Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 364/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 23 grudnia 2020 roku sygn. akt II K 559/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. M. w dniu 22 maja 2020 roku około godz. 20:00 przebywał w mieszkaniu P. G., w B. przy ulicy (...). Słyszał odgłosy kopania i uderzania pięściami w zamknięte na klucz drzwi mieszkania, przez osoby stojące na korytarzu kamienicy. Rozpoznał głosy znanych mu osobiście braci: Ł. W. (1) i T. W.. W obawie przed włamywaczami wraz z P. G. podjęli ucieczkę przez okno znajdującego się na parterze budynku mieszkania (czyn przypisany w pkt. 1 zaskarżonego wyroku). Z relacji P. G. wie, że została ona poprzedniego dnia gdy szła do pracy zaczepiona i pobita pięściami po całym ciele przez Ł. W. (1) ( czyn przypisany w pkt. 3 zaskarżonego wyroku ).

zeznania świadka K. M.

karta 15 - 16, karta

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka K. M.

Zeznania logiczne i spójne, złożone w krótkim czasie po zaistnieniu zdarzeń przestępnych, pozostające w zbieżnej korelacji z zeznaniami świadka P. G., składanymi na etapie postępowania przygotowawczego.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia tj.

- art. 7 k.p.k. przez ocenę dowodów sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, polegającą na daniu wiary w całości zeznaniom świadka P. G. złożonym na etapie postępowania przygotowawczego i ocenie ich jako w całości logicznych, w sytuacji gdy świadek ten zeznawała bezpośrednio przed sądem w sposób odmienny,

- art. 7 k.p.k. przez ocenę dowodów sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, polegającą na przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom świadka K. M. składanym na etapie postępowania przygotowawczego, podczas gdy świadek ten w całości nabył wiedzę od P. G., naocznie nie widział zachowań jakie zarzuca się oskarżonemu Ł. W. (1) i nie potwierdził żadnych obrażeń na ciele pokrzywdzonej,

- art. 5 & 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, wynikających z zeznań świadka P. G., której relacje złożone bezpośrednio przed sądem przeczą temu, by oskarżony Ł. W. (1) dokonał czynów przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem, a sąd rejonowy mimo to oparł się w całości na zeznaniach tego świadka składanych na etapie postępowania przygotowawczego;

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, stanowiącego skutek dowolności i mającego wpływ na treść orzeczenia, ustaleń przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu , że oskarżony Ł. W. (1) dokonał czynów przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem, w sytuacji gdy zeznania świadka P. G. złożone bezpośrednio przed sądem przeczą tym ustaleniom, a świadek K. M. w całości nabył wiedzę od P. G., naocznie nie widział zachowań jakie zarzuca się oskarżonemu Ł. W. (1)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione zarzuty są chybione.

Analiza poprawności proceduralnej czynności sądu pierwszej instancji prowadzi do stwierdzenia, że w sferze tej nie zaistniały uchybienia przepisom kodeksu postępowania karnego i pozwala na zajęcie się zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Oczywiste bowiem pozostaje to, że kompleksowa ocena poprawności ustalonego stanu faktycznego może mieć miejsce dopiero po stwierdzeniu, że proces w jego sferze formalnej nie zawiera uchybień mogących prowadzić do podważenia ostatecznej prawidłowości wydanego wyroku

W przeciwieństwie do stanowiska skarżącego, zdaniem sądu odwoławczego, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wszechstronną jego analizę, sąd rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wywiódł z nich słuszne wnioski - tak co do sprawstwa i winy oskarżonego Ł. W. (1) w zakresie przypisanych mu czynów, przyjętej kwalifikacji prawnej tychże, wymierzonych za nie kar jednostkowych pozbawienia wolności, jak i kary łącznej pozbawienia wolności. Nie dopuścił się przy tym wskazywanego przez obrońcę błędu w przyjętych za podstawę wyroku ustaleniach faktycznych w zakresie któregokolwiek z przypisanych oskarżonemu czynów. Sąd ten, w uzasadnieniu wyroku, w sposób logiczny i z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego uargumentował, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów należycie uzasadnił, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając to na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku należy stwierdzić, iż podniesione zarzuty miały charakter głównie polemiczny.

Całkowicie niezasadnie obrońca odwołał się do naruszenia przez sąd a quo reguły dowodowej in dubio pro reo określonej w art. 5 § 2 k.p.k. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z powołanego przepisu. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, iż obrońca dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Sąd orzekający w tej sprawie ani nie powziął, ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. Zapomina o tej oczywistej prawdzie autor apelacji. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się więc nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego Ł. W. (1). Sąd pierwszej instancji stwierdził owo sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając wszystkie dowody w sposób rzetelny i wszechstronny.

Błędnie obrońca upatrywał naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. w dokonanej przez sąd merytoryczny ocenie z jednej strony wyjaśnień oskarżonego Ł. W. (1), a z drugiej zeznań pokrzywdzonej P. G..

Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k. ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie sądu merytorycznego i pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane przez obrońcę. Skarżący podjął próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do tej dokonanej przez sąd orzekający, charakteryzuje się ogólnikowością, dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie mogła okazać się skuteczną.

Sąd pierwszej instancji miał na względzie wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, w tym treść wyjaśnień obu oskarżonych Ł. W. (1) i T. W. oraz zeznania istotnych w sprawie świadków tj. pokrzywdzonej P. G. (składanych na wszystkich etapach postępowania karnego) i świadka K. M.. Przy czym sąd ten dokonał kompleksowej ich analizy w powiązaniu z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności przez pryzmat wniosków wynikających z pisemnej opinii sądowo - lekarskiej biegłego lekarza sądowego z karty 59, protokołu oględzin osoby z karty 18 - 22, protokołu oględzin uszkodzenia mienia z karty 5 - 6, protokołu oględzin rzeczy z karty 23 - 25 i notatki urzędowej z karty 63. Dostrzegalne jest, iż obrońca takiej wymowy istotnych dowodów w sprawie we wzajemnym ich powiązaniu nie zauważył, przedstawiając w uzasadnieniu apelacji własną analizę zebranego materiału dowodowego. Przy czym wybiórczej ocenie poddał tylko te dowody, które przemawiały za tezą przez niego prezentowaną. Wyrywkowo powołał się bowiem na fragmenty zeznań świadka P. G. z rozprawy głównej oraz fragmenty zeznań świadka K. M. z postępowania przygotowawczego, pomijając przy tym szereg istotnych okoliczności wynikających z relacji tych osób .

Tymczasem prawidłowa analiza materiału dowodowego sprawy prowadzi do jedynie słusznego wniosku, a tym samym przekonania, o sprawstwie i winie oskarżonego Ł. W. (1) w kwestionowanym zakresie tj. w zakresie wszystkich pięciu zarzucanych mu czynów.

W jego świetle nie ulega wątpliwości, iż w dniu 22 maja 2020 roku ostatnio wymieniony wziął udział, działając wspólnie i w porozumieniu z T. W., we włamaniu do mieszkania P. G. polegającym na wyważeniu drzwi wejściowych do tegoż i dokonaniu zaboru wyszczególnionych przez pokrzywdzoną przedmiotów, łącznej wartości nie mniejszej niż 600 złotych. Okoliczności te wynikają wprost z zeznań świadka P. G. i świadka K. M. z etapu postępowania przygotowawczego. Ta pierwsza relacjonując trzykrotnie w różnych terminach - 22 maja 2020 roku, 23 maja 2020 roku i 6 czerwca 2020 roku w dochodzeniu, za każdym razem opisywała naganne zachowania oskarżonego Ł. W. (1) będące przedmiotem niniejszego procesu, wskazywała motyw jego działania, którym była jego zazdrość o nią jako byłą partnerkę, pozostającą w związku z innym mężczyzną, poznanym w czasie przebywania oskarżonego w izolacji penitencjarnej.

Zeznania te wskazują, że w czasie w którym oskarżeni dobijali się - uderzając rękoma i kopiąc - do drzwi mieszkania usytuowanego przy ul. (...) w B., P. G. i ówczesny jej nowy chłopak K. M. przebywali w jego wnętrzu, słyszeli nawoływanie obu oskarżonych braci do otwarcia obiektu, a ponieważ napastnicy byli im znani wcześniej, bez jakichkolwiek wątpliwości głosy ich zostały przez nich rozpoznane. Pokrzywdzona trzykrotnie zeznając w dochodzeniu stanowczo wymieniała Ł. W. (1) jako sprawcę wyłamania drzwi mieszkania , zdewastowania jego wnętrza i kradzieży mienia, uszkodzenia okien mieszkania i nie zgłaszała żadnych wątpliwości co do osoby sprawcy. Spontanicznie komunikowała przybyłym na jej zgłoszenie w godzinach nocnych funkcjonariuszom policji o zaistniałej kradzieży z włamaniem i wybitych szybach okiennych, powtarzając te kwestie do protokołu zawiadomienia o przestępstwie i składanych zeznań o godzinie 23:30 dnia 22 maja 2020 roku i jednoznacznie wskazując na swojego byłego chłopaka Ł. W. (1) jako sprawcę. Kolejnego dnia - 23 maja 2020 roku dokładnie te same relacje powtórzyła i dodatkowo opisała zdarzenie z dnia 21 maja 2020 roku, w przebiegu którego została pobita pięściami po twarzy i innych częściach ciała przez napotkanego na swojej drodze do pracy pijanego Ł. W. (1), tylko dlatego że odmówiła mu kontaktu seksualnego. Jednocześnie wyraźnie sygnalizowała swoje obawy o wyrządzenie jej krzywdy przez ostatnio wymienionego, który po opuszczeniu zakładu karnego od kilku dni nachodził ją i nękał nie mogąc pogodzić się z tym, że ona ma innego partnera. Prosiła o zastosowanie zakazu zbliżania się do niej przez Ł. W. (1), mówiąc że naprawdę się go obawia. Ponadto podała, że dzwonił do niej z nieznanego jej numeru telefonu namawiając do wycofania oskarżenia, pomimo że wyraźnie informowała go, iż nie chce z nim rozmawiać. Gdy nie odbierała połączeń to pisał do niej wiadomości sms. Na potwierdzenie tych relacji udostępniła swój telefon komórkowy funkcjonariuszom policji, którzy dokonali jego oględzin, w ramach których przejrzeli zawartość pamięci urządzenia. Czynność ta wykazała, że w folderze z wiadomościami SMS znajdowało się osiem wiadomości tekstowych pochodzących z dnia 23 maja 2020 roku od godz. 14:52 do godz. 15:52 z numeru abonenckiego 501 878 690 o treści wskazującej, że Ł. W. (2) chciałby się z nią - P. dogadać, naprawić szkody, prosił ją o wycofanie sprawy z policji i informował, że jest poszukiwany ( protokół oględzin telefonu komórkowego karta 23 - 24 ).

Podczas kolejnego przesłuchania 6 czerwca 2020 roku P. G. powtarzając okoliczności włamania do jej mieszkania przez Ł. W. (1), wybicia przez niego szyb w oknach i pobicia jej osoby, przedstawiła nowe fakty - tym razem dotyczące naruszenia jej miru domowego w tymże dniu przez tego samego osobnika i wywierania przez niego na nią wpływu poprzez groźby bezprawne zniszczenia jej mienia na wypadek nie wycofania oskarżeń wobec jego osoby dotyczących zdarzeń z dnia 21 i 22 maja 2020 roku. Wskazywała na dwukrotną w tym dniu interwencję policji przez nią zgłaszaną, gdyż po pierwszym wezwaniu Ł. W. (1) oddalił się z miejsca zdarzenia, a kiedy radiowóz odjechał pojawił się po raz kolejny pod jej kamienicą i uderzał pięścią w okno jej mieszkania. Podczas kolejnej interwencji został zatrzymany. Podane przez nią okoliczności zostały pozytywnie zweryfikowane treścią notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza policji w dniu 6 czerwca 2020 roku ( karta 63 ).

Świadek K. M. składając zeznania zaraz po fakcie włamania do mieszkania jego ówczesnej dziewczyny P. G. - 23 maja 2020 roku, wyraźnie zeznał że słyszał głosy znanych mu Ł. W. (1) i T. W., w czasie gdy walili w drzwi mieszkania. Rozpoznał tychże po głosach, a ponadto słyszał jak Ł. krzyczał " P. otwórz to ja W. ". Podał również, że z relacji P. G. posiada wiedzę o jej pobiciu dwa dni wstecz przez Ł. W. (1), napotkanego przez nią w drodze do pracy na osiedlu (...) w B..

Tak więc okoliczności powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonej znane były ww. świadkowi ze słyszenia i w tej kwestii apelant się nie myli podnosząc, że nie jest to dowód bezpośredni lecz pośredni, czego jednak nie można powiedzieć o argumentacji apelanta w odniesieniu do kradzieży z włamaniem dokonanej do mieszkania P. G.. Jak zostało wskazane powyżej zeznania tego świadka stanowią dowód bezpośredni dokonania rozważanego czynu przez Ł. W. (1).

Należy wskazać, że nie uszło uwadze sądu merytorycznego, iż pomiędzy poszczególnymi zeznaniami świadka P. G., które składała w toku postępowania karnego, istniały różnice, przy czym co istotne zeznania tejże były zbieżne i konsekwentne w czasie trwania dochodzenia, a całkowicie odmienne - negujące sprawstwo oskarżonego Ł. W. (1) we wszystkich inkryminowanych mu przestępstwach w toku postępowania sądowego. Należy też wskazać, że obowiązujące przepisy - w sytuacji odmiennych zeznań świadka składanych w toku postępowania przygotowawczego i przed sądem - nie dają podstaw do postawienia tezy o prymacie zeznań składanych w postępowaniu przygotowawczym nad składanymi na rozprawie i na odwrót. Natomiast bezspornym jest, iż w takiej sytuacji procesowej koniecznym jest dokonanie wszechstronnej analizy takich zeznań w powiązaniu z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym i tak też w realiach tejże sprawy postąpił organ a quo. Dokonał bowiem wszechstronnej i wnikliwej analizy poszczególnych zeznań P. G. - bez jakiegokolwiek naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym art. 7 k.p.k. - również przez pryzmat depozycji wynikających z zeznań świadka K. M., jak i wniosków wynikających z opinii biegłego medyka z karty 59, protokołu oględzin osoby z karty 18 - 22, protokołu oględzin uszkodzenia mienia z karty 5 - 6, protokołu oględzin rzeczy z karty 23 - 25 i notatki urzędowej z karty 63. Dowody te sąd rejonowy trafnie ocenił jako pozytywnie weryfikujące relacje P. G. z postępowania przygotowawczego, tym samym obdarzając zeznania tejże z tego etapu procesu walorem wiarygodności, a odrzucając jej zeznania z rozprawy głównej, odwołujące wszystkie wcześniejsze zeznania z etapu dochodzenia, prawdopodobnie z obawy przed byłym konkubentem Ł. W. (1). Nie może ujść uwadze sądu, łatwowierność świadka, która już w przeszłości ulegała presji tego ostatniego i cofała wniosek o ściganie jego osoby, podejrzanego o kradzież samochodu osobowego ( o czym sama relacjonowała w swych zeznaniach z karty 10 - 11 i co zostało potwierdzone przez prowadzącego dochodzenie w treści sporządzonej notatki urzędowej z karty 26 ).

Odnosząc się do wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności - jednostkowych, jak i kary łącznej - sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do zasadności ich orzeczenia w takim wymiarze, jak w zaskarżonym wyroku.

Sąd rejonowy orzekając kary jednostkowe pozbawienia wolności za poszczególne przestępstwa, wziął pod uwagę wielokrotną uprzednią karalność ww., wskazał na występującą po jego stronie wyjątkową uporczywość i arogancję w permanentnym ignorowaniu porządku prawnego, zauważył brak pozytywnych efektów resocjalizacyjnych poprzednio orzekanych kar pozbawienia wolności, które nie były na tyle dolegliwe aby wymusić na nim respekt dla prawa, a nadto wyprowadził słuszny wniosek o utrwalonym u oskarżonego poczuciu bezkarności, postępującej demoralizacji i tendencji do ostentacyjnego niepodporządkowywania się regułom życia w społeczeństwie. Słuszna jest zatem ocena sądu pierwszej instancji, że wymierzone odpowiednio surowe kary i ich dolegliwość odpowiada stopniowi winy, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze (zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, będzie skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania), jak również, co także istotne, uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca.

Należy też wskazać, że sąd rejonowy, kierując się dyspozycją art. 86 & 1 k.k. oraz zasadami wynikającymi z art. 85 & 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności z zastosowaniem dyrektywy częściowego pochłaniania. Słusznie przy tym uwzględnił, że pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami - za które wymierzono oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności - zachodził bliski związek czasowy, a równocześnie przesłankę prognostyczną, pozwalającą na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości 2 lat pozbawienia wolności jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze względem niego oraz przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak tego wymaga art. 85 a k.k. Zgodnie z ogólnymi dyrektywami wymiaru kary, o których stanowi art. 53 § 1 k.k. w razie uznania winy oskarżonego, konieczne jest orzeczenie kary sprawiedliwej, adekwatnej do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, względów prewencji indywidualnej i generalnej.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego Ł. W. (1) od popełnienia czynów przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 & 1 pkt. 1 k.p.k. lub art. 17 & 1 pkt. 10 k.p.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej. Nie zaistniały podstawy do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów. Brak było również warunków z art. 437 & 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - nie zaistniała żadna z podstaw w nim wskazanych, a w szczególności bezwzględna przyczyna odwoławcza, czy też konieczność przeprowadzenia w całości przewodu sądowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 391 & 1 k.p.k. postanowił odczytać zeznania świadka K. M. z postępowania przygotowawczego z karty 15 - 16 akt.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy podjął próbę przesłuchania świadka K. M., który nie stawił się na rozprawę główną i nie złożył zeznań na forum sądu merytorycznego. Niestety świadek ten nie stawił się również na rozprawę apelacyjną. Na ostatni termin tej ostatniej świadkowi nie zostało doręczone wezwanie ( wróciło po powtórnym awizowaniu z adnotacją doręczyciela " zwrot nie podjęto w terminie " - karta 363 ). Nie skutkowało dyscyplinowanie świadka karą pieniężną za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawę apelacyjną w dniu 17 września 2021 roku ( karta 339 ), jak i zarządzenie zatrzymania go w przeddzień rozprawy i doprowadzenie przez Policję, gdyż - jak wynikało z ustaleń Policji - nie przebywał on w miejscu zamieszkania ( karta 362, 398 ). Wobec powyższego sąd odwoławczy na podstawie art. 391 & 1 k.p.k. postanowił odczytać zeznania świadka K. M. z postępowania przygotowawczego z karty 15 - 16 akt, zważywszy że z oświadczenia P. G. ( karta 186 ) wynikało, iż już nie pozostaje z tymże w związku partnerskim.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione w pkt. 3.1. niniejszego opracowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej według stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4, & 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku ( Dz. U. z 2016 roku poz. 1714 ).

3

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 & 1 k.p.k. i art 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku ) zwolnił oskarżonego Ł. W. (1) od opłaty za drugą instancję i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym, mając na uwadze jego izolację penitencjarną z powodu odbywania kary pozbawienia wolności w innej sprawie i brak dochodów.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego Ł. W. (1) w zakresie czynów przypisanych w pkt. 1, 2, 3, 4, 5 zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana