Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 546/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 czerwca 2024 roku w sprawie II K 317/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator w ustawowym terminie wniósł apelację pisemną od wydanego wyroku na niekorzyść oskarżonego M. C.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił w punkcie pierwszym (1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. cechuje się jedynie nieznacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości, a w konsekwencji uzasadnia warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, w szczególności wskutek nadania zbyt dużej wagi okolicznościom związanym z uprzednią niekaralnością oskarżonego oraz jego sytuacją osobistą, podczas gdy całokształt okoliczności inkryminowanego zdarzenia wskazuje jednoznacznie na fakt, że stopień winy i społecznej szkodliwości przestępstwa jakiego dopuścił się oskarżony jest znaczny, co za tym idzie nie uzasadnia warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wniesiona przez prokuratora jest zasadna. Sąd okręgowy podziela zarzut podniesiony przez prokuratora dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 178a § 1 k.k cechuje się jedynie nieznacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości, a w konsekwencji uzasadnia warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego.

Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu „braku” albo błędu „dowolności”. Zarzut taki nie może zasadnie zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie, zaistniałby błąd „braku”, albo gdyby sąd ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone), wówczas wystąpiłby błąd „dowolności”. Nieuwzględnienie przy wyrokowaniu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wszystkich zgromadzonych dowodów, skutkuje wybiórczym ustaleniem faktów – w tym przypadku mającym znaczenie dla oceny przesłanek zastosowanej reakcji karnej.

Ma rację skarżący gdy wywodzi, iż sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą w tej sprawie żadnych wątpliwości w świetle zgromadzonego i ocenionego prawidłowo materiału dowodowego, także przyjęta kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu jest prawidłowa. Nie sposób jednak w realiach tej sprawy zgodzić się z sądem orzekającym, gdy przyjmuje, iż stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy oskarżonego nie były znaczne, co pozwoliło na zastosowanie względem sprawcy instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Zdaniem sądu okręgowego w realiach przedmiotowej sprawy zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego nie było zasadne, gdyż czyn przypisany M. C. odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Określenie zawarte w art. 66 § 1 kk "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny", obejmując swoim zakresem także wypadki o "średnim" stopniu społecznej szkodliwości (wyrok SA w Krakowie z dnia 30 marca 2005 r., II AKa 50/05, KZS 2005, z. 5, poz. 33). Znaczna społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu wynika m.in. z rodzaju i charakteru dóbr jakie naruszył, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia, jak i okoliczności związanych ze sferą podmiotową, choćby z motywacją oskarżonego. Sąd I instancji w ramach art. 115 § 2 kk wskazał, że bierze pod uwagę stopień nietrzeźwości oskarżonego, ponad dwukrotnie wyższy od minimalnego progu tego stanu wynoszącego 0,5 promila (art. 115 § 16 kk) oraz okoliczność, że oskarżony nie spowodował bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa w komunikacji. Ponadto uznał, że zachodzą przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, podnosząc iż oskarżony nie był uprzednio karany, udziela się społecznie w OSP, prowadzi gospodarstwo rolne. Dodatkowo oskarżony przyznał się do winy. Niedopuszczalne jest uzależnianie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu od czynników bezpośrednio z nim niezwiązanych, które wystąpiły przed jego popełnieniem albo po jego popełnieniu (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2008 r., SNO 68/08). Okoliczność ta może mieć znaczenie, jak trafnie zwrócono uwagę w zaskarżonej uchwale, dopiero w toku późniejszego postępowania (por. art. 66 § 1 kk). Najistotniejszą przesłanką warunkowego umorzenia postępowania, jest to, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne. Wskazane w art. 66 § 1 kk właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne. W tym kontekście prokurator we wniesionej apelacji zasadnie zarzuca zaskarżonemu orzeczeniu błąd „braku”. Sąd ten odniósł się tylko do jednej okoliczności wskazanej w art. 115 § 2 kk – stanu nietrzeźwości sprawcy, ale jej wystarczająco nie zwartościował. Wpływ stanu nietrzeźwości na ocenę stopnia społecznej szkodliwości powinien być uwzględniany w zależności od specyficznych okoliczności konkretnego przestępstwa. W przypadku prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, wyższy stan nietrzeźwości, zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu. Jak wynika z opinii pisemnej sporządzonej przez specjalistę w dziedzinie toksykologii E. D. z (...) w Ł. przed spożyciem wódki przez oskarżonego wartość stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego wynosiła co najmniej 1.3 promila. Biegła odnosząc się do okoliczności spożycia po zdarzeniu przez oskarżonego 100 ml wódki wskazała, że w organizmie osoby o wadze, wzroście wieku takim jak oskarżony, powstaje maksymalne stężenie alkoholu na poziomie ok. 0,4 promila. Biegła w wydanej opinii pisemnej odniosła tą wartość do pomiaru poziomu etanolu stwierdzonego w powietrzu wydychanym przez oskarżonego (od 0,84 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu - o godz. 12:41 do 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu – o godz.13:51) i doszła do wniosku, że stężenie etanolu stwierdzone w powietrzu wydychanym przez oskarżonego nie mogło pochodzić tylko ze spożycia 100 ml wódki, a w organizmie oskarżonego obecny był alkohol spożyty jeszcze w innych okolicznościach. Podawane przez oskarżonego okoliczności spożytego alkoholu, w zestawieniu z wynikami badań urządzeniami A. I. i Alkometr A2.0 wykluczają jego wersję co do ilości spożytego alkoholu i pory jego konsumpcji. Nie jest możliwe uzyskanie tak wysokich wyników zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu u oskarżonego we wskazywanych przez niego okolicznościach. Sąd odwoławczy uznał za prawidłowe ustalenie sądu meriti, że w chwili czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości z zawartością co najmniej 1,3 promila alkoholu w organizmie. Taki stan nietrzeźwości zakłóca psychomotorykę każdego kierowcy. Bez znaczenia jest, jak to ocenił sąd meriti, że oskarżony nie spowodował bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa w komunikacji tuż po wyjściu ze sklepu i przejechaniu samochodem bardzo małej odległości. Nie może ujść uwadze fakt, że oskarżony po przejechaniu około dwóch metrów, został zatrzymany przez funkcjonariusza Policji, który był świadkiem jak M. C. w sklepie kupował piwo (0,5 l), które następnie spożył. Po uchyleniu szyby od samochodu, którym kierował, gdy K. W. (1) próbował go zatrzymać była wyczuwalna od niego woń alkoholu. W takiej sytuacji uprawnionym jest wniosek, że „złapanie sprawcy na gorącym uczynku” w zasadzie spowodowało wyeliminowanie stanu grożącego bezpieczeństwu w komunikacji. Oskarżony wyjaśnił, że pojechał do sklepu po zakupy, na miejscu w sklepie wypił piwo o pojemności 0,5 litra. Miał więc świadomość (spożywał alkohol wcześniej) istnienia stanu nietrzeźwości. Zadaniem sądu okręgowego do sklepu oskarżony pojechał właśnie, żeby wypić piwo (,,dopić”), a zatem motyw jaki spowodował kierowanie przez niego samochodem w tym dniu należy ocenić jako działanie z niskich pobudek. Motywacja do użycia pojazdu w tych okolicznościach świadczy o łatwości podejmowania decyzji o naruszeniu porządku prawnego, na co miał też wpływ z pewnością nadużyty alkohol, który rozluźnia hamulce moralne. Oskarżony jest osobą dojrzałą, poczytalną, nie działał w wyjątkowej sytuacji motywacyjnej. Po zatrzymaniu go przez świadka K. W. (1), oskarżony chciał odjechać samochodem do domu i jeszcze po opuszczeniu samochodu szarpał świadka pomimo, że wiedział, iż jest funkcjonariuszem Policji (K. W. go poinformował, że jest policjantem). W sytuacji, gdy odległość od jego miejsca zamieszkania do sklepu wynosiła około 2 km nic nie stało na przeszkodzie, aby oskarżony pokonał ten odcinek drogi pieszo. Pomimo świadomości, że w chwili prowadzenia samochodu nie był trzeźwy (gdyż przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w jego organizmie musiał go spożywać w innych ilościach, niż podał lub o innych godzinach) zdecydował się jechać do sklepu samochodem, aby jeszcze wypić piwo. Uwzględniając powyższe w sprawie brak jest okoliczności zmniejszających jego stopień zawinienia. Oskarżony w zasadzie w złożonych wyjaśnieniach częściowo przyznał się do zarzuconego mu czynu, przedstawiając własną wersję przebiegu zdarzenia. Ma rację prokurator, iż sąd I instancji na tle niebudzącego wątpliwości stanu faktycznego sprawy nie rozważył w odpowiednim zakresie okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 kk i przez to błędnie ocenił, że wina i społeczna szkodliwość przedmiotowego czynu nie są znaczne. W konsekwencji sąd odwoławczy uznał, iż w zaskarżonym wyroku sąd I instancji zastosował instytucję warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego wbrew przesłankom z art. 66 § 1 kk i zmienił zaskarżony wyrok skazując oskarżonego za przypisany mu czyn z art. 178a § 1 kk. W podstawie prawnej skazania sąd okręgowy powołał przepis w art. 4 § 1 kk, stosując przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, jako korzystniejsze dla sprawcy. W aktualnie obowiązującym stanie prawnym czyn z art. 178a § 1 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3.

Wniosek

O wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych - na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, - na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 8 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zaś w pozostałym zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie pierwszym apelacji pisemnej wniesionej przez prokuratora był zasadny, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i skazał oskarżonego M. C. za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Ustalając wysokość stawki dziennej kary grzywny Sąd okręgowy miał na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego. Sąd okręgowy uznał, że wysokość orzeczonego świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 złotych jest adekwatna do czynu, który popełnił i jego sytuacji materialnej. Ponadto sąd okręgowy orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat.

3.2.

Zarzut drugi (2) zawarty w apelacji prokuratora dotyczył obrazy przepisów postępowania, a to art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., poprzez pominięcie w przypisanym oskarżonemu czynie z art. 178a § 1 kk znamienia prowadzenia pojazdu mechanicznego „w ruchu lądowym”, co miało wpływ na treść orzeczenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotnie sąd rejonowy przypisując oskarżonemu popełnienie czynu z art. 178a § 1 kk pominął w opisie czynu sformułowanie „w ruchu lądowym”, które jest jednym ze znamion czynu wypełniającego dyspozycję ww. przepisu. Sąd okręgowy uznał zatem zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji wniesionej przez prokuratora za zasadny.

Wniosek

O uzupełnienie opisu czynu po słowach „prowadził pojazd mechaniczny tj. samochód osobowy marki P. o numerze rejestracyjnym (...)” poprzez dodanie znamienia „w ruchu lądowym”.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji pisemnej wniesionej przez prokuratora był zasadny, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i w opisie czynu przypisanego oskarżonemu zawarł znamię prowadzenia pojazdu ,,w ruchu lądowym”.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

2.a) w miejsce warunkowego umorzenia postępowania karnego i rozstrzygnięć z tym związanych oskarżonego M. C. uznał za winnego tego, że w dniu 12 września 2023 roku w miejscowości K., woj. (...), około godziny 11:50 prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki P. o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością co najmniej 1,3 promila alkoholu w organizmie,

3.to jest popełnienia przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 178a § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk (w brzmieniu przepisów Kodeksu Karnego obowiązujących na datę 12.09.2023 r.) i na podstawie art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych,

b) na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci

zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

c) na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy

Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie

5 000 złotych,

d) na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego w punkcie 1b środka

karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu

okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 września 2023 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazane wyżej w uzasadnieniu i omówione szczegółowo okoliczności dowodzą, iż stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu były znaczne, co nie pozwala na zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego za przypisany oskarżonemu czyn. W ocenie sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara grzywny nie jest karą nadmiernie surową. Orzekając o karze i środkach karnych sąd okręgowy miał na względzie wszystkie okoliczności, które wziąć trzeba pod uwagę w procesie wymiaru kary i środków karnych (art. 53 kk w zw. z art. 56 kk), sięgając po karę z katalogu kar najłagodniejszego rodzaju, o charakterze wolnościowym. W realiach tej sprawy podnoszone w środku odwoławczym kwestie, a dotyczące okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, z drugiej zaś strony jego warunki i właściwości osobiste, pozwoliły sądowi na orzeczenie kary grzywny. Oskarżony kierował pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości, znacznie przekraczającym 0,5 promila alkoholu w organizmie. Oskarżony jest osobą dorosłą, w chwili czynu nie znajdował się w żadnej nadzwyczajnej sytuacji motywacyjnej, wręcz przeciwnie, mając świadomość spożytego wcześniej alkoholu, nie powinien jako kierowca z wieloletnim stażem w tym dniu kierować swoim samochodem. Motywacja jego do kierowania pojazdem była bardzo naganna. Przy uwzględnieniu także występujących w niniejszej sprawie okoliczności łagodzących oraz warunków i właściwości osobistych, orzeczenie wobec sprawcy kary grzywny oraz środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat i świadczenia pieniężnego na cel społeczny w kwocie 5.000 złotych, pozostaje zasadne. Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie wyłączając żadnej kategorii. Trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach ,,to z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r. II AKa 250/12, Legalis). Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonego, wobec stanu jego nietrzeźwości i nagannej motywacji do prowadzenia pojazdu mechanicznego z istotnym obniżeniem zdolności psychomotorycznych. W tym przypadku nie tyle wysokość tego środka, a też jego postać ma decydujące znaczenie, zwłaszcza jeżeli się uwzględni kumulację okoliczności obciążających.

W ocenie sądu okręgowego wymierzona oskarżonemu kara 200 stawek dziennych grzywny (po 20 zł stawka) oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 złotych i zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat spełni swe cele w zakresie obu prewencji oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Wobec uwzględnienia środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego o kosztach sądowych sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za obie instancje w kwocie 400 złotych. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Sąd okręgowy zasądził ponadto od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa:

- kwotę 905, 19 złotych tytułem wydatków za I instancję (835,19 zł koszt opinii, 40 zł ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem, 50 zł opłaty za kartę karną),

- kwotę 20 złotych z tytułu wydatków za postępowanie odwoławcze (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w procesie zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana