Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 692/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 26 sierpnia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 372/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na niesłusznym uznaniu, wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, że zachowanie oskarżonej nie wypełnia znamion z art. 278 § 1 k.k., podczas gdy właściwa analiza okoliczności popełnienia przestępstwa, strony przedmiotowej i podmiotowej, rekonstrukcja procesu motywacyjnego oskarżonej, a w tym kompleksowa analiza zeznań świadków i płynące z nich wnioski, że oskarżona dotychczas nie władała skradzionymi przedmiotami, dają podstawy do przyjęcia, że B. A. działała w zamiarze bezpośrednim w celu przywłaszczenia zabranych przez siebie ruchomości, przejawiającym się nie tylko pozbawieniem uprawnionych osób władztwa nad nimi, ale także objęciem tych rzeczy we własne wyłączne władanie i włączenie ich do swojego majątku osobistego, co sprawia, iż nie może ostać się teza o braku znamion przestępstwa kradzieży, a czego konsekwencją było niesłuszne uniewinnienie B. A. od zarzucanego jej czynu,

Obraza przepisów postępowania mającej wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 399 § 1 k.p.k. poprzez jego niesłuszne niezastosowanie na skutek analizy prawnej zdarzenia faktycznego (historycznego) objętego zarzutem zawartym w akcie oskarżenia, w szczególności w kontekście odpowiedzialności karnej B. A. za przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., podczas gdy w okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd meriti był z urzędu zobowiązany rozważyć przed wydaniem wyroku uniewinniającego, czy w granicach zdarzenia faktycznego objętego zarzutem oskarżenia nie zachodziła potrzeba zmiany kwalifikacji prawnej czynu,

Zarzuty zawarte w apelacji prokuratora - z uwagi na ich treść i związek - zostaną omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych, czy też obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Tytułem wstępu, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnych - nakreślić też trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17.09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym miejscu należy też podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. A zatem, wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

W aspekcie powyższego, apelacja prokuratora nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zatem zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można tym samym w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Odnosząc się do szczegółów zważyć należy - i sam autor apelacji w istocie to dostrzega - że "przypisanie przestępstwa kradzieży współwłaścicielowi ruchomości, której zaboru dokonał, jest poglądem odosobnionym". W tym miejscu, zauważyć należy, iż faktycznie dotyczy to zarówno rzeczy objętej współwłasnością w częściach ułamkowych, jak i wspólnością łączną (np. w małżeństwie albo w spółce cywilnej). Przy czym, jakkolwiek znany jest sądowi pogląd, że rzecz wspólna jest dla sprawcy cudza ( J. Lachowski, w: Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny, 2016, s. 1169–1170; por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.04.1997 r.,III KKN 241/96, opubl. Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.06.1998 r., V KKN 220/97, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14.08.2002 r., II AKa 1295/02, opubl. Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.08.2007 r., I KZP 18/07, opubl. Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30.10.2013 r., II AKa 322/13, opubl. Legalis), a czyny pozbawiające współuprawnionego możliwości korzystania z niej oceniane są jako kradzież albo przywłaszczenie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30.10.2013 r., II AKa 322,13, Legalis; J. Lachowski, w: Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny, 2016, s. 1170), niemniej jednak pogląd ten nie jest zasadny, ponieważ opiera się faktycznie na założeniu, że ta sama rzecz może być dla tej samej osoby jednocześnie własna i cudza. Tymczasem wobec treści art. 195 k.c. rzecz wspólna jest dla współuprawnionego rzeczą własną, z tym zastrzeżeniem że jest ona rzeczą własną także innej osoby (osób). Dlatego nie można mu przypisać celu przywłaszczenia rzeczy. Działa on raczej w celu wykonywania nieprzysługujących mu praw do rzeczy.

Istota czynności wykonawczej kradzieży polega na zaborze, a więc na wejściu w posiadanie rzeczy, która do czasu czynu sprawcy była we władaniu innej, uprawnionej osoby. Innymi słowy, zabór to wyjęcie rzeczy spod władania osoby uprawnionej, bez jej zgody i bez żadnej podstawy prawnej, która mogłaby do takiego czynu uprawniać i objęcie jej na własne władanie przez sprawcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Legalis). Oznacza to więc, że w przypadku współwłaściciela danej rzeczy, a więc osoby współuprawnionej do korzystania z niej, nie jest zasadniczo możliwe dokonanie zaboru. Skoro bowiem współwłaściciel ma prawo z danej rzeczy korzystać w określony sposób, to w takim też zakresie jest on uprawniony do jej posiadania. Ewentualne więc przekroczenie przez niego posiadanych praw, np. rozporządzenie daną rzeczą bez zgody pozostałych współwłaścicieli, nie może być traktowane jako zabór, lecz ewentualnie – w przypadku konkretnych okoliczności - jako przywłaszczenie, które dotyczy rzeczy będących w legalnym posiadaniu sprawcy (tak też w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 09.04.1997 r., III KKN 241/96, Legalis, tak też B. Michalski, w: Wąsek, Kodeks karny, t. II, 2006, s. 812 oraz J. Satko w glosie do w/w wyroku OSP 1998, Nr 5, s. 246).

W aspekcie powyższego o ile rzeczywiście oskarżona B. A. (będąca córką H. i F. J.) była jedną z trojga rodzeństwa (obok M. K. i L. J.) obdarowaną nieruchomością na mocy umowy darowizny z dnia 24.06.1994 r. przez rodziców (przy czym każdy z nich z tego tytułu otrzymał inne działki we wsi Ż.) i w okresie 01.12.-22.12.2020 r. zabrała z posesji w miejscowości (...) piłę stołową typu "krajzega" i motorek napędzany siłą do cięcia drewna, niemniej jednak z faktu, iż L. J. przekazał umową darowizny z dnia 20.10.2017 r. przypadającą mu część nieruchomości swojej córce M. P. (z której B. A. wzięła w/w przedmioty) nie można wnioskować, jakoby możliwe było zarzucenie jej kradzieży w/w ruchomości (art. 278 § 1 k.k.), ani też ich przywłaszczenia (art. 284 § 1 k.k.). Bowiem w/w ruchomości zostały zakupione przez H. i F. J. kilkadziesiąt lat temu – w latach 80-tych (przy czym F. J. zmarł w 2010 roku, zaś H. J. w dniu 19 czerwca 2020 roku), a przede wszystkim, przedmioty te nie weszły w skład darowizny dokonanej na rzecz L. J. (darowizna obejmowała jedynie nieruchomość), ani też nie stanowiły przedmiotu darowizny dokonanej przez L. J. na rzecz córki M. P. i w związku z tym stanowiły współwłasność wszystkich spadkobierców H. i F. J. (M. P. jak słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy jakkolwiek była właścicielką posesji w miejscowości (...), niemniej jednak nie posiada tytułu prawnego do m. in. zabranych przez B. A. przedmiotów). Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że na posesji, na której znajdowały się w/w ruchomości zamieszkiwała od urodzenia córka B. N. B. (w wieku 31 lat), która w istocie opiekowała się dziadkami (zarówno H. J. jak i F. J.). Znamiennym jest, że w/w wyprowadziła się z tej posesji, na której mieszkała w dniu 27 listopada 2020 roku (przy czym od 2016 roku zamieszkiwał tam wraz z nią jej mąż G. B.). Przy czym, jak wskazała N. B. w związku wyprowadzeniem się przez nią z tejże posesji zachodziła obawa, że G. B. (będący z nią w trakcie rozwodu i pozostający z nią w konflikcie) wywiezie lub sprzeda rzeczy będące na posesji i o takim zagrożeniu poinformowała matkę. Jednocześnie podkreślić należy, że B. A. w żadnej mierze nie ukrywała faktu zabrania krajzegi i jednego motoru (również G. B. potwierdził, że teściowa zabrała krajzegę i jeden motorek), a przedmioty te jak przyznała miały dla nie w istocie wartość sentymentalną (co w zestawieniu z faktem, że miały około 40 lat jest wiarygodne) i brak podstaw, by nie wierzyć jej słowom. Faktem też jest, że zarówno po śmierci F. J., jak i H. J. nie było przeprowadzone postępowanie spadkowe. Istotnie również oskarżona nie wyzbyła się w/w przedmiotów (nie przekazała innym osobom w celu ich ukrycia, czy też nie dokonała ich sprzedaży) lecz zostały one ujawnione u B. A. i oddane jej na przechowanie (stanowią one bowiem ewentualny przedmiot postępowania spadkowego po H. J. i F. J.). Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, powyższe okoliczności dowodzą, że intencją oskarżonej wcale nie było zagarnięcie przedmiotów, które do niej nie należały i poza tym, że znalazły się one w jej miejscu zamieszkania nie czyniła żadnych zabiegów w celu ich ukrycia, czy też zbycia (bez zgody pozostałych współwłaścicieli).

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie prokuratora żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności przypisania sprawstwa i winy oskarżonej w zakresie inkryminowanego jej czynu stypizowanego w art. 278 § 1 k.k., ale też – co zostało wykazane powyżej - żadnego innego czynu, w tym z art. 284 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku. Wyrok jest słuszny i zasługuje na utrzymanie w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim bezzasadna.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W związku z nieuwzględnieniem apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim, zważywszy na treść art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy ustalił, że wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 26 sierpnia 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 372/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana