Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 612/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 14.03.2024 roku w sprawie II K 442/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesiony przez obrońcę:

1. obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych poprzez:

- oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na założeniach zaprezentowanych przez Prokuraturę Okręgową w Łodzi oraz P. i zdawkowe, zbiorcze wypowiedzenie się odnośnie do depozycji przesłuchiwanych w sprawie świadków, a także wyjaśnień oskarżonego odnośnie do zakresu prowadzonych przez oskarżonego inwestycji oraz modernizacji, wielości zatrudnianych osób,

- aprioryczne założenie, że działanie oskarżonego było umyślne, bez uwzględnienia okoliczności przemawiających za przyjęciem nieumyślnego działania polegającego na: wprowadzeniu oskarżonego w błąd przez wykonawców a przede wszystkim A. K. (1),

- pominięcie przy rozstrzygnięciu załączonych do akt sprawy dowodów w postaci zdjęć wykonanych przez pracowników Urzędu Skarbowego w R. dokumentujących powstanie budynków i budowli na nieruchomościach oskarżonego, wykonanie których to usług dokumentują faktury VAT stanowiące przedmiot aktu oskarżenia,

- pominięcie okoliczności, że faktury wystawione na rzecz oskarżonego przez podmioty wskazane w akcie oskarżenia nic stanowiły jedynych kosztów przedstawianych przez oskarżonego do rozliczenia z urzędem skarbowym,

- zbiorcze zakwalifikowanie faktur jako nierzetelnych i niedokumentujących rzeczywistych zdarzeń gospodarczych bez uwzględnienia tego, że A. K. (1) mógł wykonywać prace dla oskarżonego opisane we wskazanych w zarzutach fakturach,

- pominięcie okoliczności związanych z zakresem, rozmiarem i charakterem działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego, co było przedmiotem wyjaśnień oskarżonego i wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (zeznania świadków, akta podatkowe) wskazujące na brak motywu w podejmowaniu przez oskarżonego działań zarzucanych mu w akcie oskarżenia,

- mające wpływ na treść rozstrzygnięcia w ten sposób, że rzutują one na ocenę strony podmiotowej znamion przypisanego oskarżonemu czynu i wskazują, że pomimo dochowania należytej staranności w danych okolicznościach oskarżony nie mógł przewidzieć, że osoba, z którą podejmował współpracę i która wykonywała dla niego usługi w rzeczywistości nie rozliczała się ze swojej działalności gospodarczej we właściwym urzędzie skarbowym, natomiast załączone do aktu oskarżenia faktury dokumentują rzeczywiste zdarzenia gospodarcze;

- a w przypadku nie podzielenia zarzutów z pkt 1 :

2. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegającego na skazaniu oskarżonego na podstawie art. 273 k.k. i na podstawie m.in. art. 62 § 2 k.k.s. podczas gdy ten ostatni przepis stanowi lex specialis wobec art. 273 k.k., co powoduje, że podstawą orzekania i skazania powinny być przepisy Kodeksu karnego skarbowego,

3. zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegającej na zakwalifikowaniu zachowań zarzuconych oskarżonemu w pkt IV i VIII jako odrębnych czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 273 (pkt 3, 6 i 8 sentencji wyroku), podczas gdy czyny te powinny być potraktowane jako czyny współukarane w ramach zarzuconych oskarżonemu czynów w pkt II i VI (pkt 2 i 5 sentencji wyroku);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Zauważyć też należy, że sąd rejonowy nie poprzestał jedynie na wynikach kontroli urzędu skarbowego, lecz przeprowadził własne, obszerne postepowanie dowodowe, uwzględniając jedynie wydane wobec oskarżonego decyzje, jako jedne z wielu dowodów podlegających sądowej ocenie.

W szczególności Sąd meriti podał przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniem oskarżonego. Argumentacja Sądu I instancji jest w pełni poprawna i w całości mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k.

Ustosunkowując się do twierdzeń apelacji, iż oskarżony nie mógł dopuścić się zarzucanych mu przestępstw, albowiem nie można przypisać umyślności postępowania, bo: za wykonaną usługę otrzymywał fakturę, którą opłacał gotówką - skarżący całkowicie pomija to, iż istotą oszustwa podatkowego i nierzetelnego prowadzenia ksiąg jest - nie tyle rzeczywista zapłata, bądź jej brak, na rzecz innego podmiotu za wykonaną usługę/towar, co to, jakie dokładnie zdarzenie gospodarcze tj. przez kogo wykonane i w jakim zakresie, zostaje zgłoszone do rozliczenia firmy w ramach zobowiązań podatkowych. Jeśli przykładowo - wszelkie prace remontowo-budowlane, objęte spornymi fakturami wykonał dla firmy oskarżonego podmiot trzeci i za wszystkie prace oskarżony zapłacił, to i tak popełnia on przestępstwa z art. 56 §2 kks i z art. 62 §2 kks., skoro po pierwsze: nie był to podmiot sam odprowadzający legalnie należne podatki oraz po drugie: podmiot wykonujący w całości prace ujawnione na fakturach, w księgach rachunkowych, a potem zgłoszone urzędowi w składanych doń dokumentach, w zakresie czego oskarżony miał świadomość. Chodzi bowiem o specyficzną zależność pomiędzy podatnikami odprowadzającymi należne podatki, a zaniżanie należnych podatków o nieprzysługujące odliczenia powoduje ostateczne niezasadne zawyżanie swoich dochodów.

Obrońca argumentuje, że usługi wynikające ze spornych faktur, uwzględnionych w składanych przez oskarżonego dokumentach do urzędu skarbowego, wykonywane były dla W. J. terminowo i w sposób odpowiedni, a więc zrealizowane dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, natomiast wysokość transakcji gotówkowej pomiędzy przedsiębiorcami nie przekraczała progu 15.000,00 euro. Dodatkowo uwypukla także, że w latach 2011-2014 oskarżony nie miał możliwości sprawdzenia kontrahenta z powodu braku narzędzi dedykowanych ku temu (brak tzw. białej listy podatników VAT, która pojawiła się dopiero od 13 stycznia 2018 r., gdzie z urzędu sądowi odwoławczemu wiadomym jest, że i po tej dacie nie nastąpiło automatyczne opisanie wszystkich legalnych podmiotów). Apelant podkreśla założenia wynikające z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a w tym to, iż akurat A. K. nic miał po prostu stałej ekipy budowlanej oraz bazował na cudzym parku maszyn (a np. korzystał ze sprzętu oskarżonego), ale faktycznie roboty wykonywał, a skoro tak, w sprawie winien zapaść wyrok uniewinniający Właśnie z tych okoliczności wywodzi dalej, że owa współpraca (z A. K.) nic wzbudzała podejrzeń u oskarżonego, w konsekwencji czego, jest on niewinny.

Wbrew temu, dokładna analiza tego, co dokładnie miał dla oskarżonego wykonać A. K. w ramach swojej firmy, nakazuje uznanie, iż faktury przez niego wystawiane dla oskarżonego nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych pomiędzy tymi podmiotami. Oczywiście, w okresie objętym aktem oskarżenia W. J. (2) prowadził szereg inwestycji i faktycznie określone budynki i określone założenia powstawały. Tyle tylko, że akurat w sprawie W. J. nie następował wyłącznie obrót fakturami, które nie miały zupełnego pokrycia, w znaczeniu nie były to tzw. „puste” faktury (co do A. K.), lecz zapis dokonywane w spornych fakturach z pewnością nie odpowiadał temu, co faktycznie wykonał dla oskarżonego wskazany podmiot. Ustalenia sądu rejonowego w tym zakresie wątpliwości nie budzą. Już tylko niczym przysłowiowa „wisienka na torcie” pojawia się w sprawie stanowisko samego A. K. (1), który „wyparł się” wykonanej dla oskarżonego pracy w tym znaczeniu, że przyznał, iż szeregu robót (z gatunku „ciężkich”) faktycznie nie wykonywał, a w faktury dla oskarżonego nie wpisywał tego, co odpowiadało rzeczywiście wykonanym usługom, lecz to, czego akurat oskarżony oczekiwał i co mu nakazywał tam wpisać. Ocena tych informacji została skutecznie zaprezentowana przez sąd rejonowy i poddana analizie podług zasad wynikających z art. 7 kpk; a sąd odwoławczy ocenę tę w całości aprobuje, bez konieczności powielania tych samych argumentów.

Apelacja przemilcza niewygodne dla oskarżonego dowody i okoliczności. Oczywiście faktury przedstawiane przez A. K., J. W., R. czy I. nie były jedynymi fakturami, które miesięcznie oskarżony rozliczał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ale akurat te konkretne faktury, szczegółowo wymienione w zarzutach, które dotyczyły tych konkretnych podmiotów, nie stwierdzały prawdy, a oskarżony o tym wiedział. Mimo to, zapewne kierowany złudną nadzieją o niewykryciu akurat tych faktur w całym gąszczu wielu dokumentów, składanych cyklicznie urzędowi, także i sporne faktury odnotowywał w księdze i uwzględniał w dokumentach ze wszystkimi tego konsekwencjami (podatkowymi). Fakt, iż rzeczywiście prowadził rozległą działalność gospodarczą, budował i remontował budynki, wygrywał przetargi, przetwarzał kruszywa itd., zapewne wzmacniał u oskarżonego poczucie, że nikt nie podważy akurat jakiś jego faktur – ułamka wobec całości - wymienionych w akcie oskarżenia. Sąd odwoławczy zważył, że z dużym prawdopodobieństwem tak właśnie by się stało, gdyby nie niebudzące żadnych wątpliwości ustalenia wynikające z innych spraw karnych (śledztw), prowadzonych na bardzo szeroką skalę przeciwko określonym podmiotom, które jak się okazało „współpracowały” także z oskarżonym, które wypłynęły, przy okazji innych zdarzeń gospodarczych, ale ostatecznie odniesione do spornych faktur oskarżonego, nakazały przypisanie mu sprawstwa.

Brak jest logicznego uzasadnienia, by oskarżony korzystał przy rozliczaniu swoich podatków z pomocy kogoś, kto żadnej wiedzy merytorycznej, czy wykształcenia, czy rzeczywistego doświadczenia, nie posiadał, a przecież ustalono, że tak właśnie było. To także zainteresowanie organów ścigania tą właśnie osobą (jak się okazało, słuszne), ujawniło proceder wystawiania faktur przez firmy, które żadnych rzeczywistych zdarzeń gospodarczych wcale nie podejmowały. Wyłącznie

Apelacja nie zawiera dostatecznie przekonujących kontrargumentów mających na celu wykazanie, że rozumowanie Sądu Rejonowego przy ocenie powyższych dowodów było nieprawidłowe. To apelant przywołuje w sposób wybiórczy jedynie na fragment materiału dowodowego, wysnuwając z niego zupełnie nieuprawnione wnioski, co do tego, że oskarżonego należałoby uniewinnić od zarzucanych mu przestępstw.

Skarżący nie przekonał także sądu odwoławczego w zakresie przyjęcia, iż przepis art. 62 § 2 k.k.s. stanowi lex specialis wobec art. 273 k.k., co powoduje, że podstawą orzekania i ewentualnego skazania W. J. powinny być jedynie przepisy Kodeksu karnego skarbowego. Uzasadnienie apelacji wskazuje, że i sam obrońca przywołał uchwałę tu Sądu Najwyższego wydaną w składzie 7 sędziów w dniu 24 stycznia 2013 r. 1 KZP 19/12 (LEX 1252697), z której jednoznacznie płynie teza odnośnie zastosowania art. 8 k.k.s. i braku reguł wyłączania wielości ocen. Dość powiedzieć, że sąd odwoławczy podziela tą argumentację, a rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 10 wyroku (utrzymane w mocy w toku postępowania apelacyjnego) czyni temu zadość.

Nietrafiony okazał się także zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegającej na zakwalifikowaniu zachowań zarzuconych oskarżonemu w pkt IV i VIII jako odrębnych czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 273 (pkt 3, 6 i 8 sentencji wyroku), podczas gdy w ocenie apelanta czyny te powinny być potraktowane jako czyny współukarane w ramach zarzuconych oskarżonemu czynów w pkt II i VI (pkt 2 i 5 sentencji wyroku). To, że przedmiotem działania oskarżonego każdorazowo było zaewidencjonowanie faktur i posłużenie się nimi do rozliczeń podatkowych to za mało, by akurat wszelkie poczynania na polu podatkowym „wrzucać do jednego worka” czynu ciągłego. Oskarżony prowadził w zarzuconym okresie jednoosobową działalność gospodarczą, a w związku z tym prowadził księgę przychodów i rozchodów ujawniając w niej: faktury sprzedaży i zakupu, przychód, dochód, koszty uzyskania przychodu, inne. Następnym jednak krokiem było natomiast comiesięczne wypełnienie deklaracji (...) i coroczne składanie deklaracji PIT-36, gdzie oskarżony mógł składać w międzyczasie korekty tych dokumentów (korekty wyliczeń). Także w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że akurat odrębność podatków od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych uzasadnia przypisanie dwóch odrębnych czynów.

Wniosek

1. o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, z uwagi na brak działania oskarżonego w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym niezbędnych do przypisania winy za zarzucane mu czyny zabronione oraz posługiwania się fakturami dokumentującymi rzeczywiste zdarzenia gospodarcze;

2. w przypadku uwzględnienia zarzutu z pkt 2 petitum apelacji: o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt 2, 3, 5, 6, 8 oraz 9 i 10;

3. w przypadku uwzględnienia zarzutu z pkt 3 petitum apelacji o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt 3, 6 i 8, zmianę opisu czynów przypisanych oskarżonemu na podstawie pkt 2 i 5 w zakresie czasookresu działania;

4. zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- postawione przez obrońcę zarzuty były niezasadne i dlatego nie spowodowały zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z oczekiwaniem obrońcy;

3.2.

Zarzut podniesiony przez oskarżyciela publicznego (PO w (...) i PO w (...)) naruszenia prawa materialnego:

- art. 6 § 2 kks poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż czyny opisane w komparycji skarżonego wyroku jako czyny I i V stanowią dwa odrębne samoistne czyny w sytuacji, gdy z ustalonych okoliczności sprawy wynika, iż stanowią one jeden czyn zabroniony (czyn ciągły) zaistniały w okresie od 25.02.2011 r. do 25.01.2014 r. uwzględniający wszystkie zachowania jednostkowe ujęte w treści obu tych w/w czynów jako podjęte w krótkich odstępach czasu i przy wykorzystaniu takiej samej sposobności, a także uwzględniający łączną wartość uszczuplonego podatku od towarów i usług w kwocie 236.650,08 zł;

- art. 12 kk (w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów Dz.U. 1997.88.553) poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż czyny opisane w komparycji skarżonego wyroku jako czyny II i VI stanowią dwa odrębne samoistne czyny w sytuacji, gdy z ustalonych okoliczności sprawy wynika, iż stanowią one jeden czyn zabroniony (czyn ciągły) zaistniały w okresie od 25.02.2011 r. do 20.12.2013 r. uwzględniający wszystkie zachowania jednostkowe ujęte w treści obu tych w/w czynów jako podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny:

Sąd odwoławczy zważył, że przedmiotowe postępowanie obejmowało dwie skargi oskarżycieli publicznych. Czyny z pkt I-IV były objęte aktem oskarżenia Prokuratury Okręgowej w (...) w sprawie o sygn. (...), zaś czyny z pkt V-X były objęte aktem oskarżenia Prokuratury Okręgowej w Łodzi w sprawie za sygn. (...) Ponadto zarówno Prokurator Okręgowy w (...), jak również w (...) (...), w kwalifikacji prawnej zarzucanych przestępstw, odpowiednio z pkt V. (VI.) jak i I. (II.) wskazywali, iż oskarżony dopuścił się ich w ramach czynu ciągłego. Połączenie obu tych spraw do wspólnego postępowania nastąpiło na etapie postępowania sądowego.

Sąd Rejonowy umorzył postępowanie wobec oskarżonego W. J. (2) w zakresie czynów zarzucanych w punkcie I, III oraz VII aktu oskarżenia, z uwagi na przedawnienie ich karalności, a odnośnie czynu V przyjął, że został on popełniony w okresie do dnia 25.01.2014 r.

Zarzut oskarżyciela, zawarty tak w apelacji (...), jak i (...) prokuratora, okazał się zasadny. Oskarżony W. J. (2) prowadził nieprzerwanie w okresie objętym przedmiotowym postępowaniem sądowym, czyli od 25 lutego 2011 roku do 2014 roku, działalność gospodarczą w postaci firmy: PPHU (...). We wskazanym okresie oskarżany wykorzystywał w swojej działalności gospodarczej nierzetelne faktury VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a które zostały wystawione przez cztery podmioty gospodarcze. Sposób postępowania W. J., a dokładnie wykorzystywanie przez niego w/w faktur następowało w ciągu całego tego okresu bardzo regularnie; a co istotniejsze: podmioty dostarczające nierzetelne faktury w praktyce nie ulegały większej zmianie. Innymi słowy: analiza spornych faktur wskazuje, że zarówno te objęte opisem czynu z punktu I aktu oskarżenia, jak i z punktu V, dotyczy prac związanych z remontem i budową tożsamych założeń gospodarczych oskarżonego w R. i na działce w D.. Chodzi więc o faktury, które miały dotyczyć tej samej budowy/remontu; w zamyśle oskarżonego miały być odzwierciedleniem jednej i tego samej decyzji o skorzystaniu przy określonych pracach remontowo/budowlanych z tych samych podmiotów (prace tzw. ziemne, tj. wymagające użycia ciężkiego sprzętu miała wykonać jedne podmiot (jak się okazało nie mógł go wykonać, bo nawet nie dysponował określonych zapleczem technicznych do tego typu prac budowlanych), a dalsze prace remontowe/budowlane mieli wykonać inni wykonawcy (inne podmioty gospodarcze), którzy jak ustalono, także nie wykonywali wcale prac w taki sposób, jak wynikało to z przedkładanych faktur. Sporne faktury dotyczące okresu budowli i remontów od lutego 2011 roku do końca 2013 roku to te same inwestycje gospodarcze oskarżonego. Z tego właśnie powodu, słusznie podnosi apelant, że zachowanie zarzucone w pkt 1 jest kontynuacją zachowania opisanego w zarzucie zawartym w pkt V.

Opisy czynów I i V komparycji zaskarżonego wyroku, jak również czynów II i VI, jasno wskazują, że czyn V (zachowanie nim zarzucone) jest kontynuacją zachowania opisanego w zarzucie zawartym w pkt I, a nadto czyn VI jest kontynuacją czynu z pkt II.

Zasadnie podnosi oskarżyciel, że o „kontynuacji” jednego i tego samego zachowania W. J., wskazuje w zasadzie tożsamość zachowania (tożsamy opis czynu), a także okoliczność, iż oskarżony w ramach czynu V (VI) wykorzystywał nierzetelne faktury wystawiane przez ten sam podmiot, tj. firmę Budowlaną (...). K. NIP (...) tyle tylko, że w późniejszym czasie. Między poszczególnymi jednostkowymi zachowaniami oskarżonego, tj. ostatnim w ramach czynu I (II) i pierwszym w ramach czynu V (VI) zachowane są krótkie odstępy czasu (niespełna 2 miesiące). Także wskazana w opisie czynów I i V sposobność była 7 taka sama - nie różniła się ona poszczególnych czynach jednostkowych (I i V). Natomiast, co do czynów II i VI wskazać należy, na tożsamy zamiar powzięty z góry i realizowany przez oskarżonego poszczególnymi zrachowaniami jednostkowymi wpierw w ramach czynu II, a następnie w ramach czynu VI i nie odbiega on od tego zaistniałego w ramach czynów jednostkowych II i VI. Nie bez znaczenia jest tu wyjątkowa bliskość czasowa (swoiste następstwo czasowe i czynności będące kolejnymi w całym szeregu pozostałych) pomiędzy poszczególnymi zachowaniami. Nie ma racji obrońca podnosząc, że owa bliskość zachowania wynikała jedynie z obowiązku nałożonego na oskarżonego, jako prowadzącego podatkowana działalność gospodarcza (co miesięczne dokumenty związane z rozliczaniem się) – należy bowiem odróżnić co miesięczny obowiązek wynikający w prawa podatkowego do składania określonych deklaracji/dokumentów od składania takowych, ale każdorazowo dokumentujących zdarzenia nieprawdziwe tj. dokumentujące nierzeczywiste (określeni kontrahenci oskarżonego nie wyświadczyli takich usług i nie sprzedali takich towarów, jak to wynikało z przedstawianych faktur, będących dla oskarżonego podstawą do rozliczeń z fiskusem ( czego miał świadomość, a o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia).

Prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych, kwestionowana przez obronę, nie budzi dla sądu odwoławczego wątpliwości, o czym szerzej rozważano w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Słusznie zatem podnosi prokurator, że jedno i to samo zachowanie podejmowane przez oskarżonego, jako czyn ciągły, zostało sztucznie „podzielone”, na skutek prowadzenia postępowań przygotowawczych przez dwie jednostki organizacyjne prokuratury. Co więcej, można także stwierdzić, że wynikało to z uprzedniego objęcia kontrolą urzędu skarbowego poszczególnych okresów działalności firmy oskarżonego. Taka kontrola z natury rzeczy obejmuje określony okres statystyczny - półroczny, roczny, czy też zakreślony ramami roku podatkowego, a po jej zakończeniu, w zależności od wyniku, organa skarbowe prowadzą dalej postepowania. Przypadek sprawił natomiast, że akurat po pierwszej kontroli wszczęto w prokuraturze postepowanie przygotowawcze, gdzie za inny okres, a dokładniej następujący „tuż po”, przestępczej działalności oskarżonego, postepowanie przygotowawcze prowadziła już inna prokuratura.

Połączenie na etapie sądowym spraw zainicjowanych różnymi aktami oskarżenia w jedno postępowanie pod sygn. II K 442/21 (sprawy Prokuratury Okręgowej w (...) sygn. (...) oraz Prokuratury Okręgowej w (...)sygn. (...)) nie tylko nie sprzeciwiało się, ale wręcz nakazywało, by sąd rejonowy ocenił zachowanie W. J. pod kątem art. 6 § 2 kk – co czynów z punktu I i V oraz pod kątem art. 12 kk w zw. z art. 8 § 1 kks co do czynów z punktu II i VI.

Jednocześnie wobec tego, że w zakresie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia sąd rejonowy umorzył postepowanie karne wobec W. J. (na skutek stwierdzonego przedawnienia), po podzieleniu argumentów oskarżyciela, jedyna możliwą decyzją sądu odwoławczego było tu uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku. Uchylenie nastąpiło zarówno co do czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia oraz także w punkcie V tego aktu, samo bowiem uchylenie w zakresie punktu I nic by nie dawało, bo inaczej, przy ponownym rozpoznawaniu sprawy sąd rejonowy procedując tylko w zakresie czynu z pkt I nie miałby go z czym ewentualnie „połączyć” (ustalenie czynu ciągłego mającego trwać łącznie do 25 stycznia 2014r. – słusznie wzięto pod uwagę datę końcową do rozliczeń za rok ubiegły - wymaga, by sąd meriti procedował odnośnie całego tak zakreślonego okresu czasu).

Z uwagi także na fakt, iż wyrok pierwszoistnacyjny był wyrokiem umarzającym postepowanie w zakresie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, a sąd odwoławczy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do krańcowo odmiennych wniosków końcowych i ustalił, iż czyn został popełniony (jako czyn ciągły) i nie nastąpiło jego przedawnienie, jedyną możliwą decyzją było uchylenie zaskarżonego wyroku w dokonanym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania sądowi I instancji (art. 454 § 1 k.p.k.).

W tym miejscu sąd odwoławczy zauważa, że jest niemal pewne, iż jedyną decyzją sądu rejonowego, przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, będzie konieczność umorzenia postępowania karnego, co do całego czynu ciągłego, obejmującego zachowania z punktu I i V aktu oskarżenia, wobec przedawnienia jego karalności.

Rację ma sąd rejonowy analizując konieczność zastosowania ustawy karnej skarbowej (Kks) obowiązującej w dacie popełnienia czynów, a w szczególności poprawnie przeanalizował zmiany tej ustawy w zakresie zmian, co do zagrożenia karą (przez pryzmat art. 2 § 2 kks). Słuszny jest jego wniosek, że w sprawie W. J. łączny okres przedawnienia wynikający z ustawy Kks, to 10 lat od chwili popełnienia przypisanego czynu (5 lat, plus 5 lat – art. 44 § 5 kks: bo w okresie podstawowym dla przedawnienia, wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy). Zgodnie także z treścią art. 44 § 3 kks bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności – stąd ewentualna data 31.12.2024r. W przedmiotowej natomiast sprawie zachodzi także wypadek, gdzie przepis ustawy przedłużył ów czas o dodatkowe 46 dni, albowiem w okresie przedawnienia miała miejsce pandemia COVID – 19, która wywarła skutki m.inn w zakresie biegu terminów przedawnienia karalności przestępstw karnych i karnoskarbowych.

I tak: z art. 15zzz ^{( 1)} ust 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobiegania, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (DZ.U. z 2023r poz. 1327, z póz. Zm.) wynikało, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego Covid-19 oraz w okresie 6 miesięcy po ich odwołaniu nie biegnie przedawnienie karalności czynu oraz przedawnienie wykonania kary w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe. Jak wiadomo, Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 12 grudnia 2023r w sprawie p 12/22 (na to orzeczenie wskazywał w uzasadnieniu sąd rejonowy) orzekł, iż przepis ten jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP. Trybunał wskazał także, że jego wyrok usuwa z systemu prawnego skutek, jako wywierał art. 15zzz ^{( 1)} ust 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r., co oznacza że norma prawna zawarta w tym przepisie jako niezgodna z Konstytucję, powinna zostać pominięta przy obliczaniu biegu terminów przedawnienia.

Obliczając termin przedawnienia w przedmiotowej sprawie należało jednak uwzględnić treść wcześniejszego przepisu tj. art. 15 zzr ust. 6 ustawy z dnia 2 arca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacjach kryzysowych (tj. DZ. U. z 2024r. poz. 340 z późm. zm ), na mocy którego to przepisu w okresie od dnia 2 marca 2020r. do dnia 16 maja 2020r., obowiązywało zawieszenie biegu terminów przedawnienia karalności przestępstw. Termin przedawnienia karalności przestępstw został zatem wydłużony na mocy tego konkretnego przepisu, a domniemanie jego konstytucyjności nie zostało obalone orzeczeniem sygn. P 12/22, bo to dotyczyło innego przepisu wyraźnie wskazanego przez Trybunał. Potwierdzają to także judykaty Sądu Najwyższego – uchwała z dnia 14.09.2022r. I KZP 9/22, czy wyrok z dnia 22.10.2024r. V Ko 12/24 (oba orzeczenia potwierdzają konieczność „doliczenia” do terminu przedawnienia wskazanego okresu wynikającego z art. 15zzr ust. 6 specustawy COVID). Z tego względu, na datę wyrokowania przez sąd odwoławczy (28.01.2025r.) nie nastąpiło jeszcze sporne przedawnienie, co do czynów opisanych w punktach I i V aktu oskarżenia (czy innych, poza czynami z punktów III i VII aktu oskarżenia – w którym to zakresie nie wniesiono apelacji).

Z powodów wskazanych powyżej zasadna była także zmiana wyroku poprzez przyjęcie, że czyny zarzucone oskarżonemu w punktach II i VI części wstępnej, a przypisane w punktach 2 i 5 wyroku stanowią jeden czyn ciągły, dokonany w R., w okresie czasu od 25.02.2011r. do 20 grudnia 2013 r., polegający na tym, że oskarżony w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc księgi podatkowe i składając w Urzędzie Skarbowym w R. deklaracje (...) za miesiące maj, czerwiec, październik, listopad i grudzień 2011 roku, luty, marzec, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2012 roku oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i grudzień 2013 roku, posłużył się poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących zaistnienia zdarzeń gospodarczych w postaci zakupu usług i towarów fakturami VAT, szczegółowo opisanymi w zarzutach zawartych w punktach II i VI części wstępnej, na których jako wystawcy widnieją podmioty: Firma Budowlana (...). K. NIP (...), (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o., dokumentującymi transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, czym wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 § 1 kk.

Mając na uwadze okoliczności sprawy, w tym ustawowe zagrożenie, czasokres przestępstwa i niekaralność sprawcy, za zasadne uznano wymierzenie W. J. kary grzywny 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 60 złotych. Wysokość jednej stawki uwzględnia sytuacje majątkowa oskarżonego, która jest dobra.

Wniosek:

- PO w Ł.: o zmianę wyroku i uznanie, w ramach czynu z pkt I i V, że oskarżony dopuścił się jednego czynu w okresie od 25 lutego 2022r. do 20 grudnia 2023r., działając w ramach czynu ciągłego i podejmując zachowania, jak opisane w pisach tych czynów zawartych w akcie oskarżenia, a następnie w oparciu o art. 56 §2 kks w zw. z art. 7§2 kks i art. 2§ 2 kks wymierzenie mu kary 320 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka, następnie wskazanie w pkt 9 wyroku, że wykonaniu będzie podlegała tylko kara grzywny orzeczona, jako jedna, za „połączone: tak czyny, a ponadto o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej grzywny w rozmiarze 400 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka;

- PO w P.: o uchylenie zaskarżonego wyroku „w zaskarżonym zakresie” i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny:

- postawiony zarzut był zasadny i spowodował częściową zmianę i częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania karnego zawarte w punkcie 1 wyroku - co do czynów opisanych w punktach III i VII części wstępnej,

- rozstrzygnięcia z punktów 2 – 8 i 10 wyroku, tj. o stwierdzeniu winy i sprawstwa w zakresie czynów przypisanych w punktach: 2 – 8, o wymiarze orzeczonych kar jednostkowych zawarte punktach: 3, 5, 6, 7 i 8 oraz o wyborze wykonywanej kary zawarte w punkcie 10 wyroku;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w zakresie wskazanym powyżej jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty kwestionujące winę i sprawstwo oskarżonego nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej w punkcie 3.1. uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- przyjęcie, że dokonane w punkcie 1 wyroku umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego W. J. (2) dotyczy czynów opisanych w punktach III oraz VII części wstępnej; a jednocześnie uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów: opisanego w punkcie I części wstępnej oraz w punkcie V części wstępnej, a przypisanego w punkcie 4 wyroku i w tym zakresie sprawę przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania,

- uchylenie rozstrzygnięć zawartych w punktach 9 i 11 wyroku o wyborze wykonywanej kary oraz o karze łącznej grzywny;

- przyjęcie, że czyny zarzucone oskarżonemu w punktach II i VI części wstępnej, a przypisane w punktach 2 i 5 wyroku stanowią jeden czyn ciągły, dokonany w R., w okresie czasu od 25.02.2011r. do 20 grudnia 2013 r., polegający na tym, że oskarżony w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc księgi podatkowe i składając w Urzędzie Skarbowym w R. deklaracje (...) za miesiące maj, czerwiec, październik, listopad i grudzień 2011 roku, luty, marzec, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2012 roku oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i grudzień 2013 roku, posłużył się poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, a dotyczących zaistnienia zdarzeń gospodarczych w postaci zakupu usług i towarów fakturami VAT, szczegółowo opisanymi w zarzutach zawartych w punktach II i VI części wstępnej, na których jako wystawcy widnieją podmioty: Firma Budowlana (...). K. NIP (...), (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o., dokumentującymi transakcje, które w rzeczywistości nie miały miejsca, czym wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 273 kk wymierza mu karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 60 złotych;

- z urzędu, wobec częściowego uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania oraz częściowej zmiany zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż dwa spośród przypisanych czynów stanowią jeden czyn ciągły, z urzędu uchylono rozstrzygnięcie o wymiarze kary łącznej i w to miejsce, na podstawie art. 39 § 2 kks w zw. z art. 39 § 1 kks oraz art. 85 § 1 k § 2 kks w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 4 § 1 kks, orzeczono o nowej karze łącznej grzywny.

Z tego powodu połączono kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego W. J. (2) w punktach 3, 6 i 7 zaskarżonego wyroku (w wysokościach odpowiednio: 100 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka; 100 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka i 250 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka) oraz wyrokiem sądu odwoławczego (100 stawek dziennych po 60 zł. każda stawka) i wymierzono oskarżonemu karę łączną 260 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60 złotych (sytuacja materialna oskarżonego jest dobra). Wymiar kary łącznej oparto o zasadę mieszaną, mocno zbliżoną do zasady pełnej absorpcji. Wymierzając karę łączną sąd odwoławczy miał na uwadze fakt, iż oskarżony był i jest nadal (w chwili orzekania) osobą niekaraną, a chodzi o czyny sprzed wielu lat, wszystkie także przestępcze zachowania, pomimo wypełnienia dyspozycji ustaw Kodeks karny i Kodeks karny skarbowy, pozostawały ze sobą w ścisłym związku przedmiotowo-czasowym.

W ocenie sądu odwoławczego tak określona represja karna jawi się jako sprawiedliwa, spełni także zamierzone cele tak wobec sprawcy, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie.

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 3.2. uzasadnienia, potrzeba orzeczenia nowej kary łącznej wynikała z częściowego uchylenia i częściowej zmiany wyroku;

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

- uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów: opisanego w punkcie I części wstępnej oraz w punkcie V części wstępnej, a przypisanego w punkcie 4 wyroku i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania;

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

- szerzej wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia; z uwagi także na fakt, iż wyrok pierwszoistnacyjny był wyrokiem umarzającym postepowanie w zakresie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, a sąd odwoławczy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do krańcowo odmiennych wniosków końcowych w zakresie tego czynu i ustalił, iż został on popełniony (jako jeden czyn ciągły wespół z zachowaniem zawartym w opisie czynu zarzuconego w punkcie V aktu oskarżenia ) i nie nastąpiło jego przedawnienie, jedyną możliwą decyzją było uchylenie zaskarżonego wyroku w dokonanym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania sądowi I instancji (art. 454 § 1 k.p.k.);

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 kks, przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

czyny z pkt I, II, V i VI aktu oskarżenia, odpowiednio z pkt 1, 2, 4, 5 wyroku;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana