Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

IV Ka 664/23 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2023-12-28

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 664/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 9 sierpnia 2023 roku sygn. akt II K 781/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut rażącej niewspółmierności kary grzywny orzeczonej oskarżonemu S. S. za czyn z art. 209 § 1a k.k. jako kary zbyt łagodnej i niespełniającej swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, co wynika z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających oskarżonego tj. wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia, uprzedniej karalności oraz błędnego uznania, iż aktualna postawa oskarżonego wobec obowiązku alimentacyjnego uzasadnia wymierzenie łagodnej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Orzeczona wobec oskarżonego S. S. kara grzywny nie nosi cech rażącej łagodności, gdyż ukształtowana została zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k.

Rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, niepublikowany).

W aspekcie powyższego stwierdzić trzeba, że sąd rejonowy w procesie wymiaru kary, miał na względzie oraz w sposób należyty ocenił stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, wyrażone w art. 53 k.k. Ocena społecznej szkodliwości czynu w połączeniu ze stopniem winy przypisanej oskarżonemu, zasadnie dała sądowi pierwszej instancji podstawy do wnioskowania, że cele kary zostaną osiągnięte pomimo zrezygnowania z orzekania postulowanej przez prokuratora kary pozbawienia wolności, jako najbardziej uciążliwej dla oskarżonego kary zasadniczej przewidzianej w sankcji przepisu art. 209 § 1a k.k.

Sąd ten wziął pod uwagę zrozumienie przez oskarżonego istoty ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki N. S. i byłej żony I. S., przyznanie się ww. do popełnienia zarzucanego czynu i zauważenie naganności swojej dotychczasowej postawy, a w konsekwencji dokonanie pierwszych wpłat na poczet zasądzonych alimentów. Ta ostatnia okoliczność wynikająca z wyjaśnień ww. znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka I. S., która przyznała, że w czasie trwania przedmiotowej sprawy, w poprzednim roku kalendarzowym, otrzymała od niego kwotę 1000 złotych, a w roku bieżącym dwukrotnie kwoty po 500 złotych. Poza sporem pozostaje natomiast okoliczność prowadzenia przez komornika postępowania egzekucyjnego, który aktualnie dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę S. S., wykonywanej przez niego od około pół roku w prywatnej firmie przewozowej, na podstawie umowy o pracę na czas określony ( oświadczenie oskarżonego przedstawione na rozprawie apelacyjnej karta 134 odwrót ) .

Sad rejonowy dostrzegał także fakt uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwo podobne obejmujące okres niealimentacji od lipca 2020 roku do sierpnia 2022 roku, za które ww. skazany został wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 2 listopada 2022 roku sygn. akt VII K 654/22 na karę ograniczenia wolności i sąd ten wyprowadził słuszną tezę, iż zastosowana wówczas reakcja karna przyniosła pewne rezultaty w zakresie przystąpienia oskarżonego po uprawomocnieniu się orzeczenia, do płacenia niewielkich kwot pokrzywdzonym. Oskarżony ponadto w toku przedmiotowego postępowania częściowo usprawiedliwił przyczynę swojego biernego nastawienia do regulowania w okresie od 25 czerwca 2021 roku do 31 stycznia 2022 roku, świadczeń na rzecz osób uprawnionych, powołując się na konieczność leczenia mnogiego złamania podudzia lewego, w ramach którego przeszedł dwa zabiegi operacyjne, konsekwencją których było zastosowane leczenie w postaci stabilizacji więzozrostu piszczelowego strzałkowego przy pomocy śrub, założenie opatrunku gipsowego i zalecenie poruszania się o kulach, bez obciążenia operowanej kończyny ( dokumentacja medyczna i zaświadczenia lekarskie karta 76 - 84 ).

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że S. S. nie jest sprawcą wysoce niepoprawnym, gdyż w istocie wyciągnął wnioski z poprzedniego skazania. Toczące się postepowania i orzeczona uprzednio kara ograniczenia wolności, wywołały w nim pożądaną społecznie refleksję, której efektem powinno być zaprzestanie kontynuowania dotychczasowej nagannej postawy względem obowiązku alimentacyjnego, czyli powstrzymanie się od popełniania kolejnych przestępstw.

W świetle podniesionych okoliczności, orzeczona kara zasadnicza grzywny jawi się jako taka, która zapewni realizację stawianych wobec niej celów, przede wszystkim pozwoli na uzmysłowienie oskarżonemu naganności jego postępowania i nieuchronności poniesienia konsekwencji nieodpowiedzialnej postawy i powstrzyma go od dalszych naruszeń prawa w przyszłości. Słuszne jest także stanowisko sądu merytorycznego, że za wyborem reakcji karnej w postaci najłagodniejszej z katalogu kar zasadniczych - grzywny, przemawia także interes osób uprawnionych do alimentacji. Orzeczona kara pozwoli bowiem oskarżonemu na utrwalenie widocznej już zmiany postawy w zakresie obowiązku dostarczania środków utrzymania pokrzywdzonym. Umożliwi mu także kontynuowanie podjętego zatrudnienia i kontynuowanie spłacania zaciągniętego w okresie trwania związku małżeńskiego kredytu hipotetycznego.

Sąd odwoławczy wyraża przekonanie, że orzeczony łagodniejszy rodzaj kary zasadniczej nie utwierdzi oskarżonego w poczuciu bezkarności i nie będzie dla niego przyzwoleniem do dalszej działalności przestępczej. Ma szanse wywołać u oskarżonego, jeśli nie szacunek, to przynajmniej respekt dla porządku prawnego, a przez to skłonić go w przyszłości do zaniechania popełniania kolejnych przestępstw. Z tych powodów sąd odwoławczy uznał, że jest ona sprawiedliwa. Winna stanowić dla oskarżonego właściwą odpłatę za przypisany występek. Realizuje więc cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do niego oraz cele w zakresie prewencji ogólnej. Nie jest zatem karą łagodną w realiach przedmiotowej sprawy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz zobowiązanie oskarżonego do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie pokrzywdzonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 9 sierpnia 2023 roku sygn. akt II K 781/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne są chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji prokuratora, na podstawie art. 636 & 1 k.p.k. wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: