Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 669/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2024 roku w sprawie II K 290/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia , mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na błędne uniewinnienie oskarżonego M. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu , a polegający na niesłusznym przyjęciu, że skoro Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 r., sygn. IV Ka 256/23 zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 r., sygn. II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobec M. T. (1), a w pkt. 2 utrzymał w mocy środki karne orzeczone w punkcie 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku wydanego w sprawie II K 861/22 (w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi M. T. (2) i D. T. w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, na okresy po 2 lata ), to nie mogły go obowiązywać środki karne orzeczone w punkcie 5 orzeczenia Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie o sygn. II K 861/22, kiedy w rzeczywistości mocą cyt. wyż. wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim obowiązywały oskarżonego M. T. (1) zakazy oraz nakaz orzeczone w cyt. wyż. wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku i tym samym swym zachowaniem wyczerpał on znamiona zarzucanego mu występku z art. 224 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora nie jest zasadna.

Podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, nie zasługuje na uwzględnienie. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez tenże Sąd ustalenia faktyczne, w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom i są wynikiem wnikliwej ich analizy.

W istocie rzeczy, skarżący nie kwestionuje stwierdzonych w sprawie faktów, a nie zgadza się jedynie z ich interpretacją, w zakresie dokonanej przez Sąd meriti oceny prawnej. Ze stanowiskiem prokuratora nie można się jednak zgodzić.

Nie może budzić wątpliwości, że przepis art. 244 k.k. obejmuje zakresem penalizacji nie tylko przypadki niestosowania się do zakazów, bądź nakazów, orzeczonych przez sąd jako środki karne. Redakcja art. 244 k.k. sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek, o treści określonej w hipotezie art. 244 k.k., o ile wynika on z orzeczenia sądu, niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny z art. 39 i n. k.k., czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako obowiązek probacyjny z art. 72 § 1 k.k., związany z poddaniem sprawcy próbie. Wynika to jasno z dotychczasowego utrwalonego orzecznictwa, w tym z cytowanego w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2012 roku – III KK 42/12, a które to stanowisko Sąd Okręgowy w pełni podziela.

W niniejszej sprawie problem polega na czymś innym. Nikt nie kwestionuje bowiem, że każdy obywatel musi przestrzegać orzeczenia sądowego, a jeżeli nie przestrzega zakazów i nakazów nałożonych na niego przez sąd, czy to w formie środka karnego, czy też obowiązku w ramach środka probacyjnego – podlega odpowiedzialności za przestępstwo z art. 244 k.k. Jednakże w zaistniałym układzie faktyczno – procesowym, nie można było uznać, aby na oskarżonego nałożono prawomocnym wyrokiem środki karne lub obowiązki w ramach środka probacyjnego, w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów i zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku (II K 861/22) uznano oskarżonego M. T. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 207 § 1 k.k. Oprócz wymierzenia mu za to przestępstwo kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat, Sąd Rejonowy orzekł również wobec niego na podstawie art.41a § 1, § 3a, § 4, § 5 k.k. i art. 43 § 1 k.k., środki karne w postaci: nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi M. T. (2) i D. T. w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, mające one obowiązywać przez dwa lata .

W takiej jednak postaci powyższy wyrok się nie ostał. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydany w sprawie II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego M. T. (1) na okres próby 2 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i zobowiązując oskarżonego M. T. (1) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. Wobec takiej treści wyroku sądu odwoławczego, nie można zgodzić się z poglądem oskarżyciela, iż pozostało w mocy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o nałożeniu na oskarżonego środków karnych nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Skoro bowiem Sąd Okręgowy warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego M. T. (1), to nie mogły się ostać w mocy środki karne, których orzeczenie jest możliwe jedynie w razie skazania sprawcy. Sąd odwoławczy decydując się na warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, miał również szeroką możliwość nałożenia na niego obowiązków probacyjnych, na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7b k.k. Jak wynika z treści wyroku z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23), Sąd Okręgowy na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 i 6 k.k. oddając oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, zobowiązał go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień. Sąd odwoławczy nie zdecydował się natomiast na orzekanie innych obowiązków w ramach środka probacyjnego, a w szczególności polegających na nakazie opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazie zbliżania się do nich na wskazaną odległość, czy też zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonymi.

Nie jest też trafną taka interpretacja, że pkt 2 omawianego tu wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 16 maja 2023 roku, w sprawie IV Ka 256/23, w brzmieniu: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, spowodował, że w mocy pozostał pkt 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku, w którym to orzeczono wobec oskarżonego środki karne nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Tak jak już wskazano wyżej, owe nakazy orzeczone przez Sąd Rejonowy w ramach środków karnych stały się bezprzedmiotowe, gdyż Sąd II instancji warunkowo umorzył wobec oskarżonego postępowanie karne, a środki karne można orzekać tylko w razie skazania. Nie mogły one także ulec ,,automatycznej zamianie” na obowiązki nałożone w ramach środka probacyjnego, gdyż to dopiero Sąd odwoławczy orzekł o zastosowaniu wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego i to w jego gestii było właściwe ukształtowanie tego środka probacyjnego (poprzez określenie długości próby, ewentualne naprawienie szkody i ustanowenie dozoru kuratora, wybór roku właściwych obowiązków z katalogu wskazanego w art. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7b k.k.). Ponadto nakazy i zakazy orzekane w ramach środka karnego wymierzane są z innej podstawy prawnej, niż obowiązki nałożone na sprawcę w ramach środka probacyjnego.

Natomiast sformułowanie Sądu Okręgowego z dnia 16 maja 2023 roku w sprawie IV Ka 256/23: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, należało w tym konkretnym przypadku odnieść do uznania winy oskarżonego, co do całości zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu (pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku) oraz do rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za postępowanie przygotowawcze i postępowanie pierwszoinstancyjne (pkt 6 tegoż wyroku).

Podnieść wreszcie trzeba, że jeżeli zachodziły wątpliwości, jak należy odczytywać treść wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydanego w sprawie II K 861/22, w związku z jego zmianą dokonaną przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku, można było rozważyć wystąpienie z pisemnym wnioskiem o jego wykładnię. Uczynił tak kurator sądowy, w ramach sprawowanego dozoru II Doz 157/23 – II D 59/23, w wyniku czego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim (w osobie sędziego, który wydał wyrok w sprawie IV Ka 256/23), pismem z dnia 13 września 2023 roku, nakazał udzielić odpowiedzi, że: ,,stosownie do treści art. 41a k.k. przewidziane w tym przepisie zakazy oraz nakaz mogą zostać orzeczone jedynie w przypadku skazania za przestępstwa w nim określone. W związku natomiast z tym, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 16 maja 2023 roku sygn. akt IV Ka 256/23 zmieniony został wyrok Sądu I instancji w ten sposób, że warunkowo umorzono postępowanie przeciwko oskarżonemu, to orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z 20 lutego 2023 roku sygn. akt II K 861/22 kara i środki karne z istoty rzeczy stały się bezprzedmiotowe” (k.86 ).

Reasumując, apelacja nie wykazała, aby Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok, popełnił błąd w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, czy też uchybił obowiązującym przepisom, w wyniku czego doszło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wyjaśniono, Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, jak również wadliwości, co do wykładni przepisów prawa materialnego. W takiej sytuacji wniosek apelacyjny nie podlegał uwzględnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził też zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z powyższymi przepisami kosztami procesu za postępowanie odwoławcze należało obciążyć Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana