Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 491 / 25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 7 maja 2025 roku o sygnaturze akt II K 585 / 25

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1.  obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 157 § 1 i 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 77 § 2 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 8 kpw;

2.  obrazy przepisów prawa materialnego w innym zakresie, niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 46 § 1 oraz art. 53 § 2a kk;

3.  mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk oraz błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę;

4.  rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary oraz środka kompensacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów z punktu 3.

Zarzuty te, kwestionując prawidłowość przedstawionej przez sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, koncentrowały się przede wszystkim na próbie wykazania braku podstaw do uznania za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, przy jednoczesnej – jego zdaniem, bezzasadnej – odmowie przydania takiego waloru wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznań jego żony i córki. Zdaniem skarżącego, należyta ocena tych dowodów winna była prowadzić do wniosków, iż oskarżony nie naruszył wymaganych środków ostrożności przy trzymaniu psa ( przetrzymywanego na ogrodzonej posesji pod obecność osoby dorosłej ), jak również, że pokrzywdzony nie doznałby obrażeń o takim ich opisie, jak wskazane w zaskarżonym wyroku, gdyby nie jego błędna interpretacja zachowania i zamiarów psa ( którego nie cechowała agresja ukierunkowana na wyrządzenie mu krzywdy ), jak i nieadekwatny sposób podjętej reakcji. Zdaniem skarżącego ( por. str. 3 apelacji ), to pokrzywdzony zachował się niewłaściwie, nieumiejętnie odczytując intencje psa w kategoriach ataku oraz reagując niepotrzebną próbą przytrzymywania psa i wkładania mu dłoni do pyska. Dopiero to bowiem miało wywołać u zwierzęcia „ instynktowną agresję i strach ” oraz potrzebę uwolnienia od agresywnie postępującego człowieka.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do tej ostatniej kwestii – w ocenie sądu odwoławczego nie było racjonalnego powodu, aby zdyskredytować zeznania T. K. (1) w zakresie, w jakim opisywał przyczyny, przebieg i następstwa jego „ konfrontacji ” z psem oskarżonego. Jego depozycje nie wskazują, aby zachowanie psa podyktowane było wyłącznie chęcią „ przyjaznego ” kontaktu z człowiekiem. To, że nosiło ono znamiona także zachowania agresywnego, świadczy choćby potwierdzony innymi dowodami fakt pokąsania go po przedramionach. Podkreślić należy, iż w tym zakresie twierdzenia te zostały pozytywnie zweryfikowane nie tyle opinią biegłego lekarza, co wymową dokumentacji wytworzonej w związku z pomocą medyczną udzieloną pokrzywdzonemu tego samego jeszcze dnia przez personel Izby Przyjęć (...) Szpitala Wojewódzkiego w P. (...) To tam bowiem, bezpośrednio po zajściu, po naocznym zapoznaniu się z obrażeniami na ciele pokrzywdzonego, lekarz podsumował je epikryzą „ pogryzienie przez psa rany kąsane obu kończyn górnych”. Na marginesie więc już tylko podnieść należy, iż nawet gdyby założyć, iż rzeczywiście pies gwałtownie rzucił się na pokrzywdzonego bez zamiaru wyrządzenia mu krzywdy – co i tak skutkowało wszak powaleniem pokrzywdzonego na podłoże – a T. K. (2) źle zinterpretował zachowanie psa jako agresywne, a nie jako „ przyjacielskie ”, to pamiętać należy, iż w dalszym toku tego zdarzenia pies od razu przemieścił się nad leżącego już człowieka, umieszczając swój pysk w bezpośredniej bliskości jego twarzy. Także i w tym przypadku przyjąć należałoby, iż doznane przez pokrzywdzonego obrażenia pozostawały w bezpośrednim związku przyczynowym z zachowaniem zwierzęcia, w odniesieniu do którego właściciel nie dochował niezbędnych środków ostrożności, skoro dopuścił do tego, że nie prowokowany pies w sposób nagły i gwałtowny powalił inną osobę na podłoże, a następnie znalazł się nad nią z pyskiem przywierającym do jego twarzy. Nie ma żadnych dowodów, by przyjąć, że zachowanie psa było wywołane obciążającym pokrzywdzonego, nieodpowiedzialnym lub nierozważnym zachowaniem. Nie sposób też w kategoriach nieusprawiedliwionego okolicznościami przyczynienia się do powstania obrażeń traktować takie, a nie inne reakcje obronne pokrzywdzonego, który powalony z znienacka przez ogromnego psa, którego charakteru i usposobienia nie znał, a którego gabaryty i wygląd dawały podstawy do oceny, iż ten nagły, gwałtowny skok, obalenie na podłoże i takie przywarcie do jego ciała ze skierowaniem szczęk tuż przy jego twarzy, nosi cechy bezpośredniego, realnego i bardzo poważnego zagrożenia jego życia i zdrowia. Przy takich uwarunkowaniach nie sposób pokrzywdzonemu stawiać zarzut, że opisywana przez niego próba oddalenia, jawiącego się jako realne, niebezpieczeństwa zaciśnięcia szczęk psa na jego ciele ( w szczególności na wrażliwych częściach twarzy bądź szyi ) była zachowaniem nieprzemyślanym, nadmiernym, lekkomyślnym, czy nieostrożnym. Pokrzywdzony znalazł się w sytuacji nagłego, wyjątkowego i niemożliwego do wcześniejszego rozpoznania stanu zaskoczenia i zagrożenia, w związku z którym nie dysponował ani czasem, ani warunkami do wszechstronnego rozważenia położenia, w jakim się znalazł i podjęcia tak idealnej reakcji, której oczekiwać można byłoby jedynie od największych psich znawców i behawiorystów, umiejących w każdych warunkach już na przysłowiowy pierwszy rzut oka właściwie ocenić intencje psiego zachowania. Wywody skarżącego zdają się wskazywać, że z nieopanowania i nie posiadania tego rodzaju umiejętności wywodzi wniosek o przyczynieniu się do powstania takich, a nie innych obrażeń. Sąd odwoławczy takiego rozumowania nie podziela – pokrzywdzony znajdując się w tak atypowych i nieprzewidzianych warunkach, w obliczu powalenia go przez ogromnych gabarytów psa i bliskości jego szczęk przy swojej twarzy, miał prawo podjąć takie, a nie inne reakcje, skoro w ciągu zaledwie kilku sekund zmuszony był do zachowań w zasadzie li tylko instynktownych, uznanych naprędce za najskuteczniejszą perspektywę uniknięcia zaciśnięcia szczęk psa na swojej twarzy lub szyi. Wydaje się racjonalnym stwierdzenie, iż niewiele znaleźć można byłoby osób, które znajdując się w jego położeniu, nie oceniłoby go w kategoriach realnego, poważnego i bezpośredniego zagrożenia dla własnego życia i zdrowia.

W tym stanie rzeczy – odnosząc się już także do wniosku dowodowego zawartego w apelacji – podnieść należy, iż badanie przez biegłego z zakresu kynologii cech i usposobienia tego psa z okresu sprzed ponad trzech lat w związku z jego rasą oraz wychowaniem oraz wypowiadanie się co do tego, czy pokrzywdzony właściwie zinterpretował zachowanie psa i podjął należytą reakcję, a w konsekwencji, czy jego postawa przyczyniła się do powstania takich, a nie innych obrażeń, jawi się jako zbędne dla możliwości należytego osądu tej sprawy.

Zasadnym jawi się także ustalenie sądu I instancji, iż oskarżony nie dochował należytej i wymaganej staranności przy pieczy nad psem. Odnosząc się do tej kwestii, w ślad za wyjaśnieniami oskarżonego i uzasadnieniem sądu I instancji rzeczywiście za punkt wyjścia przyjąć należało ( jakkolwiek ustalenia sądu I instancji nie są w tej mierze czytelne i jednoznaczne, to jednak pamiętać trzeba było, iż ani oskarżonemu, ani jego córce sąd w tej części wiarygodności nie odmówił ), iż opuszczając posesję ( ogrodzoną ) P. A. nie zabrał psa ze sobą ( tego rodzaju oświadczenie P. A. zostało wprawdzie ujęte w notatce urzędowej funkcjonariusza policji – k. 22, tym niemniej nie mogło być wykorzystywane jako dowód, ani odtwarzane w związku z zakazem ujętym w treści art. 174 kpk ), lecz powierzył psa pieczy dorosłej córki. Z dalszego jednak biegu wydarzeń wnosić należało, iż pieczę tą powierzył jej w warunkach, która nie zapewniała możliwości zapobiegnięcia ucieczki psa z posesji. Bardzo bowiem szybko i zapewne łatwo – skoro córka oskarżonego nie zdołała nawet tego zaobserwować – po opuszczeniu posesji przez oskarżonego pies wkrótce także ją opuścił i przemieszczał się poza nią zapewne w poszukiwaniu swojego właściciela. Posesja oraz wejścia do niej nie mogły być zatem wówczas tak dobrze lub starannie zabezpieczone, jak wybrzmiewać to się zdaje z wyjaśnień oskarżonego, skoro zaraz po jego odejściu, w niezauważony przez nikogo sposób i przez nikogo nie zatrzymywany, pies z posesji się wydostaje. Twierdzenie, że mogło do tego dojść wskutek nieodpowiedzialnego zachowania osób trzecich, ułatwiających opuszczenie posesji przez psa, pozostaje w sferze niczym nie udokumentowanych i nie uprawdopodobnionych żadnym innym dowodem przypuszczeń.

Ad zarzutów z punktów 1.

W świetle przedstawionych powyżej rozważań, zarzuty traktujące o niewłaściwym zakwalifikowaniu przypisanego oskarżonemu czynu w kategoriach występku z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk, a nie z art. 77 § 2 kw, uznać należy za chybione. Ostatni z przywołanych w zdaniu poprzednim przepisów penalizuje bowiem tylko przypadki takiego braku zachowania zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia, które swoim zachowaniem stwarzają jedynie potencjalne niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka. Jeżeli jednak wskutek niezachowania środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia dojdzie do spowodowania przez niego uszczerbku na zdrowiu człowieka, to w zależności od zaistniałych skutków, w grę wejdzie już odpowiedzialność karna – w zależności od stopnia doznanego uszczerbku – za występki z art. 156 lub art. 157 kk ( por. komentarz do art. 77 kw w: P. Daniluk (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. 3, 2023, Legalis el. oraz przywoływane tam tożsame poglądy innych przedstawicieli doktryny; podobnie por. komentarz do art. 77 kw w: Bojarski Tadeusz, Michalska – Warias Aneta, Piórkowska – Flieger Joanna: Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX el. 2024 ).

Ad. zarzutów z punktów 2. i 4.

Okoliczności wpływające dla oskarżonego korzystnie na wymiar kary zostały przez sąd I instancji uwzględnione w stopniu dostatecznie go premiującym. Skarżący, eksponując te okoliczności, przewartościowuje ich znaczenie oraz pomija istnienie i charakter tych o wymowie przeciwnej. W ślad za sądem I instancji zasadnie przywołać należy tu przede wszystkim charakter i rozmiar doznanego przez pokrzywdzonego uszczerbku. Podnieść też należy – co również zasadnie wybrzmiewa z uzasadnienia zaskarżonego wyroku – iż przypisana oskarżonemu nieostrożność w trzymaniu psa w sposób zabezpieczający otoczenie przed jego tego typu zachowaniami, wystąpiła w czasie i miejscu, które na podobne niebezpieczeństwo narażały licznie tam zgromadzone osoby, w tym również dzieci. Ani więc okoliczności czynu, ani jego następstwa nie tworzyły podstaw, by oskarżonego premiować warunkowym umorzeniem postępowania karnego. Wymierzonej oskarżonemu kary nie sposób oceniać w kategoriach rażącej surowości. Dokonując jej wyboru i rozmiaru sąd I instancji zdecydował się na karę najłagodniejszą rodzajowo. Liczba stawek nie jest wysoka, zaś wysokość każdej stawki nieznacznie tylko przekracza najniższą z możliwych.

Jeśli zaś chodzi o wysokość orzeczonego zadośćuczynienia – skarżący pomija, iż zasądzane z tego tytułu kwoty winny prowadzić do możliwie pełnej finansowej kompensaty doznanych krzywd. I jakkolwiek ani przepisy kodeksu karnego, ani cywilnego nie zawierają precyzyjnych kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, tym niemniej musi ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, a nie mieć charakter li tylko symboliczny. Takim zaś byłoby zadośćuczynienie, gdyby określić jego poziom zaledwie na postulowanej przez skarżącego kwocie 1000 złotych. Kwota ta nie uwzględniałaby w sposób należyty okoliczności tej konkretnej sprawy, choćby przez pryzmat charakteru i następstw zajścia, będących dla będącego w podeszłym wieku pokrzywdzonego źródłem dużego stresu, bólu i ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu w związku z doznanymi obrażeniami żeber oraz kręgu kręgosłupa, do powstania których pokrzywdzony w żadnej mierze się nie przyczynił. Zadośćuczynienie, mając na swój sposób charakter uznaniowy, nie może być od tych realiów oderwane. W związku z powyższym sąd odwoławczy nie przychylił się także do żądania o obniżenie środka kompensacyjnego orzeczonego w związku z doznaną przez pokrzywdzonego krzywdą. Kwoty zasądzane z tego tytułu winny bowiem prowadzić do możliwie pełnej

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego czynu, ewentualnie poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego lub złagodzenie wymierzonej grzywny do 50 stawek dziennych i przyjęciu ich wysokości na kwotę 10 złotych, a środka kompensacyjnego do kwoty 1000 złotych.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiono powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1W całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Mając na uwadze, iż sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, stosownie do treści art. 636 § 1 kpk obciążono go kosztami procesu za II instancję.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana