Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 615/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 07.06.2021r. sygn. VII K 330/20

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Pojazd, jakim poruszał się oskarżony J. B. (1):

- w momencie zaistnienia wypadku poruszał się ze wskazywaną prędkością 114,4 km/h;

- w momencie zderzenia był hamowany awaryjnie,

- rzeczywista prędkość pojazdu oskarżonego w momencie zderzenia wynosiła nie mniej niż 125,8 km/h.

Orzeczony na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim sygn. IV.Ka.557/21 środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego był wykonywany wobec oskarżonego w okresie czasu od 22 czerwca 2022r. do 19 września 2023r.

-opinia biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji z załącznikami;

-notatka urzędowa z dnia 11.10.2023r.

karta 635 - 637, 652 – 720

k.224 akt zastępczych

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

opinia biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji

W ocenie sądu odwoławczego opinia biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji i cech identyfikacyjnych pojazdów M. K. jest fachowa, zrozumiała, jednoznaczna, nie była także kwestionowana przez którąkolwiek ze stron postępowania. Dowód ten pozwolił na weryfikację pomiaru prędkości dokonanego za pomocą pobrania sygnału prędkości z sygnału odbieranego z satelitów systemu G. (...) ( (...) ). Fabryczny system lokalizacji (...) C. (...), w jaki wyposażony był pojazd kierowany przez oskarżonego, wysłał do operatora - Stacji Monitorowania - Spółki (...) Sp. z o.o. ( związanej z (...) Sp. z o.o. Sp. k. umową współpracy w ramach produktu P. (...) - pismo karta 95 ) informację o wypadku, zawierającą wskazanie prędkości pojazdu w milach - 83, 89 m/h ( co odpowiada prędkości rzędu 134, 97 km/h ). Odczytane przez biegłego dane z zabezpieczonego na etapie postępowania przygotowawczego Dziennika Analizy Pojazdu P. P. o numerze rejestracyjnym (...) pozwoliły na ustalenie, że pojazd w momencie zaistnienia wypadku drogowego poruszał się ze wskazywaną prędkością 114, 4 km/h i był hamowany awaryjnie przez kierowcę (gdzie materiał dowodowy nie pozwolił na stwierdzenie w jakim czasie przed zderzeniem to działanie nastąpiło). (...) bezpieczeństwa pojazdu zareagowały uaktywnieniem tzw. hamulca pokolizyjnego ( (...) B. ), która to funkcja została zniesiona przez kierowcę. Zderzenie wywołało również reakcję pokładowego systemu bezpieczeństwa biernego, manifestującą się uruchomieniem pirotechnicznych napinaczy pasów bezpieczeństwa. Biegły przekonująco wyliczył rzeczywistą prędkość pojazdu w momencie zderzenia na wartość nie mniejszą niż 125, 8 km/h, stosując metodę pośrednią polegającą na pomiarze prędkości obrotowej wszystkich czterech kół pojazdu ( prędkości algorytmicznie uśrednianej i filtrowanej, co zapewnia zwiększoną odporność na chwilowe zaburzenia sygnału z jednego , czy dwóch kół ). Wskazał jednocześnie na występowanie w tej metodzie czynników zaburzających pomiar i bazując na znanych mu okolicznościach przedmiotowego zdarzenia drogowego, a zwłaszcza mając na uwadze poruszanie się pojazdu przed zdarzeniem po równej, utwardzonej asfaltowej nawierzchni torem zbliżonym do prostolinijnego, zawnioskował, że wskazane powyżej czynniki, poza możliwym wpływem układu (...), nie wystąpiły. W ocenie biegłego zabezpieczone ślady elektroniczne dostarczają dowodu uprawdopodabniającego wywołanie awaryjnego hamowania o znacznym opóźnieniu (chodzi o wnioski wynikające z wyszczególnionych kodów zdarzeń zapisanych w związku z działaniem układu hamulca pokolizyjnego i naturalność reakcji hamowania kierowcy w przypadku zagrożenia polegającego na wtargnięciu osoby lub obiektu w sposób kolidujący z torem jazdy.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

3.1.

Zarzuty podniesione przez prokuratora:

1. zarzut rażącej niewspółmierności kary 1 pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat i środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku, w sytuacji gdy orzeczone sankcje karne nie mogą być potraktowane jako realna dolegliwość wobec sprawcy wypadku komunikacyjnego ze skutkiem śmiertelnym, który okazał beztroskę i lekceważenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym;

2. zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 78 §1 pkt 8 kk poprzez niezasadne wyznaczenie terminu spełnienia obowiązku probacyjnego, podczas gdy wykonanie wyroku winno nastąpić w okresie próby, a zatem w okresie dwuletnim;

☒ zasadny - 1

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny - 2

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora okazała się zasadna.

Sąd odwoławczy podzielił zawarty w apelacji skarżącego zarzut rażącej niewspółmierności, w sensie łagodności, wymierzonych oskarżonemu kary oraz środka karnego. Apelacja prokuratora skutkowała ostatecznie zmianą wyroku, poprzez orzeczenie wobec J. B. (1) kary bez dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania, co powoduje, iż zarzut zawarty w punkcie 2 apelacji, związany z obrazą prawa materialnego, stał się bezzasadny.

Na wstępie także sąd odwoławczy zauważa, iż obrońcy skutecznie cofnęli wniesione przez siebie środki odwoławcze (ich apelacje pozostawiono bez rozpoznania k.885v) i żadna ze stron procesu nie kwestionowała dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Zgodnie z tymi ustaleniami, gdzie w toku postepowania apelacyjnego dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji, oskarżony w momencie zderzenia hamował awaryjnie, a rzeczywista prędkość pojazdu przez niego kierowanego, w momencie zaistnienia zagrożenia ze strony pokrzywdzonego, to prędkość nie mniej niż 125,8 km/h. Sąd rejonowy poprawnie ustalił, iż oskarżony jechał z prędkością znacznie przekraczającą prędkość administracyjnie dozwoloną na terenie jego zaistnienia, ograniczoną do 40 km/h - ponad trzykrotnie. Właśnie przez pryzmat owej rzeczywistej prędkości, z jaką oskarżony poruszał się w terenie zabudowanym i to dodatkowo w tak szczególnym miejscu, gdzie prędkość dopuszczalną administracyjnie zmniejszono do 40 km/h, apelacja oskarżyciela publicznego jawi się jako słuszna i wymagająca zmian wyroku pierwszoisntancyjnego.

Sąd Rejonowy orzekł wobec J. B. karę jednego roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na dwuletni okres próby, a jednocześnie wymierzył mu środek karny jednego roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary - vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90 (opubl. OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

W ocenie sądu odwoławczego, suma ujawnionych w sprawie okoliczności, które mają wpływ na wymiar kary powoduje, iż pomiędzy karą i środkiem karnym orzeczonymi przez sąd rejonowy, a takimi, jakie należałoby wymierzyć sprawcy w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kodeksu karnego, zachodzi taka dysproporcja, że nie można ich zaakceptować. Sąd meriti kształtując wymiar kary zasadniczej i kwestionowanego środka karnego ustalił wszelkie ważkie dla sprawcy okoliczności, ale nie nadał im właściwego znaczenia. Nadmiernie poczytał przemawiające na korzyść oskarżonego okoliczności związane z jego osobą, a w tym uprzednią niekaralność, posiadanie statusu wieloletniego kierowcy, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, a przede wszystkim zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W szczególności sąd meriti podkreślał okazywaną pomoc i stosunek J. B. wobec osób najbliższych dla zmarłego G. B. (matki i siostry), a w tym wystąpienie z propozycją mediacji i zawarcie ugody. Tymczasem sąd odwoławczy zważył, iż choć są to bardzo istotne okoliczności dla wymiary kary wobec sprawcy, to akurat J. B., dobrym zrządzeniem losu, miał wyjątkowo udogodnione zarówno kwestię mediacji, jak i ugody. Przypadkowo bowiem znał się (jak podnosił w głosie końcowym obrońca ze szkoły) z siostrą pokrzywdzonego oskarżycielką posiłkową E. G. (1), a zmarły nie posiadał własnej najbliższej rodziny w znaczeniu dzieci, żony, czy partnerki. Ponadto zawarta pomiędzy nim, a oskarżycielką posiłkową ugoda koncentrowała się głownie na aspekcie finansowym. Na mocy tego dokumentu oskarżony zobowiązał się bowiem do zapłaty na rzecz siostry zmarłego kwoty 60 000 złotych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jako zaspokojenie „ wszystkich roszczeń o naprawienie szkody oraz tytułem zadośćuczynienia”, a więc de facto zamykającą te kwestie pomiędzy stronami na przyszłość (oraz łącznie 20 000 złotych na rzecz dwóch organizacji pożytku publicznego), a także przeprosił E. G.. I znowu należy zważyć: z jednej strony zawarcie takowej ugody, to ze wszech miar pozytywnie oczekiwane przedsięwzięcie po stronie oskarżonego o spowodowanie wypadku drogowego w sprawie karnej, jednak z drugiej strony: to przecież fakt, iż J. B. z powodu sytuacji majątkowej i uzyskiwanych dochodów, stać było na zawarcie tak określonej ugody i zapłatę pieniędzy w uzgodnionym (bliskim) terminie, niewątpliwie przyczynił się do pozytywnego jej zwarcia. Pozyskana w takich okolicznościach zgoda oskarżycielki posiłkowej na wniosek oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze na warunkach przedstawionych przez niego samego (kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, bez orzekania o jakimkolwiek środka karnym zakazu prowadzenia pojazdów), nie ma już takiego znaczenia, jakie nadał jej sąd meriti. W słusznym odbiorze społecznym może ona zostać odebrana jako forma finansowego „zakończenia” sprawy karnej, co sprzeciwia się już należytemu kształtowaniu świadomości prawnej w społeczeństwie, a co jest jednym z ogólno prewencyjnych celów kary.

Sąd rejonowy nadmiernie umniejszył zakres winy oskarżonego. Jakkolwiek bowiem doszło do znacznego stopnia przyczynienia się pokrzywdzonego rowerzysty do wypadku (to on sam spowodował stan zagrożenia i wyjechał rowerem przed maskę pojazdu oskarżonego), to jednak wyjątkowo brawurowa, można wręcz rzec, że anormalna jazda pojazdem mechanicznym przez J. B. spowodowała jego śmierć. Zasadnie w tym kontekście skarżący wskazał na charakter i okoliczności naruszenia przez oskarżonego reguł bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym oraz skalę ich naruszenia i ostateczne, najbardziej drastyczne jego konsekwencje. Sąd odwoławczy zważył, że przedmiotowy wypadek drogowy miał miejsce w terenie zabudowanym z obowiązującym ograniczeniem prędkości administracyjnie dopuszczalnej do 40 km/h, na oznakowanym skrzyżowaniu dróg publicznych, znajdującym się w centrum miejscowości B., w bliskiej odległości od przystanku autobusowego (po prawej patrząc od kierunku jazdy oskarżonego) i szkoły (po przeciwnej stronie), gdzie dodatkowo wcześniej wzdłuż chodnika biegnie ścieżka rowerowa. Oskarżony J. B. doskonale znał powyższe obiekty i ich umiejscowienie, gdyż tą drogą jeździł od lat do pracy. Ze względu na bliskość przejścia dla pieszych, przystanku autobusowego i szkoły (zespół szkół) oraz porę (samo południe), w miejscu wypadku zwyczajowo przebywała znaczna ilość dzieci i młodzieży. Od uczestników ruchu drogowego wymaga się w takich warunkach zachowania szczególnej ostrożności, a więc rozwagi i odpowiedzialności większych, aniżeli w innym miejscu na drodze, gdzie każdy z w/w obiektów nakazywał już zachowanie takowej przez oskarżonego. Tymczasem w miejscu tym oskarżony jechał z prędkością nie mniejszą niż 125,8 km/h, bo taka była rzeczywista prędkość pojazdu oskarżonego w momencie zderzenia. Przy tak wyjątkowo dużej prędkości oskarżony potrącił włączającego się do ruchu, w nieprawidłowy sposób i nietrzeźwego rowerzystę, powodując - można rzec - rozczłonkowanie jego ciała. Uderzenie było bowiem tak potężne, że spowodowało m.inn. oderwanie głowy zmarłego (dekapitację) z całkowitym wymóżdżeniem. Od ciała zmarłego oderwały się także: nerka, fragment skóry głowy i fragment wątroby, złamaniu uległy wszystkie żebra zmarłego po obu stronach ciała z przemieszczeniem, rozerwaniu uległy tchawica, prawe płuco, serce, aorta, przepona, jelito cienkie, kręgosłup i inne, złamaniu uległo kilka z kości kończyn etc. (protokół z sądowo-lekarskiej sekcji zwłok k.65-68, dokumentacja fotograficzna k.102). Obrazowo ujmując oskarżony zmiótł rowerzystę z drogi, rozrywając jego ciało i niemal ścinając stojący na chodniku po prawej stronie dla kierunku jazdy znak drogowy. Taki sposób jazdy samochodem był pozbawiony jakiegokolwiek zdrowego rozsądku i wyjątkowo niebezpieczny dla otoczenia.

Rzeczywistą prędkość, z jaką poruszał się kierujący udało się także ustalić w istocie tylko i wyłącznie dzięki technicznym „nowinkom”, w jakie zaopatrzony był pojazd J. B..

W następstwie umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego doszło do najcięższych i nieodwracalnych następstw, do jakich odwołuje się art. 177 & 2 k.k. w postaci śmierci człowieka - kierującego rowerem G. B.. To rowerzysta stworzył stan zagrożenia na drodze włączając się do ruchu bez ustąpienia pierwszeństwa przejazdu samochodowi kierowanemu przez oskarżonego i to zachowanie kierowcy jednośladu stanowiło bezpośrednią przyczynę wypadku. Zmarły także był winny swojej własnej śmierci, ale gdyby oskarżony jechał zgodnie z obowiązującymi przepisami, to G. B. dalej by żył. Gdyby bowiem poruszał się z prędkością dozwoloną, a zatem bezpieczną, to mógł i powinien podąć hamowanie i zatrzymać pojazd przed przeszkodą w sposób pozwalający na uniknięcie wypadku. Nietrzeźwy G. B. wyjechał z lewej strony dla kierującego oskarżonego, zdążył jednak pokonać co najmniej cały lewy pas ruchu (patrząc z kierunku jazdy oskarżonego), zanim pojawił się na torze ruchu przed pojazdem J. B.. Słusznie zatem podniósł apelant, że tej właśnie okoliczności należy nadać podstawowe znaczenie. Oskarżony przyczynił się do zaistnienia wypadku poprzez opisane powyżej rażąco nieodpowiedzialne i jaskrawo sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachowanie na drodze, stanowiące wyraz lekceważenia porządku prawnego w stopniu oczywistym.

Mając na uwadze powyższe sąd odwoławczy w składzie rozpoznającym przedmiotowa apelację w sprawie IV Ka 615/23 uznał, że sąd pierwszej instancji, nie ocenił w sposób należyty charakteru i wagi okoliczności związanych z czynem i jego następstwami. W ich świetle wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia kara pozbawienia wolności jednego roku, orzeczona dodatkowo z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania i wymierzony w najniższym ustawowym wymiarze 1 roku środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, gdzie ów zakaz stosownie do treści art. 42 & 1 k.k. w zw. z art. 43 & 1 k.k. można było orzec w przedziale od 1 roku do 15 lat, jawią się jako rażąco niewspółmierne, w rozumieniu łagodne, w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu występku wypadku komunikacyjnego. Zastosowana przez sąd I instancji reakcja karna mogłaby także w odczuciu społecznym wzbudzić uzasadnione przekonanie, że sprawca popełnionego w takich warunkach i w taki sposób przestępstwa, którego następstwem była śmierć drugiego człowieka, nie został ukarany sprawiedliwie.

W ocenie sądu odwoławczego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc kara o charakterze bezwzględnym, choć w wymiarze pozwalającym – co do zasady – na skorzystanie z dobrodziejstwa jej wykonywania w ramach dozoru elektronicznego ( a więc bez konieczności osadzenia i zaprzestania prowadzonego zatrudnienia), stanowią adekwatną sumę dolegliwości w związku z przypisanym oskarżonemu wypadkiem komunikacyjnym.

Wydłużenie okresu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było natomiast uzasadnione, z punktu widzenia stopnia zagrożenia, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez oskarżonego, kierowcy wyjątkowo doświadczonego, ale jak się okazało wyjątkowo także nieodpowiedzialnego. Orzeczony ostatecznie wobec oskarżonego środek karny w postaci 2 lat zakazu prowadzenia pojazdów, pomimo wystąpienia szeregu okoliczności korzystnych dla oskarżonego, jako jedyny należycie odzwierciedla rzeczywisty poziom niebezpieczeństwa, jaki niesie za sobą kierowanie pojazdem przez J. B..

Tylko tak określona represja karna wobec oskarżonego spełni wszystkie oczekiwane cele kary.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności do 2 lat, podwyższenie wymiaru zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 5 lat, uchylenie rozstrzygnięć z punktu 2, 3 i 6 zaskarżonego wyroku;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wyżej opisanych sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną reakcją karną będzie wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i środka karnego 2 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego.

4.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wina, sprawstwo; rozstrzygnięcia związane z orzeczonym obowiązkiem naprawienia szkody, orzeczenie o wydatkach poniesionych przez Skarb Państwa;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- brak podstaw do zmian w zakresie powyższych, sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn;

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylił rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności ( zawarte w pkt. 2 ) i towarzyszące temuż rozstrzygnięcie o karze grzywny orzeczonej na podstawie art. 71 & 1 k.k. ( zawarte w pkt. 3 ) i o środkach probacyjnych orzeczonych na podstawie art. 72 & 1 pkt. 8 k.k. ( zawarte w pkt. 6 ),

- podwyższył wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- podwyższył wymiar orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 2 lat,

- zaliczenie na poczet orzeczonego środka karnego okresu faktycznego zatrzymania prawa jazdy po wyroku wydanym w sprawie IV Ka 557/21;

Zwięźle o powodach zmiany

szczegółowo wskazano w punkcie 3.1.;

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Stosownie do treści art. 635 k.p.k. niezależnie od tego kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na ogólnych zasadach. To zaś oznacza, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje reguła przewidziana w art. 627 k.p.k., wedle której od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sadowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Na wydatki poniesione przez Skarb Państwa złożyła się kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie pism procesowych w postępowaniu odwoławczym oraz kwota 2494,03 złotych przyznana tytułem wynagrodzenia biegłemu za opinię pisemną wydaną na etapie postępowania odwoławczego.

Opłatę za obie instancje należało wymierzyć oskarżonemu stosownie do treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami).

7.PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności i środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz określenie terminu spełnienia obowiązku probacyjnego orzeczonego na podstawie art. 72 & 1 pkt, 8 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana