Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodzić należy się ze skarżącym, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do nie budzącego wątpliwości ustalenia, że oskarżony S. K. był sprawcą przypisanego mu występku wypadku komunikacyjnego. Wyłaniało się w tej zasadniczej dla procesu karnego kwestii szereg wątpliwości, które zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 5 & 2 k.p.k. należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji uniewinnić go od popełnienia czynu stypizowanego w art. 177 & 1 k.k.

Podkreślić należy, że z uwagi na przewidziane w treści art. 5&1 k.p.k. domniemanie niewinności, wyrok uniewinniający zapada nie tylko wówczas, gdy udowodniono że oskarżony jest niewinny, ale także – i przede wszystkim – wtedy, gdy nie udowodniono, że jest on winny zarzucanego czynu. Treść & 2 ww przepisu formułujący zasadę in dubio pro reo przewiduje, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Z sytuacją taką mamy do czynienia wówczas, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów nie da się ustalić w sposób jednoznaczny stanu faktycznego, Wówczas wybiera się wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008 roku sygn.. akt V KK 267/08, LEX nr 485030 ).

Przenosząc rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwolił – wbrew zapatrywaniom sądu pierwszej instancji - na kategoryczne przyjęcie, że S. K. stracił panowanie nad kierowanym pojazdem i zjechał na przeciwległy pas ruchu i tor jazdy samochodu marki K., doprowadzając do zderzenia z nim, z powodu niezachowania należytej ostrożności i niedostosowania prędkości do warunków ruchu, a w szczególności warunków atmosferycznych.

Innymi słowy brak jest w sprawie jednoznacznych dowodów wskazujących na nieumyślne naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które pozostawałoby w związku przyczynowo skutkowym z powstaniem obrażeń ciała u pasażera samochodu marki K. S., naruszających czynności organizmu na czas powyżej siedmiu dni.

Sąd merytoryczny trafnie dostrzegł wystąpienie w materiale aktowym sprawy dwóch wersji zdarzenia drogowego – z jednej strony prezentowanej przez oskarżonego kierującego samochodem marki L., według którego poślizg prowadzący do kolizji z samochodem K. był wywołany przez czynnik zewnętrzny tj. udział trzeciego pojazdu uderzającego w jego tył, zaś z drugiej strony przez rodzinę S., zgodnie podającą że przed i za samochodem L. nie poruszał się żaden pojazd. Wbrew jednak dyspozycji art. 7 k.p.k. z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, sąd ten dowolnie i niezasadnie zdyskredytował wyjaśnienia oskarżonego, korelujące z dowodami o charakterze materialnym i z chronologią następującej po sobie sekwencji zdarzeń.

Bezsporną jest przecież okoliczność, że w rozmowie z przybyłym na miejsce wypadku funkcjonariuszem policji W. K. prowadzonej w języku angielskim, pomagającym oskarżonemu wyswobodzić się z pasów bezpieczeństwa, ten ostatni od razu sygnalizował, że został uderzony z tyłu przez inny pojazd. Co więcej policjant ten widział uszkodzenia na prawym tylnym narożu auta w postaci rozbitego klosza lampy tylnej i zarysowania zderzaka i zarejestrował je na wykonanych przez siebie zdjęciach.

Zważyć należy, że przemieszczenie się L. w poślizgu bocznym na przeciwległy pas ruchu po ewentualnym uderzeniu w prawy tył pojazdu pozostaje w zgodzie z prawami fizyki.

Tymczasem relacja pokrzywdzonego i jego najbliższych traci swą siłę oddziaływania gdy się zważy na warunki drogowe i atmosferyczne panujące w czasie inkryminowanego czynu – panujący półmrok, brak sztucznego oświetlenia, zachmurzenie, intensywne opady śniegu, które – jak trafnie zauważył skarżący – mogły znacznie zaburzyć ich percepcję, a tym samym uniemożliwić spostrzeżenie samochodu jadącego za oskarżonym pod górę, mogącego znajdować się w obrysie bryły masywnego L., a w chwili gdy przemieszczał się po utracie przyczepności w kierunku ich pasa ruchu uniemożliwić dostrzeżenie przez nich jak tenże oddalał się w kierunku R.. Do takich wniosków prowadzi również spontaniczna wypowiedź M. S., który na rozprawie głównej szczerze przyznał „ ja się skupiałem na swoim pasie ruchu „ ( zeznania karta 146 ).

Nie można odmówić słuszności argumentacji przedstawionej w skardze apelacyjnej zmierzającej do wykazania nieprawidłowości w działaniach funkcjonariuszy policji w trakcie zabezpieczania śladów materialnych na miejscu zdarzenia , którzy ograniczyli się do udokumentowania śladów powstałych na styku kontaktu L. i K. . Świadek M. P. wprost stwierdził, że w sporządzonym przez siebie protokole oględzin pojazdu marki L. nie uwzględnił uszkodzeń jego tylnej części, gdyż autorytatywnie stwierdził brak ich związku przyczynowo – skutkowego z zaistniałym zdarzeniem.

Tym samym nasuwa się konkluzja o braku odpowiednich starań z jego strony o odnalezienie ewentualnych odłamków uszkodzonej lampy czy też pozostawionych na jezdni śladów kół trzeciego pojazdu , które równie szybko mogły ulec zatarciu w trudnych warunkach pogodowych przez intensywne opady śniegu.

Wreszcie opinia biegłego specjalisty z zakresu badania wypadków drogowych wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej potwierdziła, że występujące na tylnym prawym narożu samochodu L. ślady uszkodzeń mogły powstać w okolicznościach opisywanych przez kierującego tym pojazdem i nie wykluczyła żadnej z wersji przebiegu wypadku ( ani też żadnej jednoznacznie nie potwierdziła ).

Rację ma zatem apelant, sugerując wystąpienie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Sąd rejonowy na podstawie zeznań strony pokrzywdzonej oraz funkcjonariuszy policji przyjął jednostronną wersję wydarzeń i przypisał oskarżonemu popełnienie zarzucanego mu czynu pomimo, że było to nieuprawnione z punktu widzenia zasad procesu karnego. Jak już zostało powiedziane wykluczył udział trzeciego pojazdu w zdarzeniu z dnia 30 listopada 2016 roku, co doprowadziło do niezasadnego przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy.

Udowodnienie popełnienia przestępstwa zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzonemu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Spełnione przy tym winny być dwa warunki: obiektywna przekonywalność dowodów, czyli taka ich siła, że każdy normalnie oceniający człowiek nabiera przekonania o prawdziwości danego ustalenia, oraz przekonywalność subiektywna wywołana u organu orzekającego, która winna być całkowita i bezwzględna. Sąd przystępując do rozpoznania każdej sprawy winien zakładać, że oskarżony musi zostać uniewinniony, jeżeli przedstawione w przewodzie sądowym dowody nie pozwalają sądowi powziąć przekonania, iż wina została udowodniona w sposób wyłączający wszelkie wątpliwości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 grudnia 2011 roku sygn.. akt II AKa 382/11, LEX nr1171016 ).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzone w niniejszej sprawie dowody nie dają podstaw do uznania, że sprawstwo i wina oskarżonego S. K. zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość, to tym samym zastosowanie reguły określonej w art. 5 & 2 k.p.k. było zabiegiem koniecznym i ze wszech miar pożądanym.

Mając na względzie wskazane okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.

Wydatkami poniesionymi w sprawie, w tym za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa, na podstawie przepisów powołanych w wyroku.

Koszty obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, pierwszoinstancyjne i przygotowawcze, zasądzono na rzecz obrońcy na podstawie & 4 ust.3 i & 17 ust. 1 pkt. 1, 3 i 4, & 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Dz. U. 2016 poz. 1714.