Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 485/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie wydany w dniu 04 czerwca 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 905/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Z. J.

Technika i taktyka jazdy oskarżonej Z. J. kierującej samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) była nieprawidłowa przed zaistniałym zdarzeniem i pozostawała w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Pieszy E. G. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym ponieważ wszedł na jezdnię- na przejście dla pieszych bez zachowania szczególnej ostrożności w bezpośredniej bliskości nadjeżdżającego z jego lewej strony samochodu F. (...), co pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Opinia pisemna wydana przez biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i ruchu drogowego mgr inż. K. K.

214 -228

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Opinia pisemna wydana przez biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i ruchu drogowego mgr inż. K. K..

Opinia pisemna wydana przez biegłego sądowego w ocenie sądu okręgowego jest pełna, jasna, wewnętrznie spójna i zawierająca rzeczowe uzasadnienie wniosków końcowych w oparciu o analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wydana opinia w ocenie sądu okręgowego stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej Z. J. we wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:

1. braku uznania, iż pokrzywdzony wtargnął na przejście dla pieszych bezpośrednio przed jadący pojazd kierowany przez oskarżoną, a także spoza przeszkody ograniczającej widoczność drogi, jak również nie zachował szczególnej ostrożności, czym dopuścił się naruszenia art. 14 pkt 1 ppkt a i b oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym ( Dz.U Nr 98, poz. 602),

2. dowolnym uznaniu, iż oskarżona nie zachowała należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa wchodzącemu na przejście dla pieszych pokrzywdzonemu podczas gdy:

- pokrzywdzony wszedł na przejście dla pieszych w momencie, w którym pojazd prowadzony przez oskarżoną już się na nim znajdował, na co wskazuje miejsce uszkodzeń pojazdu ( prawy bok pojazdu),

- z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków: P. Z. oraz A. F. wynika, że oskarżona znajdująca się w danym miejscu w chwili zdarzenia nie mogła widzieć pokrzywdzonego znajdującego się przed przejściem dla pieszych z uwagi na drzewo zasłaniające widoczność z tego miejsca,

3. mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisu postępowania - art. 7 kpk polegającą na uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego E. G., podczas, gdy pozostają one sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego w zakresie, w jakim wskazał on, że w momencie wejścia na przejście dla pieszych pojazd prowadzony przez oskarżoną znajdował się w bezpiecznej odległości, a także, iż do momentu zderzenia zdążył on pokonać na przejściu dla pieszych kilka kroków, co pozostaje sprzeczne z materiałem dowodowym o charakterze obiektywnym w postaci protokołu oględzin pojazdu oskarżonej, z którego wynika, ze do uderzenia w pieszego doszło prawym bokiem pojazdu, a nie jego środkiem, jak byłoby, gdyby wersja podawana przez pokrzywdzonego była prawdziwa,

4. mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisu postępowania - art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 3 kpk polegającą na oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków, podczas gdy-mając na uwadze okoliczności przedmiotowego zdarzenia - ustalenie, czy i jakie reguły ostrożności zostały naruszone przez jego uczestników wymagało wiadomości specjalnych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego okazał się zasadny w takim stopniu, że sąd okręgowy na etapie postępowania odwoławczego dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i ruchu drogowego mgr inż. K. K. na okoliczność przebiegu zaistniałego zdarzenia i dokonania analizy zachowania uczestników wypadku drogowego.

Powołany przez sąd okręgowy biegły sądowy we wnioskach końcowych opinii pisemnej stwierdził:

1. Przedmiotowy wypadek drogowy polegał na potrąceniu narożnikiem pieszego pana E. G., przechodzącego przez jezdnię na oznakowanym przejściu dla pieszych przez samochód marki F. (...) o nr. rej. (...), kierowany przez panią Z. J.,

2. Pieszy pan E. G. naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym, ponieważ wszedł na jezdnię- na przejście dla pieszych bez zachowania szczególnej ostrożności, w bezpośredniej bliskości nadjeżdżającego z jego lewej strony samochodu F. (...), co zdaniem opiniującego pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym,

3. Technika i taktyka jazdy kierującej samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...), pani Z. J. była nieprawidłowa, ponieważ w czasie zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pieszych nie zachowała szczególnej ostrożności, nieuważnie obserwowała obszar tego przejścia dla pieszych i w sytuacji znajdowania się pieszego na chodniku przy przejściu dla pieszych, którego zachowanie wskazywało na to, że zamierza przejść przez jezdnię, nie podjęła w porę manewru hamowania , w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu, co zdaniem opiniującego pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym,

4. Kierująca samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...) naruszyła przepisy prawa o ruchu drogowym, ponieważ w czasie zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pieszych nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu, którego zachowanie wskazywało na to, że zamierza on przejść przez jezdnię po tym przejściu dla pieszych,

5. Zgromadzony w sprawie rzeczowy materiał dowodowy nie był wystarczający dla obliczenia prędkości samochodu F. (...) o nr. rej. (...), w czasie dojeżdżania do przejścia dla pieszych,

6. Charakter uszkodzeń samochodu oraz mechanizm potrącenia pieszego świadczy o tym, że prędkość samochodu F. (...) w chwili zaistnienia wypadku wynosiła 30-40 km/h,

7. Pieszy pan E. G. został uderzony przednim prawym narożnikiem samochodu F. (...), a w chwili tego uderzenia przez samochód znajdował się na przejściu dla pieszych, w odległości około 1.0 metra od prawej krawędzi jezdni,

8.Gdyby pieszy pan E. G., cały czas był w ruchu (nie zatrzymałby się przed przejściem dla pieszych) to od wyjścia zza drzewa do miejsca potrącenia przez samochód F. (...) przeszedłby odcinek co najmniej 1,5 metra, a czas trwania jego ruchu wynosiłby około 2,26 s,

9. Kierująca samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...), jadąc z prędkością 30-40 km/h, przy uważnej obserwacji drogi, w czasie zbliżania się do przejścia dla pieszych i podjęciu manewru hamowania miałaby możliwość zatrzymania samochodu przed torem ruchu pieszego i uniknięcia potracenia pieszego, przechodzącego przez jezdnię, po tym przejściu dla pieszych.

Z obliczeń dokonanych przez biegłego sądowego wynika, że w chwili wejścia pokrzywdzonego na przejście dla pieszych oskarżona kierując samochodem F. (...) znajdowała się z jego lewej strony w odległości od 12,5 metrów do 16,65 metrów, czyli samochód dojeżdżał do przejścia dla pieszych. Zdaniem sądu okręgowego prawidłowe są ustalenia w wydanej opinii, że oskarżona jechała z prędkością 30-40 km/h. Z treści opinii wynika, że zgromadzony w sprawie rzeczowy materiał dowodowy nie był wystarczający dla obliczenia prędkości samochodu F. (...) o nr. rej. (...) kierowanego przez Z. J., w czasie dojeżdżania do przejścia dla pieszych. Biegły sądowy dla oszacowania prędkości samochodu, którym kierowała oskarżona posłużył się metodą porównawczą uszkodzeń samochodu i stwierdził, że przy stwierdzonych uszkodzeniach w pojeździe Z. J. prędkość kolizyjna wynosiła 30-40 km/h. Podnieść należy, że z taką prędkością (około 40 km/h) jechał za oskarżoną swoim samochodem świadek P. Z.. Sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w pisemnej opinii, że można wykluczyć wersję, wynikającą z wyjaśnień oskarżonej, że przed zaistniałym wypadkiem przez przejście dla pieszych jechała z prędkością 10 km/h. Zdaniem sądu okręgowego przy takiej prędkości oskarżona zatrzymałaby samochód, którym kierowała praktycznie ,,w miejscu” i musiałaby zauważyć E. G., wchodzącego na przejście dla pieszych, gdyż oskarżony (w wieku 78 lat) nie wbiegł na to przejście. Bezsporne jest w sprawie. że przed przejściem dla pieszych w miejscu, którym pokrzywdzony wchodził na jezdnię rośnie drzewo, które ograniczało widoczność pieszego. Wypadek nastąpił wieczorem, gdy było już ciemno. Pieszy nie posiadał żadnych zabezpieczeń odblaskowych i był ubrany na ciemno. Sąd okręgowy podziela wniosek zawarty w opinii biegłego sądowego, że jego zachowanie pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem. Na pieszym, który chce przejść przez oznakowane przejście dla pieszych ciąży także obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, aby ,,nie wejść pod nadjeżdżający samochód”. W literaturze podnosi się, że pieszy powinien wchodzić na jezdnię po uprzednim upewnieniu się, że nie nadjeżdża żaden pojazd, spokojnie, bez wykonywania gwałtownych ruchów i przekraczanie jej krokiem pewnym oraz równomiernym, tzn. bez przyspieszania, zwalniania, zatrzymywania się bez uzasadnionej potrzeby ( J. Brylak, Ochrona prawna). W realiach przedmiotowej sprawy pokrzywdzony ,,nie wtargnął” na przejście dla pieszych bezpośrednio pod samochód kierowany przez oskarżoną, ale źle ocenił odległość tego samochodu od przejścia, na które wchodził w warunkach ograniczonej widoczności dla kierowcy. Zdaniem sądu okręgowego pokrzywdzony nie zatrzymał się przed przejściem dla pieszych i nie rozglądał się, tylko wszedł na nie widząc światła nadjeżdżającego samochodu z jego lewej strony i ocenił, że zdąży bezpiecznie przejść przez to przejście. Piesi nie zdają sobie sprawy z tego, że jeżeli wieczorem w warunkach ograniczonej widoczności oni widzą nadjeżdżający samochód (a praktycznie jego włączone światła ), to nie oznacza automatycznie, że kierujący tym samochodem widzi pieszego. W tym przypadku pokrzywdzony przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, bo widząc nadjeżdżający samochód, który nie zwalniał zdecydował się wejść na przejście dla pieszych, które było bez sygnalizacji świetlnej w warunkach ograniczonej widoczności i będąc w ciemnym ubraniu. Oskarżona nie zwolniła przed przejściem dla pieszych i nie widziała pieszego, bo w przeciwnym razie gwałtownie by hamowała, a takiej sytuacji nie było. W chwili, gdy pokrzywdzony wszedł na jezdnię oskarżona nie miała możliwości zatrzymania samochodu jadąc z prędkością 30 km/h. Tym bardziej przy prędkości 40 km/h. Podejmując manewr hamowania przy prędkości 30 km/h oskarżona zatrzymałaby samochód na odcinku 16,10 metra. Meritum tej sprawy sprowadza się do ustalenia czy w realiach panujących warunków drogowym w dniu zdarzenia (było ciemno, drzewo zasłaniało widoczność przed przejściem dla pieszych z prawej strony patrząc w kierunku jazdy oskarżonej ) oskarżona zachowała szczególną ostrożność zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych? Bezsporne jest w sprawie, że Z. J. znała miejsce wypadku, gdyż mieszka w pobliżu i nie pierwszy raz jechała tą trasą. Zdaniem sądu okręgowego oskarżona znając to miejsce tym bardziej powinna zmniejszyć prędkość do takiej, aby mieć możliwość zatrzymania pojazdu przed pieszym, który wchodzi na jezdnię wiedząc, że rosnące drzewo przed przejściem dla pieszych (a także inne drzewa na tej trasie) ogranicza kierowcy obserwację chodnika przed przejściem. W tym miejscu każdy pieszy schodzący z chodnika na oznakowane przejście dla pieszych jest przez moment zasłonięty przez rosnące drzewo i niewidoczny dla kierujących samochodami przejeżdżającymi przez to przejście. Drzewo to jest zdaniem sądu okręgowego ,,pułapką” dla kierowców jadących w takich warunkach drogowych jak oskarżona w dniu zdarzenia. Skoro oskarżona potrzebowała do zatrzymania samochodu 16,1 metra jadąc z prędkością 30 km/h i gdy pieszy wchodził na jezdnię, a samochód oskarżonej był w odległości od niego 12,5 - 16,65 metra, to oskarżona nie mogła zatrzymać samochodu przed pieszym, gdyby podjęła manewr hamowania w chwili wejścia E. G. na jezdnię ( jeszcze potrzebowała 1 s na zareagowanie hamowaniem). Stan zagrożenia powstał jednak wcześniej mianowicie, gdy pokrzywdzony wyszedł zza drzewa i zbliżał się do przejścia do oznakowanego przejścia pieszych. Z wyliczeń dokonanych przez biegłego sądowego wynika, że gdyby wówczas oskarżona podjęła natychmiast manewr hamowania, to przy prędkości 30-40 km/h zatrzymałaby samochód przed pieszym. Bezsporne jest w sprawie, że oskarżona nie widziała pieszego, bo takiego manewru nie podjęła. Skoro pieszego widział jak zbliża się do przejścia dla pieszych jadący za oskarżoną P. Z., to na prostym odcinku drogi także oskarżona miała możliwość zauważenia go, gdy wyszedł zza drzewa. Pieszy znajdując się już w odległości co najmniej 0,5 metra przed krawędzią jezdni znajdował się w polu widzenia oskarżonej. Niezależnie od tego, że świadek P. Z. widział pieszego z innej perspektywy obserwowania ( jechał za oskarżoną), to przed przejściem dla pieszych jest prosty odcinek drogi i należy zgodzić się z opinią biegłego sądowego, że oskarżona uważnie obserwując prawą stronę drogi (tam gdzie rosło drzewo przed przejściem dla pieszych) powinna zauważyć pokrzywdzonego jak wyszedł zza drzewa i znajdował się w odległości co najmniej 0,5 metra przed przejściem dla pieszych. Wówczas podejmując manewr hamowania zatrzymałaby samochód przed pieszym. Zgodnie z art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 988 z późn. zm.) pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem. Pieszy wchodzący na przejście dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, z wyłączeniem tramwaju. Z tym rozwiązaniem koreluje art. 26 ust. 1 prod, który mówi, że kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność, zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego znajdującego się na tym przejściu albo na nie wchodzącego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na tym przejściu albo wchodzącemu na to przejście, z zastrzeżeniem ust. 1a. Skoro oskarżona nie widziała pieszego, to przez moment nie obserwowała prawej strony chodnika przed przejściem dojeżdżając do niego. Tego rodzaju ustalenie znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka W. G. (żony pokrzywdzonego), której po wypadku na miejscu zdarzenia oskarżona powiedziała ,,Przepraszam panią. Nie zauważyłam męża, zagapiłam się przez chwilę” (k- 111v-112). Nie ma znaczenia dla oceny zachowania oskarżonej fakt, że w notatce urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji A. F. znalazło się stwierdzenie, że pieszy wtargnął na jezdnię, gdyż świadek zapisał to co usłyszał na miejscu zdarzenia i nie zapisał w notatce kto taką wiadomość przekazał, a więc nie można wykluczyć, że była to oskarżona, gdyż na pewno z nią rozmawiał. Ponadto uderzenie pieszego nastąpiło prawym narożnikiem samochodu, a nie jego bokiem. Świadek P. Z. w zeznaniach złożonych dniu 06 listopada 2024 roku stwierdził, że oskarżona nie hamowała przed przejściem dla pieszych i nie zwalniała (k- 19v) i jego zeznania korespondują z treścią opinii pisemnej wydanej przez biegłego sądowego K. K.. W tym miejscu podnieść należy, że prędkość administracyjnie dopuszczalna nie zawsze jest prędkością bezpieczną. Gdyby oskarżona zwolniła zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych ( a miała taki obowiązek) i jechała rzeczywiście jak wyjaśniła z prędkością 10 km/h oraz obserwowała prawą stronę jezdni, to do wypadku by nie doszło. Reasumując prawidłowe są ustalenia sądu I instancji, że pokrzywdzony nie wtargnął oskarżonej bezpośrednio przed kierowany przez nią pojazd, który w tym czasie znajdował się już na przejściu dla pieszych. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego po uzupełnieniu go o opinię pisemną biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i ruchu drogowego mgr inż. K. K., że oskarżona popełniła przypisany jej czyn w zaskarżonym wyroku wypełniający dyspozycję art. 177 §1 kk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzuconego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonej błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający nie zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy nie zmienił zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelanta i nie uniewinnił oskarżonej od popełnienia zarzuconego jej czynu.

3.2.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego E. G. we wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, poprzez nie orzeczenie w stosunku do oskarżonej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, mając na względzie, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy, oskarżona rażąco naruszyła zasady ruchu drogowego, nie obserwowała przedpola drogi i okolic przejścia dla pieszych, nie zauważyła w ogóle pokrzywdzonego zarówno w okolicach przejścia dla pieszych ale nawet w momencie jego wejścia na nie o czym świadczy, to, iż wyjaśniała, iż nie widziała w co uderzyła, co stanowi jaskrawe naruszenie przepisów o ruchu drogowym i winno skutkować czasowym wyeliminowaniem oskarżonej z możliwości prowadzenia pojazdów mechanicznych po drogach publicznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu okręgowego zachowanie pokrzywdzonego pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia. Oskarżona nie dopuściła się rażącego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym pozostającego w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym z udziałem pokrzywdzonego E. G.. Nie jest zatem zasadne orzekanie w stosunku do oskarżonej na podstawie art. 42 § 1 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Wniosek

O orzeczenie na podstawie art. 42 § 1 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy nie orzekł wobec oskarżonej na podstawie art. 42 § 1 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres 1 roku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok sądu meriti, który został zaskarżony na korzyść przez obrońcę oskarżonej Z. J. oraz na jej niekorzyść przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. G..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podnoszone w apelacjach wniesionych zarówno przez obrońcę oskarżonej Z. J., jak i przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. G. nie zasługiwały na uwzględnienie, a także brak było podstaw do zmiany lub uchylenia wyroku sądu I instancji z urzędu, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku sądu okręgowego

Sąd okręgowy ustalił, że koszty zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze ponoszą oskarżyciel posiłkowy E. G. i oskarżona Z. J. w zakresie przez siebie poniesionym. Podnieść należy, że apelacje wniesione przez obrońcę oskarżonej i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie zostały uwzględnione. Względy słuszności przemawiają za tym, aby oskarżona i oskarżyciel posiłkowy koszty zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze ponosili w zakresie przez siebie poniesionym.

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze w stosunku do oskarżyciela posiłkowego E. G. sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk. Sąd okręgowy zwolnił oskarżyciela posiłkowego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze uznając, że względy słuszności przemawiają za takim rozstrzygnięciem.

Punkt 4 wyroku sądu okręgowego

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze w stosunku do oskarżonej sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych z tytułu opłaty za drugą instancję. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U nr 49 z 1983 r. poz. 223 z późn. zm.) i zwolnił oskarżoną od wydatków za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich ponoszenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonej, która jest emerytem i otrzymuje 3000 złotych emerytury miesięcznie.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej Z. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Apelacja dotyczy uznania oskarżonej za winną popełnienia zarzuconego jej czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego E. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Apelacja dotyczy braku orzeczenia przez sąd środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana