Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja jest zasadna

Tytułem wstępu należy zaznaczyć, iż w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim utrwalona jest już linia orzecznicza, zgodnie z którą nie stanowi wybryku w rozumieniu art. 51 § 1 kw zachowanie podejmowane w ramach leganie prowadzonej działalności gospodarczej, o ile nie wykracza poza te ramy i jest typowym przejawem tej działalności, nie związanym z aktywnością „prywatną”, nie mającą związku z tą działalnością ( przykładowo wyroki w sprawach IV Ka 279/19, IV Ka 387/20). Tym samym zapadłe orzeczenie, jako że dotyczy tylko działalności gospodarczej obwinionego, wkracza w kompetencje zarezerwowane wyłącznie dla procesów o immisje w trybie art. 144 KC.

Jak wynika z ustaleń Sądu Rejonowego, a także z analizy materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy, obwiniony w dacie zarzuconego mu wykroczenia ( tj. w dniu 8 kwietnia 2018 roku) prowadził legalną działalność gospodarczą w postaci strzelnicy, mając wszelkie pozwolenia, umocowanie w decyzjach administracyjnych i nie łamiąc żadnego zakazu. W szczególności działał w oparciu o decyzję Wójta Gminy D. z dnia 20 października 2016 roku o zatwierdzeniu regulaminu strzelnicy ( k. 15). Owszem, w dniu 7 lutego 2018 roku m. in. na skutek skarg mieszkańców i pomiarów hałasu ten sam organ (Wójt Gminy D.) wydał decyzję o uchyleniu w/w „pierwotnej” decyzji z dnia 20 października 2016 roku ( k. 18 – 19), ale decyzja ta nie uprawomocniła się, gdyż została w ustawowym terminie zaskarżona odwołaniem pełnomocnika obwinionego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego ( k. 16 – 17), zaś ostatecznie została uchylona.

Zatem w dniu 8 kwietnia 2018 roku ( data czynu przypisanego w wyroku) ciągle funkcjonowała w obrocie prawnym jako prawomocna i nieuchylona decyzja z dnia 20 października 2016 roku zatwierdzająca regulamin strzelnicy, a działalność obwinionego była legalna i miała wszelkie prerogatywy administracyjno – prawne. Apelant ma rację, podnosząc, iż Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku usiłuje nadać działalności obwinionego pozorów nielegalności poprzez podkreślanie późniejszych faktów prawnych, w szczególności akcentowanie decyzji Wójta Gminy D. z dni: 21 maja 2018 roku i 6 maja 2019 roku odmawiających ustalenia warunków zabudowy ( nota bene również zaskarżanych), oraz decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia 25 października 2019 roku nakazującą rozbiórkę strzelnicy typu otwartego utrzymaną w mocy decyzją (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 5 marca 2020 roku ( na marginesie – ta prawomocna decyzja została zaskarżona nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia do WSA, który wstrzymał jej wykonanie). Przecież te późniejsze decyzje nie zmieniają oczywistego faktu – w dacie przypisanego obwinionemu wykroczenia miał on pełne prawo prowadzenia działalności gospodarczej w postaci komercyjnej strzelnicy w tamtym obiekcie.

Czy zatem prowadzenie legalnej działalności gospodarczej w postaci strzelnicy i oddawanie w jej ramach przez klientów obwinionego w godzinach od 12.00 do 18.00 ( tak to ujęto w zaskarżonym jedynie na korzyść wyroku) strzałów w miejscu do tego przeznaczonym i wówczas niepodważonym co do jego prawidłowości stanowiło „ wybryk” w rozumieniu art. 51 § 1 kw ?. Sąd Okręgowy uznaje, że w ustalonym stanie faktycznym z pewnością nie.

Cóż to jest bowiem „ wybryk” ? – jest to zachowanie odbiegające od przyjętych zwyczajowo norm postępowania w danym miejscu, czasie i okolicznościach, naruszające i lekceważące obowiązujące zasady współżycia społecznego. Wybryk to zachowanie, jakiego wśród konkretnych okoliczności czasu, miejsca i otoczenia ze względu na przyjęte zwyczajowo normy ludzkiego współżycia nie należało się spodziewać, które wywołuje powszechne negatywne oceny społeczne i uczucia odrazy, gniewu, oburzenia. Jest to zachowanie, które charakteryzuje ostra sprzeczność z powszechnie akceptowanymi normami ( por. komentarze do art. 51 kw w: P. Daniluk, (red.) Kodeks wykroczeń. Komentarz, Warszawa 2016, Legalis; oraz w M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2016, Legalis i przywoływane w nich orzecznictwo i piśmiennictwo ). Istota wybryku ” spenalizowanego w art. 51 § 1 kw uzależniona jest także od szczególnych znamion strony podmiotowej, charakteryzującej się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się ( por. wyrok SN z 30 września 2002 r., III KKN 327/02, Legalis).

Przenosząc powyższe teoretyczne rozważania na realia przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że nie jest wybrykiem prowadzenie w rozsądnych godzinach w miejscu do tego przeznaczonym legalnej działalności gospodarczej, nawet, jeżeli jest ona uciążliwa dla otoczenia ( a taką niedogodność można zwalczać w inny sposób, o czym w końcowej części uzasadnienia). Nie sposób przyjąć, by prowadzenie legalnej działalności gospodarczej, prowadzonej we właściwej formie, wobec której w dacie czynu nie zakwestionowano prawomocnie naruszenia żadnych obowiązujących w tej materii przepisów ( bo decyzja o uchyleniu regulaminu strzelnicy wobec jej zaskarżenia nie weszła w życie ), mogło być jednocześnie traktowane w kategoriach niedozwolonego czynu karalnego jako wykroczenie. Przypisanie „wybryku” obwinionemu wchodziłoby w grę jedynie w razie wykazania, że wykroczył on ze złej woli poza normalne granice swej działalności i np. urządzał strzelanie w porach nocnych, w święta, celowo organizował zawody strzeleckie w takich dniach i godzinach, w których wiedział, że będzie to szczególnie dokuczliwe dla sąsiadów, itp. Jednak nic takiego nie miało miejsca, wręcz przeciwnie, nie zakwestionowano słów obwinionego, że starał się minimalizować uciążliwość związaną ze swoją działalnością. Tymczasem jak wyżej wskazano, istota „ wybryku ” spenalizowanego w art. 51 § 1 kw uzależniona jest także od szczególnych znamion strony podmiotowej, charakteryzującej się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się.

W tym stanie rzeczy niewątpliwe uciążliwości, związane z hałasem powodowanym przez wystrzały z broni palnej, pokrzywdzeni mogą zwalczać na drodze zarówno postepowania cywilnego ( art. 144 KC), jak i w trybie administracyjnym ( kwestia pozwoleń na działalność, planów zabudowy, zatwierdzenia regulaminu strzelnicy, itd.). Zresztą, ze wszystkich tych dróg pokrzywdzeni korzystali, o czym świadczy bogata dokumentacja zawarta w aktach sprawy. Jednak wytaczanie w takiej sytuacji postępowania o wykroczenie z art. 51 § 1 kw stanowi próbę „pójścia na skróty”, obejścia trudów i kosztów związanych z w/w postępowaniami cywilnymi i administracyjnymi, a nie temu służą represyjne środki stosowane wobec obywatela na mocy przepisów prawa wykroczeń ( mają one na celu ukaranie za złamanie norm społecznych i prawych, a nie zmuszenie poprzez karanie grzywnami do zaniechania legalnej - choć uciążliwej dla otoczenia - działalności gospodarczej).

Dlatego należało zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić obwinionego.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.