Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 676/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 3 lipca 2024 roku w sprawie II K 219/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegający na wadliwej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu z art. 190 § 1 kk, podczas gdy prawidłowe wartościowanie zarówno osobowych jak i nieosobowych źródeł dowodowych, a w szczególności zeznań pokrzywdzonego P. N., świadka A. M., wydruków korespondencji przesłanej za pośrednictwem sieci Internet oraz nagrania, na którym groźby zostały zarejestrowane daje podstawę do uznania, iż wskazane zachowanie oskarżonej wyczerpywało znamiona przestępstwa gróźb karalnych, tym samym uznania sprawstwa w zakresie zarzucanego jej czynu.

Obraza prawa procesowego, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającą na wybiórczej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów w postaci: zeznań pokrzywdzonego P. N., świadka A. M., wydruków korespondencji przesłanej za pośrednictwem sieci Internet oraz nagrania, na którym groźby zostały zarejestrowane, w konsekwencji prowadzącą do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegający na wadliwej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu z art. 190 § 1 kk, podczas gdy prawidłowe wartościowanie zarówno osobowych jak i nieosobowych źródeł dowodowych, a w szczególności zeznań pokrzywdzonego P. N., świadka A. M., wydruków korespondencji przesłanej za pośrednictwem sieci Internet oraz nagrania, na którym groźby zostały zarejestrowane daje podstawę do uznania, iż wskazane zachowanie oskarżonej wyczerpywało znamiona przestępstwa gróźb karalnych, tym samym uznania sprawstwa w zakresie zarzucanego jej czynu.

Obraza prawa procesowego, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającą na wybiórczej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów w postaci: zeznań pokrzywdzonego P. N., świadka A. M., wydruków korespondencji przesłanej za pośrednictwem sieci Internet oraz nagrania, na którym groźby zostały zarejestrowane, w konsekwencji prowadzącą do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie co pozwoli zarazem uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt ujawnionych w sprawie dowodów uznać należy, że zostały zebrane w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia. W świetle ich analizy rację ma skarżący, że sąd I instancji pobieżnie i jednostronnie ocenił materiał dowodowy i nie zwartościował należycie okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny sprawstwa oskarżonej za zarzucany jej czyn, stopnia jego społecznej szkodliwości.

Zgodnie z kształtem polskiej procedury, podstawą wszelkich rozstrzygnięć są tylko prawdziwe ustalenia faktyczne ( art. 2 § 2 kpk). Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 kpk).

Przepisy Kodeksu postępowania karnego mają na celu (art. 2 kpk) ukształtowanie postępowania w taki sposób, aby sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Sąd I instancji nie ustalił w sposób wnikliwy stanu faktycznego ( okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, dotyczących zwłaszcza odczuć adresatek gróźb w perspektywie zarzucanego czasu ), jak również analizy inkryminowanego zachowania przez pryzmat wszystkich znamion art. 190 § 1 kk.

W tym kontekście należy uwzględnić, iż art. 190 § 1 kk stanowi: „Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej …”. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby bezpośrednio zagrożonej lub u innej osoby, której ona dotyczy, uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstwa groźby karalnej jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. Pokrzywdzonym przestępstwem groźby karalnej może być zarówno osoba, do której ta groźba jest bezpośrednio skierowana i która w jej następstwie mogłaby bezpośrednio lub pośrednio (poprzez pokrzywdzenie osoby jej najbliższej) ponieść szkodę, jak również osoba, której groźba dotyczy. Istotą groźby jest zatem oddziaływanie na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ (post. SN z 15.5.2019 r., V KK 102/19, Legalis). W przypadku groźby karalnej sprawca powinien uświadamiać sobie, że zostanie popełnione przestępstwo na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej.

Analizy tego zakresu znamion art. 190 § 1 kk sąd I instancji pominął, a wskazują one na to, że oskarżona wypełniła jednak inkryminowanym zachowaniem dyspozycję przedmiotowego czynu. Wypowiedzi oskarżonej kierowane wobec P. N. zawierały groźby zastosowania wobec niego przemocy fizycznej godzącej w jego zdrowie, a nawet życie, były powtarzane w dużym wzburzeniu emocjonalnym. Taki stan emocjonalny oskarżonej mógł wpływać na obawę P. N. realizacji tych gróźb, gdyż uwarunkowania w jakich je wypowiadała skłania do działań gwałtownych, nieprzemyślanych, umniejsza opory moralne i obawę przed odpowiedzialnością.

Warunkiem bytu czynu z art. 190 § 1 kk jest nie tylko skierowanie groźby popełnienia przestępstwa na szkodę osoby, do której jest kierowana bądź osoby jej najbliższej, ale także wywołanie u adresata stanu uzasadnionej obawy, iż groźba ta zostanie spełniona. Obiektywnie stwierdzić należy, że wypowiadanie tego rodzaju słów wobec pokrzywdzonego, z uwagi na kontekst tych sytuacji ( strony były po kolejnym rozstaniu, za które K. M. obciążała P. N., czuła się poniżona, wyrażała chęć odwetu i niszczenia jego „nowego” życia ), mogło w nim wzbudzić obawę, że groźby zostaną spełnione, chociażby przez próbę zastosowania rękoczynów.

Uzasadnione odczucie obawy u osoby, której groźba dotyczy powstałe w jej wyniku oznacza, że traktują oni tę groźbę poważnie i uważają jej spełnienie za realne. Odczucie obawy powstaje zatem w oparciu o subiektywne przekonanie adresata groźby lub osoby, której ona dotyczy o możliwości jej realizacji. Pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne, i ma podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi zatem obiektywnie istnieć. Obiektywna musi być tylko groźba (post. SN z 16.2.2010 r., V KK 351/09, Biul. PK 2010, Nr 3, poz. 36; post. SN z 25.5.2006 r., IV KK 403/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1123; wyr. SN z 9.12.2002 r., IV KKN 508/99, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 25.6.2014 r., II AKa 162/14, Legalis). Sąd I instancji pominął, ze wyrażona przez sprawcę groźba karalna nie musi zapowiadać szybkiego jej spełnienia, może to być zagrożenie dotyczące dalszej przyszłości. Przepis art. 190 § 1 kk nie zawiera bowiem wymogu współczesności obawy do wypowiadanych gróźb. Niezbędną przesłanką dokonania tego przestępstwa jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że będzie ona spełniona, a nie realne jej spełnienie, lub powstałej w związku z tym obawy, a więc między czasem dokonania omawianego przestępstwa a czasem realizacji zapowiedzianej dolegliwości może zachodzić różnica (wyr. SN z 10.9.2009 r., V KK 107/09, OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 1863; post. SN z 1.2.2007 r., II KK 141/06, Prok. i Pr. 2007, Nr 6, poz. 10). Przestępstwo groźby karalnej jest bowiem przestępstwem skutkowym (niezbędną przesłanką do dokonania tego przestępstwa jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona) i przy tego typu czynach między czasem ich dokonania a czasem skutku może zachodzić różnica. Nie jest tak, że lęk przed spełnieniem groźby determinujący działania ochronne i obronne musi być wywołany wyłącznie zachowaniem sprawcy kończącym się z chwilą jej wyrażenia, ale mogą go katalizować inne okoliczności, w tym także późniejsze zachowanie sprawcy ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 21 maja 2020 r. V KK 85/20, Legalis ). Mając na uwadze fakt, że strony spotykały się 29 października 2023 roku i oskarżona uderzyła pokrzywdzonego, groźby spełniły się zastosowaniem wobec byłego partnera przemocy. Mając na uwadze kompleksowe zachowanie oskarżonej, nie ulega wątpliwości, iż z obiektywnego punktu widzenia rosnące obawy pokrzywdzonego co do zmaterializowania agresji słownej w czyny byłej partnerki należy ocenić jako uzasadnione.

Dlatego sąd odwoławczy uznał, że K. M. jest sprawcą zarzucanego jej czynu.

Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk, nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej „ujemności” tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 kk mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów. Artykuł 115 § 2 kk zobowiązuje, aby sąd przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brał pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Ustawodawca, kształtując w tej regulacji prawnej normatywne przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, sformułował bowiem zamknięty katalog okoliczności, z których każda charakteryzuje się prawną doniosłością. Nieskorzystanie w ocenie którejkolwiek z nich oraz formułowanie własnych okoliczności, różnych od ustawowych i nadawanie im zasadniczego znaczenia, jest naruszeniem prawa materialnego i musi powodować uwzględnienie kasacji (wyr. Sądu Najwyższego o sygn. III KK 346/20 z dnia 27 lipca 2021 r, Leglis ). Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości uwzględnia się przede wszystkich rodzaj zamiaru sprawcy. W przypadku oskarżonej mamy do czynienia z działaniem w sposób nieprzemyślany, emocjonalny, w poczuciu pokrzywdzenia i osamotnienia, czuła się po raz kolejny zdradzona przez partnera i poniżona jego postawą. Spontaniczność działań i zaistnienie w określonej chwili i miejscu silnych emocji, może wiązać się z zakłóceniem kontrolnego działania intelektu. W takim przypadku reakcja karna powinna być wobec tego odpowiednio łagodniejsza. Oskarżona przez dłuższy okres funkcjonowała w silnym stresie związanym z rozstaniem i ułożeniem sobie życia przez byłego partnera z inną kobietą. Przesłanki, zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe, w szczególności zaś tło i powody zajścia, pobudki działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem przestępstwa, osobowość i charakter sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, sposób działania, determinują, iż stopień zawinienia sprawcy był minimalny. San emocjonalny oskarżonej w chwili czynu powodował, że K. M. miała w istocie zmniejszone zdolności odbioru bodźców i informacji oraz przeprowadzenia ich analizy. Strony nie mieszkają ze sobą, pokrzywdzony mieszka w W.. Nie mają okazji do przypadkowych spotkań. Oskarżony jest osobą młodą i sprawną fizycznie. W bezpośrednim starciu jest w stanie się obronić, co zresztą wykazał w trakcie zajścia w dniu 29 października 2023 roku. Ma całkowitą przewagę fizyczną nad pokrzywdzoną z czego obie strony zdają sobie sprawę; zaatakowanie w dniu 29 października 2023 roku pokrzywdzonego zmierzało przede wszystkim do przywrócenia poczucia godności oskarżonej, niż wyrządzenia mu krzywdy. P. N. zdawał sobie sprawę ze stanu emocjonalnego porzuconej z dziećmi partnerki, pomimo tego nie próbował jej zrozumieć, „rozbrajać” jej agresywnych postaw. Inkryminowane działania były podejmowane na gruncie postępującego rozkładu związku partnerskiego i bywały też swoistą, wyolbrzymioną reakcją na zachowania pokrzywdzonego, gdy zdecydował o separacji.

Zdaniem sądu odwoławczego, stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie przekracza znikomego stopnia i jest atypowo niski. Nie można mówić więc, że przypisane oskarżonej ostatecznie zachowanie przekracza granice społecznej szkodliwości określone w art. 1 § 2 kk.

Postawy oskarżonego z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są generalnie pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez orzeczenie wobec oskarżonej nawet środka probacyjnego.

Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób reakcja karna kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej. Oskarżona nie była dotychczas karana. Niekaralność sprawcy stanowi zawsze okoliczność łagodzącą – świadczy bowiem pozytywnie o dotychczasowym życiu oskarżonego, zwłaszcza, iż przez kilkanaście lat dorosłego życia przestrzegała porządku prawnego. Ma ona dwoje dzieci i centrum życiowe. Po odejściu partnera podjęła pracę zawodową. Po tym czynie przestrzegała porządku prawnego. Warunki i właściwości osobiste oskarżonej w kontekście możliwej reakcji karnej mają charakter zdecydowanie łagodzący. Czyn ten był uwarunkowany sytuacyjnie, a oskarżonej nie trzeba „odstraszać” karą, natomiast już przez sam przebieg postępowania wobec oskarżonej tworzy warunki, aby zrozumiała naganność swojego postępowania, co z pewnością przełoży się na przestrzeganie przez nią prawa w przyszłości.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej – przy ostatecznym umorzeniu w instancji odwoławczej postepowania na podstawie art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk - nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 kpk (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 kpk. Zakaz ten bezwzględnie wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdy został uniewinniony lub postępowanie wobec niego umorzono. Możliwa jest natomiast zmiana wyroku uniewinniającego na takie orzeczenie, które nie jest skazaniem, a więc np. na wyrok umarzający postępowanie. przy czym, po ostatniej nowelizacji, już bez żadnych ograniczeń, dopuszczalna jest zmiana wyroku uniewinniającego na wyrok umarzający postępowanie przez sąd odwoławczy.

Wyrok pierwszoistnacyjny był wyrokiem uniewinniającym; sąd odwoławczy (w składzie rozpoznającym apelację) na podstawie tego samego materiału dowodowego doszedł jednak do innych wniosków końcowych i ustalił, iż K. M. dopuściła się zarzucanego jej czynu, jednakże uznał, że zachodzą przesłanki do umorzenia postępowania wobec znikomej społecznej szkodliwości tego czynu. Sąd odwoławczy w drugiej instancji mógł orzec reformatoryjnie, gdy nie wydał wyroku skazującego. Tym samym wniosek prokuratora w tych realiach okazał się zasadny jedynie w części, tj. co do uchylenia zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody takiego rozstrzygnięcia zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1

Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk umorzył postepowanie karne w stosunku do K. M..

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 3 W wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony.

W związku z tym na podstawie art. 632a § 1 kpk sąd odwoławczy przyjął, że koszty zastępstwa procesowego w sprawie ponosi oskarżona.

Uwzględniając sytuację materialną i życiową oskarżonej, sąd w drodze wyjątku obciążył K. M. wydatkami w tym zakresie za I i II instancję uznając, iż swoim zachowaniem spowodowała jednak wszczęcie procesu, co ma również dla niej znaczenie wychowawcze.

W pozostałej części wydatkami tymi obciążył Skarb Państwa. Zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk w zw. art. 634 kpk jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia publicznego - Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana