Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 678/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sadu Rejonowego w Opocznie z dnia 7 sierpnia 2023 roku sygn. akt. II K 115/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę oskarżonej L. L.:

zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 410 k.p.k. skutkującej błędną, niezgodną z zasadami logicznego rozumowania i wskazaniami wynikającymi z zasad doświadczenia życiowego oceną wyjaśnień oskarżonej L. L. przez nieuzasadnioną odmowę dania im wiary, a także uznanie za niewiarygodne zeznań świadków M. A. i O. W. złożonych na rozprawie, przez błędne przyjęcie, że wiarygodne są tylko te z postępowania przygotowawczego, co dodatkowo nastąpiło z naruszeniem zasady bezpośredniości, nadto bezpodstawnej odmowie dania wiary zeznaniom świadka A. A., co doprowadziło do błędnego przyjęcia jednostronnej wersji zdarzenia przedstawionej przez pokrzywdzoną T. O. (1) i jej bliską znajomą świadka M. I., przez zupełne pominięcie przyczynienia się pokrzywdzonej, jej agresywnego działania wobec oskarżonej, a przez to nieuzasadnionego nierozważenia działania oskarżonej w obronie koniecznej, jej nieumyślnego działania, czy też nieszczęśliwego wypadku na skutek poślizgu na dywaniku, utraty równowagi i upadku pokrzywdzonej na podłogę, która według świadków którym sąd odmówił dania wiary, była nietrzeźwa,

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na ustaleniu, że w dniu zdarzenia oskarżona była pod znacznym wpływem alkoholu, była w stosunku do T. O. (1) agresywna, że popychała pokrzywdzoną, ubliżała jej, następnie chwyciła za barki dwoma rękami, silnie pchnęła na ścianę w wyniku tego pokrzywdzona uderzyła głową o ścianę i upadła na podłogę, następnie oskarżona kontynuowała atak szarpiąc pokrzywdzoną za włosy i zadając ciosy, zmuszając świadka M. I. i dwóch obecnych mężczyzn do odciągnięcia oskarżonej od pokrzywdzonej, które to ustalenia zapadły bez należytego wyjaśnienia sprawy, w oparciu o błędnie oceniony i niekompletny materiał dowodowy,

zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonej tj. wysokości kary pozbawienia wolności, kar finansowych w postaci grzywny i nawiązki, które nie uwzględniają przyczynienia się pokrzywdzonej oraz sytuacji materialnej oskarżonej, która ma status uchodźcy, nie ma stałych źródeł dochodu, ponadto orzeczenie o zakazie zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość ponad 50 metrów, w sytuacji kiedy obie mieszkają w jednym małym hotelu, z jednakowymi porami wydawania posiłków w jednej sali restauracji hotelowej, jest praktycznie niewykonalne,

podniesiony przez oskarżoną L. L., wynikający z treści apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że spowodowała u pokrzywdzonej obrażenia ciała, naruszając jej narządy na czas powyżej 7 dni, podczas gdy jest ona niewinna

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione zarzuty obrazy przepisów postępowania czy też błędu w ustaleniach faktycznych są chybione. Wbrew stanowisku skarżących, sąd pierwszej instancji rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej. Zgromadzone dowody zostały ocenione z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a w następstwie w ten sposób dokonanej oceny ustalono prawidłowo stan faktyczny. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd ten odniósł się do całokształtu materiału dowodowego sprawy wskazując, które dowody, ewentualnie w jakiej części, uznał za wiarygodne, a którym atrybutu takiego odmówił. Argumentacja ta, jako rzeczowa i logiczna, zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że skarżący nie sformułował takich zarzutów, które mogłyby skutecznie ją zakwestionować. Wszystkie ustalenia faktyczne są prawidłowe, wynikają ze zgodnej z dyrektywami określonymi art. 7 k.p.k. oceny wszystkich dowodów, a nie tylko wyjaśnień oskarżonej L. L., zmierzającej do usprawiedliwienia swojej postawy zaprezentowanej wobec pokrzywdzonej T. O. (2) działaniem w obronie koniecznej.

Nie jest również zasadny zarzut obrońcy oskarżonej naruszenia przez sąd rejonowy art. 410 k.p.k.. Nie wykazał on w żaden sposób jak miało dojść do naruszenia tego przepisu, ani w jaki sposób miało ono wpływ na treść wyroku. Podniesione naruszenie tego przepisu wymaga wykazania, że przy wyrokowaniu sąd opierał się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź oparł się na części materiału ujawnionego. Dokonanie wadliwej oceny dowodów nie stanowi uchybienia dyspozycji art. 410 k.p.k. Treść sformułowanych w apelacji zarzutów i ich uzasadnienie wskazuje natomiast, że apelujący wiążąc art. 410 k.p.k. z art.7 k.p.k. w istocie zarzuca nieprawidłową, jego zdaniem, ocenę materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonej i wspierających je zeznań świadków M. A., A. A. i O. W., złożonych na rozprawie głównej, bądź błędne ustalenia faktyczne. Wiązanie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. jest zasadne tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że uchybienie poprawnej oceny dowodów było spowodowane pominięciem istotnej okoliczności zdarzenia, bądź nieujawnienia jej na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. W przypadku, gdy sąd - jak w przedmiotowej sprawie - prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia i poddał je ocenie, to zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest bezpodstawny.

W przypadku postawienia wyrokowi zarzutów opartych o art. 438 pkt. 2 k.p.k., bądź również o art. 438 pkt. 3 k.p.k., powinnością skarżącego winno być nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy przepisów postępowania, bądź do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Konieczne jest również wykazanie, że zarzucana obraza przepisów postępowania lub błędne ustalenia, mogły mieć wpływ na treść orzeczenia. Taki obowiązek wynika wprost z przepisu art. 438 k.p.k.. Samo uchybienie przepisom postępowania, jeżeli nie miało wpływu na treść wyroku, nie skutkuje uznaniem orzeczenia jako wadliwego. Poza powyższym, przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k. sprowadzających się do dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę, nie można ograniczać się jedynie do zaprezentowania własnego, arbitralnego stanowiska ukierunkowanego na wyjaśnienia oskarżonej. W przypadku, gdy skarżący stawiając zarzut naruszenia tego przepisu zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wybrane przez niego dowody, co oczywiste z punktu widzenia obrony, korzystne dla oskarżonej, w tym jej wyjaśnienia. Taki sposób kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia w kontekście przeprowadzonej oceny nie jest skuteczny. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd merytoryczny, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności oraz wykazanie, że dowody, na których oparł się sąd i poczynił na ich podstawie ustalenia, w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k., są tego waloru pozbawione. Kontrola odwoławcza wykazała, że nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k. gdyż ocena poszczególnych dowodów osobowych jest poprawna. Innymi słowy argumentacja sądu oparta na ocenie wszystkich dowodów, w ich wzajemnym powiązaniu, jest rzeczowa i logiczna, tym samym zasługuje na aprobatę. Natomiast kontestowane przez skarżących ustalenia faktyczne przeszły pozytywną weryfikację.

Wbrew wywodom skarżących sąd pierwszej instancji zasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej L. L., ewidentnie nakierowanym na obronę jej osoby i niezgodnym z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń z dnia 19 stycznia 2023 roku. Choćby jej odosobnione twierdzenie o nietrzeźwości pokrzywdzonej T. O. (2) oraz o potknięciu się tejże o dywanik, jako przyczynie upadku na podłogę, z uwagi na wyartykułowanie tychże po raz pierwszy na rozprawie głównej w dniu 4 sierpnia 2023 roku, a przemilczenie tych istotnych kwestii podczas relacjonowania okoliczności towarzyszących zdarzeniu na etapie dochodzenia, czyni je nieprzekonującymi. Sąd merytoryczny jasno i przejrzyście wyłożył ocenę sekwencji zachowań podejmowanych przez oskarżoną wobec sąsiadującej z nią bezpośrednio przez ścianę rodaczki. Wskazał na zaistniałe pomiędzy nimi nieporozumienie, wywołane pretensjami pierwszej z wymienionych o dobiegające z pokoju obok odgłosy działającego w łazience wentylatora ( a więc przez nią sprowokowane a nie przez pokrzywdzoną ). Zatem to oskarżona, a nie jej sąsiadka, była prowodyrem powstałego konfliktu, w przebiegu którego to właśnie ona wykazała agresywną postawę, o której przekonuje analiza zeznań świadków O. W., M. I. i M. A., jednoznacznie wskazujących na głośne wzywanie pomocy przez T. O. (2), a nie przez oskarżoną. To zaś, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oznacza, że ta ostatnia była agresorem, a nie jak próbuje przekonywać, ofiarą . Nie sposób zatem uwierzyć jej słowom, jakoby myśl o tym, że pokrzywdzona rzuca się na nią z biciem, gdyż ją zaczęła popychać, wyzwoliła w niej odruch obronny w postaci popchnięcia jej osoby.

Zważyć jeszcze trzeba na istotne dysproporcje siłowe i gabarytowe pomiędzy kobietami ( przewaga leżała po stronie oskarżonej - wyższej , cięższej i starszej od pokrzywdzonej ), a nadto na stan nietrzeźwości oskarżonej w czasie tego starcia siłowego, potęgujący bezwzględność działania i osłabienie hamulców moralnych ( na który to stan nietrzeźwości pokrzywdzona wskazywała od początku swych relacji, nawet podczas wstępnej rozmowy z policjantami przybyłymi w krótkim czasie po zdarzeniu tj. około 2:00 w nocy do Szpitala (...) w O. - notatka urzędowa karta 1 ), które to okoliczności prowadzą do uznania poprawności oceny niezaistnienia po stronie oskarżonej kontratypu w postaci obrony koniecznej, czyli okoliczności wyłączającej bezprawność karną czynu ( który oznaczałby to, że czyn zabroniony popełniony w warunkach tego kontratypu stałby się legalny, a pociągnięcie jego sprawcy do odpowiedzialności karnej byłoby niemożliwe ).

Sprawstwo oskarżonej w zakresie umyślnego działania na szkodę T. O. (2), słusznie zostało oparte przez sąd merytoryczny na zeznaniach samej pokrzywdzonej oraz świadków O. W., M. I. i M. A., z etapu postępowania przygotowawczego, zasadniczo zbieżnie przedstawiających przebieg wydarzeń, a w szczególności atak słowny i fizyczny oskarżonej na pokrzywdzoną, powodujący jej upadek na wyprostowaną kończynę i uderzenie o ścianę lub podłoże, następstwem którego było - jak wskazuje opinia sądowo - lekarska w sprawie kategorii obrażeń ciała i mechanizmu ich powstania - złamanie kości promieniowej lewej w miejscu typowym z przemieszczeniem. Wskazane relacje procesowe ukazały oskarżoną jako nieustępliwego napastnika, natarczywego i zawziętego, który pomimo obezwładnienia ofiary ( osunięcia się jej po ścianie na podłoże i utraty świadomości ) w dalszym ciągu kontynuował atak, któremu kres położyła dopiero interwencja M. I., dwóch mężczyzn z sąsiedniego pokoju i konkubenta oskarżonej.

Sąd ten prawidłowo potraktował odmienne relacje świadków O. W. i M. A. z rozprawy głównej, jako próbę łagodzenia na korzyść oskarżonej wymowy pierwotnych zeznań oraz odmówił wiary zeznaniom świadka A. A., nie będącej bezpośrednim obserwatorem ataku na pokrzywdzoną, z racji pojawienia się jej na miejscu zdarzenia już po zakończeniu ataku. Ewidentnie treść zeznań wskazanych osób z etapu postępowania sądowego intencjonalnie służyć miała uniknięciu przez oskarżoną następstw popełnionego przez nią czynu. Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie stanowi naruszenia zasady bezpośredniości odrzucenie zeznań złożonych na rozprawie głównej przez świadków O. W. i M. A.. Fakt, że obie są cudzoziemkami i nie posługują się biegle językiem polskim, nie możne prowadzić do prostego zanegowania wartości dowodowej ich zeznań z postępowania przygotowawczego. Wszak w czynnościach ich przesłuchania brała udział biegła - tłumacz przysięgły języka ukraińskiego, a świadkowie protokoły podpisali po ich odczytaniu, nie kwestionując zapisanych w nich treści.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 452 § 2 pkt. 2 k.p.k. oddalił wnioski dowodowe zgłoszone w skardze apelacyjnej o przesłuchanie w charakterze świadków K. P., Oleksandry M., Y. N., I. P., A. P., V. K., albowiem wnioskowane dowody mogły być powołane przed sądem pierwszej instancji ( prekluzja dowodowa wynikająca z art. 427 § 3 k.p.k. ).

Wnioskowane do przesłuchania osoby są mieszkańcami Hotelu (...) w O. i obrońca wnosił o ustalenie czy byli świadkami zajścia i od jakiego momentu. Tymczasem ustalanie naocznych świadków zdarzenia miało miejsce na etapie czynności operacyjno - rozpoznawczych, prowadzonych przez funkcjonariuszy Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w O. w dniu 20 stycznia 2023 roku ( karta 2 akt ). Jeśli nie została wówczas wskazana pełna lista osób mogących dostarczyć informacji na temat inkryminowanego oskarżonej zachowania, to mogła z jej strony być podjęta odpowiednia inicjatywa dowodowa na etapie postępowania rozpoznawczego, której zaniechała, pomimo posiadania profesjonalnego obrońcy ustanowionego z urzędu w czasie znacznie poprzedzającym rozpoczęcie przewodu sądowego. Tym bardziej nie było podstaw do przesłuchania K. P., na okoliczności dotyczące opinii o oskarżonej, a więc nie odnoszące się do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem postepowania.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 170 § 1 pkt. 2 i 5 k.p.k. oddalił wniosek dowodowy obrońcy o załączenie pełnej dokumentacji medycznej z leczenia pokrzywdzonej albowiem do akt sprawy załączona została karta informacyjna ( karta 12 ) i opinia sądowo - lekarska w sprawie kategorii obrażeń ciała i mechanizmu ich powstania ( karta 44 - 45 ), a zatem pełna dokumentacja medyczna nie była niezbędna do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Wywodzenie przez skarżącego, w oparciu o sugestie oskarżonej, stanu nietrzeźwości pokrzywdzonej z faktu przeprowadzenia u niej zabiegu chirurgicznego w znieczuleniu ogólnym dożylnym z opóźnieniem, bo dopiero w dniu 20 stycznia 2023 roku, jest nieuprawnione. Jak wynika z karty informacyjnej ( karta 12 ) T. O. (2) została przyjęta do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w dniu 19 stycznia 2019 roku o godzinie 23:04, zaś do Oddziału (...) Urazowo - Ortopedycznej 20 stycznia 2019 roku o godzinie 01:00 i w tej samej dacie przeprowadzony został zabieg. Nie może więc dziwić jego wykonanie w godzinach dziennych a nie nocnych, skoro nie występował stan zagrożenia dla zdrowia czy życia pacjentki, a w normalnym trybie zabiegi są realizowane zgodnie z opracowywanym wcześniej harmonogramem. Co istotne, pełniący służbę patrolową funkcjonariusze policji, skierowani do Szpitala (...) w O. w dniu 20 stycznia 2023 roku o godzinie 02:00 z polecenia Dyżurnego KPP w O., przeprowadzili rozmowę z lekarzem sprawującym opiekę nad pokrzywdzoną i ustalili, że zabiegowi zostanie ona poddana w godzinach południowych, a nadto rozmawiali z samą pokrzywdzoną i nie stwierdzili aby była pod jakimkolwiek działaniem alkoholu, natomiast odnotowali że pokrzywdzona podała, iż agresywna sąsiadka, która ją popchnęła była nietrzeźwa ( notatka urzędowa karta 1 akt ).

Orzeczona wobec oskarżonej L. L. kara 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszenie jej wykonania na okres próby 3 lat, wbrew stanowisku obrońcy nie nosi cech rażącej surowości, gdyż ukształtowana została zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k.

Rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, niepublikowany).

W aspekcie powyższego stwierdzić trzeba, że sąd rejonowy w procesie wymiaru kary, miał na względzie oraz w sposób należyty ocenił stopień winy oskarżonej, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, wyrażone w art. 53 k.k. Ocena wszystkich prawidłowo rozważonych przez ten sąd okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, dała podstawy do wnioskowania, że orzeczona kara spełni należycie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a jej wymiar nie jest wygórowany.

Orzeczona grzywna jest symboliczna, wysokość stawki dziennej jest równa ustawowemu minimum określonemu w art. 33 § 3 k.k.

Orzeczona nawiązka w kwocie 4 000 złotych jest należycie wyważona, rozsądna i niewygórowana. Uwzględnia rozmiar krzywd psychicznych i fizycznych doznanych przez pokrzywdzoną oraz wydatków przez nią poniesionych w związku z długotrwałym leczeniem skutków przypisanego oskarżonej zachowania przestępnego. Materiał aktowy sprawy wskazuje, że T. O. (2) doznała poważnego złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej ręki z przemieszczeniem i została poddana zabiegowi chirurgicznemu polegającemu na wykonaniu w znieczuleniu ogólnym dożylnym repozycji Rtg TV i stabilizacji przezskórnej drutami K., a następnie przez okres 3 tygodni miała utrzymywane unieruchomienie ręki w podłużniku gipsowym ( karta informacyjna karta 12 ). W dniu 14 marca 2023 roku przeszła zabieg usunięcia materiału zespalającego z kości promieniowej lewej ( karta informacyjna karta 82 - 83 ), a w czasie postepowania rozpoznawczego wciąż kontynuowała leczenie ambulatoryjne, posiadała ograniczenie zakresu ruchów i osłabienie chwytu ręki ( zaświadczenie lekarskie z dnia 6 czerwca 2023 roku karta 81 ).

Nałożenie na oskarżoną obowiązku powstrzymania się w okresie próby od zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów, wbrew stanowisku obrońcy, jest celowe i słuszne. Ma za zadanie zapewnić T. O. (2) komfort egzystencji w sytuacji zamieszkiwania z oskarżoną w jednym obiekcie hotelowym. Spełnienie tego obowiązku nie ma polegać na dokładnym, skrupulatnym wyliczaniu odległości miedzy kobietami lecz ma spowodować wyrobienie sobie przez oskarżoną nawyku unikania spotkań z pokrzywdzoną, w celu zapewnienia tej ostatniej funkcjonowania wolnego od strachu i stresu, jaki może być następstwem niechcianej styczności z oskarżoną, która ją skrzywdziła oraz funkcjonowania wolnego od obawy przed powtórzeniem agresji z jej strony. Główny cel tego zobowiązania polega bowiem na udzieleniu pokrzywdzonej ochrony przed niepożądanymi zachowaniami oskarżonej, zwłaszcza że zachodzi realna tego potrzeba. Konieczność korzystania przez mieszkańców hotelu z tej samej jadalni, czy z tej samej przestrzeni komunikacyjnej, nie wyklucza takiego zaplanowania czasu i sposobu wykorzystania miejsc wspólnych dla wszystkich mieszkańców, aby zaistnienie kontaktów pomiędzy ofiarą i jej oprawcą na najbliższą przyszłość wykluczyć.

Z całą mocą należy podkreślić, iż nie ma racji obrońca podnosząc, że zachowanie pokrzywdzonej było prowokacyjne czy wzajemne i brak podstaw do przyjęcia przyczynienia się tejże do zaistniałego zdarzenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej L. L. od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej L. L. od popełnienia zarzucanego jej czynu nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej. Brak też było warunków z art. 437 § 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, w szczególności nie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 k.p.k. ani konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymane w mocy zostały wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Sadu Rejonowego w Opocznie z dnia 7 sierpnia 2023 roku sygn. akt. II K 115/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny, a zarzuty skarżących okazały się chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1033, 20 złotych sąd odwoławczy zasądził na rzecz adwokata A. W., a ustalił je na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 11 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) w związku z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21.

3.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego , obciążając nimi Skarb Państwa. Wydając niniejsze rozstrzygnięcie miał na względzie, zgodnie z przesłankami określonymi w art. 624 & 1 k.p.k., sytuację osobistą i majątkową ww.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej L. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonej, wymiar orzeczonych kar i nawiązki, nałożenie obowiązku zakazującego zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona L. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonej

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana