Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis).

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił treść korespondencji oskarżonego z innymi sprawcami na komunikatorach internetowych oraz wyjaśnienia oskarżanego i zeznania świadka I. V., nie pominął żadnych istotnych wpisów w tej korespondencji i wyciągnął z tej oceny prawidłowe wnioski co do przebiegu stanu faktycznego. To obrońca nadinterpretuje treść tej korespondencji wywodząc z niej błędnie, jakoby miała ona świadczyć o braku świadomości oskarżonego, że bierze udział w przestępstwie. Przecież oskarżony nie zadaje pytania, czy to co robi jest legalne i zgodne z prawem, tylko, „ czy będą potem jakieś problemy z prawem” ( k. 559). Sens tego pytania sprowadza się do tego, czy uda się uniknąć odpowiedzialności za przestępczy preceder jaki wspólnie podejmują, czy da się zapobiec wykryciu, a w razie wykrycia, czy da się z tego „wyłgać”. W odpowiedzi też nie uzyskuje zapewnień, że ta działalność jest zgodna z prawem, tylko, że nie będzie problemów. To, że oskarżony nalegał na szybkie spotkanie nie świadczy o jego nieświadomości, tylko o tym, że chciał jak najszybciej zrealizować plan przestępczy i uzyskać swoją dolę. Odpowiedź rozmówcy, że ten pośpiech jest podejrzany sugeruje, że rozmówca uspokaja oskarżonego, mówiąc mu, że należy sprawę rozegrać spokojnie i po przygotowaniu, bo pośpiech jest podejrzany.

Obrońca zarzucając Sądowi Rejowemu, że pominął część korespondencji dotyczącej reakcji oskarżonego na list z banku wzywający go do oddania 30.000 zł również nieprawidłowo interpretuje te wpisy, więc jego zarzuty, że pomijając te treści Sąd Rejonowy naruszył art. 2 kpk i art. 410 kpk i art. 366 kpk, bo wpisy te mają według apelanta przemawiać za niewinnością oskarżonego, są bezzasadne. To, że Sąd Rejonowy nie opisał ich szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie ma żadnego wpływu na treść wyroku, bo wpisy te nie świadczą o braku świadomości oskarżonego co do popełnionego przestępstwa. Przecież po otrzymaniu w/w listu z banku oskarżony nie ma pretensji do rozmówcy ( współsprawcy), tylko pyta co ma z tym zrobić, a więc oczekuje dalszych instrukcji i takowe otrzymuje, po czym postępuje zgodnie z nimi, nie domagając się dalszych wyjaśnień i nie formułując żadnych pretensji, że został w coś wrobiony ( k. 566-567).

Sąd Rejonowy słusznie ocenił materiał dowodowy i ustalił, że współpraca oskarżonego nie ograniczyła się do sprzedaży konta, tylko była szersza i trwała dużej, a sposób działania wyraźnie wskazywał na to, że oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, że bierze udział w oszustwie w ramach podziału ról, a więc jest współsprawcą przestępstwa. Przecież dla każdego przeciętnego człowieka oczywiste jest, że dokonywanie legalnej transakcji nie wiązałoby się z natychmiastową zmianą danych do logowania, podmianą karty sim w telefonie i poleceniem zgłoszenia w banku utraty karty, paszportu i telefonu oraz zablokowania konta. Oskarżony dostał swoje pieniądze za udział w przestępstwie w ratach, część działań podejmował już po sprzedaniu konta ( w/w czynności mające upozorować, że utracił telefon, kartę i paszport). Również czynność zablokowania konta mała mieć miejsce odpowiednio później, aby umożliwić współsprawcom wypłatę pieniędzy z niego, a jednocześnie zabezpieczyć oskarżonego przed konsekwencjami popełnionego przestępstwa – stąd zapewnienie, że problemów z prawem nie będzie, bo oskarżony odpowiednio poinstruowany miał odegrać rolę osoby której ktoś ukradł dane i je bez jego wiedzy wykorzystał, tylko to tłumaczy te działania. Przy legalnej transakcji nie byłby potrzeby fikcyjnego zgłaszania utraty karty, paszportu i telefonu oraz blokowania konta. Oskarżony na średnie wykształcenie, nic nie wskazuje, aby był upośledzony umysłowo, a Ukraina nie jest państwem trzeciego świata i oskarżony normalnie funkcjonujący w społeczeństwie zarówno w swojej ojczyźnie, jak i w Polsce, musiał mieć tę notoryjną wiedzę na temat zakładania kont bankowych, która pozwala na pierwszy rzut oka rozpoznać w podjętych przez niego we współdziałaniu z innymi osobami zabiegach proceder o charakterze przestępczym. Obrońca odmalowuje obraz oskarżonego jako osoby całkowicie zagubionej i nieporadnej, która przybyła do Polski z jakiejś lodowej pustyni, gdzie nie ma banków i nikt nie zawiera takich transakcji – tymczasem oskarżony był doskonale zorientowany w tej działalności, która nie ma w sobie nic zaskakującego dla młodego, zdrowego 25 – letniego mężczyzny z wykształceniem średnim, funkcjonującego normalnie w społeczeństwie w XXI wieku, w tym również w Ukrainie.

Tym samym – skoro Sad prawidłowo ustalił stan faktyczny – chybione są zarzuty naruszenia prawa materialnego. Zarzut obrazy prawa materialnego może być podnoszony przy niekwestionowaniu ustaleń faktycznych, na podstawie których norma prawa karnego ma być zastosowana. W ustalonym stanie faktycznym oskarżony wyczerpał znamiona art. 286 § 1 kk, co zostało dobitnie wykazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i Sąd Okręgowy rozważania te aprobuje, a zarzuty podnoszone w apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego są gołosłowne i wręcz stanowią powielenie zarzutów dotyczących ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż oskarżony działając w ramach podziału ról z innymi sprawcami w celu uzyskania korzyści majątkowej brał udział we wprowadzeniu pokrzywdzonych w błąd w celu doprowadzenia ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a jego rola była na tyle istotna, że przekroczyła granice pomocnictwa do czynu, miał również świadomość realizacji znamion z art. 286 § 1 kk przez osoby współdziałające. Działając w ramach współsprawstwa oskarżony nie musiał osobiście wypełniać wszystkich znamion przestępstwa, aby można było przypisać mu dokonanie czynu z art. 286 § 1 kk.

Dlatego zaskarżony wyrok jako słuszny i sprawiedliwy utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na jego ubóstwo.