Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że w dniu 18 grudnia 2014 roku w C. na ulicy (...), województwa (...), kierując rowerem, nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem łącznym z dnia 18 kwietnia 2011 roku przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie II K 1458/10 zakazu prowadzenia rowerów na drodze publicznej i w strefie zamieszkania na okres 10 lat, począwszy od dnia 2 lipca 2010 roku, oraz orzeczonego wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013 roku przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie IV Ka 633/13 zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych, w strefie zamieszkania i w strefie ruchu na okres 3 lat, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności,

tj. o czyn z art. 244 kk w związku z art. 64 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 07 września 2015 roku w sprawie II K 205/15 uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu na podstawie art. 244 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego P. K..

Apelacja - jak wynika z analizy jej treści - została wywiedziona z podstawy prawnej art. 438 pkt 3 kpk i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, polegający na uznaniu oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu.

W konkluzji skarżący wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie

Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne pozwalają na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, iż P. K. w dniu inkryminowanego zdarzenia jechał rowerem, wbrew obowiązującemu go zakazowi.

Wnioskowanie Sądu w tym względzie nie było dowolne, lecz poparte konkretnymi dowodami w postaci zeznań funkcjonariuszy policji – B. G. i B. K., którzy zatrzymali oskarżonego do kontroli drogowej. Świadkowie wyraźnie podkreślili i zgodnie zeznali, że do zatrzymania oskarżonego doszło ponieważ ten jechał rowerem bez wymaganego oświetlenia.

Dowody z zeznań ww. świadków są jednoznaczne w swej wymowie i nie ma żadnych powodów, by odmówić im wiarygodności.

Zważyć należy, iż B. G. i B. K., są funkcjonariuszami publicznymi, osobami postronnymi, nie pozostają z oskarżonym w jakichkolwiek relacjach, a w konsekwencji do zaistniałego zdarzenia odnoszą się w sposób w pełni obiektywny.

Prezentowane przez oskarżonego stanowisko to jedynie linia obrony przygotowana na potrzeby prowadzonego postępowania karnego, która z założenia służyć ma uniknięciu przez niego odpowiedzialności karnej. Wyjaśnienia, że tylko pchał rower, ponieważ jazda na nim nie była możliwa z uwagi na brak siodełka, pedałów i łańcucha, są naiwne. O fakcie tym nic nie wspomniał podczas pierwszego przesłuchania w postępowania przygotowawczym.

Zauważyć należy, iż został ukarany mandatem za brak prawidłowego oświetlenia pojazdu - okoliczności tej nie kwestionował – vide mandat karny k.2.

Tym samym ustalenia Sądu pierwszej instancji, stanowiące podstawę przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art.244 kk, należało uznać za w pełni prawidłowe.

Orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, stosownie do wymienionych w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektyw sądowego wymiaru kary, czyni zadość wymaganiom w zakresie prewencyjnym, a także jest karą sprawiedliwą. O trafności rozstrzygnięcia sądu meriti w tej części przekonuje dotychczasowa postawa oskarżonego, który był już wielokrotnie karany i to za przestępstwa z art. 244 kk, a także fakt, że przypisane mu w niniejszej sprawie przestępstwo popełnił działając w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Mimo dotychczasowych wyroków skazujących oraz wymierzania mu kar w bezwzględnym wymiarze, oskarżony nie zmienił swojego postępowania. Wydane wyroki i orzeczone kary, a nawet pobyt w zakładzie karnym, nie skłoniły oskarżonego do zmiany zachowania. Wykazując się lekceważącą postawą w stosunku do dotychczasowych wyroków skazujących oskarżony z pełną świadomością po raz kolejny dopuścił się umyślnego złamania obowiązujących norm prawa.

Z przytoczonych wyżej względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, zaskarżony wyrok jako trafny, należało na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk z powodu trudnej sytuacji majątkowej oskarżonego, Sąd Okręgowy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze