Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 670/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2024 roku – sygn. akt II K 700/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary łącznej wyrażającej się w nieskorzystaniu przez Sąd z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy oskarżony ten zrozumiał swój błąd, bardzo żałuje swojego nagannego zachowania się w stosunku do funkcjonariuszy Policji, po samym zdarzeniu zmienił diametralnie swoje podejście do życia, nie wchodzi w konflikt z prawem, podjął po bardzo długim okresie pozostawania bez pracy, po okresie bezdomności - stałą legalną, pełnoetatową pracę na terenie Niemiec, gdzie pracuje w gospodarstwie rolnym, a nadto powstrzymuje się od zachowań konfliktowych, a w szczególności od spożywania alkoholu, a zmiana środowiska, podjęcie pracy w nowych warunkach daje podstawę do przyjęcia, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres próby, spełni w stosunku do tego oskarżonego swoją rolę w zakresie prewencji indywidualnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznać należało jako częściowo zasadny.

Popełnione przez oskarżonego przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. są zagrożone alternatywnie: grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności, przy czym ustawodawca preferuje kary łagodniejszego rodzaju, chyba że kara ta może nie spełnić celów kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 § 1 k.k. jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zawarta w art. 58 § 1 k.k. dyrektywa pierwszeństwa rodzajowych kar wolnościowych, stanowi realizację konstytucyjnej zasady proporcjonalności reakcji prawnej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zgodnie z którą: ,,ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”. Nie budzi wątpliwości, że pozbawienie wolności jest jedną z najdalej idących ingerencji w prawa i wolności człowieka. Ustawodawca zatem założył, że w przypadku występków zagrożonych karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności sądy będą mogły korzystać z takiej możliwości, tylko wtedy, kiedy inne kary okażą się niecelowe. Słusznie wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, że ,,sąd zobowiązany jest wybrać taki rodzaj i rozmiar sankcji, który realizuje konstytucyjnie usprawiedliwione cele prawa karnego, w najmniejszym stopniu ogranicza prawa i wolności skazanego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2000 roku - II AKa 147/00; W. Wróbel, [w:] A. Zoll (red.), Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Kraków 2007).

W rozpoznawanej sprawie mając na uwadze całokształt jej okoliczności, przy sankcji określonej alternatywnie, nie było potrzeby, z punktu widzenia osiągnięcia celów kary, sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z art. 53 § 1 k.k. wymierzając karę sąd musi mieć na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz to, aby orzeczona kara spełniła cele zapobiegawcze i potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd powinien mieć również na uwadze właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie przed i po popełnieniu przestępstwa. Stopień zawinienia oskarżonego, a także stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów nie nakazywał – kierując się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary – sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Trzeba też mieć również na względzie, iż sam Sąd I instancji ocenił społeczną szkodliwość czynów, jako umiarkowaną. Zachowanie oskarżonego, aczkolwiek godne potępienia, nie spowodowało na szczęście żadnych dalej idących konsekwencji dla zdrowia funkcjonariuszy policji. Oczywiście, nie można tracić z pola widzenia, że oskarżony był już w przeszłości karany, jednakże okoliczność ta nie stanowi przeszkody (nie ma takiego ustawowego zakazu), dla wymierzenia wobec takiego sprawcy kary innej, niż kara pozbawienia wolności, jeżeli kara taka spełni cele wskazane w ustawie. Oskarżony, pomimo negowania swojej winy na etapie postępowania przygotowawczego, obecnie jej już nie kwestionuje, żałując swojego zachowania. Trzeba też mieć na względzie, że oskarżony uświadomił sobie także, iż zachodzi konieczność zwalczania przezeń nałogu nadużywania alkoholu, czego wyrazem było poddanie się leczeniu odwykowemu w warunkach szpitala psychiatrycznego (k. 77). Aktualnie podjął też pracę zarobkową na terenie Niemiec, odciął się od środowiska w którym dotychczas funkcjonował, zerwał dotychczasowe wszelkie z nim kontakty. Zmiana postawy oskarżonego, dokonana w ostatnim czasie, daje podstawy do przyjęcia założenia, że nie jest niezbędnym prowadzenie procesu jego resocjalizacji w warunkach więziennych. Nie jest natomiast wykluczonym, że odniesie on oczekiwany skutek, przy zastosowaniu wobec oskarżonego kary typu wolnościowego. Tak więc – w przekonaniu Sądu Okręgowego – w realiach przedmiotowej sprawy, wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów zapobiegawczych jest wymierzenie samoistnej grzywny, która uwzględnia stopień zawinienia, sylwetkę sprawcy i jest adekwatna do wagi czynów. Taka kara będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i realną dolegliwość, wpływającą na uzmysłowienie mu nieopłacalności tego typu zachowań i nieuchronności reakcji karnej, a także wystarczająco wpłynie na postawę oskarżonego w kierunku przestrzegania przez niego społecznie akceptowalnych norm zachowania. Zdaniem Sądu Okręgowego odpowiednio wysoka kara grzywny może być dla sprawcy wcale nie mniejszą dolegliwością, niż kilkumiesięczny pobyt w zakładzie karnym. Zauważyć też należy, że jeżeli skazany nie zapłaci orzeczonej kary grzywny (a z uwagi na jej wymiar – nie można jej zamienić na pracę społecznie użyteczną), ulegnie ona zamianie, aż na 6 miesięcy zastępczej kary pozbawienia wolności (art. 45 § 1 i art. 46 § 1 k.k.w.)

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu R. W. przy pozostawieniu kar cząstkowych z punktu 1 i 2 wyroku kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 5 lat i pozostawienie wyroku w pozostałej części w mocy, ewentualnie o wymierzenie kar samoistnej grzywny i kary łącznej grzywny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacyjny o zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności nie mógł zostać uwzględniony, z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.). Natomiast zgłoszony na rozprawie apelacyjnej alternatywny wniosek o wymierzenie wobec oskarżonego kar grzywny i kary łącznej grzywny samoistnej, uznać należało jako zasadny. Motywy tego rozstrzygnięcia zostały już przedstawione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Za wyjątkiem zmiany co do wymierzonej kary – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Pomijając kwestię wymiaru orzeczonej kary – zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że:

a) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego R. W. kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia, na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

b) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego R. W. kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia, na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

c) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego R. W. w pkt 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

d) okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 sierpnia 2023 roku godz. 12:20 do dnia 18 sierpnia 2023 roku godz. 13:55 zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Wniesiona apelacja odniosła skutek w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, co zostało już omówione w dziale poprzednim. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzenie oskarżonemu kar 250 stawek dziennych grzywny za każdy z czynów oraz kary łącznej 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, będzie adekwatną reakcją karną. W ten sposób ukształtowana kara, będzie współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, stanowić będzie dla oskarżonego realną dolegliwość, a także – stanowiąc wystarczającą nauczkę i przestrogę na przyszłość – spełni wobec niego zapobiegawczy i ogólnoprewencyjny cel oddziaływania kary.

Ponieważ realnie będzie wykonywana wobec oskarżonego nie kara pozbawienia wolności, ale kara grzywny, okres jego zatrzymania w sprawie należało zaliczyć – w myśl art. 63 § 1 k.k. – na poczet kary grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za obie instancje została ustalona na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana