Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis).

Apelacja obrońcy z wyboru adwokata A. G. jest częściowo zasadna. Sąd Okręgowy za trafny uważa podniesiony dopiero w jej uzasadnieniu zarzut co do czynu zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, sprowadzający się do zarzutu obrazy prawa materialnego. Obrońca w uzasadnieniu apelacji słusznie bowiem zauważył, że warunkiem niezbędnym do penalizacji posiadania narkotyków jest posiadanie chociażby jednej dawki tej substancji.

Przypomnijmy, że oskarżonemu zarzucono w punkcie II aktu oskarżenia, a następnie przypisano w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku posiadanie narkotyku (...) o śladowej wadze 0,081 grama ( czyli 81 miligramów). Już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że z tej ilości narkotyku „ nie można otrzymać nawet jednej działki/porcji tego środka” ( k. 155). Wobec zaskarżenia wyroku jedynie na korzyść to w zasadzie zamykałoby problem, ale Sąd Okręgowy zaznacza, że ustalenie to jest słuszne. Z opinii biegłych przeprowadzonej w sprawie wynika bowiem, że najmniejsza dawka tego narkotyku pozwalająca na osiągniecie efektu odurzenia przy założeniu, że zostanie zażyta w najbardziej efektywny sposób, tj. przez wciągnięcie nosem, wynosi 150 miligramów ( 0,15 grama) – opinia k. 59. Oskarżony miał mniej więcej połowę tej wagi ( 0,081 grama), nie był więc w posiadaniu nawet jednej dawki narkotyku.

Orzecznictwo sądowe konsekwentnie przyjmuje, że dla odpowiedzialności z art. 62 us. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii warunkiem koniecznym jest, aby sprawca posiadał środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji ( por. wyr. SN z 15.2.2022 r., V KK 429/21, Legalis; wyr. SN z 24.6.2020 r., IV KK 122/20, Legalis; wyr. SN z 11.3.2010 r., IV KK 432/09, Legalis ). Wynika to z tego, że czyn zabroniony musi chociażby potencjalnie naruszać chronione daną normą dobro prawne, którym w tym przypadku jest życie i zdrowie społeczeństwa lub konkretnej osoby. Nie sposób uznać, że posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej w takiej ilości, która nie może wywołać efektu psychoaktywnego, zagraża zdrowiu człowieka.

Dlatego w tej sprawie oskarżony nie wyczerpał znamion art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i należało go od tego czynu uniewinnić.

Pozostałe zarzuty obrońcy co do czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy p przeciwdziałaniu narkomani nie będą omawiane, bo analiza powyższych okazała się wystarczająca do wydania rozstrzygnięcia – Sąd odwoławczy korzysta tu z normy art. 436 kpk.

Konsekwencją tego było uchylenie orzeczenia o karze łącznej z punktu 2 i o przepadku z punktu 6 oraz zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej z punktu 7.

Sąd Okręgowy orzekł na nowo o karze łączne kształtując ją na minimalnym ustawowym poziomie.

Sąd Okręgowy nie orzekał o zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej, albowiem oskarżony był poszukiwany listem gończym do odbycia kary orzeczonej w innej sprawie i prawdopodobnie od razu po zatrzymaniu wprowadzono mu tą karę. W razie ustalenia w przyszłości, że karę wprowadzono mu o innej godzinie niż godzina zatrzymania, Sąd Rejonowy zaliczy ten okres na poczet kary niniejszej w trybie art. 420 kpk.

W pozostałym zakresie obie apelacje nie są zasadne. Co do czynów z punktów I i III aktu oskarżenia przypisanych w punkcie 1 tiret 1 i 3 zaskarżonego wyroku zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczelności obrońca całkowicie pomija zeznania drugiego z policjantów w osobie P. O., który znał wcześniej wygląd oskarżonego, miał dobrą widoczność jego twarzy w czasie interwencji i rozpoznał go kategorycznie, bez cienia wahania (k. 39 v, k. 77 v).

Natomiast co do policjanta A. P., to po pierwsze, potwierdził on, że P. O. od razu rozpoznał twarz oskarżonego jako osoby poszukiwanej. Po drugie, obrońca manipuluje jego zeznaniami cytując zdanie wyrwane z kontekstu. A. P. mówiąc, że „ ja nie miałem tak dobrego rozpoznania wizerunku zewnętrznego poszukiwanego A. Z. ” (k. 80) odnosił się nie do tego, że nie widział twarzy oskarżonego w czasie interwencji, tyko do tego, że w przeciwieństwie do P. O. nie rozpoznał jej od razu jako osoby poszukiwanej listem gończym. Świadczy o tym następne zdanie, które wypowiedział „ ja na chwilę obecną bez problemu rozpoznałbym jego twarz ” ( k. 80). Świadkowi potem okazano tablicę poglądową zawierającą zdjęcia czterech mężczyzn zbliżonych wyglądem ( k. 70) i bez wahania rozpoznał oskarżonego jako osobę co do której wraz z P. O. podejmował interwencję opisaną w punkcie I aktu oskarżenia ( k.83).

Chybiony jest podnoszony w obu apelacjach zarzut rażącej niewspółmierności kary. Kary jednostkowe zostały orzeczone na niskim poziomie. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, co do przestępstwa z art. 244 kk odpowiadał w warunkach recydywy. Co do przestępstwa z art. 178 b kk urządził sobie rajd po ulicach (...) uciekając przed radiowozem na sygnałach. Orzeczone w sprawie jednostkowe kary pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 178 b kk i z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk są wręcz zbyt łagodne, ale nie zostało to zaskarżone przez prokuratora. Kara łączna została orzeczona na poziomie najbardziej zbliżonym przez ustawodawcę do absorbcji.

Sąd z urzędu uzupełnił podstawę skazania za czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk o art. 4 § 1 kk z uwagi na zaostrzenie przepisów dotyczących kary za czyny popełnione w warunkach recydywy ( przepisy te weszły w życie w dniu 1 października 2023 roku, a więc po popełnieniu tego czynu).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na jego ubóstwo.