Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 617/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10 lipca 2023 roku w sprawie II K 887/21.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania poprzez błędną ocenę dowodów w zakresie czynu z art. 178 a § 1 kk i w wyniku tego błędne ustalenie faktyczne, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 178 a § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione, Sąd prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie dokonaną ocenę dowodów korzystającą z ochrony art. 7 kpk. Nie będzie to tu szczegółowo powtarzane, bo argumenty te są stronom znane.

Podstawową kwestią jest słuszne odmówienie przez Sąd Rejonowy wiary wyjaśnieniom oskarżonego, zeznaniom jego żony B. J. i zeznaniom świadka M. S., jakoby oskarżony pił alkohol już po przestawieniu samochodu pokrzywdzonego, a przed przyjazdem policji. Jak wyliczył sam apelant, oskarżony miałby na to co najwyżej 15 minut, pomiędzy godziną 16.26 ( koniec nagrania przekazanego przez pokrzywdzonego P. K. – vide k. 180) a 16.48 (początek nagrania sporządzonego przez syna oskarżonego – vide k. 181 v, przy czym syn oskarżonego nie nagrywał interwencji policji od początku). M. S. zeznał, że miał pić wódkę z oskarżonym na swojej posesji, oddalonej o trzy domy dalej. Oznacza to, że w ciągu co najwyżej kwadransa oskarżony musiałby pójść do oddalonej posesji świadka, wypić z nim „z gwinta” pół butelki wódki i jeszcze zdążyć wrócić na swoją posesję. Nie ma żadnego logicznego i zgodnego z doświadczeniem życiowym wytłumaczenia, dlaczego oskarżonemu miałoby się tak spieszyć, tym bardziej, że z jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego wynika, że nie utrzymywał zażyłych kontaktów z M. S., nie wiedział nie tylko jak się ten człowiek nazywa, ale nawet jak ma na imię ( nazywał go błędnie imieniem (...)), oraz określał go mianem „ menela” ( k. 19). Ponadto M. S. zeznawał, że sam kupił wódkę w sklepie, a oskarżony wyjaśniał, że był to alkohol pochodzący z nielegalnego źródła. Nie jest również logiczne, że skoro M. S. kupił dla oskarżonego wódkę, to żeby ją wypić panowie poszli na posesję świadka. Przede wszystkim zaś kompletnie niewiarygodne jest, że oskarżony zdecydowałby się w pospiechu udać na inną posesję i w sprinterskim tempie wypić „z gwinta” pół butelki wódki z osobą, którą uważał za menela ( tak ją nazywał) tuż przed przyjazdem policji, o którym to przyjeździe oskarżony wiedział. To ostatnie również wynika z jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, w których przyznał, że słyszał, jak pokrzywdzony dzwoni na policję, wcześniej według wersji oskarżonego to pokrzywdzony miał zabrać oskarżonemu kluczyki, natomiast picie wódki miało nastąpić po tych faktach ( k. 19). Nie jest wiarygodne, że oskarżony - wiedząc, że za chwilę na miejscu pojawią się funkcjonariusze policji wezwani przez pokrzywdzonego i że w związku z gorącym sporem między oskarżonym, a pokrzywdzonym ( sam oskarżony wyjaśnia, że pokrzywdzony „ zapierdzielił” mu kluczyki) będą podejmowali czynności procesowe - wprawił się w stan upojenia alkoholowego i to jeszcze strasznie mu się do tego spieszyło.

Ponadto z zeznań policjantów wynika, że od razu poinformowali oni oskarżonego, iż jednym z podstawowych powodów interwencji jest zgłoszenie, że oskarżony miał prowadzić pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości. Wynika to również z protokołu zatrzymania oskarżonego sporządzonego w dniu inkryminowanego zdarzenia – jako powód zatrzymania wskazano w nim podejrzenie popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 1 kk ( vide k. 13). Zatem wyjaśnienia oskarżonego, jakoby nie poinformowano go o tym i nie wiedział, iż jest podejrzewany o prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, są kłamliwe. Tymczasem oskarżony nie powoływał się wówczas na fakt picia alkoholu z M. S. po zakończeniu prowadzenia samochodu, co więcej, obecny przy zatrzymywaniu oskarżonego M. S. też nic na ten temat nie mówił, a przecież naturalne byłoby, że gdyby wersja oskarżonego była prawdziwa, to przynajmniej oskarżony wskazałby funkcjonariuszom na osobę M. S. i od razu tłumaczył, że alkohol wypił przed chwilą z tym oto świadkiem stojącym przed samochodem policyjnym. Zresztą również naturalnym odruchem tego świadka, który ewidentnie chciał pomóc oskarżonemu ( zaglądał do samochodu policyjnego, próbował uspokajać oskarżonego), byłoby zwrócenie uwagi, że zatrzymywany kompan od kieliszka ( w zasadzie od butelki pitej „z gwinta”) nie prowadził pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, bo pił z nim późnej. Apelant powołuje się na jakieś obawy M. S. związane z zakupem nielegalnego alkoholu, przez co miał nie chcieć ujawniać tego policjantom, ale po pierwsze, świadek nie musiałby mówić, skąd pochodził alkohol (zresztą na rozprawie zeznawał przecież, że kupił legalnie wódkę w sklepie), a po drugie, takich obaw nie powinien mieć oskarżony.

Dlatego bezzasadne są zarzuty co do opinii biegłego toksykologa. Brak trzykrotnego badania krwi oskarżonego w odstępach godzinnych miałby znaczenie, gdyby prawdopodobne było, że oskarżony pił alkohol po prowadzeniu pojazdu mechanicznego ( kwestia „nadpicia”, kwestia ustalenia, czy mógł pić alkohol po zakończeniu prowadzenia pojazdu). W tej sprawie tak nie jest, albowiem ocena innych dowodów, przy zastosowaniu zasad logiki i doświadczenia życiowego, wykluczyła wersję oskarżonego jako kompletnie niewiarygodną. Skoro zatem Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że po zakończeniu prowadzenia pojazdu mechanicznego opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, a przed przybyciem policjantów, oskarżony już alkoholu nie pił, a po zatrzymaniu okazało się, że jest w stanie upojenia alkoholowego, to oznacza, że prowadził samochód w stanie nietrzeźwości i nawet jednokrotne badanie krwi jest w tym przypadku miarodajne.

Wobec obalenia wersji o piciu alkoholu przez oskarżonego po zakończeniu prowadzenia pojazdu mechanicznego opisanego w punkcie I aktu oskarżenia dalsze zarzuty apelacji z tym związane jawią się jako całkowicie bezprzedmiotowe i nie będą szczegółowo omawiane (art. 436 kpk).

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest bezzasadny, co było powyżej omówione.

3.2.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania poprzez błędną ocenę dowodów w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk i w wyniku tego błędne ustalenie faktyczne, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 226 § 1 kk .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione, Sąd prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie dokonaną ocenę dowodów korzystającą z ochrony art. 7 kpk. Nie będzie to tu szczegółowo powtarzane, bo argumenty te są stronom znane.

Wiarygodne są zeznania pokrzywdzonych policjantów, w osobach T. G. i M. P., nie ma bowiem żadnych logicznych powodów, dla których narażaliby się oni na skazanie za przestępstwo składania fałszywych zeznań i utratę pracy i niezgodnie z prawdą pomawialiby oskarżonego, zwłaszcza w sytuacji, w której widzieli, że obie strony konfliktu nagrywają zdarzenia ze swoim udziałem, a już w szczególności, że syn oskarżonego nagrywa przebieg interwencji. Wiarygodne są zatem zeznania P. K., który również słyszał, jak oskarżony znieważa policjantów. Nie ma sprzeczności między zeznaniami policjantów, a treścią notatki służbowej ( k. 1), w której odnotowano fakt znieważania policjantów przez oskarżonego, a różnice co do poszczególnych wyzwisk użytych przez sprawcę wynikają z upływu czasu i dynamiki zdarzenia. Zresztą w postępowaniu przygotowawczym oskarżony przyznał, że był bardzo wzburzony i nie wykluczył, że „ mogłem ubliżyć policjantom, ale to w gniewie” (wyjaśnienia k. 19). Wbrew opinii obrońcy w demokratycznym państwie prawa nie usprawiedliwia się zachowania polegającego na wulgarnym lżeniu policjantów podejmujących uzasadnioną interwencję wobec agresywnego i nietrzeźwego podejrzanego, co go którego zachodzi uzasadnione podejrzenie, że popełnił przestępstwo ( jak się okazało słuszne, bo zakończone skazaniem za czyn z art. 178 a kk).

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest bezzasadny, co było powyżej omówione.

3.3.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania poprzez błędną ocenę dowodów w zakresie czynu z art. 284 § 2 kk i czynu z art. 127 kw i w wyniku tego błędne ustalenie faktyczne, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 284§ 2 kk i czynu z art. 127 kw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione, ponieważ są powiązane, będą omówione łącznie. Sąd prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie dokonaną ocenę dowodów korzystającą z ochrony art. 7 kpk. Nie będzie to tu szczegółowo powtarzane, bo argumenty te są stronom znane.

Oskarżony musiał dysponować kluczykami do samochodu pokrzywdzonego, bo chwilę wcześniej, przed zażądaniem ich zwrotu, prowadził ten samochód. Jego zachowanie polegające na przestawieniu samochodu pokrzywdzonego w oddalone miejsce w krzaki połączone z odmową wydania kluczyków ujawniają jego zamiar – oskarżony na tle sporu z pokrzywdzonym P. K. chciał mu dokuczyć i sprawić dolegliwość. Dlatego odjechał samochodem w miejsce oddalone od swojej posesji i nie oddał kluczyków, aby to pokrzywdzony się martwił o swój pojazd pozostawiony nie na parkingu, tylko w jakiś chaszczach. Zatem postąpił z tymi kluczykami jak właściciel, zaś pojazdu pokrzywdzonego użył w sposób nieuprawniony. Ewentualne wzajemne roszczenia z tytułu niedoszłej naprawy nie uprawniały oskarżonego do przemieszczania się tym pojazdem w innym celu, niż wydanie go pokrzywdzonemu, a nie temu służyło przestawienie tego pojazdu. Na nagraniu widać, że oskarżony mógł postawić pojazd przed swoją posesją, było tam na to miejsce, szerokość drogi nie stała temu na przeszkodzie. Chybiony jest argument, że oskarżony nie chciał stawiać pojazdu na swojej ulicy z uwagi na pretensje sąsiadów - wszak chwilę wcześniej bezceremonialnie wyrzucił na nią zderzaki od samochodu pokrzywdzonego ( wczesnej zdemontowane). Nie jest wiarygodne, że oskarżony nie miał oporów przed tym, aby na jego ulicy walały się zdemontowane części od samochodu, ale już sam samochód musiał przestawiać w odległe miejsce, mimo, że gdyby sprawę załatwił w kulturalny i normalny ( przyjęty powszechnie w takich relacjach) sposób, to pokrzywdzony odjechałby tym pojazdem w ciągu kilku minut. Zresztą to również wpisuje się w zabranie przez oskarżonego kluczyków do samochodu pokrzywdzonego i tworzy logiczny ciąg wydarzeń – oskarżony nie oddając pokrzywdzonemu kluczyków chciał sprawić mu problem z uruchomieniem i odebraniem pojazdu, więc nie chciał, żeby pojazd ten stał przed jego posesją.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest bezzasadny, co było powyżej omówione.

3.4.

Podniesiony z ostrożności procesowej zarzut rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony. Oskarżony zachowywał się z premedytacją, złośliwie, działał pod silnym wpływem alkoholu, znieważył dwóch pokrzywdzonych, naruszył różne dobra prawne. Orzeczone wobec niego kary jednostkowe i kara łączna nie noszą cech rażącej surowości.

Wniosek

Wniosek o złagodzenie kar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest bezzasadny, co było powyżej omówione.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Było to omawiane.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy podniósł wysokość opłaty za pierwszą instancję orzeczonej w punkcie 14 zaskarżonego wyroku do 280 zł. Wobec oskarżonego orzeczono karę łączną 1 roku pozbawienia wolności i karę akcesoryjnej grzywny orzeczonej na podstawie art. 71 § 1 kk w kwocie 1000 zł ( 100 stawek po 10 zł stawka). Zatem zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych opłata za pierwszą instancję wynosi w tej sprawie 280 zł. Zgodnie z art. 616 § 2 kpk koszty sądowe obejmują wydatki i opłaty. Sąd Rejonowy zwolnił częściowo oskarżonego od wydatków, co literalnie wynika z treści punktu 14 wyroku. Nie zwolnił go więc od opłaty w żadnej części.

Mimo apelacji zwróconej na korzyść i braku zarzutu w tym zakresie Sąd odwoławczy może z urzędu korygować błędnie ustaloną w pierwszej instancji opłatę, w tym również ją podwyższyć. Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych jeżeli w orzeczeniu kończącym postępowanie opłaty nie określono albo błędnie ustalono jej wysokość, to orzeczenie w tym przedmiocie wydaje sąd odwoławczy lub sąd pierwszej instancji. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wydawanym na tle tego przepisu, orzeczenie Sądu odwoławczego, rozpoznającego środek odwoławczy wniesiony wyłącznie na korzyść oskarżonego, ustalające prawidłową wysokość opłaty, którą błędnie określono w orzeczeniu sądu pierwszej instancji, nie narusza zakazu reformationis in peius (art. 434 § 1 KPK) także wtedy, gdy następuje to na niekorzyść oskarżonego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 roku, V KK 49/15, Legalis).

Na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem zwrotu wydatków postępowania na które złożył się ryczałt za doręczenia oraz 280 zł tytułem opłaty za drugą instancję. Oskarżony osiąga dochody ze swej działalności gospodarczej, może ponieść te niewysokie koszty bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana