, w którym koncentruje się ona na osobie T. Z. i na fakcie powstrzymania jej od nagrywania zdarzenia. Nie ma w tym sprzeczności z jej późniejszymi zeznaniami ( w których zeznaje również o współdziałaniu M. Z. oraz o zmuszaniu jej do zaniechania zgłoszenia interwencji policyjnej). Przecież to połączenie głosowe wykonywane było w sytuacji nagłej i dla pokrzywionej traumatycznej. Było to tuż po napaści na nią przez oboje oskarżonych, ale w momencie, w którym to oskarżony T. Z. „ zachowywał się jakby był w amoku, jakby wpadł w szał”, rzucał kłodą drewna w stronę pokrzywdzonej i jej partnera M. L., tego ostatniego opluł. Ponadto to oskarżony T. Z. miał wiodącą rolę w pierwszej fazie zdarzenia związanej z wyrwaniem pokrzywdzonej telefonu. Dlatego dzwoniąc na numer alarmowy policji pokrzywdzona skupiła się na nim i nie ma w tym nic dziwnego. Podobnie nie świadczy o żadnej sprzeczności, że wykonując telefon alarmowy i będąc w stanie zagrożenia pokrzywdzona musiała mówić krótko i konkretnie, więc nie opowiadała o powstrzymywaniu przez oskarżonych od zadzwonienia na policję, bo przecież właśnie dzwoniła ( tyle, że z telefonu M. L., bo jej pozostawał w rękach sprawców). Taka informacja wymagałaby dodatkowych wyjaśnień ( tłumaczenia, że sprawcy powstrzymywali ofiarę od zadzwonienia na policję ale ta zdobyła inny telefon itd. ) – a nie było na to wówczas czasu. Obrońca oczekuje, że telefonując na policję w sytuacji gwałtownej, dramatycznej i wymagającej pilnej interwencji zgłaszający zdarzenie będzie opanowany, precyzyjny i poda wszystkie szczegóły. Jednak w życiu tak się nie dzieje, takie zgłoszenie interwencji to nie zeznania i nie należy w nim rozwlekle opowiadać wszystkich wątków, tylko podać najistotniejsze okoliczności mające uzasadnić pilną interwencję i przyjazd funkcjonariuszy policji.

Nietrafny jest również kolejny argument obrońcy, powołujący się na nagranie, na którym pokrzywdzona miała się jakoby szarpać ze swoim partnerem M. L.. Nagranie to zostało dostarczone przez oskarżonych, dokumentuje zdarzenia mające miejsce po inkryminowanym czynie, kiedy to oskarżeni byli na swojej posesji za płotem, wzywani do oddania telefonu pokrzywdzonej tego nie uczynili, a T. Z. zaczął się zachowywać prowokacyjnie wobec M. L.. Pokrzywdzona wówczas powstrzymywała wzburzonego M. L., aby nie doszło do fizycznej konfrontacji między nim, a T. Z.. Nie było więc żadnej „szarpaniny” między pokrzywdzoną, a M. L., w wyniku której mogłaby ona odnieść obrażenia ciała, później ujawnione podczas badań lekarskich. Obrażenia te spowodowali zatem oskarżeni.

W tym miejscu wskazać należy, że po przyjeździe funkcjonariuszy policji pokrzywdzona i M. L. powoływali się na to, że na posesji oskarżonych Z. zainstalowany jest monitoring i chcieli, aby policja zabezpieczyła nagrania. Świadczy to o ich wiarygodności, wiedzieli, że nagrania takie będą przemawiały jedynie na ich korzyść. Natomiast znamienne jest, że oskarżeni nie okazali takich nagrań – choć gdyby ich wersja była prawdziwa, to zarejestrowane na nich byłoby szczucie ich trzema psami przez pokrzywdzoną itp. Na karcie pamięci dostarczonej przez oskarżonych nie było żadnego nagrania, choć do własnego zawiadomienia o przestępstwie dołączyli oni z innego źródła nagranie zdarzenia rozgrywającego się chwilę później, związanego z zachowaniem M. L. i pokrzywdzonej za płotem.

Również co do trzech psów, jakie miały rzekomo zaatakować oskarżoną M. Z., to przybyli na miejsce zdarzenia policjanci nie zaobserwowali obecności tych zwierząt.

Kluczową kwestią, którą obrońca skrzętnie pomija, a która jak w soczewce uwidacznia niewiarygodność oskarżonych, jest kwestia wejścia przez nich w posiadanie telefonu komórkowego należącego do pokrzywdzonej. Nie jest wiarygodna, a wręcz jawi się jako niedorzeczna sekwencja zdarzeń prezentowana przez oskarżonych, jakoby najpierw pokrzywdzona telefon ten na terenie posesji oskarżonych zgubiła, potem oskarżona go znalazła i była przekonana, że to telefon jej męża, a na koniec sam oskarżony odbierając ten telefon od żony nie zorientował się, że to nie jego aparat. Nawet gdyby tak było, to przecież potem pokrzywdzona i M. L. domagali się zwrotu telefonu ( jeszcze zanim przejechała policja), a oskarżony na te wezwania zamiast go oddać ciskał kłodą drewna w stronę M. L.. Telefon oskarżeni oddali dopiero na Komendzie Powiatowej Policji. Ich wersja o przypadkowym wejściu w jego posiadanie jest z gruntu niewiarygodna. Oznacza to, że cała ich opowieść na temat zdarzenia nie zasługuje na wiarę, bo fakt, że zabrali telefon pokrzywdzonej ( o czym świadczy to, że go mieli i kłamali na temat sposobu wejścia w jego posiadanie) przemawia za tym, że działali w celu zarówno uniemożliwianią nagrania przez pokrzywdzoną filmu tym aparatem, jak i wykonania z niego połączenia na policję.

Dlatego Sąd słusznie nie dał wiary oskarżonym, prawidłowo dał wiarę pokrzywdzonej i M. L. oraz należycie ustalił stan faktyczny, a zarzuty apelacji z tym związane są chybione.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest bezzasadny, co było powyżej omówione.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec obojga oskarżonych kar pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny. Przedmiotem osądu w tej sprawie nie było całe postępowanie oskarżonych wobec pokrzywdzonej, tylko jeden krótkotrwały czyn. Oboje oskarżeni są niekarani. W szczególności co do oskarżonego T. Z., to w dniu 8 kwietnia 2022 roku uiścił on w całości grzywnę orzeczoną w sprawie II K 1227/20 Sądu Rejonowego w Radomsku, co oznacza, że w dniu 8 kwietnia 2023 roku ( a więc w okresie międzyinstancyjnym) nastąpiło zatarcie skazania. Oskarżeni są osobami w podeszłym wieku, w takim przypadku fakt niekaralności ma dodatkowy walor. Ponadto pokrzywdzona wyprowadziła się z dotychczasowego miejsca zamieszkania i nie jest już sąsiadką oskarżonych, nie ma z nimi obecnie kontaktu, więc orzekanie zakazu zbliżania się i kontaktowania nie jest potrzebne.

Kara grzywny w wystarczającym stopniu spełni dyrektywy wymiaru kary w tej sprawie. Sąd Okręgowy zastosował art. 37 a kk z daty czynu ( z dnia 9 listopada 2019 roku) stosując art. 4 § 1 kk (dlatego powołał ten przepis w podstawie skazania, a w podstawie kary powołano art. 37 a kk bez paragrafu). Ustawa z daty czynu jest niewątpliwie korzystniejsza dla oskarżonych, umożliwia orzekanie kary grzywny poniżej 100 stawek i nie wiąże się z obowiązkiem orzekania środków karnych i kompensacyjnych.

Sąd Okręgowy orzekł kary grzywien w takiej samej wysokości, jak orzekał je Sąd Rejonowy na podstawie art. 71 § 1 kk, albowiem apelacja zwrócona była jedynie na korzyść i o orzeczenie samoistnych kar grzywien wnosił obrońca. Oskarżeni mają możliwości finansowe, aby te niewielkie grzywny uiścić. Oskarżony T. Z. na stały dochód w postaci emerytury ( stąd stawkę dzienną orzeczono w kwocie 20 zł), a oskarżona M. Z. co prawda nie deklaruje dochodów ( oświadczyła, że pozostaje na utrzymaniu męża), ale dysponuje majątkiem, który może podlegać egzekucji ( vide k. 249 v). Oskarżonemu T. Z. orzeczono grzywnę w wyższej wysokości, gdyż w czasie inkryminowanego zdarzenia miał rolę wiodąca, to on zainicjował atak fizyczny na pokrzywdzoną, oskarżona M. Z. widząc to do niego dołączyła.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie w miejsce kar pozbawienia wolności samoistnych kar grzywien.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny, co było powyżej omówione.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych T. Z. i M. Z. w ten sposób, że:

• uchylono rozstrzygnięcia z punktów 2,3,4,6,7 i 8;

• uzupełniono podstawę skazania za czyn przypisany oskarżonemu T. Z. w punkcie 1 o art. 4 § 1 kk, a jako podstawę wymiaru kary za ten czyn przyjęto dyspozycję art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 37 a kk w brzmieniu Kodeksu Karnego z dnia 9 listopada 2019 roku i w miejsce kary pozbawienia wolności wymierzono oskarżonemu karę 100 (stu ) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 ( dwudziestu) złotych;

• uzupełniono podstawę skazania za czyn przypisany oskarżonej M. Z. w punkcie 5 o art. 4 § 1 kk, a jako podstawę wymiaru kary za ten czyn przyjęto dyspozycję art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 37 a kk w brzmieniu Kodeksu Karnego z dnia 9 listopada 2019 roku i w miejsce kary pozbawienia wolności wymierzono oskarżonej karę 80 (osiemdziesięciu ) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to omawiane. Uchylenie punktów 2,3,4,6,7 i 8 wynikało z orzeczenia w miejsce kar pozbawienia wolności kar samoistnych grzywien, albowiem zawarte w tych punktach rozstrzygnięcia były pochodną kar pozbawienia wolności ( orzeczenia okresów próby, grzywien akcesoryjnych i środków probacyjnych), a zatem wobec wyeliminowania kar pozbawienia wolności straciły rację bytu.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasadzono od oskarżonych koszty postępowania odwoławczego i opłaty za obie instancję. Są to koszty niewielkie, oskarżeni mogą je ponieść. Oskarżony T. Z. na stały dochód w postaci emerytury, a oskarżona M. Z. co prawda nie deklaruje dochodów ( oświadczyła, że pozostaje na utrzymaniu męża), ale dysponuje majątkiem, który może podlegać egzekucji ( vide k. 249 v).

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca obojga oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie, kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana