Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 695/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 22 czerwca 2021r. w sprawie II K 248/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonej G. B. (1) sprawstwa zrzuconego jej przestępstwa, opisanego w akcie oskarżenia, podczas gdy całość tego materiału, w tym w szczególności zeznania pokrzywdzonej, naocznych świadków zdarzenia G. F. i A. K., jak i opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego prowadzą do odmiennych wniosków;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzuconego jej w akcie oskarżenia czynu. Skarżący, jak to wynika z uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych łączył głównie z niewłaściwą oceną zaistnienia sytuacji, o jakiej mowa w art. 5 § 2 kpk, nie wskazywał natomiast przekonująco, który dowód/dowody i dlaczego, został przez sąd meriti oceniony nieprawidłowo i skutkował błędnymi ustaleniami w zakresie braku możliwości skazania (uznania winną) G. B..

Sąd odwoławczy zważył, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., o ile: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Apelujący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany. Wbrew także twierdzeniom prokuratora Sąd Rejonowy nie naruszył dyrektywy postępowania wyrażonej w art. 5 § 2 kpk.

Podstawę wyroku stanowi bowiem całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy sądowej, a sąd I instancji rzetelnie przedstawił dowody zebrane w toku przewodu sądowego i w swych rozważaniach nie pominął jakichkolwiek dowodów istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto w uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, jakie fakty uznał za ustalone, a jakich nie może być pewny, a następnie wyprowadził prawidłowe – zdaniem Sądu Okręgowego – wnioski końcowe w zakresie braku możliwości wydania wyroku zgodnie z oczekiwaniami apelanta.

Skarżący akcentuje głównie wymowę: zeznań pokrzywdzonej i świadków zdarzenia: G. F. i A. K. oraz opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego.

Tymczasem sąd odwoławczy zważył, że słowa przekazane przez pokrzywdzoną świadkowi G. F. miały brzmieć: potrącił ją samochód. Określenie to wcale nie koniecznie oznacza jednak stwierdzenie winy konkretnego uczestnika ruchu drogowego za spowodowanie wypadku drogowego w rozumieniu art. 177 § 1 kk. Równie dobrze dotyczyć ono może określenia zetknięcia się dwóch pojazdów (rower i samochód) w potocznym znaczeniu, a więc, że „duży” pojazd – samochód potrącił „mały” pojazd – rower, bo trudno sobie wyobrazić, by pokrzywdzona podała, iż „potrąciła” samochód – nawet przy ustaleniu, iż to ona naruszyła zasady ruchu drogowego. W/w sformułowanie „potrącił mnie samochód” nie koniecznie zawiera w sobie wniosek, iż to akurat kierujący pojazdem jest winien potrącenia rowerzysty w rozumieniu przepisów ruchu drogowego. Słowom: „potrącił mnie samochód” , wypowiedzianym przez kierującą rowerem, równie dobrze mogłyby towarzyszyć następne o treści: „i to była moja wina”. Niekoniecznie pomiędzy tymi sformułowaniami, w mowie potocznej, dałoby się wyczuć niemożliwy do pogodzenia dysonans. Dodatkowym argumentem dla uznania, że zeznania świadka G. F. nie mogły stać się podstawą do dokonania ustaleń zgodnych z oczekiwaniami skarżącego jest to, że świadek nie informował policjantów – bezpośrednio po zdarzeniu – że kierująca pojazdem oskarżona potrąciła rowerzystkę, a przecież takich właśnie słów, czy też takiego właśnie wniosku przekazanego organom ścigania należałoby oczekiwać, gdyby w/w świadek bądź to sam widział taki potrącenie, bądź to rowerzystka tak właśnie opisała by mu zdarzenie, w którym brała udział.

Świadek A. K. nie widziała natomiast samego zdarzenia, albowiem spojrzała na jego miejsce dopiero po usłyszeniu odgłosu uderzenia (roweru o podłoże?, samochodu z rowerem?). W/w podała, że wówczas samochód oskarżonej stał „całą swoją długością” na chodniku, bliżej końca tj. przodem przy wyjeździe na ul. (...) i oskarżona po rozmowie z rowerzystką cofnęła pojazd. Oskarżona nie negowała wcale faktu cofnięcia pojazdu. Trudno w sytuacji, gdy była przekonana o własnej niewinności, a dodatkowo wobec postawy samej pokrzywdzonej, twierdzącej, że „nic się nie stało” – z faktu cofnięcia pojazdu (by nie stał na chodniku) wyprowadzać wniosek o popełnieniu przestępstwa spowodowania wypadku drogowego. Jest to tym bardziej niesprawiedliwe, gdy zważy się, iż z notatki urzędowej sporządzonej już następnego dnia po zdarzeniu wynika, że sama G. B. informowała wówczas policję, o możliwych źródłach dowodowych (tj. że zdarzenie widział sprzedawca sklepu (...), a ponadto na budynku znajduje się kamera, a więc być może będzie nagranie dokumentujące jego przebieg).

Rację ma sąd meriti gdy stwierdza, iż wnioski końcowe opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego nie potwierdzają wcale faktu popełnienia przestępstwa przez G. B.. Biegły Z. B. stwierdził, iż uszkodzenia roweru i pojazdu oskarżonej korelują ze sobą, ale przecież nie wykluczył, że równie dobrze mogłyby one pasować do wariantu, w którym to pokrzywdzona wjeżdża w samochód (uderza rowerem w samochód, a nie odwrotnie). Ślady ujawnione na chodniku zostały zabezpieczane dopiero po upływie czasu dwóch dni. Tuż po zdarzeniu żadne natomiast ślady na miejscu zdarzenia, jako mogące mieć związek z wypadkiem komunikacyjnym, nie były zauważalne dla funkcjonariusza P. O. (1) (jako ślady „pewne”).

Sąd odwoławczy zważył jednak, że to przede wszystkim jednak słowa samej pokrzywdzonej M. S. - osoby dorosłej, bez oznak ograniczających świadomość oceny sytuacji oraz swobodę wyrażania własnych myśli – wypowiadane tuż po zdarzeniu, czy nawet następnego dnia, same w sobie już powodują konieczność szczególnie wnikliwej i ostrożnej oceny źródeł dowodowych o przeciwnej, a niekorzystnej dla oskarżonej wymowie. Pokrzywdzona zmieniła bowiem swoją wersję zdarzenia dopiero następnego dnia po zdarzeniu, a przy tym dopiero po kontakcie z członkami rodziny (a potem także z osobą będącą przedstawicielem firmy zajmującej się pozyskiwaniem odszkodowań komunikacyjnych). Nawet rozpytywana przez policjanta w dniu następnym 27 października 2018r. o godz. 14.25, na terenie szpitala i już po telefonicznym zgłoszeniu zaistnienia „wypadku drogowego” przez córkę,(a przy tym jeszcze nie protokolarnie) M. S. nie potrafiła stwierdzić jednoznacznie: czy samochód potrącił ją, czy też to ona potrąciła rowerem pojazd (notatka k.2). Choć wówczas, inaczej niż dzień wcześniej, twierdziła już o zetknięciu się fizycznym obu pojazdów, to analiza zeznań pokrzywdzonej składanych w toku całego procesu prowadzi do wniosku, iż były one zmienne i ewoluowały. Pokrzywdzona dopiero po upływie znacznego okresu czasu nabrała „pewności”, co do winy oskarżonej, jak i przypomniała sobie szczegóły przebiegu zdarzenia. Taka zmiana depozycji świadka i okoliczności owej zmiany, nie rzutują pozytywnie na wiarygodność zeznań pokrzywdzonych. Pierwotnie to pokrzywdzona czuła się winna, nie chciała wzywania pogotowia, co więcej – informowała merytorycznie osoby wokoło o zdarzeniu tj., że sama się przewróciła na rowerze. Taką wersję przedstawiła zarówno wezwanym na miejsce policjantom, jak i ratownikom medycznym.

W tym miejscu sąd odwoławczy podnosi, że akta sprawy w niebudzący sposób potwierdzają, jaką wersję przebiegu zdarzeniu, bezpośrednio po nim, „na gorąco”, zapewne jeszcze na ul. (...), pokrzywdzona przekazała pracowniom pogotowia. Sąd meriti poszukiwał danych osób, udzielających pokrzywdzonej pierwszej pomocy medycznej. Ostatecznie nie udało mu się danych tych ustalić i zaniechał dalszych poszukiwań. Tymczasem w kopercie znajdującej się na k.31 akt sprawy znajduje się dokumentacja medyczna pokrzywdzonej, a w niej (...) ( (...)). Co istotne, dokument ten został czytelnie wypełniony i potwierdza, iż na podstawie wywiadu z pacjentką ustalono: „ Chora przewróciła się na rowerze, doznała urazu nogi lewej, zdarzenie nie miało charakteru wypadku komunikacyjnego”. Dokładna analiza zapisów tego, co chora-pokrzywdzona przekazywała lekarzom widnieje także w Karcie Pobytu w (...) z dnia zdarzenia (26.10.2018r. godz 16:35). W niej widnieje zapis: „ W znznyh sobie okolicznościach spadła z roweru, w który uderzył samochód, co spowodowało uraz okolicy lewego stawu kolanowego”, rozpoznanie: „ Rowerzysta ranny z kolizji z ustalonym lub stałym przedmiotem (kierowca ranny w wypadku niedrogowym)”. Zmiana opisu zdarzenia, z wywiadu, na wypadek drogowy następuje dopiero w trakcie dalszego leczenia pokrzywdzonej. Taki natomiast zapis w (...) i dokumentacji (...) to dodatkowe, ważkie argumenty, który utwierdzają w przekonaniu poprawności wniosków wyciągniętych przez sąd meriti.

Nie bez znaczenia są dokładne depozycje pokrzywdzonej składane w sprawie II W 85/19, których dokładnej analizy podjął się sąd meriti, a także obrońca w pisemnej odpowiedzi na wniesioną w sprawie apelację – analiza ta i wyciągnięte wnioski przekonują. Znamiennym są tu słowa świadka P. O. – policjanta obecnego na miejscu zdarzenia, który jednoznacznie zaprzeczył, by w sytuacji choćby podejrzenia o zaistniałym wypadku drogowym, zaniechał przeprowadzenia na miejscu czynności procesowych właściwych dla tej kategorii czynów.

Widoczne na zdjęciach wypięcie zderzaka w pojeździe oskarżonej ma miejsce po prawej jego stronie, gdzie – jak twierdzi prokurator – uderzenie pojazdem w pokrzywdzona miało nastąpić jego lewą stroną. Nawet jednak ewentualne potwierdzenie się takiego wypięcia - po stronie przeciwnej od miejsca uderzenia, nie niweluje w dostatecznym stopniu wciąż występujących wątpliwości, co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał, że w sprawie nadal występują nie dające się usunąć wątpliwości w zakresie czynu zarzuconego oskarżonej. To, że w sprawie tej Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności, co do spornych kwestii (np. znaczenia wniosków końcowych opinii biegłego Z. B., czy wiarygodności pokrzywdzonej) nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w przepisie art. 7 kpk. W sprawie istniał jedynie krąg poszlak, który nie miał jednak charakteru zamkniętego i nie prowadził do jednego tylko logicznego wniosku, iż zaistniał wypadek drogowy w rozumieniu art. 177 § 1 kk, a winną jego popełnienia jest G. B..

Dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego, a w związku z czym, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ocena zgromadzonego materiału dowodowego i ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, prowadzące do wniosku o braku możliwości przypisania sprawstwa ją prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie w zakresie braku możliwości przypisania sprawstwa oskarżonej, orzeczenie o kosztach procesu;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- omówiono w rubryce 3.1.,

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O wydatkach poniesionych w postepowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 22 czerwca 2021r. w sprawie II K 248/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana