Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 433/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi

z dnia 26 września 2022 roku sygn. akt VI K 13/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

• art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

- wyjaśnień oskarżonego K. N. sprowadzającą się do odmowy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, iż upadek pokrzywdzonego nastąpił na skutek upadku z maski pojazdu, a nie na skutek ruszenia pojazdem przez samego oskarżonego jak i co do lokalizacji pokrzywdzonego względem pojazdu w tym momencie i uznanie, że pokrzywdzony upadł na jezdnię w wyniku działania oskarżonego, opierając takie ustalenia na podstawie zeznań świadka J. B. (1) i wydanych opinii biegłych i w konsekwencji niezasadne przypisanie oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn z punktu II, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego w kwestii nie potrącenia pokrzywdzonego są wiarygodne i korelują z obiektywnym materiałem w sprawie, w tym przede wszystkim z ustaleniami funkcjonariuszy Policji zawartymi w notatce sierż. M. K. z dnia zdarzenia oraz stenogramów ze zgłoszeń partnerki pokrzywdzonego S. K.;

- zeznań świadka M. B. i odmowę dania wiary zeznaniom świadka w zakresie upadku pokrzywdzonego, który nastąpił na skutek samoczynnego upadku pokrzywdzonego z maski, w sytuacji gdy zeznania te korelują z ustaleniami Policji w dniu zdarzenia;

- zeznań świadka J. B. (1) i uznanie tych zeznań za wiarygodne i pozwalające Sądowi na możliwość odtworzenia przebiegu zdarzenia, w szczególności lokalizacji pokrzywdzonego i oskarżonego, sposobu poruszania się pojazdu, a zatem okoliczności w jakich doszło do przewrócenia się pokrzywdzonego na jezdnię, podczas gdy zeznania świadka J. B. (1) są niewiarygodne, przynajmniej w części opisującej samo zdarzenie rzekomego potrącenia i upadku pokrzywdzonego na jezdnię, ponieważ świadek będąc trzykrotnie przesłuchiwanym w sprawie (raz w dochodzeniu i dwa razy w postępowaniu jurysdykcyjnym) oraz raz podał ustnie przebieg zdarzenia interweniującym na miejscu zdarzenia funkcjonariuszom Policji, zmieniał zeznania w zakresie swojej lokalizacji, z której obserwował zdarzenie oraz sam moment i sposób upadku pokrzywdzonego, przy czym zmiana zeznań jest na tyle istotna, że podważa wiarygodność świadka co do możliwości dokładnego obserwowania samego upadku pokrzywdzonego, a nadto, o czym świadek sam zeznał na rozprawie w dniu 15 września 2022 r. jego mieszkanie usytuowane jest na czwarty piętrze bloku mieszkalnego, przed którym w dniu zdarzenia, jak i obecnie rosną wysokie drzewa, których konary zasłaniają widok z ulicy na mieszkanie oraz widok z mieszkania na ulicę (...), o czym zeznał świadek podczas okazania zdjęcia jego bloku i rosnących przed nim drzew, a także to, że świadek znajdował się wewnątrz swojego mieszkania, stojąc przed oknem w pokoju z balkonem, co skłania do wniosku, że biorąc pod uwagę znaczną wadę wzroku świadka, przestrzeń jaką zajmuje balkon, konary rosnących drzew przed balkonem oraz to, że było już ciemno, świadek nie mógł dokładnie widzieć momentu upadku pokrzywdzonego na jezdnię i ruszania pojazdu oskarżonego;

- zeznań świadka J. B. (1), w których świadek podaje, że w chwili zdarzenia związanego z upadkiem pokrzywdzonego na jezdnię widział tam partnerkę pokrzywdzonego, podczas gdy te zeznania są sprzeczne z obiektywnym materiałem dowodowym w postaci dwóch stenogramów nagrań zgłoszeń na numer alarmowy wykonanych przez S. K., z których wynika, że S. K. nie wiedziała co tam się stało, ponieważ w chwili upadku pokrzywdzonego nie była na miejscu zdarzenia;

- zeznań wiarygodnych świadków M. K. i R. K., którzy w swoich zeznaniach, tj. M. K. potwierdził autentyczność notatki służbowej z k. 1 - 2 oraz dokładnej relacji ze zdarzenia podanej przez J. B. (1), a także R. K., który zeznał, że świadek J. B. (2) oświadczył, że widział on ze swojego mieszkania, jak pokrzywdzony został zahaczony lewym lusterkiem, po czym upadł na maskę pojazdu, a następnie upadł na jezdnię;

- zeznań P. D. w zakresie zaistnienia samego kontaktu między pokrzywdzonym, a oskarżonym oraz upadku pokrzywdzonego na jezdnię wobec gwałtownego ruszenia pojazdem przez oskarżonego i odmowie dania wiary przez Sąd zeznaniom pokrzywdzonego w zakresie w jakim przedstawił sposób swojego upadku – przeturlania się po masce pojazdu, podczas gdy wersja upadku na maskę pojazdu koreluje z pierwszym opisem zdarzenia dokonanym przez świadka J. B. (1);

- zeznań S. K. w części dotyczącej upadku pokrzywdzonego na jezdnię wobec gwałtownego ruszenia pojazdem przez oskarżonego, podczas, gdy zeznania te są sprzeczne z dwoma stenogramami nagrań zgłoszeń przez S. K., gdyż świadek – jak wynika ze stenogramów – nie wiedziała co tam się stało, co prowadzi do wniosku, że nie widziała ona samego momentu upadku pokrzywdzonego;

• art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez pominięcie przy ocenie dowodów i wyrokowaniu:

- dowodu w postaci notatki urzędowej z k. 1-2 sporządzonej przez świadka M. K., który w notatce zawarł dokładne oświadczenie J. B. (1), który wprost powiedział, że pokrzywdzony wpadł na maskę pojazdu, a następnie upadł na jezdnię;

- dowodu z wydruków zdjęć miejsca zdarzenia i zdjęć bloku, w którym znajduje się mieszkanie świadka J. B. (1) oraz obrazujących drzewa rosnące przed blokiem, które to dowody powinny być ocenione w konfrontacji z zeznaniami J. B. (1);

• art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk i art. 201 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dwóch opinii biegłych – lekarza z zakresu medycyny sądowej oraz biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, podczas gdy opinia i wnioski opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego są wewnętrznie sprzeczne i nie da się na ich podstawie czynić ustaleń faktycznych w sprawie, zaś opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej jest niepełna i niejasna, gdyż w opinii biegła oparła się jedynie na jednym dowodzie w postaci zeznań świadka J. B. (1), uznając wersję podawaną przez tego świadka za wiarygodną, podczas gdy rzetelna ocena zeznań świadka w konfrontacji z zapisami notatki urzędowej z k. 1-2 oraz stenogramami nagrań zgłoszeń, a także wydrukami miejsca zdarzenia i bloku świadka, prowadzi do wniosku, że świadek jest niewiarygodny i nieobiektywny, zaś sama opinia zawiera błędne wnioski końcowe;

• art. 170 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie świadka S. K., po wpłynięciu do akt sprawy stenogramów nagrań zgłoszeń, co miało znaczenie dla ustalenia przebiegu zdarzenia związanego z upadkiem pokrzywdzonego na jezdnię i miejscem, w którym przebywała wówczas S. K. i czy miała możliwość obserwować to zdarzenie, ponieważ Sąd zaniechał ustalenia powyższych okoliczności jeśli chodzi o S. K.;

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu sprawstwa oskarżonego K. N. poprzez gwałtowne ruszenie pojazdem marki B. w okolicach przejścia dla pieszych przy ulicy (...) i umyślnie, z zamiarem ewentualnym, doprowadzenie do potrącenia P. D. w wyniku czego doznał on obrażeń naskórka na prawym kolanie co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na czas nieprzekraczający siedmiu dni, podczas gdy w realiach niniejszej sprawy obrażenia u pokrzywdzonego powstały na skutek samoczynnego upadku pokrzywdzonego, a nie w wyniku potrącenia go przez oskarżonego, który nie odjeżdżał gwałtownie z miejsca zdarzenia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, a także art. 201 kpk.

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi zasadnie przypisał K. N. sprawstwo czynu z punktu II aktu oskarżenia, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom i zeznaniom M. B. odnośnie tego, że upadek pokrzywdzonego miał wynikać tylko i wyłącznie z zachowania P. D., a nie być skutkiem gwałtownego ruszenia pojazdem przez oskarżonego i potrącenia pokrzywdzonego. Oskarżony był bowiem niekonsekwentny w swojej wersji wydarzeń, gdyż pierwotnie twierdził i utrzymywał zgodnie z M. B., iż pokrzywdzony wskoczył na maskę (k. 129). Na zakończenie natomiast postępowania (zapewne w związku z treścią opinii lekarza sądowego) K. N. podawał już, że P. D. nie wskoczył na maskę, a jedynie miał tylko wykonać taki ruch jakby wskakiwał (k. 261 odw.). Ostatecznie zatem pomiędzy wersją prezentowaną oskarżonego, a relacją jego znajomej powstała sprzeczność, która w zestawieniu z innymi wiarygodnymi dowodami słusznie doprowadziła do odmowy wiarygodności wymienionym osobom we wspomnianym zakresie.

Wersji oskarżonego i jego pasażerki przeczą zeznania J. B. (1), S. K. oraz opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej.

Wbrew temu co twierdzi obrońca w apelacji nie ma powodów do tego, aby podważać zeznania świadka J. B. (3) oraz S. K. i w tym zakresie podzielić należy w pełni rozważania sądu rejonowego, do których sąd okręgowy się przyłącza.

W szczególności zaakceptować należy wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że na wiarę zasługiwały zeznania J. B. (1), który w sposób jasny, konkretny, kategoryczny i konsekwentny opisywał przebieg zdarzenia. Świadek ten zaobserwował opisaną sytuację całkowicie przypadkowo, jest obiektywnym źródłem dowodowym, miał możliwość poczynienia postrzeżeń i nie ma żadnego powodu, aby poddawać w wątpliwość wiarygodność jego relacji. Modyfikacja zeznań odnośnie miejsca, z którego miał obserwować zdarzenie (przez okno balkonowe - k. 261 a nie z balkonu – k. 41 odw.) posiada drobny charakter i nie może odbierać przymiotu prawdziwości jego zeznaniom. Podobnie ocenić należało zagadnienie możliwości obserwacji w związku z drzewami rosnącymi pomiędzy blokiem i ulicą. J. B. (1) przekonująco odniósł się do tej kwestii (k. 260 odw.) oraz konsekwentnie i stanowczo podtrzymywał swoje zeznania. Sąd natomiast nie pominął zdjęć miejsca zdarzenia i bloku w swoich rozważaniach (por. uzasadnienie k. 270). Poza tym, kompletnie chybioną jest stawiana przez obrońcę teza, jakoby w chwili zdarzenia miało być już ciemno (!). W dniu 24 lipca 2020 roku słońce w Ł. zachodziło przecież dopiero o godzinie 20:40, a więc niemalże półgodziny po zdarzeniu, gdyż rozegrało się ono w granicach godziny 20:15. Ilość zatem naturalnego światła była na tyle duża, że warunki oświetleniowe z pewnością nie mogły być przeszkodą dla wymienionego świadka do należytej obserwacji. Nie sposób także podzielić tezy dotyczącej rzekomych uprzedzeń na tle narodowościowym ze strony J. B. (1) wobec oskarżonego. Lektura bowiem jego zeznań z postępowania przygotowawczego przemawia za tym, że świadek opisując zdarzenie chciał jedynie bliżej opisać jego uczestników i tylko z tego powodu w jego relacji znalazły się domysły dotyczące etnicznego pochodzenia osób z pojazdu B.. Wyprowadzanie zaś z tego faktu wniosku o nieprzychylności J. B. (1) wobec Romów jest nieuprawnione i zbyt daleko idące.

Stosownie do treści art. 174 kpk dowodu z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią notatek urzędowych. Oznacza to, że dowód z zeznań funkcjonariusza policji przeprowadzony na okoliczność wypowiedzi osoby rozpytywanej nie może zastąpić dowodu z zeznań świadka. Na podstawie tego dowodu nie wolno też czynić ustaleń faktycznych sprzecznych z zeznaniami świadka, wobec których dokonano czynności rozpytania, gdyż byłoby to usankcjonowanie nieformalnie przeprowadzonego dowodu z zeznań, w sytuacji gdy jego przeprowadzenie w formie określonej przez prawo dowodowe (tzw. dowód ścisły) jest bezwzględnie wymagane jako podstawa prawna rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 26 maja 2022 r. III KK 4/21). W związku z tym, podważanie przez obrońcę zeznań J. B. (1) przez pryzmat notatki urzędowej (k. 1-2) i zeznań funkcjonariuszy policji w osobach M. K. i R. K. nie może odnieść swojego skutku oraz nie zasługuje na uznanie. Poza tym wskazać należy, iż Sąd I instancji nie pominął zagadnienia notatki przy ocenie zeznań J. B. (1), gdyż podniósł w pisemnych motywach wyroku, że są to skrótowe zapisy poczynione przez sporządzającego notatkę, a ww. świadek nie miał możliwości zweryfikowania tego co napisał policjant (por. uzasadnienie k. 270). J. B. (1) nie podpisywał także przedmiotowej notatki, a odnośnie zasadniczych elementów zdarzenie zeznawał w sposób wyjątkowo stanowczy, pewny i konsekwentny oraz zostało to ujęte w formie przewidzianej przez prawo dowodowe (protokołach).

Mając na uwadze zeznania J. B. (1) oraz obrażenia, których doznał pokrzywdzony i opinię biegłej z zakresu medycyny sądowej słusznie uznano za niewiarygodne zeznania P. D. w zakresie dotyczącym kwestii „przeturlania się” przez maskę. Ocena taka mieści się graniach swobodnej oceny dowodów, zaś jej błędność w tym zakresie nie została wykazana.

W przeciwieństwie do tego co podnosi obrońca w apelacji, stenogramy ze zgłoszeń telefonicznych S. K. na numer alarmowy nie podważają wiarygodności jej zeznań, ani nie pozostają w sprzeczności z zeznaniami J. B. (1).

Obrońca zbyt dużą wagę stara się przypisać wypowiedzi S. K. z drugiej rozmowy telefonicznej z operatorem z Centrum Powiadamiana Ratunkowego podczas, której stwierdziła ona, iż „no ja nie wiem teraz co tu się stało” oraz traktuje ją wybiórczo (k. 196 -197 w zw. z k. 164-196 i 361). Wyprowadzanie natomiast z niej wniosku, iż świadek nie widziała momentu potrącenia jest zdecydowanie nieuprawnione.

Podczas pierwszej rozmowy S. K. poprosiła o interwencję Policji w związku z awanturą, którą na drodze urządzał P. D.. Na jej zakończenie operator upewnił się, że nikt nie potrzebuje pomocy medycznej i poprosił o kolejny telefon, jakby coś jeszcze się działo (por. k. 194-195

w zw. z k. 164-196 i 361). W związku natomiast z tym, że P. D. został następnie potrącony przez oskarżonego, S. K. wykonała drugi telefon na numer alarmowy. Wynika to wprost z treści nagrania, gdyż wymieniona dwukrotnie o tym mówi (por. k. 196 -197 w zw. z k. 164-196 i 361). Następnie operator stara się ustalić kto potrącił osobę potrzebującą pomocy tzn. jaki samochód i w pierwszej kolejności pada odpowiedź B., ale świadek jest niepewny tego, dodaje że przed chwilą odjechał, a dopiero później używa słów na które powołuje się obrońca. Wyprowadzanie w tej sytuacji konstatacji, że S. K. nie widziała momentu potrącenia pokrzywdzonego jest nieuzasadnione, gdyż w istocie rzeczy polega na wyrwaniu z kontekstu jednostkowej wypowiedzi świadka oraz całkowitym pominięciu jej wcześniejszych słów. Operator dopytywał przecież S. K. odnośnie sprawcy potrącenia, gdyż wcześniej świadek dwukrotnie wypowiedziała się na temat tego, że jej chłopak został potrącony przez oskarżonego przy ruszaniu. Poza tym, logicznym jest, że gdyby z wypowiedzi świadka nie wynikało potrącenie, to operator nie starałby się ustalić osoby sprawcy. Stwierdzenie zaś przez S. K., że „no ja nie wiem teraz co tu się stało” było zdaniem sądu tylko efektem jej mocnego zdenerwowania całą sytuacją i chęcią uzyskania przede wszystkim pomocy. Z tego z kolei wynikały trudności oraz swego rodzaju irytacja w udzieleniu bliższych informacji mających na celu zidentyfikowanie sprawcy (podobnie jak wcześniej przy wskazywaniu numeru budynku przy którym się znajdowała). Nie zmienia to jednak w niczym faktu, że drugi telefon S. K. wynikał właśnie z tego, że P. D. został potrącony i potrzebował pomocy, a sprawca odjechał. Twierdzenie zatem, że S. K. nie widziała zdarzenia nie zasługiwało na uznanie, a zarzut obrazy art. 170 kpk poprzez oddalenie wniosku o jej ponowne przesłuchanie jest chybiony. W istocie rzeczy bowiem uzupełniające przesłuchanie S. K. było nieprzydatne do stwierdzenia okoliczności, na która powoływał się obrońca.

Trafności powyższego stanowiska zdaniem sądu odwoławczego nie podważa w żadnym stopniu „prywatna” opinia psychologiczna złożona na etapie postępowania odwoławczego (k. 366-368). Jest to bowiem dokument pozyskany poza postępowaniem karnym oraz na zlecenie oskarżonego. Ponadto zaś, osoba która go opracowała przytaczając treść drugiego nagrania pominęła ten jego fragment, w którym S. K. jasno powiedziała, że jej chłopak potrzebuje pomocy, gdyż został potrącony przez tego drugiego chłopaka w czasie kiedy on ruszał. Okoliczność ta sprawia, że przeprowadzona „analiza psychologiczna” zeznań wymienionego świadka i wysnute z niej wnioski nie mogą zostać uznane za przekonujące.

Opinie biegłych opiniujących w niniejszej sprawie są jasne zupełne oraz nie zawierają sprzeczności, a odmienny pogląd w tej kwestii przedstawiany w apelacji jest jedynie subiektywnym przekonaniem obrońcy, gdyż nie zostały wykazane błędy, czy też braki wymienionych dowodów. W szczególności zaś, podzielić należało stanowisko Sądu I instancji o przekonywalności dowodu z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej. Wobec natomiast braku podstaw do podważania zeznań J. B. (1) (o czym była już mowa powyżej) wnioski wysnute przez A. P. zasługiwały na aprobatę i nie sposób uznawać ich za błędne. Dlatego też, zarzut obrazy art. 201 kpk ocenić należało jako nietrafny.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował przeprowadzone w sprawie dowody. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby upadek pokrzywdzonego nastąpił na skutek samoczynnego upadku P. D. z maski pojazdu, a nie na skutek ruszenia pojazdem przez oskarżonego.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów i sporządzając uzasadnienie nie naruszył art. 7 kpk, art. 410 kpk ani art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego. Uchybienia natomiast jakich w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego miałby się dopuścić Sąd I instancji w dokonanej ocenie nie potwierdziły się, gdyż ze względów przytoczonych powyżej nie były zasadne.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że zarzuty apelacji okazały się niezasadne, to wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu również nie zasługiwał na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się niezasadne, a brak było podstaw do orzekania poza granicami zaskarżenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie o art. 8 w zw. z art. 12 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 7 ust. 1 ww. ustawy) – [100 zł].

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk i art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     punkty 2, 3 i 4 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana