Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Tadeusz Węglarek

del. SR Agnieszka Szulc - Wroniszewska (spr.)

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opocznie del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Anny Jóźwik

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 roku

sprawy G. K. (1)

oskarżonego z art.158§1 kk w zw. z art.157§1 kk w zw. z art.157§2 kk w zw. z art.11§2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 29 maja 2013 roku sygn. akt II K 18/13

na podstawie art. 437 § 2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego G. K. (1) i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim.

Sygn. akt IV. Ka. 485/13

UZASADNIENIE

G. K. (1) został oskarżony oto, że w dniu 23 czerwca 2012r. ok. godz. 01.50 na terenie parkingu położonego przy Hotelu (...) w m-ci W. ul. (...) gm. S., pow. (...), woj. (...), wziął udział w bójce wraz z K. G. (1), K. S. (1) oraz n/n mężczyzną, w wyniku czego G. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia twarzy i głowy, zasinienia okularowe powiek obu oczu, stłuczenia wargi dolnej po stronie prawej, uszkodzenie guzka zęba dolnego prawego „6”, stłuczenia łokci i kolan – zwłaszcza prawego, stłuczenia klatki piersiowej w okolicy mostka, otarcia naskórka twarzy i kończyn, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała G. K. (1) trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego, jednocześnie K. G. (1) doznał obrażeń ciała w postaci: złamania przegrody nosa, urazu nosa z masywnym obrzękiem, zasinieniem oraz drobną raną tłuczoną przy kąciku przyśrodkowym oka lewego, masywnego krwiaka okularowego powiek oka lewego, zasinienia powieki dolnej oka prawego, stłuczenia głowy w okolicy ciemieniowej prawej z dużym obrzękiem i zasinieniem, stłuczenia policzka prawego z dużym ciastowatym obrzękiem, stłuczenia z krwiakiem górnego przedsionka ust, drobnoplamistego zasinienia tylnej powierzchni ramienia lewego, drobnoplamistego zasinienia w okolicy łopatki lewej, stłuczenia z dużym nieregularnym zasinieniem na klatce piersiowej po stronie lewej – linii pachowej tylnej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała K. G. (1) trwające dłużej niż dni siedmiu w rozumieniu przepisów Kodeksu Karnego, tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 29 maja 2013r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 18/13, uznając, że czyn oskarżonego wypełnia dyspozycje art. 158§ 1 k.k., na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego G. K. (1) na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. zasadził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 złotych.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 89 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 100 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca z wyboru oskarżonego G. K. (1), w części dotyczącej jego klienta i na jego korzyść. Apelacja wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k., zarzuca wyrokowi:

- obrazę prawa karnego materialnego tj. art. 115 § 2 k.k i art. 66 § 1 k.k. na skutek zupełnego pominięcia oceny społecznej szkodliwości czynu zarzucanego G. k., rozmiarów wyrządzonej szkody przez współoskarżonych i nieustalonego napastnika, postaci ich zamiaru motywacji oskarżonego G. K. (1)i współoskarżonych, oraz okoliczności w jakich doszło do pobicia oskarżonego G. K. (1),

- obrazę przepisów postępowania, w szczególności art. 5 § 2 k.p.k., art.7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. na skutek przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, błędnego rozumowania i wyciągnięcia mylnym wniosków, które nie wynikają z dowodów na które powołuje się Sąd, nie oparcia wyroku na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy oraz rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść G. K. (1),

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony G. K. (1) wziął udział w bójce ze współoskarżonymi K. G. (1), K. S. (1) i nieznanym mężczyzną, podczas gdy w rzeczywistości by on ofiarą pobicia przez te osoby.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego G. K. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierał skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte. Oskarżony przyłączył się do stanowiska obrońcy.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się być zasadna w takim stopniu, że skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Podstawą zastosowania warunkowego umorzenia postępowania musi więc być uprzednie ustalenie wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej. Jedną z podstawowych przesłanek warunkowego umorzenia postępowania jest wymóg, aby okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości. Tym samym sąd wyrokujący w sprawie, na podstawie zebranego materiału dowodowego, musi w pierwszej kolejności dojść do wniosku, że sam fakt popełnienia przestępstwa nie budzi wątpliwości, a zatem istnieją wystarczające podstawy, aby oskarżonemu przypisać popełnienie tego czynu. W dalszej natomiast kolejności niezbędnym jest wyjaśnienie elementów przedmiotowych i podmiotowych czynu, rzutujących na ocenę zarówno stopnia społecznej jego szkodliwości, jak i stopnia bezspornego zawinienia oskarżonego. Potwierdzeniem tego stanowiska są przykładowo orzeczenia Sądu Najwyższego: wyrok z dnia 9 stycznia 2002r. wydany w sprawie sygn. III KKN 303/11 ( opubl. LEX nr 75033..), zgodnie z którym: „ Warunkowe umorzenie postępowania jest immanentnie związane ze stwierdzeniem winy. Jest oczywiste, że dokonanie oceny czy wina jest znaczna, czy też nie jest znaczna wymaga pierwotnego uznania, że sprawca czynu zabronionego w ogóle ponosi winę”, czy też wyrok z dnia 20 października 2011r. wydany w sprawie sygn. III KK 159/11 ( opubl. OSNKW 2012/2/14), w którym czytamy: „ Skoro jedną z przesłanek warunkowego umorzenia postępowania jest wymóg, aby okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości, sąd na podstawie zebranego materiału dowodowego musi dojść nie tylko do wniosku, że sam fakt popełnienia przestępstwa nie budzi wątpliwości, a zatem istnieją wystarczające podstawy, aby oskarżonemu przypisać popełnienie tego czynu, lecz także powinien wyjaśnić elementy przedmiotowe i podmiotowe tego czynu rzutujące na ocenę zarówno stopnia jego społecznej szkodliwości, jak i stopnia zawinienia oskarżonego”.

Sąd Okręgowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie oskarżony G. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu udziału w bójce. Niewątpliwie sam brak owego „przyznania się” w żadnym wypadku nie może być utożsamiany z ustaleniem, bądź zaprzeczeniem istnienia wątpliwości , co do jego sprawstwa. Tym nie mniej w przedmiotowej sprawie, konsekwentne wyjaśnienia G. K. (1) zaprzeczającemu, by wyprowadził choćby jeden cios w trakcie zamieszania, w połączeniu z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, winny skutkować przyjęciem, że nie został spełniony warunek braku wątpliwości, co do okoliczności popełnienia przez oskarżonego G. K. (1) zarzucanego mu przestępstwa.

Analiza pisemnych motywów wyroku sądu rejonowego prowadzi bowiem do dwóch wniosków: po pierwsze - w sprawie ustalono tylko jeden przejaw agresywnego zachowywania się G. K. (1) wobec innych uczestników zajścia tj. ustalono, iż zadał on tylko i wyłącznie jeden cios K. G. (1) i było to samym na początku całego dynamicznego zajścia z użyciem siły fizycznej pomiędzy wieloma osobami. Ponadto sąd ten ustalił, iż G. K. szarpał się zaraz potem z K. G. i nieustaloną osobą. Takie ustalenie przyjęto w sytuacji, gdy na początku zajścia w wulgarny sposób zwracano G. K. (1) uwagę, by się nie wtrącał do rozmowy oraz gdy w był uprzednio odpychany przez K. G. (1) i nieustalonego mężczyznę. Sąd Okręgowy zważył, że dokonane ustalenia faktyczne nie wskazują na inny przejaw faktycznej agresji ze strony G. K. (1). W ustaleniach pojawia się co prawda stwierdzenie, iż po zadaniu powyższego ciosu, oskarżony G. K. (1) był bity przez K. G. (1) i nieustalonego mężczyznę w twarz i brzuch, a w trakcie tej czynności oskarżony miał „chwytać” się razem z atakującymi go mężczyznami za ubrania i „szarpać się” z nimi, lecz zważywszy na okoliczności tego zachowania, przewagę liczebną osób atakujących G. K. (1) i jakość doznawanych razów ( opis zawarty w obdukcji lekarskiej), ustalenie fizycznego powstrzymywania napastników w tym momencie należało dodatkowo rozważyć w kategoriach ewentualnej obrony G. K., czego jednak nie uczyniono. Po drugie - podstawą ustalenia, iż G. K. (1) zadał cios współoskarżonemu K. G. (1), były tylko i wyłącznie wyjaśnienia tego ostatniego, w sytuacji, gdy wyjaśnieniom K. G. (1) towarzyszyła zmienność, niestabilność i wyjątkowa wybiórczość. W tym także miejscu należy zauważyć, że podstawą dokonania przez sąd metiti ustaleń o powyższym „szarpaniu się” G. K. (1) z dwoma innymi osobami, są z kolei - jak to wynika z uzasadnienia wyroku - jedynie wyjaśnienia samego G. K., który tymczasem wyjaśnił, że trzymał napastników za ubrania ( k.148), a nie że się z nimi szarpał. Żadne inne ustalenie faktyczne dokonane przez sąd rejonowy nie wskazuje na jakiekolwiek użycie siły przez G. K. (1). Zważyć także należy, że to G. K. (1) zainicjował przedmiotowe postępowanie karne składając wniosek o ściganie sprawców swojego pobicia i od początku, konsekwentnie i niezmiennie, a także dosyć merytorycznie, opisywał przebieg zdarzenia wykluczając, by był w nim agresorem.

Sąd zważył, iż ustalenie i przypisanie jednego w/w ciosu, który ostatecznie uznano za wystarczający przejaw udziału w bójce, skutkujący dodatkowo przyjęciem, iż popełnienie przez G. K. czynu opisanego w art. 158 § 1 k.k. nie budzi wątpliwości, oparto jedynie na wersji prezentowanej przez współoskarżonego K. G. (1) w sytuacji, gdy ten w swoich wyjaśnieniach ( a tylko takie mogą być podstawą do wyrokowania w niniejszej sprawie z uwagi na procesowa rolę oskarżonego w sprawie) za każdym razem inaczej relacjonował udział w zdarzeniu G. K. (1), w szczególności to, czy to ta osoba uderzyła go jako pierwsza, czy też nie oraz czy w końcu w ogóle go uderzyła. Sąd Okręgowy zważył, iż K. G. (1) opisywał udział zajściu G. K. (1) w następujący sposób: „ Jestem pewny, że dostałem cios w twarz od G. K. (1)… Wydaje mi się, że dostałem cios jako pierwszy i się przewróciłem, nie wydaje mi się bym zadał cios, ale byłem w takim stanie po alkoholu, że wszystkiego nie pamiętam” (k.84), „ Tak do końca 100 % nie jestem pewny, czy G. K. (1) mnie uderzył, ale na pewno był razem ze mną w większej grupie na parkingu, gdy zaczęło się to zamieszkanie…” (k.147), „ Ja pamiętam pierwsze uderzenie otrzymałem od G. K. (1), a później się zasłaniałem, pamiętam uderzenia i ręką i kopnięcia, po upadku nie pamiętam, czy byłem jeszcze kopany czy w jakiś sposób uderzany. Na pewno dostałem kilka uderzeń na stojąco. … Ja w tym sensie nie jestem pewien zachowania G. K. (1) wobec mnie, bo jak mówiłem byłem pod wpływem alkoholu” (k.156). Tym samym istnieją duże rozbieżności, co do relacji K. G. (1) odnośnie zachowania G. K. (1), niemal zawsze stanowisku K. G. towarzyszyła niepewność i wyjaśnienia tej osoby należało ocenić szczególnie ostrożnie i wnikliwie. Taki wniosek jest tym bardziej uzasadniony, gdy zważy się, iż oskarżony K. G. w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego ostatecznie – w toku jednej i tej samej rozprawy w dniu 28 maja 2013r. - wyjaśniając po odczytaniu aktu oskarżenia, nie miał pewności, co uderzenia ze strony G. K. ( k.147), a tuż przed zamknięciem przewodu sądowego, w jednym zdaniu taką pewność miał, by za chwilę ponownie nie być „pewien zachowania G. K. (1)” ( k.156).

W tej także sytuacji szczególnego znaczenia nabierają, nie kwestionowane przez żadną ze stron procesu, ustalenia dotyczące przyczyn powstania przedmiotowej bójki tj. niewłaściwego, wyzywającego i wulgarnego zachowywania się wobec innych uczestników zabawy oskarżonych: K. G. (1)i K. S. (1). To w/w współoskarżeni swoimi zachowaniami sprowokowali całe zajście. Ich buńczuczne i ordynarne zachowanie bezpośrednio poprzedzające zajście, wynikające z osobowego materiału dowodowego, zarejestrowały kamery monitoringu na podwórzu Z.. W/w współoskarżeni zdenerwowani odmową odwiezienia do domu, spuszczali powietrze z kół samochodu osoby odmawiającej tej czynności, a następnie K. S.załatwił na ten pojazd czynność fizjologiczną. To w takich dopiero okolicznościach na parkingu pojawił się oskarżony G. K. (1)zwracający uwagę znanemu sobie z racji dawnego wspólnego zatrudnienia K. G. (1). Zgodnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi, zachowania pracowników Kampanii Piwowarskiej ( a do niej należeli K. G.i K. S.) były zaczepne od początku imprezy. Takie ustalenia mają więc pośrednie znaczenie dla oceny wiarygodności wyjaśnień każdego z oskarżonych, w szczególności poprzez ustalenie prawdopodobieństwa tego, który z nich, z uwagi na wcześniejsze zachowania, mógł być stroną skłonną do użycia agresji.

Sąd Okręgowy zważył, iż w niniejszej sprawie nie uznano, by w sprawie występowały jakiekolwiek nie dające się usunąć wątpliwości, a co więcej ustalono, że udział w bójce każdego z oskarżonych nie budzi wątpliwości. W istocie także sąd rejonowy ograniczył swoje postępowanie dowodowe do przeprowadzenia dowodów z części osobowych źródeł dowodowych. Takie postępowanie, zważywszy na wskazaną powyżej niestabilność wersji K. G. (1) i jej sprzeczność z konsekwentnymi wyjaśnieniami G. K. (1), jest nieuzasadnione. Sąd Okręgowy widząc wskazane powyżej wątpliwości, co do popełnienia przez G. K. zarzucanego mu czynu, rozważał, czy w niniejszej sprawie istnieje fizyczna możliwość poszerzenia materiału dowodowego. Gdyby takowej nie było, należało rozważać możliwość zmiany zaskarżonego wyroku.

Analizując akta sprawy Sąd Okręgowy ustalił, że w niniejszej sprawie, jakkolwiek nie zarejestrowano na nagraniu z kamery monitoringu przebiegu przedmiotowego zajścia ( z udziałem K. G. (1)i G. K. (1)), to jednak zarejestrowano wydarzenia poprzedzające je, a dokładnie zarejestrowano rozmowę oskarżonego K. S. (1)oraz świadków T. N. (1), P. K. (1)i nieustalonej osoby ( być może jest nim nieustalony współsprawca, co do którego materiały wyłączone do odrębnego postępowania), którą nagle wszyscy przerywają, by biegiem udać się w jednym kierunku ( nagranie zawarte na płycie CD oznaczonej Nr 1 pod numerem (...)k.70 akt). Na nagraniu tym widać jest, że wszyscy na nim obecni zaczynają biec w tym samym momencie, w prawą stronę ekranu. Wizja lokalna przeprowadzona w sprawie, jak i faktyczne gabaryty parkingu Z., wskazują, że w/w osoby spostrzegły niebezpieczne zachowania innych osób, dziejące się w tuż obok nich, którym musiało być właśnie pierwsze zetknięcie się K. G.i G. K.. Skoro tak, to zarówno T. N., jak i K. S.winni zauważyć te same zachowania w/w oskarżonych. Tymczasem obaj oni odmiennie relacjonują to, co wówczas spostrzegli. T. N.twierdzi, iż zauważył jakieś „gwałtowne ruchy”, „szarpanie”, a gdy dobiegł widział już tylko leżącego samotnie G. K. (1). K. S.tymczasem twierdzi, że zauważył: „jakby (K.) rzucił się na K.(G.), czy zadał mu cios”, a jak doszedł to obaj w/w się „jakby turlali” (k.149). Takie spostrzeżenie wzbogaciłoby z pewnością wiarygodność dokonanych ustaleń faktycznych w kwestii sprawstwa G. K., ale sąd rejonowy, do tej relacji się nie odniósł w ogóle, tak samo, jak nie odniósł następnie tych słów K. S.do wcześniejszych jego wyjaśnień z toku postępowania przygotowawczego, kiedy w/w stwierdził, iż nie potrafi powiedzieć niczego na temat zachowań w bójce innych osób. W ocenie materiału dowodowego dokonanej przez sąd rejonowy znalazł się także zapis, iż „ Z relacji uczestników zdarzenia wynika, że K. G. (1)miał kontakt fizyczny jedynie z G. K. (1). Z tego wynika, że G. K. (1)mógł spowodować u K. G. (1)obrażenia potwierdzone obdukcja lekarską” (k.172). Sąd ten nie wskazał jednak jakich innych uczestników miał na uwadze, a ustalenia faktyczne zawierają zapis o jednym tylko uderzeniu, na poparcie którego powołano wyjaśnienia K. G.. Gdyby natomiast chodziło o cytowaną powyżej wypowiedź K. S. (1), to należy ją skonfrontować z wcześniejszymi odmiennymi wyjaśnieniami tej osoby.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów – art. 7 k.p.k., jedynie, gdy stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego – art. 140 k.p.k. i jest wystarczająco oraz logicznie, z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu – art. 424 k.p.k. –tak wyrok Sądu Najwyższego w sprawie sygn. WRN 149/90 ( opubl. OSNKW 7-9/1991 poz. 4 ). Analizując procedowanie sądu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie w świetle powyższych zasad, należy stwierdzić, iż Sąd meriti procedował wbrew powołanym powyżej regułom, a w szczególności wbrew nim ustalił udział w bójce oskarżonego G. K. (1) za niebudzący wątpliwości.

Zważywszy na rozbieżność wersji K. G. i G. K., co do zadania ciosu przez G. K., w sprawie niezbędnym jest przesłuchanie wszystkich świadków zdarzenia mogących ten fragment zajścia zaobserwować ( żaden dowód nie wskazuje, by w dalszym jego przebiegu G. K. (1) zadał inny cios). Ustalono, iż na nagraniu nr chn1020120623012415 widoczny jest jeszcze jeden mężczyzna, którego do tej pory nie ustalono ( prawdopodobnie także nie przesłuchano), ewentualnie, który być może jest już świadkiem w sprawie, ale też o zdarzeniu nagranym na kamerze nie wspomina. Nie okazano także tego nagrania oskarżonemu K. S. i świadkowi P. K., by mogli wypowiedzieć się, czy rozpoznają tą czwartą nieustalona osobę, która razem z w/w, jednocześnie zaczęła biec w kierunku G. K.. Jest to tym ważniejsze, gdy zważy się, że P. K. spędził z tą osoba dużo czasu na rozmowie (co widać na nagraniu). W tej sytuacji w sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia dodatkowych czynności, których przeprowadzenie w toku postępowania drygo instancyjnego byłoby sprzeczne z zasadą bezpośredniości i miejsca koncentracji materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył także, że podniesiona powyżej uwaga dotycząca wyzywającego zachowywania się K. G. i K. S. winna być wzięta pod uwagę przez sąd rejonowy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego G. K. (1) w sytuacji, gdy dojdzie on do wniosku o niebudzącym żadnych wątpliwościach udziale tej osoby w bójce. Zaskarżony wyrok wskazuje, że sąd rejonowy ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów wszystkich osób oskarżonych o udział w bójce jako identyczny, skoro wobec każdego z nich wydał identycznej treści orzeczenie. Tymczasem taka ocena, przy ustalonym wyzywającym zachowywaniu się części oskarżonych, jawi się jako przejaw wewnętrznej niesprawiedliwości zapadłego w sprawie wyroku. O stopniu społecznej szkodliwości czynu decydują okoliczności określone w art. 115 § 2 k.k. i są to okoliczności zarówno natury przedmiotowej tak, jak i podmiotowej, a więc postać zamiaru albo brak zamiaru dokonania czynu zabronionego, czy motywacja sprawcy. Zgodnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi powodem, dla którego G. K. (1) interweniował w jakikolwiek sposób wobec K. G. (1), była chęć zwrócenia mu uwagi, jako osobie sobie znanej mu osobiście, na niewłaściwe zachowania jego oraz jego znajomych. W sytuacji więc powtórzenia ustaleń w zakresie sprawstwa, okoliczność tą należy wziąć dodatkowo pod uwagę przy ustaleniu stopnia społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego G. K. (1).

Reasumując: przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy powinien rozważyć zasygnalizowane kwestie i zarzuty podniesione w apelacji, w szczególności: uzupełnić materiał dowodowy o okazanie K. S. , T. N. i P. K. nagrania z płyty CD o numerze (...) (płyta nr 1 k.70 akt), odebrać zeznania od w/w, co do tożsamości czwartej osoby widniejącej na nagraniu i skonfrontować w/w - w sytuacji potwierdzanej w dalszym ciągu rozbieżności ich zeznań co do tego, jakie zachowania K. G. i G. K. zostały przez nich zauważone. W sytuacji ustalenia danych czwartej osoby widniejącej na nagraniu, przesłuchać w/w na okoliczność udziału w bójce G. K.. Ponadto w dalszym toku postępowania sąd rejonowy winien rozważyć, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki wymienione w art. 66 § 1 k.k., a po ich ewentualnym ustaleniu, ocenić stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego G. K. z uwzględnieniem kwestii wyzywającego zachowywania się pozostałych ustalonych uczestników bójki. W sporządzanym natomiast ewentualnie uzasadnieniu orzeczenia, całościowo uzasadnić wyciągnięte w tym zakresie wnioski.