Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 496/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 27 maja 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 788/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. L.

skazanie oskarżonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26.10.2018 r. w sprawie II K 628/18 i przebieg postępowania wykonawczego w zakresie tego rozstrzygnięcia

kserokopie dokumentów z akt sprawy II K 628/18 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

143-152

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

kserokopie dokumentów z akt sprawy II K 628/18 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

dokumenty sporządzone przez uprawnione do tego organy , w przepisanej do tego formie i nie budzi zastrzeżeń ich wiarygodność

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 103 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami i art. 182a § 1 k.k.w. w zw. z art. 180a k.k. - poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że decyzja z dnia 17 grudnia 2018 roku (...) M. P. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T, pozostawała po wydaniu przez Sąd prawomocnego postanowienia w sprawie II Ko 423/20 podstawą przyjęcia, że K. L. wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. 180a k.k. i przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za czyn z art. 180a k.k. w zw. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji, gdy wszelkie decyzje w przedmiocie nadania / cofnięcia uprawnień mają charakter związany, deklaratoryjny i nie kreują żadnego nowego stosunku prawnego (potwierdzają jedynie określony stan faktyczny - w realiach niniejszej sprawy funkcjonujący od dnia 30 maja 2020 roku),

- art. 28 § 1 k.k. - poprzez jego błędne pominięcie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku, K. L. poruszając się samochodem osobowym marki P. dopełnił wszelkich formalności (postanowienie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie II Ko 423/20, wniosek z dnia 09 czerwca 2020 roku) i czynności faktycznych (zamontowanie blokady alkoholowej w pojeździe) pozwalających przyjąć, że wydana w dniu 17 grudnia 2018 roku przez (...) M. P. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T, pozostaje nieaktualna i nie stanowiła przeszkody dla poruszania się przez oskarżonego pojazdami mechanicznymi wyposażonymi w blokadę alkoholową, co doprowadziło do oczywiście niesłusznego przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, w odniesieniu do zarzutów sprecyzowanych w apelacji obrońcy oskarżonego, a jak wynika z analizy treści skargi dotyczących naruszenia prawa materialnego, przypomnieć należy, że uchybienie takie może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie lub na niezastosowaniu określonego przepisu prawa, gdy ustawa nakazuje jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.04.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego w sytuacji, kiedy strona kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne domagając się zastosowania określonego przepisu prawa materialnego do – konkurencyjnej wobec przyjętej przez Sąd – forsowanej wersji zdarzenia. Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. A zatem, o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, opubl. OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis). Orzeczenie musi być oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Zarzut obrazy prawa materialnego może powstać tylko na bazie niekwestionowanych ustaleń. Innymi słowy, musi mieć zakotwiczenie w niespornych ustaleniach faktycznych. Zwalczanie ustaleń nie stwarza punktu zaczepienia dla zarzutu obrazy prawa materialnego, dla którego bazą (punktem wyjścia) są ustalenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.01.2007 r., V KK 177/06, Legalis).

Tymczasem na gruncie przedmiotowej sprawy zauważyć należy, że skarżący w istocie kwestionuje ustalenia faktycznie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego K. L. atakując jednocześnie zakwalifikowanie czynu oskarżonego pod normę zawartą w przepisie art. 244 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (poprzez rzekome naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 103 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami i art. 182a § 1 k.k.w. w zw. z art. 180a k.k.). Przy czym, skarżący wywodzi jakoby Sąd Rejonowy błędnie wywiódł, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny marki P. o nr rej. (...) (ocenie (...)) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Zgodnie z przywołanym art. 244 k.k. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany, podlega karze pozbawienia wolności od 3. miesięcy do lat 5.

Przestępstwo może być popełnione z winy umyślnej, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Takie zapatrywanie znajduje odzwierciedlenie w judykaturze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.03.2004 r., III KK 341/03, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.02.2009 r., II KK 254/08, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.06.2013 r., II KK 133/13, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.04.2018 r., II KK 425/17, Legalis), dominuje również w literaturze przedmiotu. Odmienny pogląd o możliwości dopuszczenia się przestępstwa z art. 244 k.k. z zamiarem bezpośrednim przedstawiła B. Kunicka-Michalska ( taż, w: Przestępstwa, s. 203). Oczywiste jest wymaganie, aby dla przypisania sprawcy przestępstwa ustalone zostało, że w czasie czynu miał on świadomość uprawomocnienia się orzeczenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.03.2004 r., III KK 341/03, Legalis). A zatem, sama treść art. 244 k.k. nie wskazuje, że możliwe jest przyjęcie tylko określonej formy zamiaru. Przy czym, umyślny charakter tego występku oznacza, że w chwili czynu sprawca musi mieć świadomość istnienia prawomocnego orzeczenia, na mocy którego nałożono na niego określony obowiązek lub zakaz (por. W. Zalewski (w:) Kodeks karny..., red. M. Królikowski, R. Zawłocki, s. 233; A. Marek, Kodeks..., s. 535; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.01.2003 r., WA 75/02, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.03.2004 r., III KK 341/03, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.02.2009 r., II KK 254/08, Legalis, z glosą M. Leciaka, WPP 2009/4, s. 146 i n., oraz R.A. Stefańskiego, Prok. i Pr. 2009/7–8, s. 237 i n.).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, iż można w przypadku oskarżonego K. L. mówić co najmniej o zamiarze ewentualnym, albowiem oskarżony miał świadomość wykonywania względem jego osoby środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (i wiedzę, że może poruszać się pojazdami wyłącznie wyposażonymi w blokadę alkoholową – o czym szerzej poniżej), jak również miał świadomość istnienia prawomocnego orzeczenia sądowego dotyczącego zakazu prowadzenia przez oskarżonego wszelkich pojazdów mechanicznych. Należy przy tym podnieść, że do bytu przestępstwa wystarczające jest jednorazowe zachowanie sprzeczne z orzeczeniem sądu.

Nadto należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem komentatorów czyn zabroniony określony w art. 180a k.k. polega na prowadzeniu pojazdu określonego rodzaju w określonych miejscach wbrew decyzji organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Mamy tu do czynienia z dwoma przedmiotami ochrony. Pierwszoplanowym, zgodnym z rodzajowym, jest bezpieczeństwo w komunikacji, dalszym zaś – szeroko rozumiany porządek publiczny i działalność organów państwa. Czyn ten może być popełniony tylko przez działanie. Ma charakter formalny. Nadto czyn zabroniony z art.180a k.k. ma charakter powszechny. Jego znamiona zostają zrealizowane wówczas, gdy wobec sprawcy wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Cofnięcie uprawnień może nastąpić w drodze administracyjnej. W myśl art. 103 ustawy z 5.01.2011 r. o kierujących pojazdami (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1268 ze zm.) starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami m. in. w przypadku stwierdzenia braku zdolności do kierowania pojazdem, naruszenia przez kierującego przepisów oraz orzeczenia sądu. Do pierwszej grupy należy istnienie przeciwwskazań do kierowania pojazdem – zdrowotnych (na podstawie orzeczenia lekarskiego) lub psychologicznych (na podstawie orzeczenia psychologicznego) – albo utrata kwalifikacji na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy lub niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 lit. b tej ustawy. Oczywiście cofnięcie uprawnień może nastąpić także w razie ponownego przekroczenia liczby 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego w ciągu 5 lat od dnia wydania skierowania na kurs reedukacyjny, popełnienia w okresie próbnym trzech wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub jednego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz kierowania pojazdem w przedłużonym okresie, o którym mowa w art. 102 ust. 1d (chodzi o kierowanie pojazdem mimo wydania decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy; starosta wydaje wówczas decyzję administracyjną o przedłużeniu okresu, na który zatrzymano prawo jazdy, do 6 miesięcy). Natomiast nie wypełnia znamion tego przestępstwa sprawca, któremu przywrócono uprawnienia do kierowania pojazdem. Decyzję taką wydaje starosta (art. 103 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami) po ustaniu przyczyn, które spowodowały jego cofnięcie oraz po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej. Przywrócenie uprawnień następuje również w przypadku orzeczenia sądu o wykonywaniu zakazu prowadzenia pojazdów w postaci, o której mowa w art. 182a § 1 k.k.w. (art. 103 ust. 3a ustawy o kierujących pojazdami). Należy przy tym wskazać, że przestępstwo z art. 180a k.k. może zostać popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, iż bezsprzecznie oskarżony w omawianym przypadku działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, albowiem znał treść decyzji (...) (...) P. w sprawie (...) (...) z dnia 17 grudnia 2018 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T, a następnie w dniu zdarzenia - w dniu 14 sierpnia 2020 roku - kierował po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki P. o nr rej. (...) (ocenie (...)). Wskazać należy przy tym, że o ile rzeczywiście postanowieniem z dnia 18 maja 2020 roku w sprawie II Ko 423/20 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim (prawomocnym z dniem 30 maja 2020 roku) orzeczono, że wymierzony wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 października 2018 roku w sprawie II K 628/18 zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, w dalszym ciągu będzie wykonywany w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych niewyposażonych w blokadę alkoholową, niemniej jednak apelujący traci z pola widzenia fakt, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku o godzinie 01:30 - jak trafnie ustalił Sąd meriti - oskarżony prowadził pojazd mechaniczny marki P. o nr rej. (...) (ocenie (...)), który nie był wyposażony w blokadę alkoholową. Bowiem tenże pojazd dopiero w dniu 10 listopada 2020 roku przeszedł badania diagnostyczne i uzyskał zaświadczenie potwierdzające wyposażenie w blokadę alkoholową (i tylko taka forma była możliwa do uznania, że spełnione zostały warunki określone w w/w postanowieniu Sądu uprawniającego go do kierowania w/w pojazdem).

Wobec ustalonego stanu faktycznego należało zatem przyjąć, że w realiach niniejszej sprawy zachodzi rzeczywisty zbieg przepisów ustawy, a to spowodowało konieczność zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako wyczerpującego znamiona art. 244 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Oskarżony K. L. dopuścił się popełnienia tego czynu, przy braku okoliczności wyłączających winę. W toku postępowania nie zachodziły wątpliwości co do ograniczonej poczytalności oskarżonego lub jej braku. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony mógł zachować się zgodnie z normami prawnymi i dlatego można przypisać mu winę. Dodatkowo wskazać należy, iż oskarżony działał umyślnie, mając świadomość niezastosowania się do decyzji (...) (...) P. w sprawie (...) (...) z dnia 17 grudnia 2018 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T (ponieważ podkreślając kolejny raz poruszał się pojazdem, który nie posiadał blokady alkoholowej – a tylko w tym przypadku można byłoby rozważyć brak bezprawności w jego działaniu i brak winy), oraz niezastosowania się do orzeczonego względem jego osoby środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Tym samym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, jakoby ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku, K. L. poruszając się samochodem osobowym marki P. dopełnił wszelkich formalności (bo jak twierdzi skarżący oskarżony pozyskał postanowienie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie II Ko 423/20) i czynności faktycznych (ponieważ rzekomo zamontował blokadę alkoholową w pojeździe - okoliczność ta słusznie została uznana za niewiarygodną linię obrony oskarżonego w świetle zebranych dowodów) pozwalających przyjąć, że wydana w dniu 17 grudnia 2018 roku przez (...) M. P. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T, pozostawała nieaktualna i nie stanowiła przeszkody dla poruszania się przez oskarżonego pojazdami mechanicznymi wyposażonymi w blokadę alkoholową (brak warunków do zastosowania instytucji określonej w art. 28 k.k.). Przeciwnie okoliczności wyartykułowane powyżej wskazują, że nawet przy przyjęciu deklaratoryjnego charakteru decyzji z dnia 22 października 2020 roku w sprawie (...) (...) (...) (...) P. o przywróceniu K. L. uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie kategorii B prawa jazdy (i uzyskania uprawnień w tym zakresie przez oskarżonego z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w sprawie II Ko 423/20 - w dniu 30 maja 2020 roku), w kontekście nie spełnienia warunków kierowania pojazdem wyposażonym w blokadę alkoholową oskarżony nie mógł powoływać się w tym momencie na fakt odzyskania uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi (i jednocześnie złamał obowiązujący go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

- przyjęciu, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku oskarżony K. L. działał z zamiarem popełnienia czynu zabronionego opisanego w dyspozycji art. 244 k.k.w. zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji gdy w dniu 18 maja 2020 roku (prawomocnym od dnia 30 maja 2020 roku) w sprawie II Ko 423/20 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim orzekł o dalszym wykonywaniu orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych niewyposażonych w blokadę alkoholową, który został doręczony właściwemu organowi administracji w dniu 12 czerwca 2020 roku, a oskarżony już w dniu 09 czerwca 2020 roku dopełnił wszelkich starań zmierzających do zmiany decyzji nr (...) (...) z dnia 17 grudnia 2018 roku wydanej przez (...) M. P. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T i mógł rozsądnie oczekiwać, że z dniem 30 maja 2020 roku posiadał uprawnienie do kierowania wyposażonymi w blokadę alkoholową,

- przyjęciu, wbrew jedynemu dostępnemu Sądowi dowodowi (wyjaśnieniom oskarżonego), że poruszając się w dniu 14 sierpnia 2020 roku w/w samochodem osobowym nie posiadał on działającej blokady alkoholowej, w sytuacji gdy wyjaśnienia te pozostają logiczne, konsekwentne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym sprawy (co równocześnie rodzi pytanie o rozumienie przez Sąd dyspozycji art. 5 § 2 k.p.k.,

- co miało wpływ na wynik postępowania i oczywiście niesłuszne przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu opisanego w art. 244 k.k.w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji, gdy zgodnie z dyspozycją art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., Sąd winien wydać wyrok uniewinniający oskarżonego od zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższego zarzutu - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzającego się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnego - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie tym żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do szczegółów - nie powielając argumentacji zawartej w punkcie 3.1, do której w tym miejscu sąd odwoławczy odsyła - wskazać należy, że Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że w dniu 14 sierpnia 2020 roku oskarżony K. L. działał z zamiarem popełnienia czynu zabronionego opisanego w dyspozycji art. 244 k.k. w zb. z art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., gdyż pomimo wydania postanowienia Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 18 maja 2020 roku (prawomocnego od dnia 30 maja 2020 roku) w sprawie II Ko 423/20 o dalszym wykonywaniu orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych niewyposażonych w blokadę alkoholową, (doręczonego właściwemu organowi administracji w dniu 12 czerwca 2020 roku, przy czym, oskarżony złożył w dniu 09 czerwca 2020 roku wniosek o zmianę decyzji nr (...) (...) z dnia 17 grudnia 2018 roku wydanej przez (...) M. P. (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. AM, B1, B, B+E, C1, C, C+E, C1+E, T) oskarżony poruszając się w dniu 14 sierpnia 2020 roku samochodem osobowym w istocie nie posiadał działającej, zarejestrowanej i legalnej blokady alkoholowej (a wyłącznie w takiej sytuacji mógł kierować w sposób zgodny z w/w orzeczeniem tymże pojazdem). W tym stanie rzeczy, oczywistym jest, iż w dalszym ciągu obowiązywał go zakaz prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych, bo tylko spełnienie określonych wymogów - o czym szerzej była mowa w punkcie 3.1 – dawał mu upoważnienie do prowadzenia pojazdu mechanicznego (w zgodzie z postanowieniem Sądu z dnia 18 maja 2020 roku). Znamiennym jest, iż oskarżony nie sygnalizował w dniu zatrzymania - a mianowicie w dniu 14 sierpnia 2020 roku - jakoby posiadał w pojeździe blokadę alkoholową, co przecież z jego punktu widzenia było okolicznością niezmiernie istotną, wręcz kluczową dla zwolnienia się z ewentualnej odpowiedzialności karnej (o powyższym fakcie poinformował dopiero podczas przesłuchania w dniu 11.11.2020 r.). Powyższe zaś kładzie się cieniem wiarygodności jego wyjaśnień w tym zakresie. Jednocześnie stosowne dokumenty potwierdzające założenie blokady alkoholowej, jej kalibrację i przegląd techniczny w stacji diagnostycznej oskarżony uzyskał w późniejszym czasie pod koniec 2020 roku. Istotnie również nie można tracić z pola widzenia przyczyny kontroli podanej przez funkcjonariusza policji R. R., który wskazał, że było nią zachowanie kierującego (oskarżonego) w dniu 14 sierpnia 2020 roku, który na widok radiowozu skręcił na parking samochodowy przy ul. (...) (co w sposób pośredni wskazuje na intencje oskarżonego i świadomość co do konsekwencji kierowania pojazdem, bez uprawnień i wbrew zakazowi).

Powyższe przekonuje o trafności ustaleń Sądu I instancji oraz słuszności dokonanej oceny zebranego materiału dowodowego, a w konsekwencji oceny prawnej zachowania oskarżonego K. L..

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach od 1 do 3.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok we wskazanym zakresie słuszny. Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanego oskarżonemu w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Wobec nieuwzględnienia w całości wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego apelacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983, Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. 2013, poz. 663 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego K. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu, jest bezdzietnym kawalerem, z zawodu jest mechanikiem pojazdów samochodowych i pracuje zawodowo - jak oświadczył przed Sądem Rejonowym - osiągając dochód w wysokości około 2.000 złotych, a więc przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość ich uregulowania w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. L..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 27 maja 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 788/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana