Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 672/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 września 2024 roku sygn. II K 270/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie dowodów poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. A., jakoby spożył on alkohol w ilości 6 puszek piwa o pojemności 0,5 litra w czasie około 15 minut dopiero po zakopaniu się pojazdu ciężarowego na ul. (...) w P. i opuszczeniu tego pojazdu, czyli nie spożywał alkoholu przed jazdą samochodem, a więc przed godziną 12:50;

-art. 5 § 2 k.p.k. poprzez mylne i niezasadne uznanie Sądu, iż w sprawie zaistniały wątpliwości, które nie dają się usunąć, co w konsekwencji przemawiać ma za poczytywaniem ich na korzyść oskarżonego, a w efekcie jego uniewinnieniem od zarzucanego mu przestępstwa, przy jednoczesnym zaniechaniu przez Sąd czynności zmierzających do uzyskania informacji, mogących rozstrzygnąć zaistniałe w sprawie wątpliwości, w tym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z zakresu gastrologii lub ze specjalnością medycyny sądowej, który wypowiedziałby się w sposób autorytarny, czy osoba o posturze oskarżonego w ogóle jest w stanie wchłonąć 3 litry (3 kilogramy) gazowanej cieczy w czasie 15 minut, czy też tego typu deklaracja jest nieprawdopodobna i podważa linię obrony oskarżonego, oraz arbitralnym, pozbawionym podstaw uznaniu, że nie ma możliwości wysnucia nie pozbawionego poważnych wątpliwości wniosku, że oskarżony dokonał zarzucanego mu przestępstwa, podczas gdy organ procesowy powinien dążyć przede wszystkim do wyeliminowania zaistniałych wątpliwości, czy to poprzez sięgnięcie do innych źródeł i środków dowodowych czy też innych sposobów przeprowadzania dowodów i dopiero gdy po wykorzystaniu istniejących możliwości wątpliwość istnieje nadal, winien sięgnąć po regułę z art. 5 § 2 k.p.k.

- art. 92 i 410 k.p.k. polegający na zaniechaniu poczynienia ustaleń w zakresie wiedzy na temat stanu nietrzeźwości oskarżonego i przyczyn jego osobliwego zachowania polegającego na rzekomym brawurowym spożyciu 6 półlitrowych puszek piwa w czasie oczekiwania na spodziewana interwencję Policji związaną z unieruchomieniem pojazdu, i odstąpienia od dopuszczenia w sprawie dowodu z opinii biegłego gastrologa. który mógłby rozwiać wątpliwości dotyczące fizycznej możliwości konsumpcji przez oskarżonego 3 lirów piwa w kwadrans, oraz swoistym usprawiedliwieniu postawy oskarżonego jego chorobą afektywną dwubiegunową (mającą tłumaczyć nieracjonalne zachowania), przy pominięciu treści opinii biegłych psychiatrów, wskazującej przecież, że w chwili zdarzenia oskarżony miał zachowana zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu, co ma fundamentalne znaczenie dla ustalenia sprawstwa oskarżonego i jego woli, a co jednocześnie stoi w sprzeczności z wymogiem wynikającym z art. 410 oznaczającym nie tylko to, że Sąd nie może opierać się na materiale nieujawnionym na rozprawie, ale też, że ,,wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które go podważają"

2) zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony K. A. spożył alkohol w ilości 6 puszek piwa o pojemności 0,5 litra dopiero po unieruchomieniu pojazdu na skutek ugrzęźnięcia w gruntowej drodze około godziny 12:50, co wedle wyjaśnień oskarżonego miało mu zająć 15 minut, a tym samym nie prowadził pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, ergo nie sposób przypisać sprawstwa przestępstwa z art. 178a§ 1 k.k. (abstrahując od oceny jego zachowania w ewentualnych kategoriach wykroczenia), gdyż w jego postawie Sąd nie doszukał się wszystkich znamion czynu kryminalnego, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny powinien skutkować stwierdzeniem, iż oskarżony w krytycznym dniu około godziny 12.50 kierował pojazdem mechanicznym, znajdując się w stanie nietrzeźwości, a co za tym idzie, że popełnił zarzucane mu przestępstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty apelacyjne, po części nawiązujące do tych samych kwestii, mogą zostać omówione łącznie, aby uniknąć powielania tej samej argumentacji.

Przedstawione zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Stwierdzić bowiem należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, z którego wysnuł trafne wnioski, odnośnie braku możliwości uznania oskarżonego, za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd ten również przekonywująco wykazał, jakie konkretnie powody doprowadziły go do tego rodzaju konkluzji.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają w istocie charakter polemiczny i opierają się po części na wybiórczej, a po części na subiektywnej, ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego, ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji w sposób obiektywny oraz zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka, spełnia kryteria przewidziane w art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Dla uznania oskarżonego za winnego popełniania zarzucanego mu czynu, nie jest wystarczające samo wewnętrzne przekonanie strony. Zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. przekonanie sądu o winie oskarżonego winno zostać ukształtowane na podstawie przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Punktem wyjścia muszą być zatem zgromadzone w sprawie dowody, na podstawie których, po dokonaniu oceny, zgodnej z art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k., sąd nabiera przekonania o winie oskarżonego. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie – także w ocenie Sądu odwoławczego – zabrakło na tyle przekonywujących dowodów, aby możliwym było skazanie oskarżonego.

Nie można natomiast zgodzić się ze skarżącym, iż zgromadzone w sprawie dowody, pozwalają na uznanie, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo. W sprawach o występki z art. 178 a k.k. dla wykazania winy oskarżonego oczywiście wymaganym jest przedstawienie przez oskarżyciela bezspornego dowodu, że sprawca w czasie kierowania pojazdem mechanicznym znajdował się w stanie nietrzeźwości, o którym mowa w art. 115 § 16 k.k. W przypadkach ,,klasycznych”, zazwyczaj wystarczającym jest tu powołanie się na dowód z badania certyfikowanym urządzeniem zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu kierującego, czy też na wyniki badania krwi oskarżonego. Dotyczy to jednak sytuacji, gdy nie ma wątpliwości, że kierujący pomiędzy zaprzestaniem kierowania samochodem, a chwilą jego badania (urządzeniem typu alkomat, pobraniem krwi), nie konsumował napojów alkoholowych. Gdy jednak taka możliwość wchodzi w grę (kierujący nie zostaje zatrzymany ,,na gorącym uczynku”, tylko później i twierdzi, że alkohol spożywał już po zaprzestaniu jazdy), dla udowodnienia winy oskarżonemu i przełamania zasady wynikającej z art. 5 § 1 k.p.k., koniecznym jest tu przedstawienie dodatkowych dowodów. W praktyce chodzi tu najczęściej o zeznania świadków, którzy przeczą wersji oskarżonego, jakoby pił alkohol ex post, bądź też dowód z opinii biegłego z zakresu toksykologii, który to dowód, powołując się na obliczenia retrospektywne, względnie prospektywne, wyklucza wersję oskarżonego, co do czasu i ilości wypitego alkoholu, w porównaniu z otrzymanymi wynikami badań na zawartość alkoholu w jego organizmie. Tymczasem w realiach przedmiotowej sprawy takich dowodów brak. Nie zostali ujawnieni żadni świadkowie, którzy mogliby zeznać, iż oskarżony spożywał alkohol jeszcze przed lub w czasie kierowania samochodem, ewentualnie mogliby zaświadczyć, że po zaprzestaniu jazdy, oskarżony, którego obserwowali, nie spożywał żadnego alkoholu. Natomiast opinia z zakresu toksykologii, kilkukrotnie uzupełniana, nie obaliła wersji oskarżonego, że alkohol w postaci 6 piw, wypił on dopiero po zaprzestaniu jazdy ciężarówką, a przed interwencją policji i zbadaniem go na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Z opinii Pracowni Toksykologii Sądowej Katedry i Zakładu medycyny Sądowej UM w Ł. wynika bowiem, że przy uwzględnieniu wskazanych parametrów, jak waga, wzrost, ilość i rodzaj wypitych piw, nie można wykluczyć, że stężenie etanolu stwierdzone w powietrzu wydychanym K. A. mogło pochodzić w całości ze spożycia alkoholu przed i/lub około godz. 12.44, jak również mogło dojść do spożycia, w tym nadpicia po tym czasie. Nie jest możliwe wyliczenie, jakie stężenie alkoholu w organizmie mógł mieć oskarżony w dniu 1.12.2020 roku około godz. 12.44. Opinia toksykologiczna, nie wykluczyła zatem wyjaśnień oskarżonego, co do tego, że alkohol spożył po unieruchomieniu pojazdu.

Skarżący pomija zatem zasadniczą kwestię, że oskarżenie nie przedstawiło wiarygodnego dowodu, z którego wynikałoby że oskarżony, będąc w stanie nietrzeźwości kierował zespołem pojazdów w dniu 1.12.2020 roku przed godziną 12.44. Miast tego, apelacja stara się wykazać, że wersja oskarżonego o wypiciu 6 piw w ciągu 15 minut jest nieprawdopodobna. Skarżący zgłasza tu pretensje pod adresem Sądu Rejonowego, że ten nie dopuścił dowodu z opinii biegłego z zakresu gastrologii lub medycyny sądowej, który miałby wypowiedzieć się, czy oskarżony byłby w stanie wchłonąć 3 litry gazowanej cieczy w czasie 15 minut. Pomijając już, że oskarżyciel przez cały czas trwania postępowania przed Sądem Rejonowym, nie widział potrzeby przeprowadzenia takowego dowodu (skoro nie zgłaszał stosownego wniosku), to zarzut tego rodzaju i tak jest chybiony. Nie potrzeba bowiem wiedzy specjalistycznej, by móc bardzo łatwo ustalić, że żołądek ludzki ma przeciętnie pojemność 1 – 3 litrów (por. https: //pl. wikipedia. org/ wiki/ Uk%C5%82ad _ pokarmowy _ cz%C5%82owieka; https:// www.mp.pl/pacjent/ gastrologia/ choroby/ zoladek/ 338517, zoladek – budowa – funkcje - polozenie). Teoretycznie oskarżony mógł więc ,,zmieścić” w sobie taką ilość płynu, zwłaszcza, że nie wypił on podawanej dawki piwa ,,na raz” (wskazany przez niego czas 15 minut też należy traktować orientacyjnie, gdyż trudno zakładać, aby mierzył on stoperem czas, w jakim spożywał piwo). Oczywiście, trudno ocenić zachowanie oskarżonego, polegające na szybkim opróżnieniu 6 piw, jako racjonalne. Trzeba jednak mieć na uwadze, że oskarżony znalazł się w sytuacji dla niego stresowej, a przy tym mieć na uwadze jego ułomności natury psychicznej. Wprawdzie biegli psychiatrzy uznali, że w czasie zdarzenia oskarżony nie miał zniesionej, ani ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, to jednak z tej samej opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, iż K. A. nie tylko cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową, ale jest także uzależniony od alkoholu i substancji psychoaktywnych. Słusznie Sąd Rejonowy zauważył, że założenie zgodności działania danej osoby z powszechnie przyjętymi normami społecznymi, leżące u podstaw jego oceny z punktu widzenia doświadczenia życiowego (sędziowskiego) nie może być przykładane do każdej osoby, a powinno uwzględniać charakter, właściwości osobiste i osobowość oskarżonego. Kwestię tę należy oceniać indywidualnie. Oskarżony, mając na uwadze, że cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową i jest uzależniony od alkoholu i narkotyków, mógł się zachować nieszablonowo, nieracjonalnie w obliczu niepowodzenia w pracy, jakim było unieruchomienie pojazdu i konieczność poniesienia znacznych kosztów finansowych, związanych z wyciagnięciem zakopanego w błocie pojazdu, za który był odpowiedzialny. Wbrew zarzutowi apelacji, Sąd Rejonowy miał właśnie na uwadze treść całej opinii sądowo – psychiatrycznej, natomiast to skarżący jakby nie chce dostrzec, że z opinii tej wynika, że oskarżony nie tylko cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową, ale jest także uzależniony od alkoholu i substancji psychoaktywnych. To, że biegli psychiatrzy uznali, że tempore criminis oskarżony miał zachowaną zdolność zrozumienia znaczenia swojego czynu i pokierowania swym postępowaniem (co wyłączałoby lub ograniczało jego odpowiedzialność karną na podstawie art. 31 § 1 lub 2 k.k.), nie wyklucza, aby np. uzależnienie od alkoholu stanowiło przyczynę jego nieracjonalnego zachowania (wynikającego z jego wyjaśnień), którego osoba nieuzależniona by się nie dopuściła. Rzecz jasna, w kontekście wniosków wynikających z opinii sądowo – psychiatrycznej nasuwać się musi oczywiste pytanie, czy oskarżony powinien być w ogóle dopuszczony do kierowania samochodami, w tym samochodami ciężarowymi, w ruchu drogowym. Jest to jednak kwestia związana z postępowaniem regulowanym w przepisach administracyjnych m.in. w art. 12 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1210). Natomiast sąd karny może pozbawić daną osobę prawa do kierowania pojazdami mechanicznymi w drodze zastosowania środka karnego z art. 39 pkt 3 k.k. w zw. z art. 42 k.k., ale tylko w sytuacji skazania takiej osoby, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło.

Wskazać też trzeba na jeszcze jedną ważną kwestię. Otóż, nawet zakładając, że wyjaśnienia oskarżonego są całkowicie niewiarygodne, to i tak, przy całokształcie zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, nie jest możliwym przypisanie mu sprawstwa i winy. Mieć tu trzeba na uwadze utrwalone stanowisko orzecznictwa, zgodnie z którym, ,,obowiązek udowodnienia odnosić należy tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności, a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść. Ze względu na te zasady wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne zarówno wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, jak i wtedy - co chyba częściej ma miejsce - gdy nie udowodniono, że jest on winny popełnienia zarzucanego mu czynu przestępnego. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negujące tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Wyrok uniewinniający musi jednak zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wskazywana przez oskarżonego teza jest co prawda nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2008 roku – III KK 484/07; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008 roku – V KK 267/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2011 roku – IV KK 132/10).

Reasumując, podkreślić więc jeszcze raz należy, iż według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, czego jednak nie można powiedzieć o przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższych rozważań, w pełni zatem zgodzić się należało ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pozwalał na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana