Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

Ka 471/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 24 kwietnia 2023 roku w sprawie II K 658/22.

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 47 § 3 kk poprzez jego niezastosowanie w stosunku do oskarżonego M. P. i nie orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie co najmniej 10000 złotych podczas gdy z treści w/w przepisu wynika, iż w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub w art. 355 kk, jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd zobligowany jest orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa, nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu (...).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 177 kk , jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu w wysokości co najmniej 10 000 złotych ( art. 47 § 3 kk ).

Sąd I instancji nie orzekł w zaskarżonym wyroku nawiązki na rzecz małżonki zmarłego pokrzywdzonego. Uzasadniając wyrok w tym zakresie powołał się na treść art. 415 § 1 zd. 2 kpk, który daje możliwość odstąpienia od orzeczenia od oskarżonego nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w sytuacji gdy przedmiotem innego postępowania przed sądem jest roszczenie wynikające z popełnionego przestępstwa. Sąd I instancji odwołał się do informacji pełnomocnika pokrzywdzonej, że przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Tryb, Wydział I Cywilny toczy się aktualnie takie postępowanie, którego przedmiotem jest roszczenie wynikające z popełnionego przestępstwa i uznał , że w takiej sytuacji nie zachodzi obowiązek orzeczenia nawiązki na rzecz tej pokrzywdzonego. Sąd rejonowy w żaden sposób nie sprawdził tej okoliczności.

Z ustaleń sądu odwoławczego wynika, że w tym zakresie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Tryb, Wydział I Cywilny toczy się sprawa cywilna z powództwa A. S. i innych o odszkodowanie przeciwko ubezpieczycielowi U. Towarzystwu (...) z siedzibą w W.. Oskarżony M. P. w tym postępowaniu jest interwenientem ubocznym ( k 742). Celem interwencji ubocznej jest pomoc stronie w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na jej korzyść. Nie można przy tym pominąć także tego, że interwenient uboczny powinien „kontrolować” stronę, do której przystąpił pod kątem tego, czy prowadzi ona proces właściwie, co może mieć znaczenie w ewentualnym przyszłym procesie między interwenientem a stroną, do której przystąpił (tak też SA w Białymstoku w wyr. z 24.2.2020 r., I ACa 407/19, Legalis). Interwenient uboczny jest osobą trzecią w procesie cywilnym, nie uzyskuje on statusu strony, lecz staje się pomocnikiem strony, do której przystąpił ( zob. art. 76 kpc ).

Zatem sąd I instancji , z rażącym naruszeniem art. 415 § 1 kpkw zw. z art. 47 § 2 kk — błędnie uznał, że w sprawie zachodzi podmiotowa tożsamość roszczenia dochodzonego w postępowaniu cywilnym, co skutkowało nieorzeczeniem nawiązki na rzecz pokrzywdzonej A. S..

W konsekwencji sąd odwoławczy na podstawie art. 47 § 3 kk zasądził od oskarżonego na rzecz A. S. nawiązkę w kwocie 10000 złotych. Nie ulega wątpliwości, iż sytuacja życiowa A. S. po śmierci męża uległa znacznemu pogorszeniu. Pozostała ona z dwójką dzieci, dochody rodziny uległy istotnemu zmniejszeniu, a jej sytuacja zdrowotna związana ze śmiercią męża powoduje konieczności leczenia terapeutycznego na skutek przeżywanej traumy. Zasadzona nawiązka ma wysokość minimalną. Ma ona jednak walor wychowawczy dla sprawcy i chociaż symbolicznie rekompensuje pokrzywdzonej odniesioną szkodę. Nie jest ona rujnująca dla oskarżonego i nie może podlegać zmniejszeniu na podstawie art. 47 § 4 kk. Przy określeniu jej wysokości sąd odwoławczy uwzględnił dodatkowo: sytuację rodzinną sprawcy, obciążenia finansowe wynikające dla niego z przedmiotowej sprawy, jego sytuację życiową – będzie długoterminowo przebywał w jednostce penitencjarnej; nie bez znaczenia jest to, że pokrzywdzeni uzyskają odszkodowanie od ubezpieczyciela sprawcy, od którego będzie miał on regres. Zasądzanie od niego w tej sytuacji większych kwot staje się iluzoryczne z uwagi na ograniczone możliwości ich egzekwowania, a zmniejszałoby przedmiot postępowania cywilnego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od oskarżonego nawiązki w wysokości 15000 złotych na rzecz pokrzywdzonej A. S..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody te zostały już wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

3.2.

Obraza prawa materialnego art. 178a § 1 kk - przez zastosowanie, pomimo iż wymieniony w punkcie I wyroku czyn stanowi znamię i część czynu z punktu II wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pogląd, że zachowanie sprawcy kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione, jeden określony w art. 178 a § 1 lub 2 kk, drugi zaś w art. 177 § 1 lub 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, nie stracił swojej aktualności i jest powszechnie akceptowany w orzecznictwie. Tego rodzaju subsumpcja ustaleń faktycznych pod powołane wyżej przepisy ustawy karnej stanowi więc zasadę, zaś ewentualna redukcja ocen prawnokarnych polegająca na przyjęciu, że występek zakwalifikowany z art. 178a § 1 lub 2 kk stanowi współukarane przestępstwo uprzednie ( lub jeden czyn wyczerpujący znamiona przestępstw określonych w art. 177 § 1 lub 2 i w art. 178a § 1 kk), może być dokonana jedynie wyjątkowo, z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku.

W sprawie przed wypadkiem oskarżony przejechał kilka kilometrów, wypadek nie nastąpił więc bezpośrednio po uruchomieniu pojazdu i rozpoczęciu jazdy, a tym samym stan abstrakcyjnego zagrożenia, spowodowanego prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, nie trwał na tyle krótko, aby po porównaniu stopnia społecznej szkodliwości obu czynów dojść do konkluzji, że czyn zakwalifikowany z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, który stanowiłby podstawę skazania, w pełni pozwalałby na oddanie stopnia bezprawia kryminalnego całego zachowania sprawcy ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 18 czerwca 2008 r. III KK 41/08, postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 19 lipca 2006 r. III KK 139/06, Legalis ). W dniu zdarzenia, oskarżony naruszył nie tylko ciążący na kierującym obowiązek trzeźwości, co samo w sobie rodziło już odpowiedzialność karną na podstawie art. 178a § 1 kk, ale także przekroczył inne zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskazane w ramach czynu II, czego następstwem był wypadek drogowy obejmujący trzy pojazdy pojazdów. Takie zaś zachowanie nie tylko nie należy do znamion przestępstwa z art. 178a § 1 kk, ale wyczerpuje znamiona innych czynów zabronionych i w zależności od skutków wypadku może rodzić odrębną odpowiedzialność za przestępstwo z art. 177 § 1 lub 2 kk. Przywołać trzeba w tym miejscu pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 marca 2002 r. I KZP 4/02 (OSNKW 2002, z. 5-6, poz. 37), w którym uznano, że: „zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione - jeden określony w art. 178a § 1 lub 2 kk, drugi zaś - w art. 177 § 1 lub 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk (...)”.

Zdaniem sądu odwoławczego jednak bliskość przedmiotowa, czasowa i terytorialna obu czynów powinna wpływać na wymiar kary łącznej orzekanej w takich realiach na zasadzie zbliżonej do absorpcji kar jednostkowych, czego nie uwzględnił sąd I instancji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa tj. o czynu z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk. w zw z art.12 kk i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w rozmiarze lat 6 i na podstawie art. 43a § 2 kk orzeczenia wobec oskarżonego M. P. środek kamy w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej oraz na podstawie art. 42 § 3 kk orzeczenia wobec oskarżonego M. P. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 10 uznając, że zachodzą okoliczności zdanie ostatnie art. 42 § 3 kk na podstawie art. 47 § 3 kk orzeczenie od oskarżonego M. P. nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. B. w kwocie 1000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody te zostały wskazane w innych częściach uzasadnienia.

3.3.

Obrazę prawa materialnego art. 53 § l kk - przez przekroczenie granic uznania bez należytego uwzględnienia okoliczności łagodzących, szczere przyznanie się do winy i okazana skrucha, sytuacja rodzinna oskarżonego, celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Rażącą surowość wymierzonej kary pozbawienia wolności i środków karnych zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów' dożywotnio bez uwzględnienia iż w sprawie zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami oraz dotyczy też orzeczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonego M. B..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zaznaczyć, iż poczynione przez sąd ustalenia faktyczne co do sprawstwa oskarżonego znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Nie było ono kwestionowane w apelacji obrońcy i w świetle zebranych dowodów nie budzi wątpliwości.

Sąd odwoławczy dokonał z urzędu dwóch korekt mających łagodzący wpływ na wymiar kary.

Sąd I instancji ustalił, że:

- oskarżony w dniu wypadku przed wyjazdem z pracy około południa wypił piwo R., zaś między 14.00-15.00 pod sklepem w miejscowości O. K. cztery setki wódki w postaci „małpek”. Po oddaleniu się z miejsca wypadku wrócił do tego sklepu, gdzie ponownie spożył alkohol. Został następnie zatrzymany. Uwzględniając, że oskarżony „nadpił” alkohol po wypadku, sąd rejonowy przyjął, że w czasie czynu około godziny 15.00 oskarżony kierował pojazdem mechanicznym będąc w stanie nietrzeźwości ( 1, 47 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ), mimo że jego pierwsze badanie w tym zakresie urządzeniem pomiarowym nastąpiło o godzinie 19. 37 ( ostatnie o godzinie 20. 39 ). Sąd I instancji tym samym pominął, przy ustalaniu stanu nietrzeźwości oskarżonego fakt, że spożył on alkohol także po wypadku. Zgodnie z art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy:

1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub

2) zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Dla przyjęcia stanu nietrzeźwości konieczne jest, aby zawartość alkoholu przekraczała – we krwi 0,5 0/00, zaś w 1 dm ³ wydychanego powietrza 0,25 mg. Ponadto stanem nietrzeźwości jest stan, w którym zawartość alkoholu we krwi lub w wydychanym powietrzu nie przekracza wskazanych wartości, lecz prowadzi do stężenia je przekraczającego. Ma to istotne znaczenie w tych sytuacjach, kiedy badanie na zawartość alkoholu przeprowadzone zostało w fazie jego wchłaniania (absorpcji), a więc najczęściej w krótkim czasie po spożyciu. Faza ta charakteryzuje się tym, że cały alkohol nie przeniknął jeszcze z przewodu pokarmowego do krwiobiegu, czego konsekwencją może być to, że wynik badania krwi lub wydychanego powietrza nie przekroczy wartości granicznych z art. 115 § 16 kk. Mimo to badanego będzie trzeba uznać za nietrzeźwego, jeżeli spożyty alkohol dopiero po pełnej absorpcji spowoduje przekroczenie tych wartości (zob. R.A. Stefański, w: A. Wąsek, KK. Komentarz, t. 1, 2006, s. 592 i przywołana tam literatura). Stan nietrzeźwości sprawy jest ustaleniem faktycznym podlegającym dowodzeniu na zasadach ogólnych. Podlegał ustaleniu w niniejszej sprawie, na podstawie wyjaśnień oskarżonego, zweryfikowanych o oparciu o wyniki zawartości alkoholu we krwi oraz w wydychanym powietrzu wykazane na podstawie przeprowadzonych badań.

Ustalony w zaskarżonym wyroku stan nietrzeźwości sprawcy podlegał korekcie w instancji odwoławczej. Z opinii toksykologicznej przeprowadzonej w II instancji wynika, iż spożycie piwa R. około południa oraz 400 ml wódki 40 % w godzinach 14.00 -15.00 spowodowałoby osiągnięcie u oskarżonego maksymalnego stężenia alkoholu w organizmie na poziomie około 2,5 0/00 około godziny 16. 30. W takiej sytuacji stężenie alkoholu we krwi M. P. w chili zdarzenia, tj. około godziny 15. 07 przekraczało, bądź zmierzało do przekroczenia wartości 0,5 0/00. Nadpicie alkoholu po wypadku spowodowało, że stężenie alkoholu u oskarżonego wyniosło około godziny 16. 30 – około 3. 7 0/00, a następnie zaczęła się faza jego eliminacji. Do godziny 19. 30 stężenie alkoholu we krwi mogło się obniżyć do wartości około 3,1-3,4 0/00 ( opinia k 721-726 ). Wersja oskarżonego dotycząca okoliczności i czasu spożywania alkoholu koreluje z wynikami badań. Przedstawiona przez biegłą opinia, zawierająca charakterystykę stanu nietrzeźwości sprawcy, jest jasna, pełna i rzetelna, ma pełne zakotwiczenie w materiale dowodowym, który był wystarczający do tego rodzaju opiniowania, a okoliczności, które aktualizowałyby potrzebę zasięgnięcia uzupełniającej opinii tej samej lub innego biegłego nie zachodzą. Uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 kpk jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Podstawą do stosowania art. 201 kpk nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do prze­konania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne. Jeżeli dowód z opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu, to fakt, że dowód ten nie jest przekonujący dla stron, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych. Aby skutecznie podważyć opinię biegłego (biegłych) strona musi wykazać, że opinia dotknięta jest jedną z wad określonych w art. 201 kpk. Skarżący w żaden sposób nie wykazał, na czym miałoby polegać naruszenie tego przepisu. Zestawiając wnioski opinii bieglej z określoną w art. 115 § 16 kk definicją stanu nietrzeźwości należy stwierdzić, iż alkohol spożyty przez oskarżonego przed wypadkiem ( według jego deklaracji ) prowadził do stężenia alkoholu w jego organizmie na poziomie około 2, 5 0//00 około 16. 30. Oznacza to, że oskarżony był w czasie obu czynów w stanie nietrzeźwości, aczkolwiek na poziomie niższym niż założony w zaskarżonym wyroku;

- sąd I instancji przyjął, że oskarżony był uprzednio karany wyrokiem Sadu Rejonowego w Przysusze z dnia 9 grudnia 2014 roku w sprawie II K 218/14, między innymi za czyn z art. 178a § 1 kk i tą okoliczność uwzględnił jako obciążającą przy wymiarze kary. To ustalenie nie było skarżone przez prokuratora, mimo że działa on jako rzecznik interesu publicznego i miał przeprowadzić w postępowaniu przygotowawczym analizę akt wymienionej sprawy. Nie załączył jednak odpisów z tych akt w omawianej kwestii, czy notatki urzędowej z wynikających z nich ustaleń. Wynikiem tej analizy jest jedynie niezakwalifikowanie w akcie oskarżenia czynu I z art. 178a § 4 kk, co wskazuje, ze nie znalazł on do tego danych w uprzedniej karalności oskarżonego

( okoliczność tą bezmyślnie pominął sąd rejonowy, nie sprawdzając tych uwarunkowań ).

Analiza akt Sadu Rejonowego w Przysusze w sprawie II K 218/14 wskazuje, że:

- okres próby i dalsze 6 miesięcy upłynęły 28 grudnia 2020 roku;

- 2 - letni zakaz prowadzenia pojazdów biegł od uprawomocnienia się tego wyroku, tj. od 16 grudnia 2014 roku ( oskarżony miał wówczas zatrzymane prawo jazdy w innym zdarzeniu );

- w niniejszej sprawie oskarżony posiadał już prawo jazdy, wydane 15 grudnia 2021 roku ( k 143 ).

Dane te oznaczają, że w/w wyrok zatarł się z mocy prawa 28 grudnia 2020 roku i oskarżonego należało uznawać za osobę niekaraną.

Skutkiem skorygowania tych dwóch okoliczności w instancji odwoławczej jest:

- w odniesieniu do czynu I przyjęcie, że M. P. kierował opisanym w nim pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia alkoholu w organizmie na poziomie około 2,5 0/00 około godziny 16. 30 i obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności za ten czyn do 6 miesięcy. Stan nietrzeźwości jest kategorią stopniowalną i jego zmniejszenie ma znaczenie łagodzące, aczkolwiek w tych realiach niewielkie, gdyż ostatecznie określony stan nietrzeźwości sprawcy jest na tyle wysoki, że nawet po korekcie stanowi istotną okoliczność obciążającą;

- w odniesieniu do czynu II przyjęcie, że M. P. kierował opisanym w nim pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia alkoholu w organizmie na poziomie około 2,5 0/00 około godziny 16. 30 i obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności za ten czyn do 8 lat;

- w konsekwencji - za zbiegające się przestępstwa orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 8 lat i jednego miesiąca.

Sad odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do dalszego złagodzenia tak ukształtowanych kar jednostkowych i kary łącznej.

Waga popełnionego czynu II nie uzasadnia złagodzenia kary pozbawienia wolności do wysokości wnioskowanej w apelacji; prowadziłoby to do bezpodstawnego i niezrozumiałego w danych realiach łagodnego traktowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd odwoławczy zgodził się z obrońcą po dokonanych korektach, iż wymierzone oskarżonemu w zaskarżonym wyroku kary pozbawienia wolności; jednostkowe i łączna stały się rażąco surowe, jednakże brak jest również podstaw do nadmiernego jej łagodzenia. Zgodnie z treścią art. 53 kk sąd wymierza karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Decydując o wymiarze kary sąd uwzględnia także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Kara bowiem musi być sprawiedliwa, nie jest formą odwetu za popełniony czyn.

Sąd I instancji w sposób jednoznaczny przyjął, że stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów jest bardzo wysoki. Stan nietrzeźwości sprawcy przewyższał ponad czterokrotnie dolny ustawowy próg nietrzeźwości

( art. 115 § 16 kk ) i powodował znaczne upośledzenie zdolności psychofizycznych sprawcy. W ciągu dnia spożywał on duże ilości alkoholu i pomimo tego wsiadł do samochodu, wiedząc, iż jest pod jego wpływem. W takim stanie jeździł autem po drodze publicznej, zabierając pasażerów, aby kontynuować libację. Okoliczności popełnienia czynu I wskazują na znaczny stopień jego społecznej szkodliwości ( picie alkoholu bezpośrednio przed jazdą, wysoki stan nietrzeźwości, w sposób ewidentny i znaczny godzący w zdolności psychofizyczne sprawcy, popełnienie czynu na drodze o dużym natężeniu ruchu, doprowadzenie do wypadku drogowego ). Z wyjaśnień oskarżonego i jego pasażera wynika łatwość podjęcia decyzji przez sprawcę o popełnieniu tego przestępstwa. Przestępstwo z art. 178a § 1 kk zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawiania wolności do lat 2. Sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu za ten czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie zmieniał orzeczonego w I instancji zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Taka kumulacja okoliczności obciążających musi mieć wpływ na wybór rodzaju reakcji karnej, która może mieć w tym przypadku zastosowanie. Ponadto orzeczenie przez sąd rejonowy w zaskarżonym wyroku wobec oskarżonego środka karnego ( zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszystkich kategorii ) w wysokości 5 lat nie jest reakcją karną rażąco surową. To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonego. Oprócz stopnia nietrzeźwości oskarżonego, kompletne lekceważenia w tym zakresie porządku prawnego, wykonywanie ryzykownej jazdy, dowodzi dodatkowo, że oskarżony nie dysponuje takimi cechami przynależnymi kierowcy, aby dawał rękojmię bezpiecznego uczestniczenia w ruchu drogowym jakimkolwiek pojazdem. Przestępstwo z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawiania wolności do lat 2 lat do 12. Aktualne i w tym przypadku są rozważania dotyczące stanu nietrzeźwości oskarżonego.

W następstwie tego wypadku kierowca drugiego pojazdu poniósł śmierć na skutek odniesionych obrażeń; pasażer pojazdu kierowanego przez oskarżonego - ciężkie obrażenia ciała.

Okoliczności wypadku ewidentnie wskazują, iż oskarżony przed wypadkiem nie obserwował należycie przedpola jazdy, jechał ryzykownie nie zachowując bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu, co spowodowało najechanie na jego tył, gdy ten zatrzymywał się na skutek stojących w kolumnie pojazdów, i przemieszczenie tego pojazdu na przeciwległy pas ruchu pod nadjeżdżający ciągnik siodłowy. W takiej sytuacji sąd I instancji przyjął, że jego zachowanie nie ograniczało się do błędu związanego z niezachowaniem wymaganej ostrożności, ale ryzykowna jazda była spowodowana zwłaszcza nadużyciem alkoholu charakterystycznym dla umyślności. Sąd odwoławczy podkreśla jednak, iż naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez sprawcę było rażące. Oskarżony mógł uniknąć wypadku, jednak zbyt późno zmienił parametry jazdy. Nie ma zatem wątpliwości, że to oskarżony ( w ramach ustaleń sądu I instancji ) nie stosując się do obowiązujących nakazów obserwowania stale przedpola jazdy, naruszył zasady gwarantujące bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które w realiach tej sprawy miały zapobiec zaistnieniu wypadku drogowego - zdarzenie to urzeczywistnił. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, dokonując oceny stopnia karygodności, sąd bierze pod uwagę: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, motywację sprawcy, postać zamiaru, ale też rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu należy uwzględnić wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków i reguł określonych w prawie o ruchu drogowym oraz sposób ich naruszenia, rodzaj dobra prawnego, jakim jest życie ludzkie, a także bezpieczeństwo w komunikacji. Sąd II instancji przyjął, że oskarżony naruszył najistotniejsze reguły ruchu drogowego, uczynił to w sposób rażący, a jego zachowanie cechowało się nonszalancją. Sąd rejonowy prawidłowo wskazał, że powyższe okoliczności mają decydujące znaczenie dla określenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, zaznaczając, że na stopień społecznej szkodliwości czynu miała również wpływ okoliczność, że oskarżony spowodowała śmierć jednej osoby i ciężkie obrażenia ciała drugiej. Ten ciężki skutek należy odczytywać w kontekście naruszenia reguł ruchu drogowego, a inkryminowane zachowanie ma charakter zdecydowanie obciążający. Skutek ten był spowodowany uderzeniem pojazdu oskarżonego w prawidłowo hamujący pojazd. Był on konsekwencją nieprawidłowej jazdy oskarżonego. Stopień winy powiązany jest ściśle z przesłankami zawinienia, a zatem o poziomie winy będą decydować m.in. właściwości sprawcy (np. wiek, stan zdrowia), okoliczności rzutujące na proces motywacyjny, jak również rodzaj i liczba naruszonych reguł ostrożności (M. Kalitowski, Z. Sienkiewicz, J. Szumski, L. Tyszkiewicz, A. Wąsek, Kodeks karny. Komentarz, t. II, Gdańsk 2001, s. 94). Brak jest okoliczności z uwagi na właściwości sprawcy zmniejszające stopień zawinienia. Oskarżony po spożyciu alkoholu nie powinien kontynuować jazdy, zwłaszcza że służyła ona przemieszczeniu się z kompanami w celu dalszej libacji. Oskarżony nie wskazał ważnego powodu odwrócenia uwagi od pola jazdy, i uwarunkowania tego zaniechania są dla niego obciążające. Oskarżony uciekł z miejsca wypadku i to, że nie uczynił tego od razu, jak próbuje wywodzić obrońca - nie ma waloru łagodzącego. Miał on możliwość ochłonąć, zorientować się w skutkach wypadku. Tymczasem on po takim oglądzie, nie udzielając nikomu pomocy, oddalił się z miejsca zdarzenia i udał się do sklepu, gdzie poprzednio przebywał w celu dalszego spożycia alkoholu i odmówił powrotu ma miejsce przestępstwa pomimo telefonicznych próśb o to L. B.. Świadczy to o jego demoralizacji.

Przy przestępstwie spowodowania wypadku w komunikacji na wymiar kary niewątpliwie w znaczący sposób wpływa sposób popełnienia przestępstwa i jego skutki. Ocena prawidłowości zachowania pokrzywdzonego ma bardzo istotne znaczenie w perspektywie odpowiedzialności karnej oskarżonego, zwłaszcza że drugiemu kierowcom innych pojazdów uczestniczących w wypadku nie można przypisać współprzyczynienia się. Przeciwwagą dla ciężaru wywołanego skutku w postaci poważnych następstw wypadku nie mogło więc być ich zachowanie.

Przepis art. 177 § 2 kk ujmuje alternatywnie następstwa wypadku komunikacyjnego i jest zrozumiałe, iż nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary okoliczność, czy następstwem tym była śmierć innej osoby, czy też „tylko” ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, a także liczba pokrzywdzonych osób. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazywano, iż co do zasady okoliczności należące do znamion danego przestępstwa nie mogą być traktowane jako wpływające na zaostrzenie lub złagodzenie kary. Jednak w sytuacji, gdy okoliczności takie podlegają stopniowaniu co do ich nasilenia, jakości lub nagromadzenia, mogą być przyjmowane jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary mimo, że należą do ustawowych znamion danego typu przestępstwa ( wyrok SN z dnia 14 listopada 2014 r., III KK 212/14, Legalis ). Z tego punktu widzenia, w sytuacji gdy znamieniem przestępstwa z art. 177 § 2 kk jest śmierć jednej osoby i ciężkie obrażenia ciała drugiej, dopuszczalne jest akcentowanie tego, jako okoliczności wpływającej na zaostrzenie kary.

Trzecia ogólna dyrektywa sądowego wymiaru kary to dyrektywa prewencji indywidualnej. Wymierzona kara ma oddziaływać na sprawcę poprzez osiągnięcie celu zapobiegawczego i wychowawczego. Cel zapobiegawczy zostaje osiągnięty, jeśli ukarany sprawca w przyszłości nie popełni już przestępstwa, natomiast cel wychowawczy odnosi się do zmiany osobowości sprawcy, jego postawy, w szczególności do wykształcenia u niego poszanowania dla norm prawnych. Kluczowym kryterium przy orzekaniu kary w perspektywie prewencji indywidualnej jest osobowość sprawcy. Sąd jest zobligowany do postawienia prognozy kryminologicznej, zgodnie z kryteriami wskazanymi w art. 53 § 2 i 3 kk. Taka prognoza kryminologiczna powinna stanowić bazę do dokonywania wyboru optymalnej sankcji, mając na względzie zarówno rodzaj, jak i surowość kary (M. S., Wybór optymalnej..., s. 42).

Sąd II instancji miał na uwadze również dyrektywę prewencji ogólnej, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd II instancji uwzględnił przy wymiarze kary na korzyść oskarżonego: uprzednią niekaralność, przyznanie się do winy, wyrażony żal i sytuację rodzinną. Oskarżony naruszył jednak podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i w świetle okoliczności i przyczyn tego wypadku, przyjęte okoliczności łagodzące nie mają istotnego waloru łagodzącego w ramach kary pozbawienia wolności orzeczonej za ten czyn, którego górna granica zagrożenia ustawowego wynosi 12 lat.

Okoliczności łagodzące wskazane w apelacji związane z właściwościami i warunkami osobistymi sprawcy w procesie są wyolbrzymiane oraz nie mają tej wagi i znaczenia, aby doprowadzić do tak znacznej korekty orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Wszystkie wymienione dyrektywy sądowego wymiaru kary są równorzędne i muszą znaleźć uwzględnienie podczas doboru rodzaju kary i miarkowania jej wysokości. Jednak równorzędność dyrektyw nie oznacza równomierności w ich stosowaniu. Właśnie dzięki zróżnicowanemu wpływowi poszczególnych dyrektyw na wymiar kary konkretnego sprawcy - proporcjonalnemu do okoliczności wskazujących najbardziej odpowiednie spośród nich dla realizacji celów kary w konkretnym przypadku - możliwa jest indywidualizacja kary, czyli dostosowanie jej rodzaju i wymiaru do oczekiwanej skuteczności.

Istota argumentacji obrońcy koncentruje się głównie na akcentowaniu właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

Przy wymiarze kary nie można pominąć sposobu popełnienia przestępstwa, które są dla oskarżonego obciążające i rozmiarów skutku, do którego nie przyczyniły się żadne inne uwarunkowania. Oskarżony miał wpływ na sposób kierowania swojego samochodu i zaniechał w danych warunkach ruchu prowadzenia go w sposób bezpieczny. To zaniechanie było zależne od niego. To z zachowania kierującego wynika wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwa innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji.

Ustawowe zagrożenie karą wyraża abstrakcyjne przekonanie ustawodawcy o granicach społecznej szkodliwości danego przestępstwa, nagminności tego rodzaju przestępstw oraz względach prewencyjnych w zakresie zapobiegania przestępstw i względach na społeczne oddziaływania kar przez ustanowienie odpowiednio wysokiej sankcji karnej. Ustawowe zagrożenie karą wyznacza pierwszy etap wymierzania kary wobec konkretnego sprawcy. W przypadku czynu z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk ustawodawca nie przewidział sankcji alternatywnej. Kara ma mieć postać sprawiedliwej odpłaty, ale dostosowanej do wszystkich kryteriów z art. 53 kk, będącej ich wypadkową – nie zaś zemstą, czy odwetem sprowadzającym się do braku właściwego, personalnego odniesienia jeśli chodzi o osoby, których dotyczy.

Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu; sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Te dwie dyrektywy w tym przypadku wpływają jednak na surowość kary, która musi być dostoswana do wagi czynu i stopnia zawinienia sprawcy i w tej sprawie powinna oscylować w granicach kilkakrotności dolnego zagrożenia ustawowego.

Z drugiej strony prawidłowo uwzględnione w instancji odwoławczej okoliczności łagodzące dla oskarżonego powinny proporcjonalnie wpływać łagodząco na wymiar tej kary określonej w zaskarżonym wyroku.

Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę. W przypadku sprawców wypadków drogowych cel wychowawczy ma mniejsze znaczenie. Oczywistym jest, iż wychowanie sprawcy nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary łagodnej, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara izolacyjna odpowiednio wymierzona spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Jest też wyraźnym sygnałem dla społeczeństwa, że sprawcy tak lekkomyślnie godzący w podstawowe dobra człowieka, jakim są życie i zdrowie, nie mogą liczyć na pobłażliwe traktowanie. Celem tej kary jest także przywrócenie w środowisku poczucia naruszonego bezpieczeństwa oraz to, aby przez właściwy wybór rodzaju kary, zapewnić realność ochrony najważniejszych dóbr chronionych przez prawo karne.

Nie byłoby z tej perspektywy zrozumiałym sygnałem wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary w wysokości 6 lat pozbawienia wolności, przy dominujących okolicznościach obciążających dotyczących sposobu jego popełnienia i skutków. W ocenie sądu odwoławczego wskazane okoliczności łagodzące nie stanowią wystarczającej przeciwwagi dla okoliczności obciążających, aby tak niski wymiar kary w tej sprawie ukształtować.

Zdaniem sądu odwoławczego karą współmierną do stopnia zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, a także czyniącą zadość innym ustawowym dyrektywom wymiaru kary za czyn II jest kara 8 lat pozbawienia wolności i do tej wysokości obniżył karę wymierzoną przez sąd I instancji, w sposób korzystny dla oskarżonego korygując i wartościując okoliczności łagodzące.

Wystarczającym przejawem łagodniejszego potraktowania oskarżonego przez sąd odwoławczy z uwagi na występujące okoliczności łagodzące jest obniżenie orzeczonej pozbawienia wolności.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Brak jest argumentów, aby kara mogły być skorygowana w kierunku dalszego jej złagodzenia.

Adekwatna reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do bezpodstawnego i niezrozumiałego w danych realiach łagodnego traktowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. W sprawie bowiem przeważają okoliczności obciążające, których wymowy nie zdołały osłabić dane dotyczące osoby sprawcy.

Uwzględniając bliski związek przedmiotowy, czasowy i terytorialny pomiędzy przypisanymi czynami, względy w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, które wskazują, iż sprawca będzie poddany i tak długotrwałemu oddziaływaniu penitencjarnemu i należnej odpłacie – sąd odwoławczy orzekł za zbiegające się przestępstwa karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 8 lat i jednego miesiąca.

Takie karygodne zachowanie oskarżonego, który w tak rażący sposób zlekceważył podstawowe zasady ruchu drogowego musiały wręcz w oczywisty sposób skutkować, że sąd rejonowy na podstawie 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Zgodnie bowiem z art. 42 § 3 kk sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 kk, jeżeli był on w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia. Oskarżony wypełnił oba te elementy kwalifikujące. Przewidziany zakaz ma na celu eliminowanie dożywotnio z ruchu drogowego sprawców określonych przestępstw. Sytuacja zawodowa i rodzinna oskarżonego nie może wpłynąć na zmianę oceny sądu, iż oskarżony wykazał, że prowadzenie każdego samochodu przez niego może zagrażać bezpieczeństwu w komunikacji i niezbędne okazało się wyeliminowanie go - z tego powodu - jako kierowcy z ruchu drogowego na okres orzeczony w zaskarżonym wyroku.

Brzmienie art. 42 § 3 kk jest jednoznaczne i statuuje po stronie sądu orzekającego obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w warunkach w nim określonych w razie popełnienia m.in. przestępstwa z art. 177 § 2 kk, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Nie ulega żadnej wadliwości, że ten przepis ma charakter obligatoryjny, a tylko w wyjątkowym wypadku – uzasadnionym szczególnymi okolicznościami – pozwala na odstąpienie od orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd odwoławczy uznał, iż w sprawie nie zachodzi jednak wymieniony w art. 42 § 3 kk wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Uwzględnił przy tym, wcześniejsze rozważania dotyczące wagi tego czynu i brak wskazujących na taki „wypadek” przekonujących okoliczności.

Jako łączny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych - przy braku korekty jednostkowych zakazów – musiał pozostawić w mocy zgodnie z art. 90 § 2 kk w zw. z art. 88 kk orzeczony w zaskarżonym wyroku łącznie dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 177 kk , jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, nawiązkę w wysokości co najmniej 10 000 złotych ( art. 47 § 3 kk). W szczególnie uzasadnionych okolicznościach, gdy wymierzona nawiązka powodowałaby dla sprawcy uszczerbek dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny lub gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sąd może ją wymierzyć w wysokości niższej niż wysokość wskazana w § 3

( art. 47 § 4 kk ). Pokrzywdzony M. B. wybaczył oskarżonemu, jednakże nie zrezygnował z nawiązki orzeczonej na jego rzecz od sprawcy w wysokości określonej w art. 47 § 3 kk. Rodzaj odniesionych przez niego obrażeń ciała, ich konsekwencji dla funkcjonowania jego organizmu, długotrwały okres leczenia i doznane cierpienia, związane z obrażeniami ograniczenia zarobkowe, uzasadniają już w wyroku orzeczenie od oskarżonego nawiązki w kwocie 10000 złotych, która jest kwotą minimalną. Ma ona walor wychowawczy i chociaż częściowo rekompensuje pokrzywdzonemu szkodę odniesioną szkodę. Nie jest ona rujnująca dla sprawcy i nie może podlegać zmniejszeniu na podstawie art. 47 § 4 kk.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa tj. o czynu z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk. w zw z art.12 kk i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w rozmiarze lat 6 i na podstawie art. 43a § 2 kk orzeczenia wobec oskarżonego M. P. środek kamy w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej oraz na podstawie art. 42 § 3 kk orzeczenia wobec oskarżonego M. P. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 10 uznając, że zachodzą okoliczności zdanie ostatnie art. 42 § 3 kk na podstawie art. 47 § 3 kk orzeczenie od oskarżonego M. P. nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. B. w kwocie 1000 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody te zostały już wskazane w innych częściach uzasadnienia.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Okoliczności dotyczące weryfikacji stanu nietrzeźwości sprawy.

Okoliczności dotyczące weryfikacja uprzedniej karalności oskarżonego.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powody uwzględnienia skorygowanych okoliczności w tym zakresie zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo w odniesieniu do czynów I i II.

5-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych za czyn I.

Świadczenie pieniężne za czyn I.

Dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych za czyn II.

Nawiązka na rzecz Pokrzywdzonego M. B. w kwocie 10000 złotych.

Łączny dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych za czyny I i II.

Koszty zastępstwa procesowego na rzecz oskarżycieli posiłkowych: A. S. i M. B..

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarby Państwa częściowych wydatków w kwocie 4000 złotych; zwolnienie od tych wydatków w pozostałej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W odniesieniu do czynu I przyjęcie, że M. P. kierował opisanym w nim pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia alkoholu w organizmie na poziomie około 2,5 0/00 około godziny 16. 30 i obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności za ten czyn do 6 miesięcy.

W odniesieniu do czynu II przyjęcie, że M. P. kierował opisanym w nim pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia alkoholu w organizmie na poziomie około 2,5 0/00 około godziny 16. 30 i obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności za ten czyn do 8 lat.

W konsekwencji - za zbiegające się przestępstwa orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 8 lat i jednego miesiąca.

Na podstawie art. 47 § 3 kk orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. S. nawiązki w kwocie 10000 złotych ( w związku ze skazaniem za czyn II ).

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmian zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz oskarżycieli posiłkowych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję kwoty:

- na rzecz A. S. - 3600 złotych;

- na rzecz M. B. - 840 złotych ( art. 634 kpk, art. 627 kpk).

V

Trudna sytuacja materialna i osobista skazanego, obciążenia finansowe już wynikające z przedmiotowego wyroku uzasadniają zwolnienie go od opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym ( art. 624 § 1 kpk ).

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Brak orzeczenia nawiązki na rzez pokrzywdzonej A. S. na podstawie art. 47 § 3 kk.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Kara

Zakaz prowadzenia pojazdów

Nawiązka na rzecz pokrzywdzonego M. B.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana