Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 665/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 sierpnia 2024 roku w sprawie IIK126/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

( Obrońca ) Rażąca niewspółmierność (surowość) orzeczonych wobec oskarżonego: kary grzywny w wysokości 600 stawek dziennych po 50 złotych każda, a także nawiązki w kwocie 10000 złotych.

( Obrońca ) Mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisu postępowania - art. 624 § 1 kpk polegającą na braku zwolnienia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych w całości pomimo istnienia podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć zarazem powielania tych samych rozważań i ocen.

Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 600 stawek dziennych po 50 złotych każda, orzekł od niego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 50000 złotych oraz nawiązkę w kwocie 10000 złotych. Ponadto wymierzył oskarżonemu opłatę w wysokości 6300 złotych oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40.000 złotych tytułem wydatków, zwalniając oskarżonego z kosztów sądowych w pozostałej części. Należy jednak podkreślić, że łączne obciążenie finansowe nałożone na oskarżonego zaskarżonym wyrokiem obejmowało kwotę 136300 złotych.

Ma rację obrońca, że zasadnicza kara 2 lat pozbawienia wolności już sama w sobie stanowi wysoką dolegliwość prawnokarną wymierzoną oskarżonemu, a zauważyć należy, iż pozostaje ona zdecydowanie wyższa niż kary wymierzone współoskarżonym, a przede wszystkim oskarżonemu J. Ś. (1), który odpowiadał za czyn w zasadzie tożsamy.

Zgodnie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 2 kk, wymierzając karę sąd uwzględnia m.in. właściwości i warunki osobiste sprawcy. W tym kontekście zwrócić należy uwagę na niezwykle trudną sytuację osobistą i rodzinną oskarżonego, którego zarówno syn, jak i partnerka legitymują się orzeczeniami o lekkim stopniu niepełnosprawności. Dodatkowo w ostatnim czasie u partnerki oskarżonego zdiagnozowano gruczolaka nadnercza lewego. Ponadto stan zdrowia samego oskarżonego uległ pogorszeniu w czasie stosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania (uchylonego ostatecznie przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim ). Oskarżony przeszedł w areszcie porażenie nerwu twarzowego i stopy. Powyższe problemy zdrowotne, w szczególności dotykające osób najbliższych dla oskarżonego (syna i partnerki) niosą za sobą rzecz jasna wymierne wydatki finansowe na podejmowane leczenie i jednocześnie zasadniczo ograniczają możliwości zarobkowe osiągane w gospodarstwie domowym. Sytuacja finansowa rodziny oskarżonego jest trudna. K. Ł. nie posiada stałego zatrudnienia ( jest zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku ), pomaga w prowadzeniu gospodarstwa rolneg konkubiny. Oskarżony w miejscu zamieszkania ma dobrą opinię, nie były odnotowane tu interwencje policji. Dzieci oskarżonego uczą się: córka w liceum plastycznym, syn jest studentem WAT. Okoliczności dotyczące aktualnej sytuacji oskarżonego wykazane zostały złożonymi do sprawy dokumentami, jak również wywiadem środowiskowym ( k 125 ).

Przy wymiarze kary sąd rejonowy uwzględnił, jako okoliczność przemawiającą na niekorzyść oskarżonego, fakt uprzedniego skazania K. Ł. i odbywania przez niego kary pozbawienia wolności. W tym kontekście, fakt prowadzenia w tamtej sprawie postępowania karnego aż przez 12 lat spowodował, że pomimo, że czyn zabroniony popełniony został ponad 22 lata temu (w 2002 roku), nie doszło jeszcze do zatarcia skazania. Nie ulega jednak przy tym wątpliwości, że K. Ł. nie wchodził w konflikt z prawem przez ponad dwie dekady, co nie powinno ujść uwadze sądu oceniającego tę przesłankę jako jedną z dyrektyw wymiaru kary. Znaczenie obciążające tej przesłanki ulega złagodzeniu.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonym przestępstwa nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osób skazanych. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy.

W tym kontekście należy podkreślić, iż oskarżonemu za przypisany czyn sąd I instancji wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności, która już wpływa na adekwatność reakcji karnej i jest zasadniczym elementem realizującym cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy. Sytuacja osobista i rodzinna oskarżonego powinna wpłynąć jednak na reakcję karną, a zwłaszcza na niektóre rozstrzygnięcia o charakterze finansowym łagodząco.

Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- obniżył liczbę stawek dziennych grzywny do 400 ( pozostawiając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 50 złotych ), co jest porównywalne do kary grzywny wymierzonej J. Ś. (2) za analogiczny czyn;

- zwolnił oskarżonego od wydatków za I instancję co do kwoty przekraczającej 20000 złotych.

Zmiana postulowana przez skarżącego, cechuje się jednak niezwykłą łagodnością, której nie był on w stanie racjonalnie uzasadnić. Prowadziłaby do bezpodstawnego premiowania sprawcy i nie osiągałaby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Taka kumulacja okoliczności obciążających musi mieć wpływ na wybór rodzaju reakcji karnej, która może mieć w tym przypadku zastosowanie.

W tym przypadku nie tylko wysokość kary, a też jej rodzaj i różnorodność środków ma decydujące znaczenie, zwłaszcza jeżeli się uwzględni kumulację okoliczności obciążających; przy takim ich nagromadzeniu oskarżony nie może liczyć na większą pobłażliwość. Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanych przez ograniczenie ich odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił. Tak ukształtowana kara jest adekwatna do wagi czynu i sylwetki sprawcy i nie może podlegać dalszej korekcie w kierunku jej większego złagodzenia.

Orzeczenie na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani wobec oskarżanego nawiązki ma podstawę praną i faktyczną; sąd I instancji słusznie uznał, iż przedmiotowy prekursor był produkowany w celu wytworzenia środka odurzającego ( nic nie stało na przeszkodzie, aby oskarżony wskazał, iż wytwarzał ten składnik do jakiegokolwiek innego legalnego produktu ).

Zgodnie z art 624 § 1 kpk sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Opisana wyżej sytuacja osobista i rodzinna oskarżonego, a także jego sytuacja majątkowa i niewielkie dochody uzasadniają zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych w większym zakresie niż wynika to z treści zaskarżonego wyroku – w ocenie sądu odwoławczego od wydatków za I instancję co do kwoty przekraczającej 20000 złotych. Uwzględnił przy tym sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego oraz jego sytuację zarobkową. Oskarżony jest osobą wykształconą, która powinna wykorzystać swoje możliwości zarobkowe. Wbrew temu po podniósł obrońca nie czeka go odbycie długoterminowej kary pozbawienia wolności ( na poczet tej kary ma zaliczony okres tymczasowego aresztowania od 18 maja 2022 roku do 29 listopada 2023 roku ). Konieczność realizacji obowiązków o charakterze finansowym wynikających z orzeczenia ma również walor wychowawczy dla sprawcy; to jego przestępcze zachowanie wygenerowało wydatki w sprawie i niezrozumiałym byłoby zwolnienie od nich sprawcy i przerzucanie finasowania ich w całości przez Skarb Państwa.

Wniosek

( Obrońca ) Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.obniżenie kary grzywny do 300 stawek dziennych po 50 złotych każda,

2. uchylenie punktu 3 dotyczącego nawiązki,

3. zwolnienie oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych w całości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazane przez skarżącego okoliczności łagodzące zwłaszcza dotyczyły osoby sprawcy, jego warunków i właściwości osobistych. Zostały one uwzględnione przy wymiarze kary poprzez korektę grzywny - dodatkowo zmniejszonej w instancji odwoławczej ( oraz zwolnienie sprawcy od wydatków co do kwoty przekraczającej 20000 złotych ). Zasadnicze okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie dają w żaden sposób podstawy do uznania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia są na tyle niskie, aby dawały podstawę do dalszego złagodzenia sankcji.

Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Dla uznania zasadności zarzutu apelacji konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary. W tym zakresie apelacja nie mogła skutkować dalszym złagodzeniem kary ( i zwolnieniem w całości od wydatków ) z uwagi na wagę i charakter czynu; sąd odwoławczy w ramach aktualnej sytuacji rodzinnej i zawodowej oskarżonego dokonał jedynie złagodzenia wymierzonej mu grzywny, co uznał za wystarczające z punktu widzenia prewencji indywidualnej i generalnej ( i częściowego zwolnienia go od wydatków ). Sytuacja osobista i zawodowa sprawcy nie może determinować wymiaru kary; jest ona trudna, ale oskarżony powinien ją brać pod uwagę podejmując decyzję o naruszaniu porządku prawnego, a nie po czynie instrumentalnie ją wykorzystując, aby postulować poprawienie swojej pozycji procesowej.

3.2.

( Prokurator ) Rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego K. Ł. w punkcie 1 wyroku wynikającą z niedostatecznego przypisania wpływu na jej wymiar takich okoliczności obciążających jak:

- wysoka społeczna szkodliwość czynu przejawiająca się w znacznej ilości wytworzonego a następnie redystrybuowanego prekursora kategorii I - benzylometyloketonu służącego do niedozwolonej produkcji amfetaminy, a także długiego okresu działania sprawcy, jak również wysokości osiągniętej korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa,

- wysoki stopień winy wynikający z wyrachowanego i przemyślanego działania oskarżonego polegającego na stanowczej realizacji planu konstrukcji kompletnej linii technologicznej służącej do produkcji prekursora kategorii I - benzylometyloketonu w niedostępnych dla osób trzecich gospodarstwach rolnych, a w dalszej kolejności uprzedniej karalności oskarżonego za poważne przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz mieniu,

co w konsekwencji powoduje, że wymierzona za przypisany oskarżonym czyn kara w rażący sposób nie wypełnia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które powinna osiągnąć w stosunku do skazanego, jak również nie realizuje potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i celów prewencji generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aktualne są rozważania sądu odwoławczego podniesione przy rozpoznawaniu apelacji obrońcy oskarżonego.

Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 kpk), a która zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk.

Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary.

Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako „proporcjach” pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia i zakresu tego „wzrostu”.

Przestępstwo z art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani jest zagrożone karą pozbawienia wonności od jednego miesiąca do 5 lat. W tym przypadku z uwagi na art. 12 § 1 kk i art.65 § 1 kk – granice kary pozbawienia wolności kształtują się od 2 miesięcy do 10 lat ).

Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności; jednocześnie wobec oskarżonego ostatecznie orzeczono;

- karę grzywny ( w wysokości 400 stawek dziennych po 50 złotych stawka ). Jeżeli K. Ł. nie spłaci grzywny, będzie ją wykonywał w formie zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 200 dni, który będzie się ewentualnie zmniejszał w proporcji do dokonywanych wpłat ). Ilość stawek dziennych obrazuje wagę czynu i koreluje ona w tym zakresie z grzywną wymierzoną J. Ś. (1) za tego rodzaju czyn ( natomiast różnica w wysokości stawki dziennej wynika z przesłanek art. 33 § 3 kk, które w stosunku do K. Ł. przemawiały za niższym jej ukształtowaniem );

- obowiązek zwrotu na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 50000 złotych;

- nawiązkę w kwocie 10000 złotych.

Ponadto sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych oraz zasądził od niego tytułem częściowych wydatków 20000 złotych.

O surowości wyroku nie decyduje tylko kara pozbawienia wolności, ale i pozostałe rozstrzygnięcia o charakterze finansowym, które są dolegliwe dla sprawcy i będą oddziaływać na niego wychowawczo i zapobiegawczo.

Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację).

Efekt „odstraszający” kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia.

Oskarżony nie tylko ma do odbycia 2 letnią karę pozbawienia wolności ale został pozbawiony korzyści materialnych z popełnionego przestępstwa, oraz obciążony karą grzywny i innymi rozstrzygnięciami o charakterze finansowym ( łącznie 100000 złotych). Prokurator skupia się na eksponowaniu kary pozbawienia wolności, natomiast nie docenia innych rozstrzygnięć uzupełniających surowość tego wyroku.

Kara w tej wysokości w stopniu wystarczającym uwzględnia również, słusznie oceniony przez sąd I instancji jako wysoki, stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia. Apelacja prokuratora pomija jednak okoliczności korzystne dla oskarżonego:

- jego warunki i właściwości osobiste;

- upływ czasu od popełnienia poprzednich czynów, za które K. Ł. był skazany;

- przyznanie się do sprawstwa

- zachowanie się po zwolnieniu z aresztu śledczego i pozytywną opinię środowiskową.

W szczególności apelacja ta nie uwzględnia, iż kara pozbawienia wolności była jedną z sankcji, a pozostałe rozstrzygnięcia uzupełniają represyjność wyroku i wzmacniają przekonanie sprawy o nieopłacalności popełnienia tego przestępstwa.

Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Taka sytuacja w tej sprawie – zdaniem sądu odwoławczego – nie występuje, zwłaszcza jeżeli uwzględni się całokształt zastosowanej wobec oskarżonego reakcji karnej.

Sąd nie opowiada się za uproszczoną i wąsko pojętą prewencją ogólną w sensie odstraszenia surowymi karami potencjalnych sprawców przestępstw. Cele kary związane z prewencją ogólną wyrażają odmienną jej strategię, tj. strategię prewencji generalnej pozytywnej, społecznie integrującej, w miejsce odstraszającej. Celem tak rozumianej prewencji ogólnej jest wymierzenie takich kar, które utwierdzają w świadomości społecznej przekonanie o respektowaniu prawa, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości, tworzą atmos­ferę zaufania ludzi do obowiązującego systemu prawnego i potępienia. Innymi słowy, czynnikami decydującymi o takim działaniu prewencji ogólnej są nieuchronność kary, efek­tywność ścigania, szybkość jej orzekania i wykonania, pozbawienie sprawcy owoców przestępstwa, przekonanie w świado­mości społecznej o egzekwowaniu prawa, akceptacja orzeczonej kary jako sprawiedliwej, a więc nieprzekraczającej stopnia winy sprawcy.

Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako „proporcjach” pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu ( także jakie proporcje zastosowano w stosunku do współsprawców ). Prokurator zaakceptował kary wyraźnie niższe wobec pozostałych współsprawców, w szczególności do J. Ś. (1) za analogiczny czyn ( kara jednego roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności ). Jednocześnie nie przedstawił przekonujących argumentów, aby karę pozbawienia wolności wobec K. Ł. ukształtować w wysokości ponad dwukrotnie wyższej. Aprobując taki postulat skarżącego reakcja karna wobec sprawców byłaby wewnętrznie niesprawiedliwa; wymierzona K. Ł. ostatecznie kara w wystarczającym stopniu uwzględnia wiodący udział tego oskarżonego w przestępczej akcji. Rozróżnienie kary pozbawienia wolności pomiędzy sprawcami jest spowodowane rolą w czynie każdego z nich oraz ich sylwetką, w tym uprzednią karalnością. Odwołanie prokuratora koncentrując się na okolicznościach obciążających oskarżonego, zgłasza postulat wymierzenia mu kary 3 lat pozbawienia wolności, który też w niewielkim stopniu wykorzystuje możliwą sankcję, bagatelizując przy tym lub pomijając okoliczności łagodzące, które w ramach tego odniesienia musiałyby przemawiać za łagodniejszym ukształtowaniem tej sankcji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie orzeczonej wobec oskarżonego K. Ł. w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności do lat 3, oraz o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w pozostałej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Do uznania zasadności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 4 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary. W tym zakresie apelacja prokuratora jest nieskuteczna, gdyż orzeczona kara pozbawienia wolności

( i inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku ) uwzględniają w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu oraz realizują wystarczająco cele kary. Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Przeprowadzona w instancji odwoławczej analiza takiej dysproporcji nie potwierdziła.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo

Wina

Kara 2 lat pozbawienia w wolności

Kara grzywny przy określeniu wysokości jednej stawi dziennej na kwotę 50 złotych

Nawiązka ( punkt 3 )

Zaliczenie na poczet kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania

Przepadek dowodów rzeczowych

Zwrot dowodów rzeczowych

Zasądzenie od Skarbu Państwa wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw do korekty wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- obniżył liczbę stawek dziennych grzywny do 400 ( pozostawiając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 50 złotych );

- zwolnił oskarżonego od wydatków za I instancję co do kwoty przekraczającej 20000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały wskazane wyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzez adw. M. Ś. kwotę 1239 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 115 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę apelacyjną.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym ( z uwagi na sytuację rodzinną, materialną i wysokość obciążeń finansowych wynikających już z wyroku ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kara pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Grzywna

Nawiązka

Koszty sądowe

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana