Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 654/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 lipca 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 157/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji oskarżonego częściowo zostaną one omówione łącznie, a mianowicie:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na:

- przyjęciu, że oskarżony przywłaszczył powierzony mu samochód, gdyż nie płacił rat związanych z zawartą przez niego umową pożyczki a po rozwiązaniu umowy nie wydał na żądanie pożyczkodawcy pojazdu co jest następstwem obrazy prawa procesowego art. 7 k.p.k. i dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego, zgromadzonej dokumentacji i przyczyn rozwiązania umowy pożyczki z oskarżonym,

- przyjęciu, że pożyczkodawca mógł skutecznie rozwiązać umowę pożyczki bez ustaleń Sądu w zakresie skuteczności wypowiedzenia tej umowy i ewentualnego zaliczenia na poczet rat pożyczki - kwot z tytułu zapłaconego przez pożyczkobiorcę ubezpieczenia,

- pominięciu wszechstronnego rozważenia przy rozstrzyganiu o winie oskarżonego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, i uznanie, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem kierunkowym i świadomością pokrzywdzenia pożyczkodawcy a przywłaszczony przedmiot miał dużą wartość bez uwzględnienia wyjaśnień oskarżony co do przyczyn zaprzestania płacenia rat, woli rozliczenia się z pożyczkodawcą , spłacenia w większej części rat za samochód;

2. Obraza prawa materialnego tj. art. 284 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy niewydanie pojazdu wobec skutecznego wypowiedzenia mowy nie wypełnia znamion czynu zabronionego przywłaszczenia, bo nie towarzyszył temu cel definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności - mając na uwadze iż oskarżony w większości spłacił samochód i wyraził wolę wznowienia umowy pożyczki a także tej okoliczności iż w pojeździe są zamontowane urządzenia będące własnością oskarżonego, które do chwili obecnej nie zostały mu zwrócone,

3. Obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu błędnej ocenie zeznań M. N. (który to świadek nie przedstawił oskarżonemu nigdy żadnego upoważnienia czy \ pełnomocnictwa) i wyjaśnień oskarżonego co spowodowało brak wszechstronnego v rozważenia materiału dowodowego co do poinformowania leasingodawców o woli spłaty wymaganych należności jak i o gotowości zwrotu przedmiotu leasingu, konieczności zdemontowania urządzeń, które oskarżony zakupił we własnym zakresie, w sytuacji gdy pertraktacje ugodowe i uprzednie spłaty rat pożyczkowych wskazują na realny zamiar i ceł spłacenia umów i wywiązania się z niej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzających się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnych - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do podniesionego przez skarżącego zarzutu obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzającego się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, który okazał niezasadny. Bowiem przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego apelacja oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł też w zarzutach żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego oskarżony nie przedstawił takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu I instancji. Wniesiony przez niego środek odwoławczy w istocie sprowadza się do odmiennej oceny zgromadzonych w niniejszym postępowaniu dowodów. Prawem wymienionego jest dokonywanie innej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż taką ocenę powinien podzielać sąd orzekający. Organ meriti miał w polu widzenia wszystkie ujawnione dowody, których ocena w pełni chroniona jest zasadą, o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k., co pozwoliło na dokonanie niesprzecznych z logiką i doświadczeniem życiowym ustaleń faktycznych, a w konsekwencji nadanie inkryminowanemu zachowaniu oskarżonego właściwej oceny prawnej. Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest domeną organu ferującego zaskarżony wyrok. Musi być on jednak w sposób logiczny i wyczerpujący - z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowany, co czynione jest w uzasadnieniu wyroku. Inaczej mówiąc w myśl zasady swobodnej oceny dowodów (określonej w art. 7 k.p.k.) sąd wyrokujący spośród sprzecznych ze sobą elementów materiału dowodowego (w tym zeznań świadków oraz dokumentów czy też wyjaśnień oskarżonego) ma prawo jednym dać wiarę, a innym wiarygodności odmówić. Może zatem oprzeć swój wyrok na zeznaniach jednego czy kilku świadków lub oprzeć się o nieosobowy materiał dowodowy i je uznać za wiarygodne, a odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, jeżeli przeświadczenie sądu o winie jest dostatecznie umotywowane. Z powinności tej Sąd Rejonowy w pełni się wywiązał.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się na relacjach świadka M. N. - specjalisty do spraw windykacji z firmy (...) S.A., która uzyskała pełnomocnictwo od pokrzywdzonej spółki (...) S.A. Świadek był osobą bezpośrednio zajmującą się istotą stosunków, stanowiących przedmiot niniejszego postępowania a odnoszących się do prób odzyskania zaległych płatności z tytułu pożyczki. Świadek zeznawał spójnie, logicznie i konsekwentnie, a jego depozycje były w pełni zgodne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim dokumentami w postaci umowy pożyczki (vide k. 7-10), umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności z tytułu umowy pożyczki (vide k. 104-106) oraz pełnomocnictwa udzielonego spółce (...) S.A. Świadek wskazał na szereg czynności windykacyjnych podjętych w ramach wyegzekwowania zaległych płatności z tytułu rat pożyczki. W tym celu nawiązał telefoniczny kontakt z oskarżonym i poinformował go o konieczności zapłacenia zaległych rat. Oskarżony potwierdził wówczas, że ma zaległości ratalne, co poniekąd spowodowane było faktem, iż musiał opłacić podwójne ubezpieczenie samochodu (nie poinformował bowiem banku, że we własnym zakresie opłacił takie ubezpieczenie i musiał też pokryć to wynikające z umowy leasingowej) oraz kłopotami finansowymi, które przechodziła jego firma. Kolejny kontakt M. N. z oskarżonym w celu poinformowania go o rozwiązaniu umowy pożyczki nie był możliwy do nawiązania. J. M. nie odbierał telefonów od wymienionego. Nie podjął też korespondencji zawierzającej informacje o rozwiązaniu umowy pożyczki i przejściu na własność pokrzywdzonej spółki przedmiotu pożyczki - samochodu marki O. (...) (...) (...). We wrześniu 2020 roku oskarżony w rozmowie telefonicznej z M. N. poinformował go, że nie będzie wznawiał wypowiedzianej umowy i zwróci rzeczony samochód jak tylko zdemontuje windę, która znajduje się na pojeździe. Następnie oskarżony, po przesłaniu mu na adres mailowy wypowiedzenia umowy pożyczki, zdecydował się wznowić rzeczoną umowę. Niezbędnym warunkiem wznowienia umowy było jednak całkowite uregulowanie przez oskarżonego istniejącego zadłużenia. Podsądny zdawał sobie więc sprawę z konieczności spłaty zaległych rat na rzecz pokrzywdzonej spółki dla kontynuacji umowy, miał świadomość, iż jest to warunek niezbędny ku temu, by umowa została wznowiona. Mimo tego nie wywiązał się z obowiązku uiszczenia zadłużenia. Zaprzestał przy tym jakichkolwiek kontaktów z firmą windykacyjną. Takie zachowanie oskarżonego przekonuje, iż w istocie jego zamiarem nie było rozliczenie się z pożyczkodawcą, uregulowanie płatności, a jedynie stworzenie pozorów takiego postępowania oraz utrzymanie pokrzywdzonej spółki i firmy windykacyjnej w przekonaniu, iż ma zamiar wywiązać się z zaciągniętych zobowiązań.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut ze strony skarżącego, dotyczący uznania, iż pożyczkodawca mógł skutecznie rozwiązać umowę pożyczki. Oskarżony sam przecież przyznał windykatorowi, że zalega z płatnością rat pożyczki ze względu na podwójne opłacenie ubezpieczenia samochodu i trudności finansowe firmy. Poza tym lojalnie poinformowany został przez wymienionego, iż niezastosowanie się do obowiązku uregulowania zaległych rat będzie skutkowało rozwiązaniem umowy i odebraniem przedmiotu pożyczki. Ostrzeżenie to nie przyniosło żadnego skutku. Dlatego też pokrzywdzona spółka miał pełne prawo rozwiązać umowę leasingu i żądać wydania przewłaszczonego pojazdu. Dokumenty dotyczące rozwiązania umowy zostały doręczone oskarżonemu drogą mailową w dniu 16 września 2020 roku. Należy przy tym zauważyć, że J. M. mimo wszystko otrzymał jeszcze jedną szansę w postaci wznowienia umowy, polegającego na tym, że do dnia 08 października 2020 roku miał dokonać spłaty istniejącego zadłużenia. Oskarżony nie dokonał jednak odpowiedniej wpłaty w wyznaczonym terminie. Istotnie wpłacił on na rzecz pokrzywdzonej spółki kwotę 6.172 złotych, jednakże wpłata ta miała miejsce w marcu 2020 roku, a zatem przed rozwiązaniem umowy pożyczki i należność ta, jak wynika z wyjaśnień podsądnego oraz noty rozliczeniowej ( vide k. 1324) dotyczyła stricte ubezpieczenia pojazdu. Tym samym nie podlega dyskusji, że pokrzywdzona spółka (...) S.A. mogła wszcząć wobec oskarżonego procedurę wypowiedzenia umowy pożyczki.

Skoro więc umowa pożyczki została skutecznie rozwiązana, a oskarżony miał tego świadomość jak i obowiązku zwrotu pojazdu marki O. (...) (...) (...), to odmawiając zwrotu rzeczonego samochodu i swobodnie użytkując go w ramach prowadzonej działalności, zachował się jak jego właściciel, a tym samym towarzyszył mu zamiar jego zatrzymania dla siebie. Okoliczności te bez żadnych wątpliwości przemawiają zatem za słusznością stanowiska Sądu I instancji, iż doszło z jego strony do przywłaszczenia w/w mienia.

Zważyć wszak należy, iż przywłaszczenie, a w realiach niniejszej sprawy sprzeniewierzenie określone treścią art. 284 § 2 k.k. polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy jak swojej własnej. Strona podmiotowa przestępstwa przywłaszczenia polega wyłącznie na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego kierunkowego jakim chęć zatrzymania mienia bez żadnego tytułu prawnego i powiększenia majątku sprawcy kosztem pokrzywdzonego. O zamiarze przywłaszczenia można mówić tylko w sytuacji, gdy zachowanie sprawcy jest jednoznacznym przejawem wykonywania praw właściciela. Przywłaszczenie może być zrealizowane przez bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy ruchomej przez sprawcę, odmowę jej zwrotu, zaprzeczenie otrzymania, zapewnienia o zwrocie, ukrycie, przekazanie tej rzeczy osobie trzeciej, sprzedaż, zamianę, darowiznę, bezprawne jej zużycie, przerobienie itp.

Przenosząc powyższe rozważania na stan faktyczny niniejszej sprawy, trzeba podnieść, iż umowa pożyczki, którą zabezpieczało przewłaszczenie samochodu osobowego marki O. (...) (...) (...), uległa rozwiązaniu na skutek jej wypowiedzenia. Spowodowało to realizację warunku zawieszającego wyrażonego w umowie przewłaszczenia i sprowadziło skutek w postaci przejścia własności rzeczonego pojazdu na pożyczkodawcę – pokrzywdzonego(§ 1 pkt 4 umowy przewłaszczenia). Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony utracił tytuł prawny do dalszego posiadania pojazdu i był oczywiście zobowiązany do jego zwrotu. Nie dopełniając zaś powyższego obowiązku, a przy tym postępując jak właściciel samochodu, wypełnił znamiona ustawowe przestępstwa stypizowanego w art. 284 § 2 k.k.

W ocenie Sądu linia obrony oskarżonego polegająca na twierdzeniu, iż nie miał on zamiaru przywłaszczenia samochodu nie może się ostać. Zauważyć należy, iż pokrzywdzona spółka (...) S.A, w świetle regulacji dotyczącej umowy pożyczki, miała prawo domagać się zwrotu samochodu z powodu braku terminowego regulowania rat. Zgodnie bowiem z umową przewłaszczenia samochodu pokrzywdzona stawała się w całości właścicielem w sytuacji niespłacania pożyczki (§ 1 pkt 4). Jakkolwiek oskarżony zaprzestał spłaty pożyczki i został powiadomiony o obowiązku zwrotu przedmiotu przewłaszczenia, korzystał z niego, unikając przy tym kontaktu z pokrzywdzoną spółką. Gdyby ta nie doprowadziła do wszczęcia postępowania karnego i przejęcia w jego trakcie rzeczonego pojazdu to oskarżony nadal byłby jego użytkownikiem. Do tego czasu oskarżony nie widział przeszkód we władaniu samochodem.

Podnoszona przez skarżącego okoliczność wykazania przez oskarżonego woli wznowienia umowy pożyczki jak i częściowej jej spłaty, nie może go ekskulpować oraz prowadzić do wniosku o braku po jego stronie zamiaru określonego w art. 284 § 2 k.k. Zważyć wszakże należy, że oskarżony nie wywiązał się z warunków wznowienia umowy pożyczki, ponieważ nie uregulował w wyznaczonym mu w ramach tejże inicjatywy terminie zaległych rat. W kwestii zaś częściowego wywiązanie się z umowy pożyczki, nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż oskarżony nie podjął w pozostałym zakresie spłaty rzeczonego zobowiązania, w dodatku nie skontaktował się z pokrzywdzoną spółką w celu poinformowania jej o przyczynach takiego zaniechania i nie próbował negocjować dogodnych dla niego warunków spłaty pożyczki , w sytuacji zmagania się w problemami finansowymi firmy.

Reasumując Sąd I instancji w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy poddany ocenie zgodnej z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w oparciu o które przeprowadził trafną ocenę prawną zachowania oskarżonego, prawidłowo ustalił, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 284 § 2 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z zarzutów sformułowanych w apelacji, brak więc powodów, by uwzględnić wnioski apelacyjne. Sąd I instancji podjął słuszne rozstrzygnięcia co do sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czyn, które też trafnie zakwalifikował.

3.2.

Rażąca niewspółmierność kary bez należytego uwzględnienia przy ich wymiarze dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. i nie nadanie okolicznościom przemawiającym na korzyść oskarżonego właściwego znaczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z rażącą niewspółmiernością kary – a tylko w wypadku tego rodzaju niewspółmierności byłyby podstawy do wzruszenia zaskarżonego wyroku – mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Nie chodzi tu przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ale o różnicę tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można – również w potocznym tego sława znaczeniu – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. OSNPG 1974/3-4/51; OSNPK 1995/6/18). Sytuacja taka, zdaniem Sądu Odwoławczego, w niniejszej sprawie jednak nie zachodzi. Wbrew twierdzeniom skarżącego, wymierzając karę oskarżonemu Sąd I instancji kierował się wszystkimi dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k., uwzględniając w szczególności stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości poszczególnych popełnionych przez oskarżonego czynów, jak też cele wychowawcze i zapobiegawcze, które zastosowana sankcja ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Niewątpliwy wpływ na wymiar kary miał sposób działania oskarżonego wyrażający się w jego konsekwentnie realizowanym działaniu. Ponadto, Sąd uwzględnił wartość wyrządzonej szkody, jak również zupełny bezkrytycyzm oskarżonego wobec własnego postępowania. Zauważyć należy, iż oskarżony nie czynił żadnych, najmniejszych nawet starań, aby uregulować powstałe zadłużenie. Nie bez znaczenia dla oceny społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa miał też fakt wykorzystania zaufania pokrzywdzonego. Tego rodzaju zachowania mają zdecydowanie ujemny wpływ na stabilność i pewność całego obrotu gospodarczego. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż wymierzona oskarżonemu kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na minimalny okres próby 1 roku ze zobowiązaniem go do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy, będzie wyważona, adekwatna i jak najbardziej sprawiedliwa. W ocenie Sądu Odwoławczego tak ukształtowana represja karna stwarza przy tym realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu wymienionego i powinna ona zarazem wywołać w świadomości oskarżonego przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara tego rodzaju będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował stanowisko sądu I instancji uznając zarzuty skarżącego za nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi i z rzetelną analizę dowodów. Twierdzenia apelacji mające przekonać o błędach Sądu Rejonowego w zakresie oceny dowodów nie zasługują na aprobatę, gdyż istota tych argumentów stanowi powtórzenie linii obrony oskarżonego, a więc te wszystkie okoliczności, które zdaniem skarżącego świadczą o dowolności oceny dowodów były już przedmiotem syntetycznej analizy sądu I instancji, a jej wyniki zostały zaprezentowane w szczegółowym i rzeczowym uzasadnieniu wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego J. M., na zasadzie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków oraz od opłaty. Oskarżony jest mężczyzną w średnim wieku (ma 45 lat), z ostatnich informacji o nim wynikało, że jakkolwiek nie pracuje zarobkowo - jest rencistą i z tego tytułu uzyskuje dochód w wysokości 900 złotych miesięcznie, niemniej jednak nie ma nikogo na utrzymaniu, a w przedmiotowej sprawie posiadał w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżony winien i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne (które w istocie nie są w wygórowanej wysokości) związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony J. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 09 lipca 2021 roku w sprawie II K 157/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana