Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja nie jest zasadna.

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, w zakresie, w jakim dotyczą one ustalenia braku zawinienia obwinionej nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w tej części prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy w zakresie braku zawinienia obwinionej jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności, o ile Sąd Okręgowy nie zgadza się z ustaleniem Sądu Rejonowego, iż do zalania działki pokrzywdzonych nie doszło, to nie zmienia to faktu, że na ławie obwinionych zasiadła nie ta osoba, która była za to odpowiedzialna. Obwinionej D. O. nie sposób zarzucić zawinienia tej sytuacji i słusznie ją uniewinniono.

Apelant nie ma więc racji zarzucając wyrokowi błąd w ustaleniach, że obwiniona nie może ponosić odpowiedzialności za zalanie działki pokrzywdzonych i że mogła działać w zamiarze ewentualnym, a zarzuty z tym związane są chybione.

Odpowiedzialności za inkryminowane wykroczenie z art. 478 pkt 1 ustawy Prawo wodne podlega ten, kto wbrew przepisowi art. 234 ust. 1 w/w ustawy zmienia kierunek i natężenie odpływu znajdujących się na jego gruncie wód opadowych lub roztopowych lub kierunek odpływu wód ze źródeł, lub odprowadza wody, lub wprowadza ścieki na grunty sąsiednie. Z kolei zgodnie z dyspozycją art. 234 ust. 1 Prawa wodnego ( do której norma z art. 478 pkt 1 w/w ustawy odsyła), właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może: zmieniać kierunku i natężenia odpływu znajdujących się na jego gruncie wód opadowych lub roztopowych ani kierunku odpływu wód ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich oraz odprowadzać wód oraz wprowadzać ścieków na grunty sąsiednie.

Zatem wykroczenie z art. 478 pkt 1 Prawa wodnego ma charakter indywidualny – odpowiedzialności za nie podlega właściciel gruntu (ewentualnie osoba decydująca o tym gruncie w imieniu właściciela) nie spełniający wymogów, nakazów i zakazów określonych w art. 234 ust. 1 Prawa wodnego. Co więcej, wskazują na to kolejne ustępy tego przepisu, określające obowiązki i odpowiedzialność odszkodowawczą właściciela gruntu w razie niedopełnienia tych obowiązków oraz na możliwości wszczęcia postępowań administracyjnych przeciwko właścicielowi gruntu naruszającemu obowiązki i zakazy z art. 234 ust. 1 w/w ustawy. W szczególności zgodnie z art. 234 ust. 2 w/w ustawy to na właścicielu gruntu ciąży obowiązek usunięcia przeszkód oraz zmian w odpływie wody, powstałych na jego gruncie na skutek przypadku lub działania osób trzecich, ze szkodą dla gruntów sąsiednich, a zgodnie z art. 234 ust. 2 jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, z urzędu lub na wniosek, w drodze decyzji, nakazuje właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, ustalając termin wykonania tych czynności.

Obwiniona z pewnością nie jest właścicielem gruntu z którego doszło do przepływu wody na teren działki pokrzywdzonych, dysponentem tego gruntu jest sieć D.. Obwiniona nie była również osobą, której w ramach zleconych jej obowiązków pracowniczych powierzono podejmowanie decyzji w zakresie obowiązków właściciela gruntu wynikających z Prawa wodnego. Była po prostu pracownikiem sklepu, kasjerem -sprzedawcą wykonującym funkcję zastępcy kierownika sklepu – w ramach zakresu swoich obowiązków nie miała powierzonych żadnych zadań właścicielskich dotyczących właściciela gruntu w rozumieniu Prawa wodnego.

Ponadto zarówno z zeznań świadka P. S. dokonującego na zlecenie D. wypompowania wody, jak i przede wszystkim z dokumentu znajdującego się na k. 159 złożonego przez pełnomocnika reprezentującego (...) SA wynika, że to nie obwiniona zlecała wypompowanie tej wody, nie ona to organizowała, nie ona o tym decydowała (w szczególności nie miała żadnego wpływu na sposób wypompowania wody ze zbiornika), a jej rola sprowadzała się tylko do dwóch rzeczy – do zgłoszenia przełożonym z sieci D., że zbiornik na wodę deszczową się napełnił i do potwierdzenia przez podpisanie się na dokumencie wykonania usługi wypompowania wody ( co ma znaczenie jedynie dla celów księgowych). Wypompowywanie tej wody odbywa się na podstawie ramowej umowy serwisowej zawartej przez (...) SA ze spółką (...) sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w K. ( k. 159). Ta z kolei spółka może zlecić to zadanie podwykonawcom – i właśnie takim podwykonawcą był P. S., który feralnego dnia wodę wypompowywał i który zeznał, że nie dostał takiego polecenia ani zlecenia od obwinionej, tylko „ Mnie te prace zlecali serwisanci sklepu (...) ” ( k. 136) – a serwisantami tymi byli na mocy w/w ramowej umowy serwisowej przedstawiciele spółki (...) sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w K.. Na żadnym etapie prowadzącym do skutku w postaci zalania wodą działki pokrzywdzonych żadnych decyzji nie podejmowała obwiniona – przecież ona jedynie zgłasza fakt zapełnienia zbiornika, nie decyduje, kto i w jaki sposób go opróżni, a potem dla celów księgowych jedynie potwierdza, że usługa została wykonana.

Podsumowując – oskarżyciel publiczny postawił zarzut popełnienia wykroczenie nie tej osobie, której powinien. Równie dobrze mógłby zarzucić jego popełnienie P. S. – a przecież oczywiste jest, że on jedynie wykonywał zlecenie i za to wykroczenie nie odpowiada. Podobnie nie odpowiada za nie obwiniona, która wykonywała jedynie swoje obowiązki pracownicze w ramach stosunku pracy z siecią D.. Odpowiadać za to wykroczenie może osoba decyzyjna w (...) SA, która reprezentując wściela gruntu tak zorganizowała wypompowanie wody deszczowej ze zbiornika w jednym ze sklepów sieci, że woda ta zalewa sąsiednią działkę. W tej sytuacji zasadne byłoby wypompowanie tej wody do beczkowozu, a nie na grunt sąsiadujący z działką pokrzywdzonych.

Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu ( art. 1 § 1 i 2 kw).

Obwinionej nie można przypisać winy w żadnej postaci, ponadto nie była ona podmiotem wykroczenia z art. 478 pkt 1 Prawa wodnego – co było powyżej omawiane. Dlatego słusznie została uniewinniona.

Pozostałe zarzuty podnoszone w apelacji nie będą omawiane, albowiem rozpoznanie powyższych jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych w tym przypadku byłby bezprzedmiotowe dla dalszego postępowania ( art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 436 kpk)

Wobec powyższego zaskarżony wyrok jako słuszny i sprawiedliwy utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżycielkę posiłkową od kosztów sądowych za drugą instancję z uwagi na zasady słuszności – jej działka została zalana i maja uzasadnione poczucie krzywdy, a do utrzymania wyroku uniewinniającego doszło bo zdaniem Sądu obwiniono nie tę osobę, która była za to odpowiedzialna.