Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 528/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 27 kwietnia 2021 roku w sprawie II K 776/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegającą na wzięciu przez Sąd pod uwagę - przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu - okoliczności nie wymienionych w art. 115 § 2 kk takich jak niekaralność oskarżonych, dotychczasowy przebieg ich pracy zawodowej oraz dobre opinie;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na nadaniu zbyt małego znaczenia okolicznościom wymienionym w art. 115 § 2 kk i w związku z tym niesłusznym uznaniu, iż czyn zarzucany oskarżonym jest szkodliwy społecznie w stopniu znikomym, podczas gdy prawidłowa ocena tych okoliczności prowadzi do odmiennych wniosków;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne (1,2)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego skarżący nie wykazał, iż przy ustaleniu stopnia społecznej szkodliwości czynu i braku postaw do przyjęcia przesłanki z art. 1 § 2 kk doszło do błędnych ustaleń faktycznych.

Karygodność czynu zabronionego oznacza, że czyn ten cechuje społeczna szkodliwość większa od znikomej. Czyn ten musi wykazywać obiektywną aspołeczność w tym sensie, że występując przeciwko wartościom akceptowanym przez daną zbiorowość, godząc w te wartości, staje się czynem społecznie szkodliwym. Podstawą odpowiedzialności karnej jest więc taki czyn, który charakteryzuje się szczególnym stopniem naganności i zasługuje na moralne potępienie. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest tą immanentną cechą czynu, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od tych poważniejszych i uznanie za przestępstwo takich, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki bądź dobru społecznemu.

Kodeks mówiąc o społecznej szkodliwości czynu ma na uwadze zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe elementy czynu, które w swym całokształcie decydują o stopniu tej szkodliwości. Przedmiotowo- podmiotowy charakter społecznej szkodliwości wynika m. in. z przepisu art. 53§1 kk, skoro stopień społecznej szkodliwości musi być uwzględniany przy wymiarze kary, to nie może on być zależny wyłącznie od okoliczności przedmiotowych. Fakt, że o wymiarze kary decydować mają z woli ustawodawcy również elementy podmiotowe wynika niedwuznacznie z treści art. 53 § 2 kk - gdzie mowa o motywacji sprawcy i jego warunkach oraz właściwościach osobistych.

Katalog okoliczności wymienionych w art. 115 § 2 kk ma charakter zamknięty (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 13 stycznia 2005 roku, w sprawie II AKa 455/04; Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 25 czerwca 2008 roku, w sprawie V KK 1/08, opubl. OSNKW 2008, nr 9, poz. 75). Cechy indywidualne czynu, konkretyzujące te okoliczności, decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu i przy atypowym wystąpieniu okoliczności zmniejszających społeczną szkodliwość mogą spowodować, że osiągnie ona stopień znikomy, wyłączający karygodność czynu. O znikomym stopniu społecznej szkodliwości czynu mogą decydować np. łączne wystąpienie mniejszej wartości zaatakowanego dobra, minimalna szkoda wyrządzona dobru prawnemu, możliwość naprawienia szkody, sposób zachowania się sprawcy niezasługujący na szczególne potępienie, sytuacja motywacyjna utrudniająca sprawcy podjęcie właściwej decyzji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 1998 roku, w sprawie V KKN 39/97, opubl. Prok. i Pr.-wkł. 1998, nr 6, poz. 1). Należy też zgodzić się z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 czerwca 2000 roku, w sprawie II AKa 99/00, opubl. KZS 2000, z. 7-8, poz. 39, że szczególnym zadaniem sędziów jest ocena stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa w ramach przyjmowanej kwalifikacji prawnej, by czyny błahe zostały odróżnione od poważnych, a każdy z nich został odpowiednio ukarany. Oceny tej nie można sprowadzać do ogólników, ale wskazać należy, jakie są jej konkretne kryteria, a uwzględnić w niej trzeba zwłaszcza szkodę poniesioną przez ofiarę, bo to właśnie szkoda (krzywda ofiary) jest najczęściej powodem ukarania”. Dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy, nie jest konieczne, aby ta znikomość była obustronna, tzn. aby dotyczyła ona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Chodzi bowiem o pewną wypadkową elementów składających się na społeczną szkodliwość konkretnego czynu zabronionego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2003 roku, w sprawie III KK 45/03, opubl. OSNwSK 2003, poz. 1857).

W wyroku z dnia 19 marca 2015 roku, w sprawie WA 2/15, opubl. LEX nr 1659255, Sąd Najwyższy uznał również słusznie, że na ocenę karygodności czynu wpływa motywacja jego popełnienia. Motywacja sprawcy, o której mowa w art. 115 § 2 kk, odnosi się do tych okoliczności podmiotowych, które stanowią znamiona typu czynu zabronionego. Motywacja sprawcy w sprawie będącej przedmiotem wyrokowania powinna być brana pod uwagę przy ocenie zarzucalności czynu (winie).

Jak już wspomniano, elementy przedmiotowe składające się na społeczną szkodliwość czynu, to przede wszystkim rodzaj dobra w które godzi przestępstwo, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu, a także sposób działania sprawcy. Natomiast elementy podmiotowe to pobudki, motywy, cele i tendencje słowem procesy psychiczne towarzyszące przestępnemu zachowaniu się lub zachowanie to poprzedzające. Nie mogą natomiast wpływać na ocenę społecznej szkodliwości okoliczności dotyczące osobowości sprawcy, a w szczególności jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu, zachowanie się po jego popełnieniu czy też uprzednia niekaralność i tu w całej rozciągłości należy podzielić pogląd skarżącego prokuratora.

Brak przestępstwa, o którym mowa w art. 1 § 2 kk, zachodzi bowiem z powodu znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nie z powodu braku niebezpieczeństwa po stronie sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2011 roku, w sprawie IV KK 382/10). To czyn ma nie być karygodny. Kwestia, czy sprawca zasługuje na karę i w jakim wymiarze, może być rozstrzygnięta dopiero po ustaleniu przestępności czynu, a więc także jego karygodności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 sierpnia 1999 roku, II AKa 129/99, opubl. Biul. PA w Łodzi 1999, nr 9, s. 1; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2004 roku, w sprawie WK 21/04, opubl. OSNwSK 2004, poz. 2205).

Zważyć jednakże należy, iż norma § 2 art. 1 kk zakłada, iż pewien minimalny stopień społecznej szkodliwości nie wystarcza, aby czyn mógł być uznany za przestępstwo. Czyn, którego społeczna szkodliwość jest znikoma nie jest przestępstwem, a zatem popełnienie takiego czynu nie pociąga za sobą odpowiedzialności karnej. Z przepisu § 2 wynika, że nie popełnia przestępstwa ten, kto dopuszcza się czynu, który wprawdzie zawiera znamiona czynu zabronionego, jednakże ze względu na niską szkodliwość / czynnik obiektywny / i nieznaczny stopień winy / czynnik subiektywny / jest tylko znikomo społecznie szkodliwy. Praktyczna potrzeba art. 1 § 2 kk wynika z tego, że w dyspozycjach karnych, mających według zamierzeń ustawy stanowić ramy obejmujące pewne typy czynów społecznie szkodliwych, zmieścić by się mogły czyny pozbawione prawie całkowicie społecznej szkodliwości. Stosowanie w takich wypadkach do sprawców środków represji karno sądowej przewidzianej za przestępstwo, nie znajdowałoby społecznego uzasadnienia, a nawet mogłoby spowodować szkodę społeczną.

Taka sytuacja występuje w realiach niniejszej sprawy. Zastosowanie bowiem wobec obojga oskarżonych represji karnej, nawet w najmniej dolegliwej postaci, nie znalazłoby społecznego uzasadnienia.

Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonym musi być oceną, jak wspomniano, całościową, a zatem musi być wypadkową wspomnianych czynników, a nie sumą czy też następstwem ocen cząstkowych, co do poszczególnych okoliczności wymienionych enumeratywnie w przepisie art. 115§2 kk. Tym samym nie sposób jest uznać, że stopień społecznej szkodliwości winien być głównie oceniamy przez pryzmat elementów przedmiotowych, z niejakim pominięciem znaczenia okoliczności podmiotowych (postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia ).

Oskarżonym zarzucono czyny wyczerpujące m.inn. dyspozycję art. 231 §1 kk.

Odnośnie czynu, o jakim mowa w art. 231 § 1 kk - ustawa nie wymaga nastąpienia skutku w postaci szkody, lecz konieczne jest wystąpienie jej realnego niebezpieczeństwa, a nie wystarcza zagrożenie potencjalne lub ogólne (tak Marek, Kodeks karny, 2006, s. 430; Góral, Kodeks karny, 2007, s. 390). Jest to przestępstwo z konkretnego narażenia. Wprawdzie działanie na szkodę – co jest oczywiste – nie jest identyczne z wyrządzeniem szkody, lecz słusznie wskazuje się w doktrynie, że spowodowanie niebezpieczeństwa szkody jest skutkiem ( Makarewicz, Kodeks karny, 1932, s. 377; S. Glaser, A. Mogilnicki, Kodeks karny. Komentarz, Kraków 1934, s. 966; O. Górniok/R. Zawłocki, [w:] Wąsek, Zawłocki, Kodeks karny, 2010, s. 112–113). Ponadto także sam zwrot "działa na szkodę" wskazuje na skutkowy charakter czynu ( R. Sarkowicz, Wyrażanie przyczynowości w tekście prawnym (na przykładzie Kodeksu karnego z 1969 r., Kraków 1989, s. 76). Jest to zatem przestępstwo materialne, a skutkiem jest tu realność narażenia na powstanie szkody. Można by je uznać za bezskutkowe, gdyby traktować skutek – co czyni się w literaturze – jako uszczerbek w prawem chronionych dobrach (tak A. Zoll, [w:] Zoll, Kodeks karny, t. II, 1999, s. 728; M. Kulik, [w:] Mozgawa, Kodeks karny, 2014, s. 597). Zasadnie w doktrynie zwraca się uwagę, że działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego stanowi charakterystykę nie tylko samego zachowania sprawcy, ale także opis jego skutku, co determinuje materialny charakter przestępstwa stypizowanego w art. 231 kk. Nie wystarcza natomiast samo zachowanie przekraczające uprawnienia lub oznaczające niedopełnienie obowiązków. Jak wynika z uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. (I KZP 24/12, opubl. Legalis nr 555111) występek określony w art. 231 § 1 kk należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym (lub prywatnym). Z uzasadnienia uchwały, odwołującej się m.in. do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 czerwca 2010 r. wydanego w sprawie SK 52/08, stwierdzającego zgodność przepisu art. 231 § 1 kk w zw. z art. 42 Konstytucji RP, wynika m.in. że dla wypełnienia analizowanego znamienia przestępstwa nadużycia władzy:

- po pierwsze: nie wystarczy stworzenie niedookreślonej, abstrakcyjnej możliwości spowodowania takiej szkody, polegającej np. na wywołaniu braku zaufania do danej instytucji czy też obniżenia powagi urzędu,

- po drugie: wymagane jest ustalenie istnienia związku przyczynowego między przekroczeniem uprawnień lub niedopełnieniem obowiązków a powstaniem zagrożenia dla chronionego prawem dobra publicznego (czy prywatnego).

Sąd odwoławczy zważył, iż wniesiony środek odwoławczy nie skarżył dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Przy ocenie natomiast wystąpienia w/w skutku zachowań obojga oskarżonych należy wziąć pod uwagę mechanizm ich działania, wywołany okolicznościami zdarzenia i właściwie odkodować motywację, jaka nimi kierowała. Oskarżeni podjęli błędne i zabronione działania, jednakże - co bardzo istotne - nie miały one na celu wyrządzenie komukolwiek szkody, ale były ukierunkowane na jak najlepsze (szybkie, efektywne) w ich mniemaniu, wykonywanie obowiązków służbowych. Ich motywacja nakierowana była przy tym na osiągnięcie zysku tj. profitu niematerialnego. Żaden inny motyw nie wynika z ustalonego ( i nie zakwestionowanego przez skarżącego ) stanu faktycznego, w tym uznanych za spójne i wiarygodne wyjaśnień oskarżonych. Samo natomiast założenie skarżącego prokuratora w zakresie przyjęcia, czy małżonkowie osiągnęli korzyść z przestępczych działań - że „szybsze i sprawniejsze wykonywanie pracy ma bezpośrednie przełożenie na postrzeganie pracownika przez pracodawcę i co za tym idzie zwykle zwiększa możliwość awansu czy też uzyskania premii”, może nie jest błędnym założeniem, ale w realiach sprawy dość chybionym, zwłaszcza jak uwzględni się, że odpowiednio oskarżonemu zarzucono czyn z art. 231 § 2 kk polegający m,in: na spowodowaniu osiągnięcia korzyści osobistej przez jego żonę, tej natomiast zarzucono nakłanianie do tego.

Korzyść osobista zaspokaja potrzebę niematerialną. Jest obliczona głównie na oddziaływanie na uczucia, wzbudzenie wdzięczności lub zadowolenia. Korzyść osobista jest świadczeniem o charakterze niemajątkowym, mającym znaczenie dla przyjmującego, polepszającym jego sytuację, np. awans zawodowy, przyznanie odznaczenia. Może to być przyznanie wysokiego stanowiska państwowego lub wysokiego odznaczenia państwowego. Korzyść osobista zasadniczo nie ma wartości materialnej, ale posiada pozytywne znaczenie dla odbiorcy, np. odznaczenie, wyuczenie zawodu ( R.A. Stefański, Przestępstwo korupcji, s. 53 i literatura tam przywołana). Nie sposób natomiast zakwestionować „pozytywnych” motywów i pobudek, jakimi kierowali się oskarżeni i które skłoniły ich do działania, przy czym wyobrażenia o tym pozytywnym celu – jak się okazało - przeniosły faktycznie oskarżonych do stanu realizacji znamion czynów zabronionych. Mając jednak na uwadze powyższe - w żadnym wypadku motywacji oskarżonych nie można uznać za naganną, czy zasługującą na szczególne potępienie, choć oczywistym jest, że środki dla osiągnięcia zakładanego przez nich celu nie mogą być bezrefleksyjnie zaaprobowane. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że przekazywane przez oskarżonego P. S. informacje J. S. mogła uzyskać na drodze oficjalnych wystąpień do odpowiednich organów finansowych, skarbowych, sądowych, w drodze specjalnych procedur, która to droga oczywiście generuje dłuższy czas oczekiwania, a przypomnieć należy, że motywacją działań oskarżonej, tak jak w przypadku P. S., była efektywność i szybkość wykonania obowiązków służbowych. Także P. S. informację, którą uzyskał od swej żony, stanowiąca informację bankową, mógł uzyskać, po skierowaniu oficjalnego pisma do banku. Ponadto w zakresie udzielonych przez oskarżonego informacji, co do rentowności podmiotów objętych aktem oskarżenia, P. S. wskazywał jedynie pewne przedziały kwot uzyskiwanego dochodu, nie konkretne kwoty, na tyle rozległe, aby oskarżona mogła zakwalifikować dany podmiot do sektora od „mikro” do „średnich” przedsiębiorców.

Informacje, o jakich mowa w niniejszej sprawie, nie zostały rozpowszechnione poza dwoje współmałżonków. Małżonkowie S. legitymują się kilkunastoletnim stażem małżeńskim, zaś funkcje słuzbowe, które zajmowali w okresie objętym aktem oskarżenia piastują od lat 90 – tych. Wiedza i doświadczenie życiowe wskazuje więc, że znają swoje usposobienie, proces motywacyjny, granice moralne (dopuszczalności swego działania na każdym gruncie). Z tego także powodu dobrze orientują się, z jakimi wyzwaniami wiąże się piastowanie zajmowanego przez współmałżonka stanowiska, jakie są wobec niego oczekiwania, jaki jest zakres jego kompetencji i zadań przed nim stawianych. Wobec powyższego, jak najbardziej uprawniona jest konstatacja sądu meriti, że małżonkowie wiedzieli, w jakim celu druga strona potrzebuje konkretnych informacji i jako małżonkowie chcieli jedynie pomóc sobie wzajemnie, przyspieszyć swoją pracę, a wszystkie informacje, które sobie przekazywali, druga strona mogłaby uzyskać w drodze działań określonych procedurami bankowymi, czy skarbowymi. Ale przede wszystkim małżonkowie mogli się spodziewać, że uzyskane przez nich wzajemnie informacje nie zostaną wykorzystane do przestępczych celów. Nie działali oni tym samym z zamiarem pokrzywdzenia osób trzecich czy wyrządzenia szkody, do której przecież nie doszło.

W istocie w przedmiotowej sprawie narażenie na powstanie szkody wiąże się jedynie z tym, że małżonkowie udzielali sobie wspomnianych informacji posługując się telefonami służbowymi. Do łącza takiego można uzyskać dostęp w drodze legalnych czynności operacyjnych, jak też - na co wskazuje praktyka życia codziennego, a co wynika z informacji medialnych - dostęp taki może także przybrać formę bezprawnego uzyskania informacji, jakie działania penalizuje np. kodeks karny ( art. 267 kk ). Właśnie z tego powodu sąd odwoławczy ostatecznie uznał, iż realność narażenia na powstanie szkody, o jakiej mowa w art. 231 § 1 kk (punkt I i III aktu oskarżenia) w ogóle miała miejsce, ale też – z przyczyn wskazanych powyżej - była marginalna. Rozpatrując przecież inkryminowane zachowania obojga oskarżonym przez pryzmat oceny stopnia realności zagrożenia interesu publicznego i prywatnego wymienionych w zarzutach podmiotów, uznać należy, że wręcz niknie on w sytuacji, gdyby małżonkowie objętych aktem oskarżenia czynów (przekazywania wszelkich informacji opisanych w akcie oskarżenia) dopuścili się w zaciszu domowym, podczas rozmów „w cztery oczy”. Na takim forum trudno byłoby już dywagować o istnieniu realności zagrożenia, o jakim mowa powyżej. W takiej konfiguracji raczej stworzyłaby się sytuacja niedookreślonej i jedynie abstrakcyjnej możliwości spowodowania szkody, o jakiej mowa w art. 231 § 1 kk (co wykluczałoby zaistnienie czynów, opisanych w pkt I i III aktu oskarżenia).

Sam fakt natomiast, że oskarżeni nie byli uprzednio karani, są wieloletnimi pracownikami instytucji wzbudzających zaufanie publiczne, które to jednostki jako zakłady pracy, corocznie wystawiają oskarżonym pozytywne oceny, jeszcze bardziej wpływa na przekonanie, że motywacja małżonków S., dążących do wykazania efektywności swej pracy, nie zasługuje na takie potępienie, jakiego oczekuje prokurator. Choć także słusznie skarżący podniósł, iż okoliczności takie jak niekaralność, dotychczasowy przebieg ich pracy zawodowej oraz dobre opinie z miejsc pracy, nie należą do okoliczności wymienionych w art. 115 § 2 kk, to jednak ich ustalenie pozwoliło na ocenę stopnia realności zagrożenia dóbr chronionych prawem, co miało już wpływ na uznanie zachowań oskarżonych (wszystkich wymienionych w akcie oskarżenia), jako szkodliwych społecznie w stopniu jedynie znikomym.

Mając więc na uwadze opisany powyżej sposób działania sprawców, stopień urealnienia wystąpienia szkody, jak też zamiar sprawców, pobudki, motywy i cele ich działania przekonuje wniosek, że oskarżeni dopuścili się czynów, których społeczna szkodliwość jest znikoma. Bez wątpienia w ten sposób należy je odróżnić, do czego sprowadzają się cytowane orzeczenia, jako „błahe” od „poważnych”, które powinny być przedmiotem rozpoznania sądów i penalizowania sprawców.

W przekonaniu sądu odwoławczego, co podkreślono powyżej, zastosowanie w przedmiotowej sprawie wobec oskarżonych represji karnej, nawet w najmniej dolegliwej postaci, nie znajduje także społecznego uzasadnienia, jako rozstrzygnięcia „sprawiedliwego”.

Wniosek

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- kompleksowy i prawidłowo oceniony przez sąd meriti materiał dowodowy pozwolił na wydanie słusznego rozstrzygnięcia w sprawie bez konieczności uchylania wyroku i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- podano powyżej;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

umorzenie postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana