Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 574/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wytok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 czerwca 2023 roku w sprawie II K 740/22.

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. S.

Opis pułapki, w jaką złapał się kot.

Zeznania I. W.,

szkice

k 339-340

k 336, k 337

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Zeznania I. W.,

szkice

Opis przez świadka urządzania, w jakie zapętlił się kot wskazuje jednoznacznie na to były to wnyki do łapania zwierząt.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na bezpodstawnej odmowie walom wiarygodności zeznań świadka P. W. oraz I. W. w części a dotyczących obwinianie oskarżonego o celowe uśmiercenie kota należącego do pokrzywdzonych.

Bezpodstawne przyjęcie za wiarygodną opinię biegłego sądowego zarówno zasadniczą jak i uzupełniającą, podczas, gdy z zeznań pokrzywdzonych, świadka D. K. (1) - funkcjonariusza policji oraz z doświadczenia życiowego wprost wynika, iż była to klasyczna pętla z drutu i linki do chwytania małych zwierząt, nie wzięcie pod uwagę zeznań M. W. w tej części, gdy świadek zeznaje, że oskarżony powiedział do niego, że nie wiedział, że zastawianie takich pułapek jest niedozwolone.

Bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań oskarżonego oraz świadka T. S., iż urządzenie, w które złapał się kot służyło, jako podpórka dla „węża” do podlewania.

Błędne przyjęcie przez sąd, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzanie popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego, podczas, gdy z zeznań świadków, pokrzywdzonych, wynika charakterystyka zachowań oskarżonego na ogródkach działkowych.

Obraza przepisów postępowania, która to miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów nie uwzględniającą zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, jak też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, a jednocześnie nie wskazując w treści uzasadnienia wyroku motywów jakimi kierował się sąd pomijając pewne dowody lub ich części w postaci treści pisemnej opinii biegłego zestawionej z zeznaniami biegłego podczas rozprawy głównej, które wzajemnie stoją ze sobą w sprzeczności, a jednocześnie wskazują na winę oskarżonego.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, mających wpływ na treść orzeczenia polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, ze M. S. swoim zachowaniem nie wypełnił dyspozycji zawartej w art. 35 ust 1 oraz art 35 ust. la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronnie zwierząt, bowiem dowody zebrane w sprawie nie stworzyły wystarczających postaw do uznania M. S. za winnego zarzucanego mu czynu, gdyż biegły z zakresu środowiska naturalnego, przyrody i łowiectwa stwierdził, iż przedmiot, w którym uwięził się kot nie posiadał żadnych cech urządzenia służącego do chwytania zwierząt, podczas gdy prawidłowe ustalenia faktyczne winny prowadzić do wniosku, że oskarżony M. S. swoim zachowaniem zrealizował znamiona czynu z art. 35 § 1 i art. 35 § la ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronnie zwierząt.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy odniesie się do tych zarzutów łącznie, co pozwoli uniknąć powtarzania tych samych rozważań i ocen.

Przekonanie sądu o wiarygodności innych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy:

a)jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

b)stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego;

c)jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu ( zobacz: OSNKW 7 – 9/1991, poz.41 ).

Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk ). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw , które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów.

Zgodnie z kształtem polskiej procedury, podstawą wszelkich rozstrzygnięć są tylko prawdziwe ustalenia faktyczne ( art. 2 § 2 kpk). Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 kpk).

Przepisy Kodeksu postępowania karnego mają na celu (art. 2 kpk) ukształtowanie postępowania w taki sposób, aby sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Równocześnie jednak nie może z tego powodu ponosić konsekwencji osoba niewinna, tzn. być uwikłana w tok postępowania w charakterze obwinionego oraz ponieść niesłusznie odpowiedzialności. W praktyce jednak nierzadko „swobodna ocena dowodów”, będąca domeną organu orzekającego, przekształca się w nieistniejącą w polskiej procedurze wykroczeniowej „dowolną ocenę dowodów”, która wprost prowadzi do błędnych rozstrzygnięć sądowych.

Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 kpk. Zaniechanie przeprowadzenia i wnikliwej analizy dostępnych dowodów jest naruszeniem przepisów postępowania, mającym wpływ na treść orzeczenia.

Sąd I instancji tych uwarunkowań procedowania zarzuconych w istocie w apelacjach, których skutkiem był błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa oskarżonego – w sposób rażący nie uwzględnił.

W tym kontekście należy uwzględnić, iż:

- kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę są zeznania pokrzywdzonego I. W., którym, którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje lub nieobiektywizm. W/w nie miał jakichkolwiek racjonalnych powodów, ażeby bezpodstawnie obciążać właśnie oskarżonego. Nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na zeznaniach jednego świadka. Porównując poszczególne relacje pokrzywdzonego oraz zestawiając je z innymi dowodami, sąd odwoławczy uznał zeznania I. W. za pełnowartościowy dowód, gdyż znajdowały odzwierciedlenie w innych dowodach ( w szczególności zeznaniach P. W., M. W., D. K. (2), dokumentacji fotograficznej „pułapki” i „zapętlonego” kota, informacji od lekarza weterynarii ), a przede wszystkim nie relacjonują różnych wersji tego samego zdarzenia. Obciążające oskarżonego zeznania I. W. pochodzą od osoby pokrzywdzonej ale w stosunku do M. S. bezstronnej, nie zainteresowanej bezpodstawnym obciążeniem właśnie oskarżonego.

Przed sądem I instancji świadek ten zeznał, iż wnyki były przymocowane do ziemi tzn. metrowy pręt był wbity w ziemię i do tego pręta był przymocowany kabel miedziany, przy czym otulina gumowa znajdowała się na tym kablu tylko tam, gdzie kabel był zawiązany. Wnyki były ustawione między tujami, gdzie znajdowało się takie przejście, którym mogło przejść zwierzę typu kot. Oprócz tego pręta i miedzianego drutu przy tych wnykach w ziemie był wbity pręt w kształcie litery Y . Świadek jest osobą wychowaną na wsi i w przeszłości widział w lesie nie raz tego rodzaju wnyki ustawione przez kłusowników. Na pręcie w kształcie litery Y zaczepia się koło od wnyków, które zaciska się, jak zwierzę wejdzie w to koło i koło zsunie się z pręta w kształcie litery Y. Nie ma on żadnych wątpliwości, że bo było urządzenie typu wnyki. W ten miedziany drut złapał się jego kot i drut zacisnął się wokół jego brzucha. Kot musiał walczyć i zawinął się zupełnie w ten kabel ( k 170 ).

Jeżeli dla sądu I instancji twierdzenia te były niewystarczające dla ustalenia stanu faktycznego, mógł uzupełniająco przesłuchać wymienionego świadka. Ponadto sąd ten pominął, iż biegły z zakresu leśnictwa pominął jego relacje w swoim opiniowaniu.

Na rozprawie apelacyjnej I. W. uzupełniająco przesłuchany podał: „znalazłem naszego kota na działce oskarżonego. Na działce oskarżonego były wbite dwa pręty w ziemię, myślę że w odległości około 15 cm jeden od drugiego. One były bardzo mocno wbite w ziemie, wystawały około 30 cm nad ziemię. Do jednego z tych prętów był przywiązany kabel elektryczny, miedziany, pozbawiony izolacji. Kabel był przykręcony mocno do jednego pręta, na taką owijkę. Ewidentnie była zrobiona pętla. Ciężko określić jaką ten kabel miał długość bo kot był nim owinięty. Jak przyjechali policjanci, to ja już kabel poprzecinałem, bo chciałem kota ratować. Ja poprzecinałem kabel w kilku miejscach, on był bardzo wciśnięty w ciało kota, nie szło tego rozwiązać. Nawet prosiłem straż miejską przez telefon, żeby przywieźli szczypce, żeby to poprzecinać. Na tym kablu była pętelka, przez którą kot widocznie przechodził i się złapał. Dla mnie to były ewidentne wnyki. Na kocie była pętla z drutu pętla, zaciśnięta. Oprócz tego, że ta pętla się na nim zacisnęła, to jak walczył to owinął się dodatkowo w ten drut, dlatego nie jestem w stanie powiedzieć jaka była długość kabla. Ciężko powiedzieć ile razy się owinął, ale mnóstwo. To była taka kłębowizna. Uważam, że gdyby pętli nie było, to kot by się na to nie złapał. Jeśli położyłoby się pętlę na ziemi, to ona mogłaby się przewróć, natomiast jeśli powiesi się pętlę na widełkach to zwierzę w to wejdzie i ściągnie”.

Zeznania I. W. kreują zasadnicze dla sprawy okoliczności. Z uwagi na miejsce i sposób zamontowania „prętów” stanowiły one pułapkę dla zwierząt mogących przechodzić na działce oskarżonego przez wolną przestrzeń w żywopłocie z tui w kierunku oczka wodnego z rybami. Sposób zmocowania prętów, ich odmienny kształt był uzasadniony sposobem działania tej pułapki, a elementem łapiący była pętla zrobiona na końcu drutu miedzianego przywiązanego do jednego z prętów ( z „oczkiem”). Drut był na tyle mocny, iż utrzymał załapanego kota, który próbował się uwolnić przez wiele godzin i dodatkowo spętał się tym drutem o oba pręty. Gdyby nie było pętli zaciskowej zwierzę nie złapałoby na „prosty” drut. Świadek również racjonalnie wyjaśnił rolę drugiego pręta zakończonego w kształcie litery (...), który służył do zaczepienia pętli, aby stanowiła skuteczny element chwytający i zaciskowy. Przedmiotowa pułapka jest charakterystyczna dla wnyków ( pętli z drutu zastawianej na przesmykach ( przejściach ) dla zwierzyny, tak aby zwierzę musiało wejść w oko pętli zaciskającej się wokół jego ciała. Ich działania powoduje, że złapane zwierzę może zostać uśmiercone, a przed tym godzinami się męczyć z bólu i strachu w sytuacji, gdy zadawanie mu zbędnego bólu jest niedopuszczalne. Konkurencją dla tego typu niehumanitarnych i niedozwolonych środków mogą być pułapki żywołowne. Jednocześnie z uwagi na sposób działania tej pułapki, oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, że na skutek okazjonalnych pobytów na działce, złapane w nią zwierzę będzie cierpieć ból i strach przez wiele godzin;

- sąd I instancji oparł rozstrzygnięcie na opinii biegłego z zakresu łowiectwa, w sytuacji, gdy opracowanie tego biegłego nie spełniało wymagań opinii specjalistycznej. Opinia pisemna stwierdza, że okazane biegłemu pręty nie mogły pełnić roli pułapki zastawionej świadomie. Biegły nie wskazał w oparciu o jaki materiał dowodowy zajął takie stanowisko. Pominął jakąkolwiek merytoryczną ocenę zebranych w sprawie dowodów ( w szczególności zeznań I. W., informacji lekarza weterynarii, sposobu zadziałania tego urządzenia ). Nie wiadomo dlaczego nie zliczył go do „klasycznych pętli z drutu lub linki z węzłami samozaciskowymi” skoro pręty z pętlą opisane przez pokrzywdzonego dokładnie odpowiadają temu opisowi, ze skutecznością charakterystyczną dla wnyków. Na rozprawie odwoławczej biegły negował „premedytację” oskarżonego ( do czego nie był uprawniony ) na tej podstawie, że we wnykach należy stosować drut stalowy, albo tego rodzaju linkę. Dyskwalifikuje przedmiotową pułapkę tylko dlatego, że był w niej użyty drut miedziany i dzieli wnyki na „klasyczne” z linką stalową o lepszych właściwościach i inne bagatelizuje. Pomija sposób skonstruowania tej pułapki charakterystyczny dla wnyków, a także to, że drut miedziany okazał się jednak wystarczająco wytrzymały do złapania i zapętlenia kota przez wiele godzin. Nie odnosi się on do sposobu i miejsca zamocowania prętów na działce oskarżonego, ich wyglądu i przydatności dla łowienia zwierząt, sposobu złapania kota. „Wydaje mu się”, że kot zginął w sposób przypadkowy, zaklinował się miedzy prętami, a linka dodatkowo mogła go przytrzymywać; gdyby nie to kot ukręciłby przewód miedziany. Według niego pręty były oplecione linką miedzianą, aby je usztywnić ( k 252 ). Rzecz w tym, ze biegły opiniuje tylko na podstawie dokumentacji fotograficznej. Nie raczył on zapoznać się z całym materiałem dowodowym, z którego wynika mechanizm funkcjonowania tej pułapki i skutki jej działania dla zwierzęcia. Jego tezy nie zostały odzwierciedlone nawet w twierdzeniach oskarżonego i jego żony ( nie potwierdzili obwiązania prętów drutem ). Jednocześnie wytworem fantazji biegłego jest wywodzenie, że kot złapał się przypadkowo, czyli musiałby się wcisnąć w pręty usztywnione drutem miedzianym, tak żeby się w nim zapętlić; tyle tylko, że kot po schwytaniu w pułapkę cierpiał na niedowład kończyn tylnych, co wskazuje, że nie „zaklinował” się przednią częścią ciała, natomiast musiał zadziałać mechanizm zaciskowy, gdy próbował wyjść z „pętli”. W ocenie sądu odwoławczego bezkrytyczne uwzględnienie tego typu „opinii” jest kompromitujące dla sądu I instancji.

Co więcej; opis przez świadka I. W. tej pułapki, sposób i miejsce jej zamontowania dla określenia czy stanowiła ona wnyki do łapania zwierząt – zdaniem sądu odwoławczego - nie wymaga wiadomości specjalnych, a tylko merytorycznej analizy jej budowy i sposobu działania, co może zrobić sąd merytorycznie rozpoznający sprawę;

- jedynie w interesie oskarżonego leżało założenie takiej pułapki, chroniącej oczko wodne z rybkami. Twierdzenia oskarżonego i jego żony odnośnie posiadania tylko określonego rodzaju prętów na działce są niespójne, mają charakter obronny i nie zasługują na wiarę. Z dokumentacji fotograficznej wynika, ze są to pręty zrobione z podobnego drutu, podobnej wielkości, stanowiące „swoisty” komplet. Nie sposób przyjąć z uwagi na doświadczenie życiowe, że osoba bezstronna zrobiłaby drugi pręt do pary i wykorzystałaby go razem z prętem należącym do oskarżonego do założenia na jego działce wnyków. Jednocześnie sposób konstrukcji tych prętów, siła z jaką były wbite w ziemię wskazują, że pułapka została wykonana przez mężczyznę. Potwierdzają to zeznania M. W., w rozmowie z którym oskarżony w istocie przyznał się do założenia tej pułapki na zwierzęta.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Wniosek o zmianę orzeczenia poprzez uznanie oskarżonego winnym zarzucanego czynu i wymierzenia mu stosownej kary, ewentualnie - o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W stosunku do M. S. uważna lektura motywów zaskarżonego wyroku w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym prowadzi do wniosku, iż dokonane w tej sprawie ustalenia faktyczne oparte zostały na wybiórczej i jednostronnej ocenie dowodów. O skuteczności zarzutów odwoławczych decyduje to, że uchybienia w zakresie przestrzegania dyrektyw wynikających z treści art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, znalazły potwierdzenie, są rzeczywiście poważne, a ich wpływ na treść orzeczenia kwestionowanego w tej sprawie - znaczący. Zwłaszcza błąd braku (błędnie, w sposób niepełny przyjęto ustalenia, pomijając określone fakty w materiale dowodowym), powoduje, iż postępowanie dowodowe należy przeprowadzić od początku i uzupełnić oraz ponownie dokonać analizy kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn. Wyeksponowanie wad rozumowania sądu I instancji prowadzi do konkluzji, że wyrok uniewinniający ostać się nie mógł, gdyż zachodziły podstawy do odmiennego orzekania w przedmiocie odpowiedzialności karnej tego oskarżonego. Powołując się na art. 454 § 1 kpk sąd odwoławczy wykazał, że w jego ocenie już teraz istnieją podstawy do rozważenia wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego za zarzucany mu czyn w sytuacji, w której skazanie w instancji odwoławczej jest niedopuszczalne. W realiach sprawy zachodziła więc podstawa uchylenia wyroku (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana przede wszystkim z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mającego istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Apelująca wniosła o dopuszczenie dowodu z innego biegłego z zakresu leśnictwa na okoliczność, czy wnyki te były typową pułapką na zwierzęta.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak w punkcie 3.1

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w I instancji

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powołując się na art. 454 § 1 kpk sąd odwoławczy wykazał, że w jego ocenie istnieją co najmniej podstawy do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego za zarzucany mu czyn sytuacji, w której skazanie w instancji odwoławczej jest niedopuszczalne. W realiach sprawy zachodziła więc podstawa uchylenia wyroku (art. 437 § 2 zd. drugie kpk) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk. O skuteczności zarzutów odwoławczych decyduje to, że uchybienia w zakresie przestrzegania dyrektyw wynikających z treści art. 7 kpk i art. 410 kpk, przywołanych w tej sprawie w apelacjach, znalazły potwierdzenie, są rzeczywiście poważne, a ich wpływ na treść orzeczenia kwestionowanego w tej sprawie - znaczący.

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji przeprowadzi postępowania dowodowe uwzględniając powyższe uwagi, rozważy wnioski i argumenty środków odwoławczych. Sąd merytoryczny decydując się na dokonywanie własnych ustaleń faktycznych powinien mieć na uwadze treść wszystkich dowodów zgromadzonych w toku procesu i rozważyć znaczenie wszystkich okoliczności, które z nich wynikają. Konfrontując ze sobą nawet fragmenty poszczególnych relacji będzie można – w sposób bardziej pełny niż dotychczas – odtworzyć rzeczywisty przebieg wydarzeń i dokonać prawnej oceny okoliczności przedmiotowego czynu.

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana