Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 452/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 25 kwietnia 2023 roku sygn. akt II K 1296/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut naruszenia przepisów postępowania, która miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego dotyczących przebiegu interwencji z dnia 1 listopada 2021 roku oraz błędną ocenę zgromadzonych dowodów (w szczególności wobec uznania zeznań funkcjonariuszy Policji za w pełni wiarygodne) i pominięcia okoliczności świadczących na korzyść wersji zdarzeń prezentowanej przez oskarżonego takich jak min. treść nagrań załączonych do sprawy, które pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków D. M. i M. K. którzy wskazali, że przez całą interwencję oskarżony zachowywał się agresywnie i to uzasadniało wyjęcie paralizatora, podczas gdy zarówno treści nagrań wskutek czego rozstrzygniecie oparte zostało, w zasadzie jedynie na niewiarygodnym źródle dowodowym w postaci zeznań funkcjonariuszy, których zeznania także pozostawały wewnętrznie sprzeczne (o czym będzie mowa w treści uzasadnienia), wskutek czego doszło do naruszenia przez Sąd zasady domniemania niewinności i bezzasadnego przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów,

- zarzut naruszenia przepisów postępowania, która miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu i bezzasadnym uznaniu, iż zgormadzony materiał dowodowy daje pełne podstawy do ustalenia, że oskarżony A. T. zwracał się do funkcjonariuszy Policji w sposób bezpośredni słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, znieważał ich, naruszał nietykalność osobistą i celowo uderzył głową w metalową szafkę podczas czynności na komisariacie podczas gdy ustalenia takie budzą dalece idące wątpliwości i w pewnym zakresie pozostają wręcz sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego – jak chociażby wskazane wyżej uznanie, że uderzenie w szafkę nie nastąpiło na skutek użycia przemocy przez funkcjonariuszy ale było wynikiem próby samookaleczenia się przez oskarżonego wobec czego rozstrzygnięcie Sądu w takim kształcie rażąco narusza zasadę swobodnej oceny dowodów oraz zasadę in dubio pro reo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ oba podniesione zarzuty dotyczą przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, zostaną omówione tu łącznie.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną zgromadzonych w sprawie dowodów. Argumentacja tegoż sądu zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jest w pełni poprawna i w całości mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti nie popełnił błędu dając wiarę zeznaniom świadków D. M. i M. K.. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności tych zeznań. Są one bowiem konsekwentne, przekonywujące i wzajemnie się potwierdzające. Trudno doszukać się też jakiejś wewnętrznej sprzeczności w ich zeznaniach (skarżący nie wskazał, w którym miejscu świadkowie D. M. i M. K. mieliby sobie wzajemnie zaprzeczać).

Nie ma racji apelujący, iż zeznaniom świadków D. M. i M. K. przeczy dowód w postaci nagrania wideo, zarejestrowanego telefonem komórkowym. Po pierwsze, nagranie to nie dokumentuje całości interwencji z udziałem ww. świadków na ulicy (...) w R.. Po drugie, z nagrania tego doskonale widać, że oskarżony ewidentnie nie wykonywał poleceń policjantów, stawiał im czynny opór, uniemożliwiając wykonywanie czynności służbowych przez funkcjonariuszy. Po trzecie, kwestia, czy zachowanie oskarżonego, uwidocznione na nagraniu wideo, charakteryzowało się agresywnością, ma w istocie charakter ocenny. Tak ocenili to obaj funkcjonariusze D. M. i M. K., mając na względzie, że oskarżony stawiał im czynny opór, zapierał się, był arogancki, uniemożliwiając wykonywanie czynności służbowych. Nie ma to natomiast żadnego istotnego wpływu na ocenę wiarygodności świadków, których zeznania są oceniane pod kątem podawanych faktów.

Powoływanie się w apelacji na zeznania świadka K. S. (policjant, który przybył ze wsparciem na ul. (...)), jest zupełnie chybione, gdyż świadek ten przecież jednoznacznie zeznał, że widział, jak oskarżony stawiał czynny opór policjantom, którzy byli okrążeni przez kolegów oskarżonego. To, że zeznał on, iż oskarżony w trakcie jazdy radiowozem na komendę był już spokojny (a świadek M. K. słyszał od innych policjantów, iż zatrzymany był jeszcze pobudzony), jest mało istotnym szczegółem, a nieścisłość ta mogła wynikać choćby z upływu czasu.

Brak jest także jakichkolwiek podstaw dla uznania, aby funkcjonariusze policji, w osobach świadków D. M. i M. K., przekroczyli swoje uprawnienia i sami naruszyli prawo. Wykonywali oni powierzone im zadania i podjęli interwencję, w kierunku przywrócenia stanu zgodnego z prawem, co nie spodobało się spożywających alkohol w miejscu do tego nieprzeznaczonym kompanom oskarżonego, a zwłaszcza jemu samemu. To przecież nie policjanci, tylko oskarżony postąpił wbrew prawu, odmawiając okazania dowodu osobistego, wypowiadając pod ich adresem słowa wulgarne i obelżywe, a także uniemożliwiał jego zatrzymanie, szarpiąc umundurowanie funkcjonariuszy. Podejmowane przez policjantów środki nie wykraczały natomiast poza unormowania przewidziane w ustawie o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej z dnia 24 maja 2013 roku (Dz.U. z 2013 r. poz. 628 z późn. zm.). Jeden z policjantów uruchomił taser, którego jednak nie użył, a jedynie groził jego użyciem, w przypadku dalszego agresywnego zachowania się oskarżonego i niestosowania się do poleceń policjantów, zmierzających do jego zatrzymania. Nie można uznać takiego zachowania za przekroczenie uprawnień, mając zwłaszcza na uwadze, że policjanci znajdowali się wówczas w otoczeniu kolegów oskarżonego, dających werbalnie wyraz temu, że nie podoba im się podjęta przez policjantów interwencja. Charakterystycznym jest, że oskarżony nie złożył żadnej skargi na zachowanie policjantów, nawet na rzekome jego pobicie na komendzie, a na drugi dzień, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał także przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniem oskarżonego, złożonym w postępowaniu jurysdykcyjnym. Wyjaśnieniom tym przeczą nie tylko zeznania świadków D. M. i M. K., ale także i załączony zapis wideo z zarejestrowanym fragmentem interwencji na ulicy (...). Trzeba też podkreślić, iż oskarżony na drugi dzień po zatrzymaniu przyjął cztery mandaty karne (choć przecież mógł odmówić ich przyjęcia, żądając rozpoznania postawionych mu zarzutów wykroczeniowych przez sąd), czym potwierdził prawdziwość zeznań policjantów D. M. i M. K., o naruszeniu przez oskarżonego m.in. przepisów art. 43 ¹ § 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z dnia 26 października 1982 roku (Dz.U. Nr 35, poz. 230 z późn. zm.) oraz art. 116 § 1a k.w., co był pierwotnym powodem ich interwencji. Co więcej, oskarżony w tym samym dniu, przyznał się do zarzucanych mu czynów, stanowiących przedmiot niniejszego procesu karnego, co powtórzył także podczas kolejnego przesłuchania w dniu 3.12.2021 roku. Oskarżony zmienił swoje stanowisko procesowe dopiero po wpłynięciu do sądu aktu oskarżenia, co uznać należy jedynie jako taktyczny wybieg, mający na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu. W przedmiotowej sprawie występowały tymczasem dwie zasadnicze wersje zdarzenia: jedna prezentowana przez oskarżonego oraz druga – przez policjantów. Skoro więc Sąd meriti ocenił wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków przez pryzmat art. 7 k.p.k. oraz pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów i wybrał – jako wiarygodną (należycie to uzasadniając) – wersję prezentowaną przez świadków D. M. i M. K., to nie może tu być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 6 stycznia 2004 roku – V KK 60/03; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 roku – II AKa 360/02). Tak więc, w przedmiotowej sprawie, nie zachodził stan nie dających się usunąć wątpliwości, a istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, które można było zweryfikować na podstawie zebranego i właściwie ocenionego materiału dowodowego – co też Sąd Rejonowy uczynił.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony.

3.2.

zarzut naruszenia prawa materialnego a to art. 11 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 224 § 2 k.k., art. 222 § 1 k.k. oraz 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (względnie także art. 12 § 1 k.k.) poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i ustalenie, że opisane w akcie oskarżenia zachowania oskarżonego stanowią odrębne przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, podczas gdy stanowią one jedno przestępstwo w ramach kumulatywnej kwalifikacji z art. 11 § 2 k.k. (względnie czynu ciągłego w oparciu o art. 12 § 1 k.k.) mając na uwadze zwartość czasu ich popełnienia, nieprzerwany i znamienny cel realizowany w ramach kilku następujących po sobie czynności dokonanych wobec tych samych pokrzywdzonych ocenianych w ramach tego samego zdarzenia w ujęciu historycznym (w szczególności odnosząc się do czynów z punktu la i 2 wyroku popełnionych dokładnie w tym samym czasie i miejscu)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z art. 11 § 1 k wynika, że ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo. Jak powszechnie podnosi się w doktrynie i orzecznictwie problem jedności i wielości czynów zabronionych (przestępstw) przy jednym zachowaniu się sprawcy, ustawodawca rozwiązał w oparciu o teorię jedności przestępstwa. W teorii tej podstawowym założeniem jest, że o liczbie czynów zabronionych może decydować wyłącznie liczba rzeczywistych zachowań się sprawcy, a nie liczba naruszonych przezeń prawnokarnych norm sankcjonowanych, a więc założenie, które jest prostą konsekwencją twierdzenia, że zachowanie się człowieka będące elementem dogmatycznie ujmowanej struktury przestępstwa może pełnić rolę tego elementu tylko dla jednego czynu zabronionego. Choć określenie jedności czynu nie jest łatwe, a jego kryteria nie są w sposób jednolity przyjmowane, przy określaniu jedności lub wielości czynów należy położyć akcent na zachowanie sprawcy, a nie jego następstwa. Ważnymi elementami tego zachowania będą jedność czasu i miejsca, zamiaru przestępczego, czy też kompleksu uzewnętrznionych ruchów (por. m.in. R.A. Stefański [red.], Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2023; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2003 roku – III KKN 349/01; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 roku – IV KKN 169/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 lipca 2000 roku – II AKa 109/00).

Zatem dla oceny, czy w konkretnej sytuacji mamy do czynienia z tym samym czynem wypełniającym znamiona kilku przestępstw ustawy karnej, czy też z kilkoma czynami, stanowiącymi przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, wyczerpującymi znamiona różnych przepisów ustawy karnej, najistotniejszym jest, czy ocenie poddawany jest za każdym razem ten sam uzewnętrzniony kompleks ruchów, czy też oceniane są różne, dające się wyodrębnić zachowania.

Zważywszy, że w niniejszej sprawie oskarżony w trakcie interwencji policji na ul. (...) w R., szarpał za umundurowanie funkcjonariuszy, w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej jaką było jego zatrzymanie, jak również, w trakcie tejże interwencji znieważył policjantów, wypowiadając pod ich adresem słowa wulgarne i obelżywe, a następnie już na terenie Komendy Powiatowej Policji w R., w celu zmuszenia funkcjonariuszy policji do zaniechania czynności służbowej, groził im wszczęciem wobec nich postępowania karnego o jego pobicie, uderzając przy tym głową w metalową szafkę, a ponadto naruszył nietykalność cielesną umundurowanego funkcjonariusza policji M. K., podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że plunął mu w twarz, nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, aby wszystkie te zachowania oskarżonego mogły być uznane za ten sam kompleks uzewnętrznionych zachowań, a tym samym do uznania ich za jeden i ten sam czyn w rozumieniu art. 11 § 1 k.k.

W żadnym wypadku nie można uznać wszystkich zachowań oskarżonego, jako jeden czyn ciągły, czego apelujący domaga się w środku odwoławczym. Zgodnie bowiem z treścią art. 12 § 1 k.k. czynem ciągłym są dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego). Nie trzeba czynić szerszych wywodów, że w zaistniałym układzie procesowym nie ma spełnionych ww. przesłanek.

W przypadku zachowań oskarżonego względem policjantów na terenie Komendy Powiatowej Policji w R., Sąd Rejonowy uznał, że można tu mówić o jednym przestępstwie, wyczerpującym znamiona kilku przepisów ustawy (kumulatywny zbieg przepisów ustawy z art. 11 § 2 k.k.). Sąd meriti szerzej nie uzasadnił przyjęcia powyższej konstrukcji prawnej, jednakże z uwagi na kierunek wniesionego środka odwoławczego, Sąd odwoławczy oczywiście nie mógł już ingerować w to konkretne rozstrzygnięcie.

Natomiast z całą pewnością nie da się połączyć w jeden czyn zachowań oskarżonego mających miejsce na ulicy (...) w R. oraz późniejszych – na terenie Komendy Powiatowej Policji w R.. Były to bowiem różne, dające się wyodrębnić zachowania, spowodowane odrębnymi impulsami woli oskarżonego, stanowiące oddzielne czyny i oddzielne przestępstwa, dziejące się w dodatku w innych miejscach.

Nie jest także możliwym, o co wnioskowała obrona, połączenie w jeden czyn zachowania oskarżonego w trakcie interwencji policji na ul. (...) w R., kiedy to szarpał za umundurowanie funkcjonariuszy policji, w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej zatrzymania, jak również znieważył tychże policjantów, wypowiadając pod ich adresem słowa wulgarne i obelżywe. W uzasadnieniu apelacji, skarżący powołuje się w tym zakresie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1999 roku – III KKN 376/97. Nie zauważa jednak, że w sprawie, która była przedmiotem oceny Sądu Najwyższego mieliśmy do czynienia z inną sytuacją, w której działanie sprawcy polegało na następujących bezpośrednio po sobie wypowiedziach, zawierających zniewagi i groźby bezprawne, skierowane pod adresem funkcjonariusza publicznego. Sąd Najwyższy zauważył, że nie sposób w słowotoku oskarżonego wskazać granicę między wypowiadaniem zniewag, a wypowiadaniem gróźb, w celu zmuszenia funkcjonariusza do zaniechania czynności służbowych, które powinien był podjąć w związku z ujawnieniem przestępstwa.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie sytuacja była inna, gdyż działania oskarżonego podjęte pod adresem funkcjonariuszy policji w trakcie interwencji przy ul. (...) polegały nie na jednoczesnym ich obelgowaniu i słownym grożeniu, ale na wypowiadaniu pod ich adresem słów wulgarnych i obelżywych oraz – już w innym fragmencie zdarzenia – szarpaniu policjantów za umundurowanie (w celu zmuszenia do zaniechania prawnej czynności służbowej). Były to zatem odrębne aktywności oskarżonego, dające się wyselekcjonować, jako czynności sprawcze nie tego samego czynu, lecz czynów różnych, realizujących osobno znamiona występku z art. 226 § 1 k.k. oraz art. 224 § 2 k.k.

Wniosek

o uchylenie orzeczenia o karze łącznej i zmianę zaskarżonego wyroku w punktów 1-3 i 5 poprzez uznanie w miejsce zarzucanych oskarżonemu czynów, że stanowią one jedno przestępstwo w ramach zbiegu kumulatywnego z art. 11 § 2 k.k. (ewentualnie stanowią czyn ciągły na podstawie art. 12 § 1 k.k.) i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesiony zarzut okazał się – co wykazano wyżej – niezasadny, brak było podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku.

Tylko na marginesie należy zauważyć, że gdyby nawet oskarżonemu (zakładając czysto teoretycznie), dałoby się przypisać tyko jedno przestępstwo, realizujące w zbiegu kumulatywnym szereg przepisów ustawy, to jego sytuacja i tak nie uległaby zmianie. Sąd Rejonowy za zbiegające się przestępstwa wymierzył mu bowiem stosunkowo łagodną karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a więc tylko o 4 miesiące przewyższającą najwyższy wymiar kary jednostkowej i to przy uwzględnieniu działania warunkach art. 64 § 1 k.k. Trudno zakładać, aby nawet ,,zblokowanie” wszystkich czynów oskarżonego w jedno przestępstwo, wyczerpujące równocześnie znamiona art. 222 § 1 k.k., art. 226 § 1 k.k. oraz art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. spowodowało wymierzenie kary niższej, niż 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności.

3.3.

zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego rażąco surowych kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy w związku ze skazaniem za czyny, za które w większości kodeks karny przewiduje karę grzywny, ograniczenia wolności bądź pozbawienia wolności (w przypadku art. 226 § 1 k.k. do roku), podczas gdy ustalony przez sąd stan faktyczny i okoliczności dotyczące popełnienia czynu, w tym ujawnione przez świadków nieprawidłowości w działaniu interweniujących funkcjonariuszy, brak jakichkolwiek obrażeń po ich stronie oraz charakter i podstawy interwencji a nadto warunki osobiste oskarżonego i jego sytuacja rodzinna winny skutkować orzeczeniem kary łagodniejszego rodzaju bądź w niższym wymiarze, natomiast kara łączna wobec znacznej ścisłości czasowej oraz przedmiotowo-podmiotowej czynów winna zostać wymierzona w oparciu o zasadę kumulacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się ze skarżącym, co do wymiaru orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności nie noszą znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, stopień jego zawinienia oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie noszą znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwa zagrożone są karami: do 3 lat, do 3 lat i do 1 roku pozbawienia wolności (ponadto na mocy art. 64 § 1 k.k., sąd mógł zwiększyć te granice jeszcze o połowę), a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzone zostały kary jednostkowe: 10 miesięcy, 10 miesięcy i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Są to kary wręcz zbliżone do progu minimalnego, co przemawia za tym, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności łagodzące przemawiające za oskarżonym. Podkreślenia też wymaga, że bardzo istotną okolicznością obciążającą oskarżonego była jego wcześniejsza wielokrotna karalność i działanie w warunkach recydywy, przez co orzeczone kary w żadnym wypadku nie mogą być uznane za nazbyt surowe. Mając zatem na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się ze skarżącym, iż wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności są niewspółmierne do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karach orzeczonych wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonych mu kar.

Nie zasługiwał też na uwzględnienie zarzut obrońcy oskarżonego, iż Sąd Rejonowy mógł zastosować wobec oskarżonego łagodniejszy rodzaj kar. Oskarżony był już bowiem w przeszłości sądownie skazywany, w tym za przestępstwo podobne, a kary te nie odniosły oczekiwanego rezultatu (gdyż oskarżony ponownie popełnił przestępstwa). Oskarżony nie wyciągnął z dotychczasowych kar żadnych pozytywnych wniosków, dopuszczając się kolejnych przestępstw, będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Świadczyć to może o jego głębokim braku poszanowania norm społecznych, niepoprawności, braku chęci zmiany postępowania i nikłych efektach dotychczasowego procesu resocjalizacji. Mając to na uwadze, w pełni należy zgodzić się z Sądem meriti, iż tylko kara pozbawienia wolności spełnić może w sposób należyty, względem oskarżonego, cele kary w zakresie oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego.

Brak jest także podstaw do modyfikowania orzeczonej kary łącznej.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji, albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, obligował natomiast do przyjęcia zasady mieszanej (asperacji).

Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazania za trzy przestępstwa jednostkowe, czyli od 10 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w ww. wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktów 1-3 oraz 5 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kar jednostkowych grzywny bądź ograniczenia wolności, względnie obniżenie kar jednostkowych pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji,.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano, dlaczego postawiony zarzut okazał się niezasadny. Tym samym nie był podstaw do obniżenia wobec oskarżonego wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, ani wymierzania wobec niego kary łagodniejszego rodzaju.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana