Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

J. P. został obwiniony o to, że w dniu 13 września 2014 roku w godz. 10.00 – 11.00 nie posiadając do tego uprawnienia jechał jako kierujący po drodze publicznej Ż. – S., gm. P. ciągnikiem rolniczym marki U. (...) o nr rej. (...);

- tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2015 roku - w sprawie sygn. akt VI W 514/14 - uznał obwinionego J. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, z tym że przyjął, że czyn ten miał miejsce około godziny 9.00 i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 złotych.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 309,96 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 400 złotych, tytułem wydatków postępowania, zwalniając go jednocześnie od ponoszenia ich w pozostałym zakresie.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości obrońca obwinionego.

Apelacja wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu, mimo wątpliwości w tym względzie, wynikających z zeznań świadków i wyjaśnień samego obwinionego.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy obwinionego, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów.

Skarżąca nie wykazała, aby rozumowanie Sądu I instancji przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji, mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na subiektywnej i wybiórczej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji właściwie rozważył wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy należycie wykazał, dlaczego przekonywująca jest wersja oparta na zeznaniach Z. P. i G. P., natomiast przebieg wydarzeń prezentowany przez obwinionego stanowi jedynie linię jego obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karno – wykroczeniowej za popełniony czyn.

Sąd Okręgowy, w pełni zaakceptował dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów i poczynione w oparciu o nią ustalenia faktyczne, co do przebiegu zdarzenia w dniu 13 września 2014 roku, a zatem ustalenia, co do sprawstwa i winy obwinionego J. P..

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd meriti nie popełnił żadnego błędu, uznając, iż na wiarę zasługują zeznania świadków: Z. P. i G. P.. Zeznania te rzeczywiście są spójne i konsekwentne. Świadkowie ci w sposób przekonywujący i klarowny opisali zaobserwowane zdarzenie. Przy ich ocenie Sąd Rejonowy także nie wykroczył poza ramy oceny dowodów wskazanych w art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy miał ponadto możliwość na rozprawie sądowej bezpośrednio zetknąć się z każdą z przesłuchiwanych osób, m.in. poprzez obserwowanie ich zachowania, sposobu składania depozycji, mając tym samym dodatkową możliwość wyrobienia sobie poglądu, co do tego, czy są one, i w jakim zakresie, wiarygodne.

Zupełnie nieprzekonywujące są, podjęte w apelacji, próby zdezawuowania zeznań Z. P. i G. P.. To, że świadkowie ci są skonfliktowani z obwinionym nie może – samo przez się – dyskwalifikować ich wiarygodności. Wówczas bowiem należałoby wywodzić materialny fakt z formalnej okoliczności, co pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 7 k.p.k. Zauważyć ponadto trzeba, że świadek Z. P., od razu, tuż po przybyciu policjantów Ł. P. i M. D. poinformował ich o tym, że obwiniony dojechał, jako kierujący ciągnikiem, do działki (...) drogą publiczną, co tylko potwierdza wiarygodność tej relacji.

Sąd I instancji słusznie także zakwestionował prawdziwość wyjaśnień obwinionego zaprzeczającego, aby miał kierować ciągnikiem po drodze publicznej. Wersja ta – jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy – nie tylko kłóci się z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, ale także pozostaje w sprzeczności z zeznaniami tych świadków, których zeznania okazały się wiarygodne. Z takich samych względów, jako trafną należy uznać zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenę zeznań świadka W. S.. Wszystkie nielogiczności i sprzeczności pomiędzy zeznaniami ww. świadka a wyjaśnieniami obwinionego, Sąd meriti zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie ma tu potrzeby ponownego przytaczania tej argumentacji, której apelacja w żaden sposób nie zdołała podważyć.

Stwierdzić zatem trzeba, iż dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonych w sprawie dowodów, odnośnie samego przebiegu rozpatrywanego tu zdarzenia, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza przez normy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu I instancji stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak niekorzyść obwinionego (art. 4 k.p.k.). Z tych też względów, nie można w żaden sposób podzielić sugestii skarżącej, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy, do zastosowania w przedmiotowej sprawie zasady in dubio pro reo, a w konsekwencji do uniewinnienia obwinionego od zarzucanego mu czynu. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego (art. 5 § 2 k.p.k.). Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza bezkrytycznej powinności wybierania wersji dla niego korzystnej. Najpierw bowiem wybiera się wersję, wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6.01.2004 r., V KK 60/03, OSProk. i Pr. 2004, Nr 5, poz. 2).

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów prawa procesowego, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, a które miałyby wpływ na jego treść. Sąd Rejonowy w sposób całkowicie prawidłowy uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem, wyczerpał dyspozycję art. 94 § 1 k.w. Dlatego też wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Także i wymiaru kary, orzeczonej zresztą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie może uznać jako rażąco surowego. Trudna sytuacja materialna i życiowa obwinionego nie może bowiem stanowić dostatecznego usprawiedliwienia dla oczywistego łamania przepisów prawa, za jakie trzeba uznać kierowanie pojazdem mechanicznym po drodze publicznej bez wymaganych do tego uprawnień.

Z powyższych względów zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu, należało w całości utrzymać w mocy.

Wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348).

Biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną obwinionego, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. zwolnił go w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.