Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 655/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sadu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 września 2024 roku w sprawie II K 608/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. S., w sytuacji gdy oskarżony w sposób logiczny wyjaśnił swoje problemy zdrowotne wynikające z przebytego przez niego rozległego udaru mózgu, a nadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dotyczącym jego przeświadczenia co do swojego stanu trzeźwości są niemożliwe do zweryfikowania przez Sąd i osoby postronne, a także w sytuacji oparcia skazania głównie na relacji funkcjonariuszy Policji, pomimo że istniała możliwość zweryfikowania twierdzeń oskarżonego w drodze przeprowadzenia dowodu z zeznań zgłoszonego świadka - lekarza, który poinformował oskarżonego o konsekwencjach zdrowotnych, tj. anomaliach, wynikających z przebytego udaru,

- art. 167 kpk poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadka - lekarza neurologa U. D. na okoliczność anomalii zdrowotnych występujących w organizmie oskarżonego a związanych z przebytym przez niego rozległym udarem mózgu, w sytuacji gdy dowód ten pozwoliłby wykluczyć lub potwierdzić prawdziwość wyjaśnień oskarżonego i ustalić czy oskarżony mógł pozostawać w przekonaniu co do swojej trzeźwości,

- art. 424 § 2 kpk poprzez wyeksponowanie w uzasadnieniu wyłącznie okoliczności obciążających i całkowite pominięcie okoliczności łagodzących, a tym samym powstrzymanie się przez Sąd od oceny sposobu, w jakim te ostatnie karę kształtują i ich wpływu na jej wymiar, polegającym na przywołaniu przez Sąd szeregu okoliczności obciążających oskarżonego i niewskazaniu ani jednej okoliczności łagodzącej, a te, które można uznać za łagodzące Sąd uznał za obciążające, takie jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, a tym samym Sąd w ogóle nie odniósł się do okoliczności dotyczących zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa i charakteryzujących jego postawę i warunki osobiste.

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że K. S. w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 na ul. (...) w P., woj. (...), prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki F. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godz. 1:15 do stężenia na poziomie 2,06%o alkoholu etylowego w organizmie, co skutkowało nieuzasadnionym przypisaniem oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne 1, 2

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut, co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu - w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 424 kpk.

Sąd rejonowy zasadnie bowiem przypisał oskarżonemu sprawstwo zarzucanego mu czynu, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom. W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek sądu I instancji dotyczący jego trzeźwości tj. na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego odnośnie tego, że w czasie jazdy był trzeźwy lub na takowego się czuł, albowiem z uwagi na przebyty udar mózgu mogło dojść do zaburzenia u niego możliwości rozpoznania swego stanu, jak też przebyty udar mózgu powoduje samoistne wyzwalanie się alkoholu w organizmie. Przede wszystkim wyjaśnieniom tym słusznie przeciwstawia sąd meriti zeznania interweniujących policjantów J. K. oraz Ł. T.. Świadkowie ci są funkcjonariuszami publicznymi, osobami postronnymi, nie mają więc jakiegokolwiek interesu w celowym pomawianiu oskarżonego; zeznając nieprawdziwie, czy naruszając prawo w inny sposób, naraziliby się na odpowiedzialność karną i dyscyplinarną. Ich zeznania są spójne, konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają. Z depozycji tych wynika, że po otworzeniu drzwi pojazdu funkcjonariusze nie tylko zaobserwowali wygląd oskarżonego, sposób poruszania, czy artykułowania kwestii charakterystyczny dla osób nietrzeźwych (bełkotliwa mowa, chwiejny krok), ale zaobserwowali także typowe dla takich osób zachowania (agresja, niechęć poddania się badaniom), a wreszcie poczuli charakterystyczna woń alkoholu. W ocenie tych świadków wszystko to wskazywało jednoznacznie, że oskarżony nie jest trzeźwy.

Słusznie też twierdzenia o samoczynnym wydzielaniu się alkoholu w organizmie oskarżonego z uwagi na przebyty udar sąd meriti uznał za niedorzeczne; już elementarna wiedza nakazuje wysnuć taki wiosek. Taka anomalia rozpętałaby w świecie medycznym dyskusję o szerokich, wręcz światowych zasięgach, stała by się wydarzeniem medialnym, przedmiotem wielu sympozjów naukowych i szeroko pojętego zainteresowania „przeciętnego K.”. Słusznie tez sąd rejonowy uwzględnił, że stan nietrzeźwości oskarżonego wynosił aż ponad 2 promila alkoholu we krwi. Dlatego też słusznie sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie zeznań świadka – neurologa, jako, że dowód ten był nieprzydatny dla stwierdzenia okoliczności zdarzenia.

Zestawienie powyższych okoliczności ( w tym zeznań świadków, protokołów badania trzeźwości) mogło doprowadzić sąd I instancji tylko i wyłącznie do jednej logicznej konkluzji – uznania, iż K. S. w czasie kiedy kierował samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Żadna zaś inna wersja wydarzeń nie daje się pogodzić z elementarną logiką.

Wracając jeszcze do zarzutu obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w ocenie wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji, sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżony po przebytym udarze miał prawo pomylić się, co do swego stanu swej nietrzeźwości jako kierujący pojazdem w dniu zdarzenia, jak też dywagacje na temat samoczynnego tworzenia/gromadzenia się w organizmie oskarżonego alkoholu ( w stężeniu wynoszącym ponad 2 promila we krwi).

Wbrew nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która kompletnie pomija to, że wyjaśnienia oskarżonego ewidentnie nie korespondują z wynikami badań stanu jego trzeźwości oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. ustalenie, że w miejsce zarzuconego oskarżonemu K. S. czynu objętego aktem oskarżenia, oskarżony dopuścił się tego, że w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 na ul. (...) w P., woj. (...), prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki F. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 4 marca 2019 roku, sygn. akt II K 228/28, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym,

- i w związku o zmianę opisu czynu i zmianę jego kwalifikacji prawnej na art. 244 kk,

2) wymierzenie oskarżonemu, przy zastosowaniu art. 37a kk, kary grzywny,

3) orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku,

4) zasądzenie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowe są ustalenia sądu meriti w kwestii wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu z art. 178 a§ 4 kk.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego K. S.:

- kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, - środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, w sytuacji gdy orzeczenie w stosunku do oskarżonego niższej kary spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej, podczas gdy Sąd pierwszej instancji przy wymiarze kary nie nadał właściwego znaczenia dyrektywom jej wymiaru wskazanym w art. 53 kk, w szczególności nie uwzględnił okoliczności łagodzących takich jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a nadto Sąd nie uwzględnił treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 roku, sygn. akt SK 22/21, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kary rażąco surowej;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy podzielił częściowo zarzut podniesiony przez obrońcę dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, jako naruszający przepis art. 42 §3 kk.

Istotnie przepis art. 42 § 3 kk nakazuje - w razie skazania za przestępstwo z art. 178a § 4 kk, orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, chyba że wyjątkowo zachodzi wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W realiach niniejszej sprawy, w ocenie sadu odwoławczego, aktualna postawa i sytuacja życiowa oskarżonego, jak również okoliczności popełnienia czynu, uzasadniają to wyjątkowe odstąpienie od orzeczenia wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów (niezależnie od brzmienia orzeczenia TK przywołanego w apelacji obrońcy).

Oskarżony kierował pojazdem w porze nocnej, gdzie natężenie ruchu jest niewątpliwie małe (nawet w centrum miast). Kierował pojazdem niedużych gabarytów, co w połączeniu małym natężeniem ruchu w porze nocnej, ma przełożenie na spowodowanie (poziom) potencjalnego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Powodem jego zatrzymania był brak tablicy rejestracyjnej; nie był nim sposób, czy taktyka jazdy pojazdem. Powszechnie wiadomo, że nietrzeźwi kierowcy mogą prowadzić pojazd brawurowo, niepewnie, z nadmierną prędkością, nie przestrzegać znaków drogowych. W niniejszej sprawie nie mamy jednak do czynienia z taką sytuacją.

Z drugiej strony, mamy do czynienia ze stosunkowo młodym człowiekiem (rocznik 1983), który kilka lat temu przeszedł udar mózgu i któremu udało się „stanąć na nogi”. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, a co potwierdzają załączone do akt liczne dokumenty, oskarżony – pomimo swoich schorzeń - przeszedł szkolenie i podjął stale zatrudnienie (za granicą, aktualnie z rocznym kontraktem); ustabilizował także swoje życie z nową partnerką i jej dziećmi, spłaca zaległości alimentacyjne, a co najważniejsze podjął terapię związaną ze swoim uzależnieniem. Wszystko to uprawnia wniosek, że pomimo przedmiotowego zachowania, oskarżony przewartościował swoje priorytety i jest jeszcze szansa, że w przyszłości (dalekiej, bo przecież za 10 lat) jego ewentualny powrót do grona kierujących pojazdami wydaje się sprawiedliwy (a przynajmniej możliwy, oczywiście po uzyskaniu stosownej oceny zdrowia i sprawdzeniu umiejętności).

Wobec tego sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat będzie adekwatną i wystarczająca reakcją, biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak też obciążające. W ocenie sądu okres ten odpowiada stopniowi szkodliwości społecznej czynu oskarżonego. Dożywotni okres zakazu prowadzenia pojazdów byłby w ocenie sądu odwoławczego orzeczeniem rażąco surowym, mimo dotychczasowej karalności K. S..

Sąd odwoławczy nie znalazł natomiast podstaw do obniżenia wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności - wobec ciężaru okoliczności obciążających, także wskazanych przez sąd rejonowy. Orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze pozostawałoby w oczywistej sprzeczności z poczuciem sprawiedliwej odpłaty za przypisany karanemu oskarżonemu czyn. Rozstrzygnięcie odnośnie do kary pozbawienia wolności jest – uwzględniając okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary – współmierne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Podana przez sąd meriti argumentacja dotycząca wymiaru kary pozbawienia wolności w pełni zasługuje na aprobatę.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego K. S. kary za popełnienie czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i wymierzenie jej w wymiarze 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

2) zmniejszenie okresu obowiązywania orzeczonego wobec oskarżonego K. S. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 1 (jednego) roku;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- jedynie okres orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych był niewspółmiernie surowy w stosunku do ujawnionych okoliczności podmiotowo- przedmiotowych, co uzasadniało dokonaną zmianę co do środka karnego;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- sprawstwo, wina, kara zasadnicza, świadczenie pieniężne, dokonane zaliczenie zatrzymania, orzeczenie o wydatkach;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wskazano w punkcie 3.1.;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- okres orzeczonego środka karnego;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano powyżej w punkcie 3.2.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy)

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

Oskarżony co prawda cierpi na padaczkę poudarową ( przebył niedokrwienny udar mózgu ), jednakże jego wiek, wykształcenie oraz stosunkowo niewielka kwota należnych kosztów postępowania oraz możliwość uiszczenia w ratach (ewentualnie, po uwzględnieniu wniosku) sprawia, że w ocenie sądu jest on wstanie ponieść ten ciężar bez uszczerbku niezbędnego utrzymania.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana