Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 566/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 grudnia 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 457/16

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut, że wyrok zapadł zaocznie, a oskarżony T. S. nie miał możliwości wypowiedzenia się w sprawie. Oskarżony T. S. stwierdził, że nie brał udziału w bójce.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony T. S. kilkukrotnie uczestniczył w rozprawach przed Sądem I instancji, przy czym nie stawił się na rozprawie sądowej w dniu 29.10.2018 r., o której był prawidłowo zawiadomiony (zawiadomienie odebrał osobiście), a jego obecność nie była obowiązkowa. Jednocześnie o kolejnym terminie rozprawy w dniu 26.11.2018 r. nie był zawiadomiony (zgodnie z treścią art. 402 § 1 zd. 3 kpk osoby uprawnione do stawiennictwa nie muszą być zawiadamiane o nowym terminie, nawet jeśli nie uczestniczyły w rozprawie przerwanej) – przerwa w rozprawie wynosiła 28 dni. A zatem, brak podstaw do przyjęcia, że doszło do naruszenia praw oskarżonego w tym względzie.

T. S. uczestniczył w bójce w dniu 25.04.2014 r., a na powyższe wskazuje jednoznaczna analiza zapisów monitoringu miejskiego oraz monitoringu z lokalu (...) (oględziny w/w nagrań) oraz zeznania funkcjonariuszy policji B. G. i A. I.. Dowody osobowe i nieosobowe prawidłowo Sąd I instancji uznał za wiarygodne i jasne.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego T. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu T. S. czyn i wymierzył za niego karę, która nie razi surowością. W tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

3.2.

Obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 168 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk mający wpływ na treść wydanego wyroku, poprzez:

- wydanie rozstrzygnięcia na podstawie wybiórczo ocenionego materiału dowodowego w postaci niezweryfikowanych nagrań, z których miał wynikać fakt popełnienia przez P. J. zarzucanych mu czynów zabronionych z punktu II i III aktu oskarżenia, a także wbrew faktom znanym powszechnie tj. że kolor niebieski jest charakterystyczny dla innych środków niż tabletki exstazy;

- nienależyte przeanalizowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolną ocenę dowodów na skutek niezasadnego uznania, iż pojawiający się w nagraniach rozmów oskarżonego P. J. z innymi osobami zwrot "niebieskie" ma odnosić się do tabletek extazy bez jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że właśnie chodziło dokładnie o ten środek;

- brak odniesienia się i wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dlaczego nie zostały w ogóle wzięte pod uwagę wskazywane przez obronę okoliczności mające znaczenie dla rozważenia umorzenia postępowania lub przyjęcia wypadków mniejszej wagi w zakresie czynów II i III aktu oskarżenia.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść wydanego wyroku, polegający na tym, że:

- Sąd I instancji przyjął w przypadku oskarżonego P. J., że w celu uzyskania korzyści majątkowej miał udzielić dwie tabletki extazy, w sytuacji w której nie znaleziono takich zarówno w miejscu jego zamieszkania jak i w miejscach zamieszkania pozostałych współsprawców, a ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika ani fakt udzielenia, ani posiadania w/w środków;

- nieprawidłowo zostały ustalone okoliczności związane ze stopniem społecznej szkodliwości czynu w zakresie czynów II i III aktu oskarżenia w szczególności w zasadzie znikomą ilość narkotyków przypisaną oskarżonemu P. J. w w/w zarzutach, niekaralność oskarżonego, oraz fakt, że niniejsze postępowanie zdaje się być incydentalnym w jego życiu, gdyż żadne inne postępowanie karne nigdy nie było i nie jest prowadzone przeciwko temu oskarżonemu, a on sam wiedzie spokojne ustabilizowane życie przestrzegając porządku prawnego, i sposób życia oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa;

- pomimo przyjęcia w opisach czynów ilości 7,8 grama marihuany co do czynu II aktu oskarżenia i dwóch tabletek extazy co do czynu III aktu oskarżenia nie zostało ustalone przez Sąd, iż czyny te stanowią wypadek mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób rzetelny, wnikliwy i kompleksowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia - w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego P. J. w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu ze stosunkowo obszernym materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynów mu przypisanych, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd I instancji opierał się w głównej mierze na rozmowach telefonicznych zarejestrowanych pomiędzy oskarżonym i innymi ustalonymi bądź też nieustalonymi osobami, a ich treść zestawiona we wzajemnym kontekście i zgodnie z doświadczeniem życiowym i zawodowym pozwoliła na przyjęcie, że posługują się oni tzw. slangiem narkotykowym nie stanowiącym "wiedzy tajemnej" dla sądu (używając pojęcia "viagra" i "niebieska" na określenie tabletki extazy), a tym samym brak podstaw do kwestionowania sprawstwa i winy oskarżonego P. J. za inkryminowane mu czyny posiadania środków odurzających oraz udzielania, w tym również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających i psychotropowych. Jednocześnie wymierzone kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa, a także kara łączna nie rażą surowością i uwzględnia okoliczność dotychczasowej niekaralności. Przy czym, zważyć należy, iż brak było podstaw do przyjęcia w przypadku czynów przypisanych oskarżonemu z punktu II i III do uznania ich za wypadek mniejszej wagi i umorzenia postępowania. Art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje wypadku mniejszej wagi, zaś w przypadku art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do przyjęcia wypadku mniejszej wagi wymagane są określone przesłanki. Ocena, czy zachodzi przypadek mniejszej wagi określony w art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 124) należy do sądu i uznanie takiego wypadku i zastosowanie w/w przepisu ma charakter fakultatywny. Przyjmuje się, że za przypadek mniejszej wagi można uznać jednorazowe udzielenie pojedynczych porcji środka odurzającego. Wypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji stwierdzenia, iż kompleksowa analiza znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania sprawcy prowadzi do nieuchronnego wniosku, iż czyn którego dopuścił się zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe. W tym kontekście sposób zachowania oskarżonego (działanie zaplanowane, skoordynowane z działaniem innych osób, ukierunkowane na osiągnięcie zysku i wyłącznie nim motywowane) przeciwstawia się potraktowaniu jego czynu jako wypadku mniejszej wagi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie II i III aktu oskarżenia.

Wniosek o zmianę zaskarżonego w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu w punkcie I aktu oskarżenia poprzez wymierzenie mu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat.

Wniosek o umorzenie postępowania w zakresie czynów II i III z aktu oskarżenia z uwagi na znikomą społeczność szkodliwość czynu.

Wniosek o modyfikację podstawy prawnej skazania poprzez przyjęcie, że czyny stanowią wypadek mniejszej wagi i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości według uznania Sądu.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny, dokonał trafnej oceny stopnia społecznej ich szkodliwości i wymierzył za nie kary (w tym również karę 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z punktu I), które nie rażą surowością. W tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

3.3.

Obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego wyroku, tj. art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 168 kpk, art. 410 kpk poprzez wydanie rozstrzygnięcia nie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów w sprawie lecz na podstawie wybiórczo ocenionego materiału dowodowego tj. niezweryfikowanych nagrań, z których miał wynikać fakt popełnienia przez Ł. O. zarzucanych mu czynów zabronionych, a także poprzez nienależyte przeanalizowanie przeanalizowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na niezasadnym uznaniu, iż wyjaśnienia oskarżonego oraz pozostałych świadków i współoskarżonych nie posiadają waloru wiarygodności, przy jednoczesnym wyciągnięciu wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego jedynie na podstawie nagrań z których nie wynika fakt popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść wydanego wyroku, polegający na tym, że Sąd I instancji przyjął, że w przypadku oskarżonego Ł. O. udzielał środki psychotropowe i odurzające oraz je posiadał w sytuacji w której nie znaleziono takich zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w miejscach zamieszkania pozostałych współsprawców, a ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika ani fakt udzielania, ani posiadania w/w środków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób rzetelny, wnikliwy i kompleksowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia - w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego Ł. O. w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu ze stosunkowo obszernym materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynów mu przypisanych, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd I instancji opierał się w głównej mierze na rozmowach telefonicznych zarejestrowanych pomiędzy oskarżonym i innymi ustalonymi bądź też nieustalonymi osobami, a ich treść zestawiona we wzajemnym kontekście i zgodnie z doświadczeniem życiowym i zawodowym pozwoliła na przyjęcie, że posługują się oni tzw. slangiem narkotykowym nie stanowiącym "wiedzy tajemnej" dla sądu (używając pojęcia "viagra" i "niebieska" na określenie tabletki extazy), a tym samym brak podstaw do kwestionowania sprawstwa i winy oskarżonego Ł. O. za inkryminowane mu czyny posiadania środków odurzających oraz udzielania, w tym również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków psychotropowych. Okoliczność, że w miejscu zamieszkania oskarżonego oraz innych osób oskarżonych nie odnaleziono narkotyków nie podważa ustaleń Sądu w tej materii. Z doświadczenia wiadomym jest, że sprawcy tego typu czynów potrafią w sposób przemyślany maskować swoje przestępne działania, niejednokrotnie nie przechowują substancji odurzających lub psychotropowych w miejscu zamieszkania właśnie po to, by nie narazić się w czasie ewentualnego przeszukania na zdemaskowanie. Co jednocześnie nie przeczy tezie o posiadaniu takich środków i ich udzielaniu. Jednocześnie wymierzone kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa, a także kara łączna nie rażą surowością i uwzględnia okoliczność uprzedniej karalności (w tym także za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii).

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego Ł. O. od zarzucanych mu czynów.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny, dokonał trafnej oceny stopnia społecznej ich szkodliwości i wymierzył za nie kary, które nie rażą surowością. W tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

3.4.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść wydanego wyroku w zakresie przyjęcia udziału oskarżonego P. W. w bójce w dniu 25 kwietnia 2014 roku w B. przy ul. (...) przed lokalem (...), w sytuacji gdy sam oskarżony nie przyznaje się do udziału w bójce, zaś inny jej uczestnicy nie potwierdzili udziału P. W. w tym zdarzeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

P. W. uczestniczył w bójce w dniu 25.04.2014 r., a na powyższe wskazuje jednoznaczna analiza zapisów monitoringu miejskiego oraz monitoringu z lokalu (...) (oględziny w/w nagrań) oraz zeznania funkcjonariuszy policji B. G. i A. I.. Dowody osobowe i nieosobowe prawidłowo Sąd I instancji uznał za wiarygodne i jasne.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w tym względzie, rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcia.

3.5.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego P. W. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, szczególnie gdy wobec innych współoskarżonych o popełnienie czynu z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57a kk Sąd orzekł kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą uwzględniającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego P. W. oraz okoliczności przedmiotowego czynu oraz udział w nim oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie orzeczonej kary jednostkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą uwzględniającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego P. W. oraz okoliczności przedmiotowego czynu oraz udział w nim oskarżonego.

3.6.

Odnośnie czynu VII zarzucanego P. W. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający wpływ na jego treść w zakresie przyjęcia, że oskarżony P. W. w dniu 5 października 2013 roku posiadał wbrew przepisom o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci marihuany w nieustalonej ilości, który na polecenie P. J. zabrał z mieszkania należącego do Ł. O. celem udaremnienia przejęcia w/w środków odurzających przez funkcjonariuszy policji oraz obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego P. W., tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów i przypisanie winy P. W. wyłącznie w oparciu o nagrania z rozmów prowadzonych między oskarżonym a innymi osobami, bez wykazania winy oskarżonego za pomocą innych dowodów faktycznie świadczących o popełnieniu zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie tego czynu zarzucanego oskarżonemu z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd I instancji opierał się w głównej mierze na rozmowach telefonicznych zarejestrowanych pomiędzy oskarżonym i innymi ustalonymi bądź też nieustalonymi osobami, a ich treść zestawiona we wzajemnym kontekście i zgodnie z doświadczeniem życiowym i zawodowym pozwoliła na przyjęcie, że posługują się oni tzw. slangiem narkotykowym nie stanowiącym "wiedzy tajemnej" dla sądu (używając pojęcia "viagra" i "niebieska" na określenie tabletki extazy), a tym samym brak podstaw do kwestionowania sprawstwa i winy oskarżonego za posiadanie środków odurzających w postaci marihuany. Okoliczność, że w miejscu zamieszkania oskarżonego oraz innych osób oskarżonych nie odnaleziono narkotyków nie podważa ustaleń Sądu w tej materii. Z doświadczenia wiadomym jest, że sprawcy tego typu czynów potrafią w sposób przemyślany maskować swoje przestępne działania, niejednokrotnie nie przechowują substancji odurzających lub psychotropowych w miejscu zamieszkania właśnie po to, by nie narazić się w czasie ewentualnego przeszukania na zdemaskowanie. Co jednocześnie nie przeczy tezie o posiadaniu takich środków i ich udzielaniu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn, dokonał trafnej oceny stopnia społecznej jego szkodliwości. W tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

3.7.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego P. W. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, szczególnie gdy wobec innego współoskarżonego o popełnienie czynu z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą uwzględniającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego P. W. oraz okoliczności przedmiotowego czynu oraz udział w nim oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie orzeczonej kary jednostkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą uwzględniającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego P. W. oraz okoliczności przedmiotowego czynu oraz udział w nim oskarżonego.

3.8.

Odnośnie czynu VIII zarzucanego P. W. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający wpływ na jego treść w zakresie przyjęcia, że oskarżony P. W. w dniu 6 października 2013 roku udzielił K. Ż. wbrew przepisom o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,5 grama, w sytuacji, gdy K. Ż. zaprzeczył, by kiedykolwiek otrzymał od oskarżonego marihuanę, oraz obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego P. W., tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów i przypisanie winy P. W. wyłącznie na podstawie zapisu rozmowy telefonicznej, w której K. Ż. miał prosić P. J. by wziął dla niego od P. W. "połóweczkę" tj. 0,5 grama marihuany, w sytuacji gdy K. Ż. zaprzeczył pozyskaniu od P. W. kiedykolwiek marihuany, zaś inny dowód w sprawie nie wskazuje na to, że po tej rozmowie P. W. faktycznie udzielił K. Ż. "połóweczkę" marihuany.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego zebrane w sprawie dowody nie wskazują, aby P. W. w dniu 6 października 2013 roku udzielił K. Ż. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,5 grama. Z treści pisemnego uzasadnienia wynika, że Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonego w tym zakresie opierał się wyłącznie na nagraniu rozmowy telefonicznej pomiędzy K. Ż., a P. J., w której ten pierwszy prosi tego drugiego, aby wziął dla niego od P. W. "połóweczkę" tj. 0,5 grama marihuany. Tymczasem o ile prośba te nie pozostawia cienia wątpliwości, że K. Ż. był zainteresowany nabyciem marihuany, niemniej jednak nie ma żadnego dowodu, iż do przekazania tego środka rzeczywiście doszło. Tym bardziej, że sam K. Ż. temu stanowczo zaprzeczył, a brak jakiegokolwiek przeciwdowodu podważającego jego wersję w tym zakresie. Okoliczność, iż wyżej wymienieni umawiali się na taki obrót wspomnianym narkotykiem nie może stanowić asumptu do uznania sprawstwa i winy P. W. za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (udzielenia środka odurzającego w postaci marihuany).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie sądu odwoławczego zebrane w sprawie dowody nie wskazują, aby P. W. w dniu 6 października 2013 roku udzielił K. Ż. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,5 grama. Z treści pisemnego uzasadnienia wynika, że Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonego w tym zakresie opierał się wyłącznie na nagraniu rozmowy telefonicznej pomiędzy K. Ż., a P. J., w której ten pierwszy prosi tego drugiego, aby wziął dla niego od P. W. "połóweczkę" tj. 0,5 grama marihuany. Tymczasem o ile prośba te nie pozostawia cienia wątpliwości, że K. Ż. był zainteresowany nabyciem marihuany, niemniej jednak nie ma żadnego dowodu, iż do przekazania tego środka rzeczywiście doszło. Tym bardziej, że sam K. Ż. temu stanowczo zaprzeczył, a brak jakiegokolwiek przeciwdowodu podważającego jego wersję w tym zakresie. Okoliczność, iż wyżej wymienieni umawiali się na taki obrót wspomnianym narkotykiem nie może stanowić asumptu do uznania sprawstwa i winy P. W. za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (udzielenia środka odurzającego w postaci marihuany).

3.9.

Poczynienie błędnych ustaleń odnośnie nakładu pracy obrońcy z urzędu, terminów rozpraw na których obrońca się stawiał w gotowości do świadczenia obrony, obszerności i stopnia skomplikowania sprawy i tym samym zasądzenia kosztów jedynie za 8 terminów rozpraw, w sytuacji gdy obrońca z urzędu świadczył oskarżonemu pomocy na łącznie 15 rozprawach, nadto, w toku postępowania składał w imieniu oskarżonego wnioski wpadkowe w sprawie (o uchylenie środka zapobiegawczego zakazu opuszczania kraju, o uchylenie środka zapobiegawczego w postaci zakazu wydawania paszportu).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego P. W. miała rację kwestionując rozstrzygnięcie w zakresie przyznania jej kosztów zastępstwa procesowego, które wymagało korekty – biorąc pod uwagę aktywność obrońcy w postępowaniu przed Sądem I instancji i jej rzeczywisty udział w piętnastu rozprawach.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w punkcie 22 i podwyższenie kosztów należnych obrońcy z urzędu z kwoty 1.239,84 do kwoty 1.963,08 złotych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Obrońca oskarżonego P. W. miała rację kwestionując rozstrzygnięcie w zakresie przyznania jej kosztów zastępstwa procesowego, które wymagało korekty – biorąc pod uwagę aktywność obrońcy w postępowaniu przed Sądem I instancji i jej rzeczywisty udział w piętnastu rozprawach.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach od 1 do 6, od 12 do 21 oraz częściowo w punktach 7, oraz w punktach od 23 do 24 sentencji wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie w zakresie czynów przypisanych oskarżonym T. S., P. J. i Ł. O., rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylono orzeczenie o karze łącznej dotyczące oskarżonego P. W. zawarte w punkcie 8 i rozstrzygnięcia z nim związane zawarte w punktach 9, 10 i 11.

Za podstawę prawną skazania i wymiaru kary za czyn zarzucony oskarżonemu P. W. w punkcie VII aktu oskarżenia, a przypisany w punkcie 7 wyroku przyjęto przepis art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.).

Uniewinniono oskarżonego P. W. od czynu zarzuconego mu w punkcie VIII aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 7 wyroku, a koszty procesu związane z tym czynem przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu P. W. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. W. kary łącznej pozbawienia wolności zawieszono na okres próby 5 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k orzeczono wobec oskarżonego P. W. karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przy określeniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono oskarżonemu P. W. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 czerwca 2014 roku do dnia 5 czerwca 2014 roku.

Podwyższono kwotę orzeczoną w punkcie 22 na rzecz adwokata M. Ś. do wysokości 1.963,08.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie sądu odwoławczego zebrane w sprawie dowody nie wskazują, aby P. W. w dniu 6 października 2013 roku udzielił K. Ż. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 0,5 grama. Z treści pisemnego uzasadnienia wynika, że Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonego w tym zakresie opierał się wyłącznie na nagraniu rozmowy telefonicznej pomiędzy K. Ż., a P. J., w której ten pierwszy prosi tego drugiego, aby wziął dla niego od P. W. "połóweczkę" tj. 0,5 grama marihuany. Tymczasem o ile prośba te nie pozostawia cienia wątpliwości, że K. Ż. był zainteresowany nabyciem marihuany, niemniej jednak nie ma żadnego dowodu, iż do przekazania tego środka rzeczywiście doszło. Tym bardziej, że sam K. Ż. temu stanowczo zaprzeczył, a brak jakiegokolwiek przeciwdowodu podważającego jego wersję w tym zakresie. Okoliczność, iż wyżej wymienieni umawiali się na taki obrót wspomnianym narkotykiem nie może stanowić asumptu do uznania sprawstwa i winy P. W. za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (udzielenia środka odurzającego w postaci marihuany).

W tym stanie rzeczy, oskarżony P. W. został uniewinniony od tego czynu, a w konsekwencji korekty wymagało orzeczenie o karze łącznej. Przy czym, wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności w rozmiarze 1 roku i 8 miesięcy o charakterze nieizolacyjnym (z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego) wzmocnioną dodatkowo karą grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przy określeniu wartości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana kara, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynów, stopień zawinienia, spełni oczekiwane rezultaty wychowacze i zapobiegawcze. Jednocześnie zważywszy na jednostkowe kary wymierzone za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom chronionym prawem (kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 1 roku pozbawienia wolności), a zatem brak związku przedmiotowego oraz kilkumiesięczny odstęp czasowy, należało przy wymiarze kary łącznej zastosować zasadę częściowej absporpcji. Tym samym, wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności - zarówno te jednostkowe jak i łączna - z całą pewnością nie mogą być uznane za rażąco surowe. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony dwukrotnie naruszał obowiązujący porządek prawny pomimo uprzedniej karalności. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego porządku prawnego i braku rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. Poza tym na uwadze należy mieć fakt, iż oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanych mu w niniejszej sprawie przestępstw działał umyślnie, z premedytacją i wręcz zuchwale. W tym stanie rzeczy podnoszone w apelacji okoliczności, dotyczące wymierzenia innemu oskarżonemu kary łagodniejszej, nie stanowią argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz karę łączną pozbawienia wolności w niższym wymiarze. Skarżący ewidentnie zapomina o zasadzie obowiązującej w kodeksie karnym – indywidualizacji kary – nakazującej uwzględniać okoliczności wpływające na wymiar kary tylko co do osoby, której dotyczą.

Obrońca oskarżonego P. W. miała rację kwestionując rozstrzygnięcie w zakresie przyznania jej kosztów zastępstwa procesowego, które wymagało korekty – biorąc pod uwagę aktywność obrońcy w postępowaniu przed Sądem I instancji i jej rzeczywisty udział w piętnastu rozprawach.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) ustalono koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. W. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 723,24 złotych, którą zasądzono na rzecz adwokata M. Ś..

4

W oparciu o przepisy art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 10 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego P. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 485 złotych tytułem częściowego zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu kwotę 420 złotych tytułem opłaty za obie instancje. Bowiem oskarżony jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynów mu przypisanych i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

5

W oparciu o przepisy art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego P. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu kwotę 900 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Bowiem oskarżony jest rozwiedziony i jakkolwiek ma na utrzymaniu 1 dziecko i nie pracuje zarobkowo, to jednak brak informacji o przeciwskazaniach do pracy zarobkowej. Oczywiście dla oskarżonego w chwili obecnej priorytetem winno być sprostanie zobowiązaniom fiskalnym związanym z przedmiotowym postępowaniem. Jednocześnie stwierdzić więc należy, iż oskarżony może podjąć wysiłki ukierunkowane na realizację zobowiązań finansowych. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynów mu przypisanych i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

6

W oparciu o przepisy art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego T. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu kwotę 280 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Bowiem oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo i uzyskuje dochód 2800 złotych brutto miesięcznie. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynów mu przypisanych i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

7

W oparciu o przepisy art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego Ł. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu kwotę 280 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Bowiem oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo na terenie (...) i uzyskuje dochód 1.200 (...) miesięcznie. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynów mu przypisanych i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony T. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 grudnia 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 457/16

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 grudnia 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 457/16

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 grudnia 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 457/16

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 grudnia 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 457/16

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana