Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 653/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.,

1. obrazy prawa karnego materialnego tj.:

a. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku:

- art. 222 § 1 kk poprzez jego zastosowanie, mimo że ewentualne zamknięcie drzwi wewnętrznych przez oskarżonego było wynikiem przypadku, zatem przy uwzględnieniu art. 9 § 2 kk oskarżony nie wypełnił znamion czynu zabronionego; a ponadto poprzez nieuznanie, że działanie oskarżonego było wynikiem niewłaściwego zachowania pokrzywdzonego jako funkcjonariusza policji polegającego na nieokazaniu legitymacji służbowej i próbie wtargnięcia do zamkniętego pokoju oskarżonego w sytuacji gdy oskarżony tłumaczył, że jest nagi;

- art. 9 § 2 kk poprzez jego niezasadne niezstosowanie i nieuznanie, że czyn oskarzonego został popełniony nieumyślnie, a tym samym niewyeliminowanie z kwalifikacji prawno-karnej czynu art. 222 § 1 kk i niezastosowanie w kwalifikacji art. 157 § 3 kk,

b. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku:

- art. 226 § 3 kk poprzez niezasadne niezastosowanie i nieuznanie, że zachowanie oskarzonego było wynikiem niewłaściwego zachowania funkcjonariusza policji P. S. (1), który bez okazania legitymacji i wyjaśnienia powodu swojej obecności wdarł się do pokoju oskarżonego, zastosował wobec niego środki przymusu bezpośredniego nieadekwatne do zachowania oskarżonego i jego poprzednich przewinień, gdzie oskarżony był w stanie poczucia zagrożenia i był nagi;

2. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 53 §1, 2 i 2a kk poprzez:

- ukształtowanie przez sąd rejonowy orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonego P. S. (1) i niezasadne przyznanie mu wiarygodności w zakresie tego, iż został on uderzony drzwiami przez oskarżonego celowo i rozmyślnie oraz poprzez nieuznanie, że to pokrzywdzony wdarł się do pokoju oskarżonego bez okazania mu swojej legitymacji, zastraszając oskarżonego i stosujac nieuzasadnioną przemoc; a ponadto poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co do przebiegu interwencji i powodów okazania emocjonalnej reakcji na zaistniałą sytuację;

- uznanie za okoliczność obciążającą oskarżonego nagminność „tego rodzju przestępstw” (tj. znieważania funcjonariusza publicznego) na terenie powiatu (...), w sytuacji, gdy takowe nie należą do kręgu okoliczności rzutujących na wymiar kary;

- czego przejawem jest uznanie przez sąd, iż oskarżony dopuścił się obu przypisanych mu czynów - a więc dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść w tym zakresie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1, 2,

Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych - nie wyartykułowany wprost, ale wynikajacy z uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego, a łączony dodatkowo z podniesioną obrazą prawa materialnego, związany miał być z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów oraz brakiem uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy - powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść (prowadzących finalnie do uznania K. T. winnym popelnienia przypisanych mu czynó), zgodnie z którymi oskarżony nie dopuścił się przypisanych mu przestępstw: z art. 222 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk (pierwszy z czynów) oraz z art. 226 §1 kk (drugi z czynów). Apelant podnosił, iż w jego ocenie doszło tu do obrazy prawa materialnego, a to przepisów przywołanych w podstawach prawnych skazania, co do obu czynów. Zdaniem obrońcy, oskarżony co najwyżej dopuścił się przestępstw, o jakich mowa w art. 157 §3 kk (co do pierwszego z czynów) oraz z art. 226 § 3 kk (co do drugiego z czynów). Zdaniem sądu odwoławczego uzasadnienie apelacji potwierdza, że w istocie apelant skarży dokonane ustalenia faktyczne, bo zgodnie z dokonanymi ustaleniami przyjęta kwalifikacja prawno karna przypisanych czynów jest prawidłowa. Jednocześnie uznaje, że żaden z w/w zarzutów podniesionych orzez aplanta (czy to wprost, czy pośrednio), nie jest zasadny, albowiem sąd I instancji błędu w ocenie materiału dowodowego oraz blędu w ustaleniach faktycznych się nie dopuścił.

Pamiętać bowiem należy, że obraza prawa materialnego ma charakter samoistny w tym sensie, że zarzut ten może być podnoszony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje poczynione przez sąd ustalenia faktyczne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2024 r. I KK 438/23 opubl. Legalis). Naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, ale tylko takim, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy ustalił, iż oskarżony działając umyślnie i celowo uderzył pokrzywdzonego drzwiami, a nadto, że w tożsamy sposób znieważył policjantów, a nie: że to pokrzywdzony pechowo wsunął głowę w zamykane akurat drzwi swojego pokoju (dla potrzeb ubrania nagiego ciała); tak samo, jak nie ustalił, by pokrzywdzony/pokrzywdzeni zachowywał się wyzywająco względem K. T.. Jak czytamy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2024 r. IV KK 411/23 (opubl. Legalis): Nie można wiec mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych.

Także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przywołanych przez apelanta przepisów postępowania, w szczególności art. 4 kpk i art. 7 kpk, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być skutecznie kwestionowane. Przyjęta kwalifikacja prawno – arna przypisanych czynów także jest prawidłowa.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają bowiem pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamion zarzuconych mu w punktach I i II aktu oskarżenia (i przypisanych) czynów.

Przy czym, to nie tyle prezentowana przez oskarżonego linia obrony, co jednoznaczne wiarygodne zeznania pokrzywdzonego P. S. iionnych pokrzywdzonych oraz określonych świadków, wskazanych w pisemnych motywach wyroku, sprawiły, że zebrany i prawidłowo oceniony materiał dowodowy logicznie prowadził do wniosków wyciągniętych przez sąd meriti, a przy tym są one odmienne, od tych, jakich oczekuje tego apelant.

Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty podnoszone przez apelanta, które w istocie cały czas „krążą” wokół domniemanego niekulturalnego, agresywnego i nieuzasadnionego zachowania policjantów, głównie P. S. (1). Nie przekonują wyjaśnienia oskarzonego, zgodnie z którymi został on nagle wybudzony i zastraszony, w szczególności nie widział i nie wiedział, że do jego pokoju chcą wejść policjanci celem wykonywania działań w ramach swoich uprawnień. Zgodnie bowiem z konsekwentnymi zeznaniami fonakcjonariuszy policji przedstawili się najpierw przez domofon, potem w drzwiach wejściowych do mieszkania, gdzie dopiero po rozmowie z rodzicem oskarżonego, skierowali się do pokoju przez niego wskazanego. Należy przy tym pamietać, że choć do zdarzenia doszło we wczesnych godzinach porannych, to od drzwi wejściowych do mieszkania do drzwi, za którymi przebywał oskarżony, była wręcz minimalna odległość. P. S. konsekwentnie i przekonująco zeznał także, iż najpierw zapykał do drzwi wskazanego pokoju, a po ich otworzeniu przez oskarżonego, okazywał mu swoją legitymację, wchodząc jednocześnie w światło drzwi tj. pomiędzy framugę drzwi a futrynę, swoja górną częścią ciała. Takie zachowanie jest ze wszech miar uzasadnine; należy przecież pamiętać, że przyczyną pojawienia się policjantów był nakaz doprowadzenia K. T. do aresztu śledczego, jako osoby poszukiwanej. Policjanci dysponowali stosownym dokumentem i wykonywali polecenie sądu: doprowadzić poszukiwaną osobę. Słusznie, że w takiej sytuacji zachowywali czujność; zasadnie nie chcieli pozwolić, by osoba poszukiwana a odnaleziona pozostawała sama w zamknięciu.

Zachowania oskarżonego nie może usprawiedliwiac to, iż - ewentualnie - nie wiedział o wydanym wobec siebie wyroku skazujacym, a także wezwaniu do dobrowolnej zapłaty grzywny, zamianie grzywny na areszt, poszukiwaniach czy wydanym nakazie doprowadzenia. Z akt sprawy jawi się bowiem bardzo czytelna, oportunistyczna postawa oskarżonego, tak względem orzeczeń sądowych, jak i obowiązującego go prawa. Usprawiedliwieniem dla przedmiotowego zachowania oskarżonego nie może być przeciez to, iż nie odbierając korespondencji z sądu, sam pozbawia się wiedzy o losach ewentualnych spraw ze swoim udziałem.

Oskarżony przejawia także wyraźną wrogą postawę względem obowiązujących w polskim prawie procedur. Wydać to przykładowo w chwilach, kiedy sprzeciwia się poleceniu zwracania się do Sądu na stojąco, czy domaga się pojawienia dla ochrony swoich „praw naturalnych” ławy przysięgłych - takowa instytucja nie jest przewidziana znana w polskim prawie karnym. Pomimo poinformowania o potrzebie i powodach postawy stojącej (powaga Sądu, jako urzędu, obowiązujace przepisy), oskarżony konsekwentnie sprzeciwiał się takowemu i przeprowadzał dużo mówiący wywód o tym, jakoby nie jest „ tresowanym zwierzęciem” oraz monolog o wpływie (a dokladnie jego braku) rodzaju postawy osob uczestniczacych w dyskusji dla jej merytorycznego przebiegu. Wreszcie w/w uznaje sędziego referenta za „ część przestępczego systemu sądowego” oraz neguje udzial swojego obrońcy. Zarzuty oskarżonego nie znajdują jednak żadnego uzasadnienia, a wszystkie w/w kwestie zostały wyjaśnione (rozpoznane) w toku prowadzonego postępowania (także co do poczytalności oskarżonego, o czym poniżej).

Sąd odwołąwczy zważył, że w swoich obszernych wyjaśnnieiach sam oskarżony przyznał, że słyszał słowa kierowane do rodziców: „Policja, gdzie jest syn?” i widział próbę otwierania drzwi - to wówczas miał zerwać się z łożka i trzymać drzwi uniemożliwiając jednak ich otwarcie osobie z zewnątrz. Infantylnie brzmią jednak słowa oskarżonego, jakoby nadal obawiał się wówczas, że ma do czynienia z możliwym rozbojem na swojej osobie, a nawet: że miał wówczas prawo do odebrania życia napastnikowi. Równie nielogicznym jest teza wywiedziona przez oskarżonego, zgodnie z którą to policjant miał sam siłowo wybić szybę w drzwiach (ręką, głową?) i gdzie to fragment odpryskującego szkła z pękającej szyby miał przypadkowo zranić go w głowę. Pomijając już to, że takie zachowanie byłoby niezasadne i mogłoby stać się podstawą do ewentualnej odpowiedzialności dyscyplinarnej/karnej funkcjonariusza, a w konsekwencji mogło by stać się podstawą jego ukarania (wydalenia z zawodu etc. - przecież ktoś z domowników mógłby nagrywać przebieg interwencji, np. z ukrycia), to takowe byłoby niebezpieczne dla jego własnego zdrowia. Wyjaśnieniom oskarżonego słusznie odmówiono wiarygodności i niczego nie zmienia tu fakt, że wyjaśnienia z etapu rozprawy sa wyjątkowo szczegółowe i wyjątkowo obszerne. Dostatecznie szczegółowe, merytoryczne, a przede wszystkim konsekwentne i zbieżne ze sobą są przecież także zeznania policjantow. Ewentulane rozbieżności, jakie pojawiają się w ich depozycjach, przy porównaniu zeznań zlożonych na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego, sa nieznaczne, a przede wszystkim dotyczą kwestii drugorzędnych dla sprawy; mogą wynikać z upływu czasu i wielości interwencji, w jakich uczestniczą. Słusznie sąd rejonowy przyznał walor wiarugodności zeznaniom pokrzywdzonych, a w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia głownie pokrzywdzonego P. S.. Policjant ten swoje spostrzeżenia w pierwszej kolejności przelał na sporządzoną „na gorąco” notatkę urzędową, a potem spójnie z jej zapisami złożył przekonujące i logiczne zeznania; także wywiad lekarski zawarty w opinii chirurgicznej wskazuje na celowe działanie napastnika i jednoznacznie wyklucza mozliwośc przypadkowego uderzenia drzwiami. Okoliczności wejścia do pokoju oskarżonego opisywane przez P. S. potwierdziła świadek P. W.. Zeznania ojca są nieudolna próba wywarcia wrażenia, że dzialania policjantów były z pogranicza „dzikiego zachodu”, gdzie jednak nawet ojciec starał się uspakajać i przekonywać syna, że przecież nie mógł nawet widzieć wszystkiego, co zadziało się w jego pokoju. Nieustępliwość i wyjątkowo wysoki poziom agresji oskarzonego potwierdzili także pozostali funkcjonariusze wezwani na miejsce już po pierwotnym ataku drzwiami.

Do poczynionych wniosków prowadzi także prezentowana przez K. T. próba negacji używania przez siebie wulgaryzmów (oskarżony wyjaśnił, że „nie sądzi, by była taka sytuacja, że komuś ubliżył”). Ilość i jakość wulgaryzmów kierowanych przez oskarżonego względem określonych policjantow, podczas i w związku z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi oraz to, że nie powstrzymywał się od ich wypowiadania nawet w sytaucji pojawienia się dodatkowych policjantów i pomimo pouczeń z ich strony, tylko wzmacniaja tezę o wyjatkowej agresywności ze strony oskarżonego, który nie chciał poddać się woli policjantów i zgodzić na to, by ktokolwiek miał prawo wejść do jego pokoju, zatrzymać i doprowadzić do jednostki penitencjarnej.

Sąd odwoławczy zważył, że oskarżony przedstawia obszerny wywód w zakresie tego, że większość polskiego społeczeństwa to debile, bo - jak peroruje - cierpią na debilizm wywodzący się głównie z obowiązujacego systemu edukacji (k. 232v). Wydaje się przy tym, że takowe ma na celu wykazanie, że ewentualne użycie (przez niego?) takiego określenia nikogo nie znieważa, a co najwyżej jest stwierdzeniem powszechnie istniejącego faktu. Takowe rozważania jednak nie przekonują. Oskarżony, choć jest osobą mieszczącą się na poziomie normy dla wieku rozwojowego - niżej niż przeciętnym, to jest osobą poczytalną. Jest ponad 40-letnim mężczyzną pozostającym na utrzymaniu rodziców (otrzymuje także pomoc w MOPS); jego zachowanie i ustalone fakty sprawiły, iż organa ścigania powzięły watpliwość, co do stanu zdrowia psychicznego i poczytalności sprawcy, a wynikiem tego było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów. Co więcej, na ich prośbę w sprawie dopuszczono także dowód z opinii biegłego psychologa. Ostateczne wnioski ich opinii są jednoznaczne: oskarżony jest poczytalny. Sąd odwolawczy zauważa, że w aktach znajduje się także opinia sądowo-psychiatryczna sporządzona na potrzeby sprawy cywilnej (opiekuńczej), albowiem MOPS w T. złozył wniosek o umiedszczenie oskarzonego w szpitalu psychiatrycznym. Z opinii tej wynika jedynie to, że biegły nie był w stanie udzielić odpowiedzi na pytania sądu cywilnego (k.159). W ocenie sądu odwoławczego wysoce prawdopodobnym jest, iż oskarżony neguje konieczność posiadania dokumentów, poddawania się reżimowi prawnego itp., albowiem w dalszym ciągu pozostaje zaopiekowany ze strony swoich rodziców. Nic nie stało więc na przeszkodzie, by K. T. w dniu 26 stycznia 2022r. zachował się właściwie; miał bowiem zachowaną prawidłowo zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, w szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, że sporne zachowanie oskarżonego to tylko usprawiedliwione zaskoczenie i emocje.

Bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarzonego pozostaje to, iż na skutek przebiegu interwencji z dnia 26 stycznia 2022r. oskarżony sam doznał szeregu urazów. To bowiem jego własna postawa (agresywna, pobudzona, nieustępliwa) względem funkcjonariuszy policji wykonujacych swoje zadania, spowodowała, że zastosowano środki przypusu bezpośredniego, w tym założono oskarżonemu kajdanki i siłą wyprowadzono z domu.

Na marginesie można dodać, iż wobec treśc opinii psychiatrycznej sąd zwolnił obrońcę z urzędu z jego funkcji (k.105); natomiast z racji problemów z porozumieniem się z oskarżonym na Sali, ponownie takowego mu przyznał w oparciu o przepis art. 79 §2 kpk (k.127).

Reasumując: nie sposób zgodzić się z obrońcą, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstawy do dokonania przez sąd ustaleń potwierdzających dopuszczenie się przez oskarzonego przypisanych mu czynów. Sąd meriti rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył bowiem wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk.

Zastosowana w sprawie represja karna wobec sprawcy nie nosi znamion niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Sąd odwołąwczy rozważał zasadnośc zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, ale uznał, iż takowa nie miałaby szansy na osiagnięcie oczekiwanych prawem celów.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, przy uprzednim uchyleniu rozstrzygnięcia o karze łącznej;

- względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów na art. 157 § 3 kk, co do pierwszego z przypisanych czynów i warunkowe umorzenie postępowania karnego;

- względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów na art. 226 § 3 kk, co do drugiego z przypisanych czynów i odstąpienie od wymiaru kary;

- względnie: o zmianę wyroku i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- żaden z zarzutów podniesionych powyżej nie okazał się zasadny, brak podstaw do uchylenia, czy zmiany wyroku;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- ustalenia co do winy, sprawstwa, zastosowana represka karna;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja obrońcy w zakresie winy i sprawstwa oraz kary nie zasługuje na uwzględnienie;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna. Skoro tak, to zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi K. T. (2). Na wydatki w sprawie złożyła się suma 20 zł. ryczałtu za doręczanie pism oraz wynagrodzenie obrońcy – obliczone na poziomie minimalnym przewidzianym przez prawo. O opłacie za skazanie orzeczono w oparciu o art. 3. ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (t.j. DZ. U. z 1983 roku, poz. 223 z póżn. zm.).

Sąd odwolawczy zwazył, że K. T. (2) to mężczyzna w sile wieku, nie posiadajacy nikogo na utrzymaniu, sam pozostający w dalszym ciagu zaopiekowany przez rodziców (na ich utrzymaniu), co do którego z akt sprawy nie wynikają żadne przeszkody dla podjęcia zatrudnienia, w szczególności zdrowotne.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana