Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Mając na uwadze potrzebę zapewnienia przejrzystości i czytelności dla stron dokumentu, jakim jest uzasadnienie wyroku, a także względy wskazane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21), Sąd odwoławczy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia wyroku w postaci formularza UK 2.

P. M. został oskarżony o to, że w dniu 06.02.2025 roku, około godz. 05:50 w R. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, w stężeniu 0,92 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, jechał w ruchu lądowym jako kierującym samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...) tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 5 maja 2025 roku, w sprawie II K 187/25, oskarżonego P. M. uznał za winnego tego, że w dniu 06 lutego 2025 roku, do około godziny 05:50, w R. na ul. (...), na drodze publicznej w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny w postaci samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 1,22 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem B. and S. M. C. w (...) z dnia 08 stycznia 2016 roku, w sprawie sygn. akt 15/2908/96303C, tj. przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178 a § 4 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. M. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Na podstawie art. 43a § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. M. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 12.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 178a § 5 k.k. i art. 44b § 1 k.k. orzekł przepadek samochodu marki V. (...) o nr rej. (...).

Na podstawie art. 43b k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie jego treści na stronie internetowej Sądu Rejonowego w Radomsku na okres 30 dni.

Pobrał od oskarżonego P. M. 300 złotych opłaty i obciążył go wydatkami w kwocie 1.357,81 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją prokurator na korzyść oskarżonego w części dotyczącej kary i środka karnego.

Apelacja wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzuciła mu wymierzenie oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary poprzez orzeczenie względem niego bezwzględnej kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 12 000 zł świadczenia pieniężnego, bez uwzględnienia okoliczności, iż poprzednie skazanie oskarżonego w (...) miało miejsce w 2016 roku, za czyn sprzed 10 lat.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo kary 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 złotych, a w pozostałym zakresie o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE :

Apelację uznać należało jako zasadną. Jej wniesienie spowodowało także konieczność zmiany przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa, gdyż utrzymanie zaskarżonego wyroku w dotychczasowej postaci, byłoby rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 k.p.k.

Podnieść należy, że oskarżyciel we wniesionym akcie oskarżenia zarzucił oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., nie widząc podstaw do skazywania oskarżonego z przepisu art. 178a § 4 k.k. Zmiany na niekorzyść oskarżonego dokonał dopiero Sąd Rejonowy uznając, że skoro oskarżony został skazany w (...) wyrokiem B. and S. M. C. z dnia 8 stycznia 2016 roku za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, to był on ,,wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego”. Spowodowało to – zdaniem Sądu meriti – konieczność przyjęcia wobec oskarżonego surowszej kwalifikacji z art. 178a § 4 k.k.

Sąd I instancji odwołał się tu zapewne do treści art. 114a § 1 k.k., zgodnie z którym, wyrokiem skazującym jest również prawomocne orzeczenie skazujące za popełnienie przestępstwa wydane przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie członkowskim Unii Europejskiej, chyba że według ustawy karnej polskiej czyn nie stanowi przestępstwa, sprawca nie podlega karze albo orzeczono karę nieznaną ustawie. Zauważyć jednak wypada, że celem powyższej regulacji jest zapewnienie harmonizacji polskiego prawa karnego ze standardami wspólnotowymi, w zakresie zrównania znaczenia wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich UE. Realizuje ona zobowiązanie wynikające z art. 3 ust. 1 decyzji ramowej z 24.07.2008 roku, aby w postępowaniu karnym prowadzonym przeciwko danej osobie, na etapie postępowania przygotowawczego, sądowego i wykonawczego, uwzględnione zostały uprzednie wyroki skazujące, zapadłe wobec tej samej osoby w innych państwach członkowskich i dotyczące innych zdarzeń – w zakresie, w jakim zgodnie z prawem krajowym uwzględniane są uprzednie krajowe wyroki skazujące – oraz by wiązały się z nimi skutki prawne równoważne skutkom uprzednich krajowych wyroków skazujących. W definicji legalnej zawartej w art. 2 decyzji ramowej z 24.07.2008 roku wyjaśniono, iż przez pojęcie wyroku skazującego należy rozumieć każde prawomocne orzeczenie sądu właściwego w sprawach karnych uznające daną osobę za winną popełnienia przestępstwa. Przyjąć można, że są to wszelkie ostateczne decyzje, niezależnie od stosowanych określeń, które skutkują uznaniem sprawcy za winnego popełnienia przestępstwa w rozumieniu danego systemu prawnego. Pojęcie to nie obejmuje więc orzeczeń jedynie stwierdzających winę, ale niemających charakteru skazującego, jak również orzeczeń skazujących za inne czyny niż przestępstwa. Skoro jednak wprowadzenie do polskiego systemu prawnego art. 114 a k.k. wynikało z konieczności realizacji zasady równoważenia wyroków skazujących w państwach Unii Europejskiej, to w chwili obecnej regulacja ta nie może dotyczyć wyroków zapadłych na terenie (...) (...). Państwo to opuściło bowiem Unię Europejską w dniu 31 stycznia 2020 roku i nie jest już jej członkiem. Tak więc, odnotowane w karcie karnej skazanie oskarżonego przez sąd brytyjski, nie może być obecnie brane pod uwagę, przy kształtowaniu odpowiedzialności karnej za przestępstwo popełnione na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Już tylko z tego powodu Sąd Rejonowy nie był uprawniony, by w opisie czynu przypisanego oskarżonemu, zamieszczać stwierdzenie: ,,będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości”. Tylko na marginesie zaznaczyć należy, że Sąd Rejonowy nie podjął też żadnych kroków dla ustalenia, czy owo skazanie z 2016 roku, nie uległo już zatarciu w świetle prawa brytyjskiego lub polskiego.

W konsekwencji należało przyjąć, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., a więc wyłącznie w postaci podstawowej, a nie kwalifikowanej. Dlatego też Sąd Okręgowy zmieniając zaskarżony wyrok, w miejsce zarzucanego czynu oskarżonego P. M. uznał za winnego tego, że w dniu 6 lutego 2025 roku, około godziny 05:50 w R. na ul. (...), stanowiącej drogę publiczną, prowadził pojazd mechaniczny w postaci samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości (stężenie 0,92 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), czym wyczerpał dyspozycję art. 178a § 1 k.k. Sąd odwoławczy skorygował przy tym poziom stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego, przyjmując, tak jak w akcie oskarżenia – 0,92 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Był to bowiem wynik stwierdzony właśnie o godz. 5:50. Przyjęcie przez Sąd I instancji stężenia 1,22 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu było nieuprawnione, gdyż dotyczyło godziny późniejszej (6:08 – k. 2).

Powyższa zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu nie mogła oczywiście pozostać bez wpływu na wymiar orzeczonej kary. Po przeanalizowaniu całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wymierzenie oskarżonemu kary bezwzględnej pozbawienia wolności, byłoby w przedmiotowej sprawie, zbyt surową reakcją karną. Wymierzona kara winna pozostawać w wyważonej proporcji i być współmierna do popełnionego przestępstwa, a w szczególności do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną reakcją karną wobec oskarżonego w przedmiotowej sprawie, winno być orzeczenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat. Tak orzeczona kara spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy. Jednocześnie przepis art. 69 § 1 k.k., jak i wzgląd na społeczne oddziaływanie kary nie przeciwstawiają się orzeczeniu wobec oskarżonego, w przedmiotowej sprawie, kary z warunkowym zwieszeniem jej wykonania. Wobec takiego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy dodatkowo uznał za celowe wymierzenie oskarżonemu, na podstawie art. 71 § 1 k.k., kary 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych, która to kara stanowić będzie dla oskarżonego realną dolegliwość.

Zakwalifikowanie zachowania oskarżonego z art. 178a § 1 k.k., a nie z art. 178a § 4 k.k., niosło za sobą także i taki skutek, że wobec oskarżonego nie zachodziła konieczność orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wynikająca z treści art. 42 § 3 k.k. Jako podstawę wymierzenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, należało przyjąć natomiast przepis art. 42 § 2 k.k., który przewiduje możliwość wymierzenia tegoż środka od lat 3 do 15. Sąd Okręgowy uznał, że mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, w tym stopień stanu nietrzeźwości oskarżonego i spowodowany przez niego stopień zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, adekwatnym będzie 4 – letni okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Zmiana kwalifikacji prawnej na korzyść oskarżonego niosła wreszcie konieczność zmodyfikowania wysokości świadczenia pieniężnego, zasądzonego od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. nie zachodziła już konieczność orzeczenia tego świadczenia w wysokości co najmniej 10.000 złotych. W razie skazania za czyn z art. 178a § 1 k.k. dolna granica świadczenia pieniężnego to 5.000 złotych. Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, a także sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, Sąd Okręgowy określił wysokość świadczenia pieniężnego właśnie na kwotę 5.000 złotych.

Sąd odwoławczy nie znalazł także dostatecznych powodów dla podawania wyroku do publicznej wiadomości i dlatego też uchylił pkt 5 zaskarżonego wyroku.

Z podanych wyżej powodów należało w omówionym zakresie zmienić zaskarżony wyrok, natomiast w pozostałej części (pkt 4, częściowo pkt 6) zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Wysokość opłaty za obie instancje Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść art.10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust.1 pkt 3 oraz art. 3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.), a o pozostałych kosztach postępowania odwoławczego, orzekł na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k.