Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 408/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 12 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 45/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego M. P. w punkcie pierwszym (1) wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 2 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k przez dowolne ustalenie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na dokonanie takich ustaleń,

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną, niepełną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z doświadczeniem życiowym, polegającą na:

- uznaniu za wiarygodne w całości zeznań świadka P. F. (1), w sytuacji gdy jak wynika ze sporządzonej opinii psychologicznej J. T. świadek ten jest źródłem informacji o obniżonej wiarygodności, a przedstawiane przez tego świadka okoliczności nie mają potwierdzenia w innych przeprowadzonych dowodach,

- pominięcie wniosków opinii J. T. z których wynika, że nie stwierdzono u P. F. (1) cech zachowań, w tym przeżyć, które można byłoby uznać, że są następstwem doświadczania przemocy ze strony oskarżonego w znaczeniu psychologicznym,

- dowolnej ocenie dowodu z opinii psychiatryczno - psychologicznej oskarżonego i nieuzasadnione przyjęcie, że stwierdzenie u oskarżonego cech osobowości narcystycznej oznacza, że zeznania pokrzywdzonej nabierają waloru wiarygodności,

- nieuzasadnionym pominięcie dowodu z zeznań świadków J. S. (1), K. P., K. S. i uchyleniu się od oceny tych dowodów,

- uznaniu wyjaśnień oskarżonego na niewiarygodne bez wyjaśnienia przyczyn takiej oceny poza powołaniem się na przyjętą linię obrony,

- wybiórczej ocenie dowodu z zeznań świadków J. S. (2), M. M. - U., E. K. i pominięciu przy ocenie tych dowodów faktu, że są to osoby skonfliktowane z oskarżonym, mające interes w niekorzystnym dla oskarżonego rozstrzygnięciu,

- uznaniu za wiarygodne wydruków przez pokrzywdzoną bez ich weryfikacji poprzez uzyskanie, bilingów połączeń i dokonanie oględzin telefonu,

c) art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez nieuwzględnienie przy wydaniu rozstrzygnięcia całokształtu ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, pominiętych również w uzasadnieniu wyroku, a mianowicie, że:

- pokrzywdzona po tym jak wyprowadziła się ze R. z wspólnego mieszkania z oskarżonym, rzekomo z powodu przemocy:

• kilkukrotnie przyjeżdżała do oskarżonego do mieszkania i dochodziło między nimi do zbliżeń, oraz oskarżony przyjeżdżał do jej rodziców,

• oskarżony i pokrzywdzona P. F. (1) wspólnie zakupili mieszkanie (koniec lipca 2019), zaciągając na ten cel wspólnie kredyt, a następnie wspólnie urządzając mieszkanie,

pokrzywdzona złożyła zawiadomienie do prokuratury dopiero w kwietniu 2021 r., a więc prawie dwa lata po wyprowadzce,

- oskarżony złożył zawiadomienie o znęcaniu się psychicznym nad nim przez pokrzywdzoną P. F. (1) już w pierwszej połowie 2020 r., a dochodzenie zostało umorzone postanowieniem z dnia 26.06.2020 r., sygn. 3-Ds. 279/2020 Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla miasta R.,

d) art. 170 1 pkt 2 i 3 kpk przez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego z dnia 27.03.2024 r. o zarządzenie badań oskarżonego przez biegłego psychologa - sąd błędnie przyjął że opinia sporządzona na podstawie art 202 § 1 k.p.k. odnośnie stanu zdrowia psychicznego, która zawiera stwierdzenia dotyczące zarówno poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego, jest takim samym dowodem jak opinia biegłego psychologa sporządzana w oparciu o art. 215 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Sąd rejonowy w sposób wyczerpujący zgromadził w sprawie materiał dowodowy i uzasadnił dlaczego dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych P. F. (1). Z. F. i D. F., a odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. P., w których nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Nie jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego, że sąd I instancji z obrazą przepisu art. 7 kpk ocenił jako wiarygodne zeznania pokrzywdzonej P. F. (1) wbrew treści opinii psychologicznej wydanej przez biegłego sądowego psychologa klinicznego J. T.. Z treści opinii pisemnej wydanej przez ww. biegłego popartej wydaną na rozprawie w dniu 13 lutego 2023 roku uzupełniającą opinią ustną wynika, że biegły po przeprowadzonym badaniu P. F. (1) stwierdził, iż ,,z psychologicznego punktu widzenia brak jest podstaw do przyjęcia założenia, że badana relacjonuje zdarzenia, które nie miały miejsca i stanowią wytwór jej wyobraźni lub następstwo zaburzeń psychopatologicznych (np. urojeń). Niewątpliwie badana od strony faktograficznej w kategoriach ogólnych relacjonuje rzeczywiste doświadczenia życiowe z kręgu konfliktów międzyludzkich o typie rodzinnym. Niemniej, w kontekście typu jej emocjonalności, intensywność jej demonstracji problemów w wymiarze osobistym jest następstwem silnych osobistych (subiektywnych) przekonań pokrzywdzonej. Zjawisko to, psychologicznie naturalne, powoduje emocjonalne trudności w tzw. zdystansowaniu się do problemu, to jest krytycyzm odłączeniu uogólniania poczucia krzywdy. Nie stwierdzam tendencji do fantazjowania w rozumieniu psychopatologicznym” (k-525). Ponadto biegły stwierdził, że jego zdaniem kontekst rodzinny od strony psychologicznej ma istotne znaczenie dla zrozumienia złożoności, przebiegów i dynamiki relacji (zachowań) stron niniejszej sprawy. Faktem jest, że we wnioskach końcowych wydanej opinii pisemnej w punkcie 5 biegły stwierdził, że psychologicznego punktu widzenia (z uwagi na treść pkt 2-4), świadek P. F. (1) jest źródłem informacji o obniżonej wiarygodności, ale zdaniem sądu okręgowego nie oznacza to automatycznie , że jej zeznania nie zasługują na wiarę. Analizując całość wydanej opinii przez biegłego sądowego J. T. nie budzi wątpliwości fakt, że pokrzywdzona ma negatywny stosunek do oskarżonego, co jest zrozumiałe. Konflikt jej z oskarżonym dotyczy także sprawowania opieki nad ich małoletnim synem i pokrzywdzona właśnie między innymi dlatego może nadinterpretować jako bardzo negatywne pewne zachowania oskarżonego. Jednak jej zeznania dotyczą faktycznie przeżytych sytuacji z udziałem oskarżonego. Ponadto w realiach przedmiotowej sprawy za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonej P. F. (1) przemawiają zeznania pozostałych świadków, którym sąd I instancji dał wiarę. Podnieść należy, że jako pokrzywdzeni w przedmiotowej sprawie postępowaniem oskarżonego oprócz P. F. (1) występują Z. F. i D. F., którzy opisali w jakim okresie i w jaki sposób oskarżony groził im. Ich zeznania nie zawierają treści tendencyjnie ,,pogrążających” M. P., a w sposób syntetyczny opisują jego zachowanie w stosunku do nich i ich córki-P. F. (1), która razem z nimi mieszkała po wyprowadzeniu się z dzieckiem z mieszkania zajmowanego z M. P.. Dodatkowym argumentem przemawiającym za wiarygodnością zeznań ww. świadków, którzy są pokrzywdzonymi w tej sprawie odnośnie zachowania oskarżonego w stosunku do nich są zeznania świadka Ł. P., który zatrudniał P. F. (1) od listopada 2019 roku (po rozstaniu z oskarżonym) i otrzymywał telefony od oskarżonego z żądaniem, żeby ją zwolnił. Oskarżony próbował wywrzeć na tym świadku presję informując go, że jeżeli nie zwolni P. F. (1) z pracy, to będzie miał liczne kontrole. Podnieść należy, że Ł. P. jest osobą obcą dla stron i na pewno nie chciał być ,,zaangażowany” w ich konflikt. Prawidłowa jest ocena jego zeznań dokonana przez sąd meriti jako zasługujących na wiarę. Sąd I instancji dokonując oceny zeznań pokrzywdzonej P. F. (1) jako wiarygodnych oparł swoją ocenę także na treści zeznań świadków E. K., J. S. (2) i M. U., którzy pracowali z P. F. (1) w R. w klinice oskarżonego i potwierdzili, że M. P. zachowywał się nagannie w stosunku do pokrzywdzonej w pracy krzycząc na nią. Świadek J. S. (2) słyszał jak oskarżony mówił w pracy do P. F. (1), że jest głupia, po czym często zamykali się razem w łazience lub pracowni technicznej. P. F. (1) po takich rozmowach w pracy z oskarżonym płakała. Świadek M. U. słyszała jak oskarżony zwracał się do pokrzywdzonej w pracy mówiąc do niej ,,zamknij się”. Także pokrzywdzona w bezpośrednich rozmowach zwierzała się jej, że oskarżony stosuje wobec niej w domu przemoc fizyczną. Podnieść należy, że ww. świadkowie to lekarze stomatolodzy, wobec których oskarżony także zachowywał się nagannie i dlatego zakończyli z nim współpracę. Świadek M. U. zeznała, że w stosunku do niej oskarżony powiedział ,,że jak okaże się że jestem w ciąży to sam osobiście mi w gabinecie usunie ciążę wskazując na fotel dentystyczny” ( k-688). Świadek potwierdziła, że w czasie zatrudnienia u oskarżonego był on agresywny w stosunku do swoich pracowników i krzyczał na nich. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego zeznania ww. świadków lekarzy stomatologów pracujących u oskarżonego zasługują na wiarę. Gdyby oskarżony zachowywał się poprawnie w stosunku do nich, to nie zmieniliby pracy. Jest rzeczą oczywistą, że skoro oskarżony wykazywał negatywne zachowania w stosunku do lekarzy, stomatologów, których zatrudniał, to tym bardziej nie miał oporów, aby agresywnie zachowywać się w stosunku do pokrzywdzonej P. F. (1). Nie mają istotnego znaczenia dla dokonanej przez sąd I instancji oceny zeznań P. F. (1) jako wiarygodnych zeznania świadków J. S. (1), K. P., L. P. i K. S.. Świadek J. S. (1) będąc przyjacielem oskarżonego, gdy przebywał w jego domu nie był świadkiem awantur pomiędzy M. P. a P. F. (1) (także tuż przez zakończeniem związku i wyprowadzeniem się pokrzywdzonej z ich mieszkania). Rodzice oskarżonego również nie przebywali z synem i P. F. (1) na co dzień, więc nie byli świadkami zachowania oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej, gdy mieszkali razem w R.. Aktualna partnerka oskarżonego świadek K. S. potwierdziła, iż w stosunku do niej oskarżony zachowuje się bardzo dobrze, ale nie była świadkiem w okresie od stycznia 2019 roku do lipca 2019 roku zachowania oskarżonego w stosunku do P. F. (1). Bezsporne jest, że po rozstaniu z oskarżonym stosunki P. F. (1) z rodzicami oskarżonego uległy znacznemu pogorszeniu, tym bardziej, że od maja 2020 roku M. P. był już w nowym związku z K. S.. Sytuacje dotyczące awantur z udziałem P. F. (1), które opisują w zeznaniach L. P. i K. S. miały miejsce po lipcu 2019 roku, a więc nie w okresie, przypisanego oskarżonemu czynu wypełniającego dyspozycję art. 207§1kk. Nie ma racji apelant twierdząc, że wydruki dołączone do akt przez pokrzywdzoną z treścią przysłanych jej wiadomości tekstowych przez oskarżonego nie mogą być dowodem w sprawie. Przede wszystkim oskarżony potwierdził w złożonych wyjaśnieniach przed sądem I instancji na rozprawie w dniu 09 listopada 2022 roku, że wysyłał SMS-y do pokrzywdzonej i zdzwonił do niej i jej rodziców, ale robił to ze względu na ich wspólne dziecko, z którym chciał mieć kontakt. Pokrzywdzona korzystała wówczas z telefonu służbowego należącego do oskarżonego, którego aktualnie nie posiada. Treść dołączonych do akt przez pokrzywdzoną wiadomości tekstowych jednoznacznie wskazuje, że dotyczą one rozmów prowadzonych przez M. P. z P. F. (1), także odnośnie ich syna. Daty znajdujące się na wydrukach, w których z wiadomości zostały nadane potwierdzają czas ich nadania w okresach objętych zarzutami z punktu I i II aktu oskarżenia. Operator sieci komórkowych nie przechowywał danych bilingowych powyżej 12 miesięcy w okresie przypisanego przez sąd okręgowy oskarżonemu czynu z art. 190§1a kk ( art. 180a i 180c ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawa telekomunikacyjnego, które zostały uchylone w 2024 roku), stąd nie jest zasadny zarzut że nie zostały takie dane zażądane przez sąd meriti. Za wiarygodnością tego materiału dowodowego przemawiają nagrania dołączone przez P. F. (1) na pendrivie ( k-14) z rozmów z oskarżonym, w których używa w stosunku do niej słów wulgarnych uznanych za obelżywe, grozi zgwałceniem jej przez nasłanych obcokrajowców i wprost informuje pokrzywdzoną, że zniszczy ją i jej rodziców. Podnoszona przez obrońcę oskarżonego okoliczność, że pokrzywdzona przyjeżdżała do oskarżonego, po wyprowadzeniu się z R. i miało wówczas dochodzić do ich zbliżeń nie zmienia dokonanej oceny zachowania oskarżonego. Tego rodzaju zachowanie pokrzywdzonej świadczy tylko o tym, że darzyła jeszcze uczuciem oskarżonego, z którym ma przecież syna. Ponadto od maja 2020 roku oskarżony jest w nowym związku i już wówczas nie dochodziło do bliższych jego kontaktów z P. F. (1). Zdaniem sądu okręgowego opinia pisemna sądowa psychiatryczno-psychologiczna wydana przez: biegłego sądowego z zakresu psychiatrii lek. med. Ł. F., powołanego biegłego specjalistę psychiatrii lek. med. H. M. i biegłego sądowego z zakresu psychologii dr n. med. E. W. dotycząca oskarżonego jest kompletna i nie zachodziły przesłanki z art. 201 kpk do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej wydanej przez ww. biegłych lub nowej opinii wydanej tylko przez biegłego psychologa po przeprowadzonym badaniu psychologicznym oskarżonego. Biegli jednoznacznie stwierdzili, że oskarżony w czasie zarzuconych mu czynów (omyłkowo napisano czynu) miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonego biegli stwierdzili osobowość o cechach narcystycznych, która przejawia się potrzebą nadmiernego podziwu ze strony innych osób, minimalizowaniem /zaprzeczaniem faktom podważającym poczucie własnej wielkości, osiągniętego sukcesu, dewaluowaniem osiągnięć i wartości innych osób, poczuciem bycia kimś lepszym, a także trudnosciami w obrębie relacji opartych na wzajemności, większą skłonnością do reagowania poczuciem wstydu niż poczuciem winy, wahaniami nastroju (które są też powiązane oddziaływaniem czynników zakłócających poczucie wielkości i uprzywilejowania). Podnieść w tym miejscu należy, że złożony w dniu 02 kwietnia 2024 roku (data wpływu k-739) wniosek obrońcy oskarżonego o zarządzenie badań oskarżonego przez biegłego psychologa J. T. na okoliczności podane w punktach 1-4 wniosku zasadnie został oddalony przez sąd I instancji (k-742v), gdyż wydania opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna jest wyczerpująca i nie zachodziła potrzeba zarządzenia oddzielnych badań psychologicznych oskarżonego ( art. 215 kpk). Właśnie treść wydanej opinii pisemnej dodatkowo przemawia za oceną jako wiarygodne zeznań pokrzywdzonej P. F. (1). Osoba o osobowości o cechach narcystycznych wymaga podziwu i nie znosi sprzeciwu. Osoba taka ma poczucie wyższości nad innymi osobami i pewnego rodzaju poczucie przewagi musi wykazać osobie przeważnie najbliższej, z którą jest w związku. Obrazuje takie zachowanie ten fragment zeznań P. F. (1) złożonych w dniu 20 maja 2021 roku, w których opisała jak będąc w pracy musiała za ,,coś” przeprosić oskarżonego w ten sposób, że w łazience klęcząc pocałowała go w penisa (k-8). W innych przypadkach przeprosin na jego żądanie całowała go w rękę. Nie jest trafny zarzut obrońcy oskarżonego, że P. F. (1) zdecydowała się złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa dopiero w kwietniu 2021 roku ( prawie dwa lata po wyprowadzeniu się z R.), gdyż do kwietnia 2021 roku oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną telefonami i przesyłanymi wiadomościami sms i ponieważ jego zachowanie eskalowało, to zdecydowała się złożyć zawiadomienie. Reasumując dokonana ocena przez sąd I zebranych dowodów, w tym jako zasługujących na wiarę zeznań pokrzywdzonych P. F. (1), Z. F. i G. F., w których opisali zachowanie oskarżonego w stosunku do nich jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut podniesiony w punkcie pierwszym (1) apelacji obrońcy oskarżonego dotyczący obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia nie zasługiwał na uwzględnienie, to sad okręgowy nie zmienił zaskarżonego wyroku i nie uniewinnił M. P. od dokonania przypisanych mu czynów.

3.2.

Obrońca oskarżonego M. P. w punkcie drugim (2) wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który ma wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym ustaleniu, że:

- oskarżony wpływał na partnerkę, aby pracowała po godzinach. W przypadku odmowy, oskarżony zabierał jej kluczki od samochodu i pieniądze, aby nie mogła wrócić do domu i czekał na nią po pracy - w sytuacji gdy pokrzywdzona nigdy nic była pracownikiem oskarżonego, nie miała samochodu, a ponadto z uwagi na fakt, że musiała odebrać dziecko z przedszkola nie pracowała „po godzinach”,

- oskarżony w miejscu pracy oraz w mieszkaniu w sposób wulgarny zwracał się do P. F. (1), wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżał. Nadto wyganiał ją z mieszkania, zabierał telefon uniemożliwiając wezwanie pomocy, wszczynał awantury i zakłócał spoczynek nocny oraz stosował przemoc fizyczną w postaci bicia po twarzy,

- w sytuacji gdy takie zdarzenia nie miały miejsca i brak jest dowodów (poza zeznaniami P. F. (2), które to zeznania wymagają weryfikacji w innych źródłach informacji) potwierdzających ich zaistnienie,

- oskarżony M. P. uporczywie nękał P. F. (1) poprzez wykonywanie licznych połączeń telefonicznych i wysyłanie znacznej ilości wiadomości sms, kiedy to w okresie wskazanym w akcie oskarżenia oskarżony nie wysyłał wiadomości sms do pokrzywdzonej, a ponadto nie kierował do pokrzywdzonej wulgarnych i obelżywych wyzwisk, a wszelkie kontakty jakie miały miejsce w tym czasie dotyczyły kwestii związanych z wspólnym synem,

- oskarżony dzwonił do miejsca pracy P. F. (1) próbując wymóc na pracodawcy zwolnienie ww. pokrzywdzonej z pracy w sytuacji gdy takie fakt nie miał miejsca,

- oskarżony dzwonił do sąsiadów P. F. (1) w miejscowości M. próbując pozyskać informacje o życiu prywatnym P. - w sytuacji, gdy oskarżony nie posiada numeru telefonu do tych osób, a jedyna korespondencja z A. B. miała miejsce na komunikatorze internetowym i została zainicjowana przez A. B. (dołączona do wniosku dowodowego obrońcy (z dn. 06.02.202l r.),

- oskarżony wielokrotnie kierował wobec P. F. (1), D. F. i Z. F. groźby pozbawienia życia, zgwałcenia i spowodowania uszczerbku na zdrowiu w sytuacji gdy takie sytuacje nie miały miejsca, sąd nie ustala kiedy miały mieć miejsce groźby, w jaki sposób były artykułowane,

- oskarżony uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz K. P., w sytuacji gdy oskarżony i pokrzywdzona dokonali wspólnych ustaleń tak aby nie dokonywać przelewów na wzajem, że oskarżony będzie spłacał całość wspólnego kredytu za mieszkanie, a pokrzywdzona P. F. (1) nie będzie dochodzić alimentów na drodze egzekucji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony w punkcie drugim (2) apelacji obrońcy oskarżonego M. P. nie zasługuje na uwzględnienie. Podnieść należy, że czyn zarzucony oskarżonemu w punkcie VI aktu oskarżenia wypełniający dyspozycję art. 207 § 1 kk i przypisany w punkcie 4 zaskarżonego wyroku w opisie nie zawiera czynności w skazanych przez apelanta w postaci ,,wpływania na partnerkę, aby pracowała po godzinach, zabierania jej kluczyków od samochodu i pieniędzy, aby nie mogła wrócić do domu” jako wypełniających znamiona przestępstwa znęcania. Czyn przypisany oskarżonemu wypełniający dyspozycję art. 207 § 1 kk polegał na wszczynaniu przez oskarżonego awantur, podczas których wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zakłócaniu spoczynku nocnego, poniżaniu i biciu po twarzy P. F. (1) w okresie od stycznia 2019 roku do lipca 2019 roku. Opis przypisanego przez sąd I instancji oskarżonemu czynu wypełniającego dyspozycję art. 207 § 1 kk koresponduje z ujawnionym w toku przewodu sądowego materiałem dowodowym . Podobnie dokonana ocena materiału dowodowego odnośnie czynów popełnionych na szkodę Z. F. i D. F. wynika z zeznań ww. świadków i treści zawartych w nagranych rozmowach telefonicznych oskarżonego z P. F. (1) znajdujących się na pendrivie, dołączonym do akt sprawy, a także z jej zeznań. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia. Sąd okręgowy ustalił, że w ramach: czynu z art. 190a §1 kk zarzuconego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku oraz czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku M. P. popełnił jeden czyn wypełniający dyspozycję art. 190a § 1 kk w zw. z art. 4 §1 kk polegający na tym, że w okresie od sierpnia 2019 roku do kwietnia 2021 roku w miejscowości M., woj. (...) uporczywie nękał P. F. (1) w ten sposób, że przesyłał wielokrotnie na jej telefon komórkowy wiadomości sms, w których kierował do niej wulgarne i obelżywe wyzwiska, a także dzwonił wielokrotnie do pokrzywdzonej, a podczas rozmów telefonicznych groził jej popełnieniem przestępstw pozbawienia życia, zgwałcenia przez wynajętych obcokrajowców, spowodowaniem uszczerbku na jej zdrowiu i członków najbliższej rodziny oraz kierował w stosunku do niej obelżywe i wulgarne wyzwiska, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i poniżenia. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w części 3.1 uzasadnienia. Sąd okręgowy nie przyjął, że oskarżony swoim działaniem istotnie naruszył prywatność pokrzywdzonej, stąd nie podzielił ustalenia sądu I instancji, że oskarżony dzwonił do sąsiadów P. F. (1) w miejscowości M. próbując pozyskać informacje o życiu prywatnym pokrzywdzonej. Kontaktował się ze świadkiem A. B. i jego żoną, ale znał się z nimi wcześniej ( spotykał się razem P. F. z nimi) i w ten sposób chciał uzyskać informacje dotyczące jego syna. Kontakt oskarżonego z Ł. P. w celu zwolnienia P. F. (1) z pracy sąd okręgowy potraktował w kategoriach przemawiających za ustaleniem, że M. P. swoim zachowaniem w zakresie przypisanego mu czynu z art. 190a § 1 kk wywołał uzasadniony okolicznościami stan zagrożenia u pokrzywdzonej. Częściowo jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego dotyczący przypisanego M. P. przestępstwa niealimentacji wypełniającego dyspozycję art. 209 § 1a kk. Przede wszystkim prawidłowe są ustalenia sądu I instancji, że oskarżony został zobowiązany wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim III Wydział Rodzinny i Nieletnich wydanym w dniu 17 grudnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt III RC 366/19 do płacenia alimentów na rzecz małoletniego syna K. P. w kwocie po 800 złotych miesięcznie, płatnych poczynając od 1 września 2019 roku, w terminie do dnia 10-tego każdego miesiąca do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego - P. F. (1). Bezsporne jest, że oskarżony tych świadczeń alimentacyjnych nie regulował w okresie przepisanego mu czynu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku tłumacząc, że pokrzywdzona wyraziła na to zgodę, gdyż on płacił pełną ratę kredytu za zakupione wspólne mieszkanie. Zdaniem sądu okręgowego oskarżony będąc osobą pełnoletnią i poczytalną zdawał sobie sprawę, że alimenty to świadczenie zasądzone przez sąd na utrzymanie jego małoletniego syna K. ( a nie P. F. (1)) i nie może być przedmiotem ,,potrącenia” w związku z innym świadczeniem pieniężnym (ratą kredytu), które dotyczy także pokrzywdzonej. Wiedział, że pokrzywdzona była uzależniona finansowo od niego, co wielokrotnie podkreślał w przesyłanych do niej wiadomościach tekstowych. Nie było ją stać po zakończeniu związku z oskarżonym na spłatę z M. P. po połowie zaciągniętego kredytu na zakup mieszkania. Oskarżony alimenty na syna traktował jako część raty kredytu, którą miała uregulować pokrzywdzona. Nie budzą wątpliwości dokonane ustalenia sądu I instancji, że czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 3 wypełnił dyspozycję art. 209 § 1a kk, co wynika z jego opisu. Jest rzeczą oczywistą, że po rozstaniu z oskarżonym sytuacja materialna pokrzywdzonej uległa znacznemu pogorszeniu. Sam fakt, że chciała wyjechać z synem na wakacje za granicę nie oznacza, że brak alimentów nie narażał małoletniego K. P. na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Bezsporne jest, że P. F. (1) po rozstaniu z oskarżonym podjęła pracę jako sprzedawca za wynagrodzeniem w kwocie 2200 złotych miesięcznie (k-336v), aby utrzymać syna. Mieszkała u rodziców, a więc nie musiała wynajmować mieszkania, ale jej sytuacja materialna była bardzo trudna. Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie wyjazd na wakacje jest także jedną z podstawowych potrzeb dziecka i nie oznacza, że oskarżonemu nie można przypisać czynu z art. 209 § 1a kk, skoro pokrzywdzona na takich wakacjach była z ich wspólnym synem. Rację ma obrońca oskarżonego podnosząc, że sąd I instancji nie wziął pod uwagę dołączonego do akt dokumentu w postaci zaświadczenia wydanego w dniu 19 lipca 2022 roku przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rzeszowie Z. G. z treści, którego wynika, że na ten dzień M. P. nie posiada zaległości w prowadzonej egzekucji świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu wykonawczego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 17 grudnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt III RC 366/19. Z wykazu wpłat dokonanych przez oskarżonego na konto komornika wynika, że w dniu 11 sierpnia 2021 roku wpłacił kwotę 11 762, 31 złotych z tytułu zaległości alimentacyjnych i na bieżąco płaci alimenty (k-703). Sąd I instancji pominął ten dokument, który ma kluczowe znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego za popełnienie czynu przypisanego mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku. Z analizy akt sprawy wynika, że prokurator wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów oskarżonemu w przedmiotowej sprawie w dniu 10 stycznia 2022 roku (k-422). M. P. złożył pierwsze wyjaśnienia w dniu 23 maja 2022 roku (k-435- 438) między innymi odnośnie zarzuconego mu czynu w punkcie V wypełniającego dyspozycję art. 209 § 1a kk. Oskarżony dokonał wpłaty zaległych świadczeń alimentacyjnych 11 sierpnia 2021 roku, a zatem przed terminem wynikającym z treści art. 209 § 5 kk. Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie tym bardziej zaistniały przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku, gdyż w realiach przedmiotowej sprawy ani wina ani społeczna szkodliwość przypisanego czynu nie przemawiały przeciwko takiemu rozstrzygnięciu.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut podniesiony w punkcie drugim (2) apelacji obrońcy oskarżonego dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który ma wpływ na treść orzeczenia, nie zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy nie zmienił zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelanta i nie uniewinnił M. P. od dokonania zarzuconych mu czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w części dotyczącej przypisania oskarżonemu popełnienia czynów z punktów III, IV, V, VI zarzuconych w akcie oskarżenia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie, to sąd okręgowy w tej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchylił rozstrzygnięcie z punktu 5 i 6 o karze łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i rozstrzygnięcia z tym związane z punktów 7, 8,

2. uchylił rozstrzygnięcie z punktu 10,

3. w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punktach 1 i 2 odnośnie przypisanych oskarżonemu czynów zarzuconych w punktach I i II aktu oskarżenia i wymierzonych jednostkowych kar pozbawienia wolności, oskarżonego M. P. uznał za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2019 roku do kwietnia 2021 roku w miejscowości M., woj. (...) uporczywie nękał P. F. (1) w ten sposób, że przesyłał wielokrotnie na jej telefon komórkowy wiadomości sms, w których kierował do niej wulgarne i obelżywe wyzwiska, a także dzwonił wielokrotnie do pokrzywdzonej, a podczas rozmów telefonicznych groził jej popełnieniem przestępstw pozbawienia życia, zgwałcenia przez wynajętych obcokrajowców, spowodowaniem uszczerbku na jej zdrowiu i członków najbliższej rodziny oraz kierował w stosunku do niej obelżywe i wulgarne wyzwiska, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i poniżenia,

to jest popełnienia przestępstwa z art. 190a § 1 kk zw. z art. 4 § 1 kk i na podstawie art. 190a § 1 kk w zw. z art. 37a § 1 kk wymierzył mu karę 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych,

4. w miejsce wymierzonych w punkcie 2 jednostkowych kar pozbawienia wolności za przypisane czyny z punktów III i IV zarzuconych w akcie oskarżenia, na podstawie art. 190 §1 kk wymierzył oskarżonemu M. P. za każdy z ww. czynów karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych,

5. w miejsce orzeczonej w punkcie 4 kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 207 § 1 kk w zw. z art. 37a§ 1 kk wymierzył oskarżonemu M. P. karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych,

6. w miejsce orzeczonej w punkcie 3 kary pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu M. P. czyn wypełniający dyspozycję art. 209 § 1a kk, na podstawie art. 209§ 5 kk odstąpił od wymierzenia kary,

7. na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk połączył jednostkowe kary grzywny wymierzone w punktach I.3 i I.4 (za czyny przypisane w punkcie 2 zaskarżonego wyroku) niniejszym wyrokiem i wymierzył oskarżonemu M. P. karę łączną 350 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych,

8. w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 9, na postawie art. 41a § 1 i 4 kk orzekł:

a) za czyn przypisany oskarżonemu M. P. w punkcie I.3 niniejszym wyrokiem zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez okres 1 roku,

b) za czyn przypisany oskarżonemu M. P. w punkcie 4 zaskarżonego wyroku zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez okres 1 roku,

9. na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk połączył zakazy orzeczone w punktach I 8a oraz I 8b i orzekł wobec oskarżonego M. P. zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez łączny okres 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd okręgowy uznał, że czyny popełnione w tym samym okresie czasu zarzucone oskarżonemu w punktach I oraz II aktu oskarżenia i przypisane w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku stanowią jeden czyn wypełniający dyspozycję art. 190a § 1 kk zw. z art. 4 § 1 kk, gdyż kierowanie gróźb w stosunku do pokrzywdzonej podczas wysyłania wiadomości sms lub podczas rozmów telefonicznych było także czynnością sprawczą przestępstwa stalkingu (art.190a § 1 kk). Sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn w punkcie I 3 na podstawie art.190a § 1 kk w zw. z art. 37a § 1 kk karę 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych. Przy ustalaniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny sąd okręgowy miał na uwadze sytuację materialną oskarżonego.

Sąd okręgowy w miejsce wymierzonych w punkcie 2 jednostkowych kar pozbawienia wolności za przypisane czyny z punktów III i IV dotyczących gróźb kierowanych przez oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonych D. F. i Z. F. zarzuconych w akcie oskarżenia, na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył oskarżonemu M. P. za każdy z ww. czynów karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych. Podnieść należy, że w okresie popełnienia ww. czynów przypisanych oskarżonemu przestępstwo z art. 190 § 1 kk było zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. W tym przypadku bez stosowania art. 37a § 1 kk zasadne było orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny.

Sąd okręgowy w miejsce orzeczonej w punkcie 4 kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 207 § 1 kk w zw. z art. 37a § 1 kk wymierzył oskarżonemu M. P. karę 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych.

Sąd okręgowy w miejsce orzeczonej w punkcie 3 kary pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu M. P. czyn wypełniający dyspozycję art. 209 § 1a kk, na podstawie art. 209 § 5 kk odstąpił od wymierzenia kary. Aktualne są rozważania sądu okręgowego dotyczące tego rozstrzygnięcia zawarte w punkcie 3.2 uzasadnienia.

Sąd okręgowy na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk połączył jednostkowe kary grzywny wymierzone w punktach I.3 i I.4 ( za czyny przypisane w punkcie 2 zaskarżonego wyroku) oraz I.5 niniejszym wyrokiem i wymierzył oskarżonemu M. P. karę łączną 350 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych.

W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony i pokrzywdzona P. F. (1) definitywnie się rozstali i także mieszkają oddzielnie. Będą mieli ze sobą kontakt, ze względu na małoletniego wspólnego syna K. P.. Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, prowadzi ustabilizowany tryb życia, jest w nowym związku, prowadzi własną działalność gospodarczą nie jest zasadne wymierzanie mu za przypisane czyny kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej tego samego rodzaju z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny powinna spełnić swe cele w zakresie obu prewencji. Ponadto istnieje szansa, że oskarżony i P. F. (1) poprawią wzajemne relacje ( z uwagi na syna) i wydany wyrok im w tym nie przeszkodzi.

Sąd okręgowy w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 9, na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk orzekł:

a) za czyn przypisany oskarżonemu M. P. w punkcie I.3 niniejszym wyrokiem zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez okres 1 roku,

b) za czyn przypisany oskarżonemu M. P. w punkcie 4 zaskarżonego wyroku zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez okres 1 roku,

Na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk sąd okręgowy połączył zakazy orzeczone w punktach I 8a oraz I 8b i orzekł wobec oskarżonego M. P. zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez łączny okres 2 lat.

Orzeczone ww. jednostkowe środki karne i łączny zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną P. F. (1) i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, z wyjątkiem wykonywania kontaktów ustalonych przez sąd ze wspólnym małoletnim synem K. P. przez łączny okres 2 lat jest wystarczającym zabezpieczeniem pokrzywdzonej przed ewentualnymi wbrew jej woli kontaktami z oskarżonym. Jednocześnie przez ten okres czasu relacje miedzy oskarżonym i pokrzywdzona mogą ulec poprawie i orzeczony zakaz nie przeszkodzi im w przyszłości we wspólnym uczestnictwie np. w uroczystościach syna takich jak imieniny, urodziny itd.

Sąd okręgowy uchylił rozstrzygnięcie z punktu 5 i 6 o karze łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i rozstrzygnięcia z tym związane z punktów 7, 8.

Sąd okręgowy uchylił rozstrzygnięcie z punktu 10. Sąd I instancji orzekając w punkcie 10 zaskarżonego wyroku zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonymi D. F. i Z. F. oraz i zbliżania się do nich na odległość mniejszą niż 50 metrów nie określił czasu trwania orzeczonego środka karnego. Wyrok sądu I instancji nie zaskarżył w tej części prokurator, a orzeczony środek karny w stosunku do każdego z pokrzywdzonych nie jest obligatoryjny i w realiach przedmiotowej sprawy nie jest konieczny.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz oskarżycieli posiłkowych P. F. (1), Z. F. i D. F. kwoty po 1008 złotych z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty sąd okręgowy ustalił na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 i ust.7 , § 15 ust. 1 i §17 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm).

Punkt IV wyroku sądu okręgowego.

O kosztach sądowych sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1150 złotych z tytułu opłaty za obie instancje i kwotę 20 złotych z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie uznające oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu czynów.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana