Treść orzeczenia IV Ka 705/24 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

IV Ka 705/24 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2025-01-07

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 705/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 24 września 2024 toku w sprawie II K 530/24.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż wskazany w pkt 1 w/w artykułu, a miano wicie art. 66 § 1 kk poprzez nie umorzenie warunkowo postępowania oskarżonej i nie wymierzenie jej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na czas nie przekraczający 1 roku, w sytuacji gdy okoliczności popełnienia przez oskarżoną przestępstwa nie budzą wątpliwości a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy , sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżona nie może skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania mimo, że spełnia ona warunki do zastosowania tego środka wymienione w art. 66 § 1 kk.

Rażąca niewspółmierność kary grzywny w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonej i środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na 3 lata, w sytuacji gdy sąd nie skorzystał z możliwości warunkowego umorzenia postępowania lub nie orzekł wobec oskarżonej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na 1 rok nakazując jednoczesn8ie zamontowanie w samochodzie oskarżonej alkomatu, który uniemożliwiałby jej prowadzenie samochodu po spożyciu alkoholu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Zarzut obrazy prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu karnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd ustalenia faktyczne. Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane w zaskarżonym wyroku. Sposób sformułowania tego zarzutu wskazuje, że zdaniem odwołującego się wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę oraz ewentualnego naruszenia przepisów prawa procesowego. Sąd okręgowy nie podziela zaś stanowiska, że przy zarzucie obrazy prawa materialnego za punkt wyjścia należy przyjmować nie to, co sąd ustalił, lecz to, co sąd powinien był ustalić. Tak bowiem ujmowany zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem w istocie zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Obrońca przywołując określone okoliczności ze sfery faktycznej w zakresie zarzucanego oskarżonej czynu, próbuje oprzeć apelację na błędzie w ustaleniach faktycznych. To właśnie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych

( a nie obrazy prawa materialnego ) służy bowiem do kwestionowania wszystkich lub też tylko poszczególnych elementów strony przedmiotowej i podmiotowej składających się na stan faktycznej sprawy.

Sprawstwo oskarżonej nie było kwestionowane i w świetle zebranych dowodów nie budzi wątpliwości. Prawidłowa jest też ocena prawna przypisanego jej czynu.

Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest stwierdzenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oznacza to przede wszystkim, że sąd, rozważając stosowanie tego środka, musi najpierw ustalić wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej (zob. post. SN z 27.11.2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, Nr 1, poz. 9). Zwraca się także uwagę, że wymagany nieznaczny stopień winy powinien być w szczególności przyjmowany, gdy zachodzą kodeksowe okoliczności zmniejszające winę, tj. takie, z którymi ustawodawca karny łączy zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia.

Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu następuje przede wszystkim na podstawie okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 kk. Stopień ten musi być wyższy od „znikomego”, ale niższy od „znacznego”. Oznacza to, że sąd, chcąc zastosować warunkowe umorzenie postępowania, może wziąć pod uwagę tylko te czyny zabronione, które charakteryzują się małą lub średnią szkodliwością społeczną (wyr. SA w Krakowie z 30.3.2005 r., II AKa 50/05, KZS 2005, Nr 5, poz. 33), poza zastosowaniem tej instytucji pozostają natomiast te przestępstwa, które charakteryzują się znacznym (wysokim) stopniem społecznej szkodliwości.

W tym kontekście należy uwzględnić, iż:

- przestępstwa z art. 178a § 1 kk mają charakter formalny i polegają na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa;

- nie zachodzą w sprawie okoliczności zmniejszające stopień winy oskarżonej. Musiała ona zdawać sobie sprawę z konsekwencji skazania w razie zatrzymania jej jako kierowcy prowadzącej samochód w stanie nietrzeźwości. Jej sytuacja życiowa była podobna, jak obecnie, mimo to prowadziła samochód w stanie nietrzeźwości;

- oskarżona została zatrzymana około godziny 1. 35 w nocy ( 11 października 2023 roku), gdy poruszała się ulicą (...) w P. (...), która jest ważną arterią komunikacyjną miasta;

- po zatrzymaniu miała 0. 64 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ( z tendencją malejącą). Jej stan nietrzeźwości przekraczał znacznie dwukrotność dolnego ustawowego progu nietrzeźwości ( art. 115 § 16 kk ) i powodował jednak upośledzenie zdolności psychofizycznych sprawcy. Ten stan musiał być ( obiektywnie ) odczuwany przez oskarżoną przed podjęciem decyzji o kierowaniu samochodem;

- tendencja ta świadczy o tym, iż wieczorem musiała ona spożywać większe ilości alkoholu ( podała, że 4 lampki koniaku ), czyli wsiadła do samochodu pomimo nadużycia alkoholu, wiedząc, iż jest pod jego wpływem ( faza wchłaniania trwa od 1,5 do 3 godzin ). W takim stanie jeździła autem po „przelotowej” ulicy miasta. Oskarżona tłumaczyła się, że po spożyciu tego koniaku około godziny 22. 00 wzięła tabletkę na sen i położyła się spać, obudziła się około godziny 1. 00 w nocy, czuła się dobrze i zdecydowała się pojechać do stacji benzynowej znajdującej się w odległości około 1 kilometra kupić papierosy. Świadczy to o łatwości z jaką sprawca podjęła decyzję o popełnieniu tego przestępstwo. Bagatelizowała stan w jakim się znajdowała i niebezpieczeństwo jakie powodowała. Wypijając taką ilość mocnego alkoholu nie mogła przyjmować, że po około 3 godzinach będzie już trzeźwa. Nie zweryfikowała swojego stanu. Nie musiała jechać samochodem po papierosy, mogła z nich zrezygnować, albo udać się po nie pieszo.

Okoliczności popełnienia przypisanego jej czynu wskazują na znaczny stopień jego społecznej szkodliwości ( picie alkoholu przed jazdą, wysoki stan nietrzeźwości, godzący w zdolności psychofizyczne sprawcy, popełnienie czynu w terenie zurbanizowanym, nocą, posiadanie alternatywy do inkryminowanego zachowania ).

W konsekwencji w niniejszej sprawie nie zostały spienione przesłanki umożliwiające warunkowe umorzenie postępowania w postaci wymogu. aby wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne.

W sprawie wystąpiła przewaga okoliczności obciążających nad łagodzącymi ( te drugie dotyczą wyłącznie sytuacji zawodowej i osobistej sprawcy ), albowiem znacznymi były stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień winy oskarżonej, a ocena tych okoliczności zaliczona została przez ustawodawcę do podstawowych dyrektyw wymiaru kary oraz warunkowego umorzenia postępowania.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara ( środek karny ), jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) mogłaby w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta ( w tym przypadku zakaz prowadzenia pojazdów ) jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej.

Rażąca niewspółmierność przedmiotowego zakazu zachodzić może wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jego wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy tym środkiem, jaki należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a wymierzonym w I instancji.

Sąd odwoławczy uznał, iż taka sytuacja na korzyść oskarżonej w przedmiotowej sprawie nie zachodziła, aby uwzględnić wnioski obrońcy.

Przestępstwo z art. 178a § 1 kk zagrożone jest karą pozbawiania wolności do lat 3. Sąd wymierzył oskarżonej grzywnę ( czyli najłagodniejszy rodzaj kary – na podstawie art. 37a § 1 kk ), zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych ( oba środki w minimalnej ustawowej wysokości ). Sąd I instancji uwzględnił więc już w ramach zastosowanej reakcji karnej okoliczności łagodzące.

Zmiana postulowana przez skarżącego, cechuje się jednak niezwykłą łagodnością, której nie był on w stanie racjonalnie uzasadnić. Prowadziłaby do bezpodstawnego premiowania sprawcy i nie osiągałaby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Taka kumulacja okoliczności obciążających musi mieć wpływ na wybór rodzaju reakcji karnej, która może mieć w tym przypadku zastosowanie i przeciwstawia się orzeczeniu wobec oskarżonej środka probacyjnego.

Ponadto orzeczenie przez sąd rejonowy w zaskarżonym wyroku wobec oskarżonego środka karnego ( zakazu prowadzenia pojazdów ) w wysokości 3 lat nie jest reakcją karną rażąco surową. To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy ona zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonej.

Sytuacja zawodowa i osobista oskarżonej nie może wpłynąć na zmianę oceny sądu, iż oskarżona wykazał, że prowadzenie każdego samochodu przez nią może zagrażać bezpieczeństwu w komunikacji i niezbędne okazało się wyeliminowanie jej - z tego powodu - jako kierowcy z ruchu drogowego, co najmniej na minimalny 3-letni ustawowy okres za tego rodzaju przestępstwo. Oskarżona może wrócić do niego po wykonaniu przedmiotowego zakazu i ponownym zweryfikowaniu swoich kwalifikacji do prowadzenia pojazdów.

Sytuacja zawodowa oskarżonej jest trudna. Dlatego sąd odwoławczy zmniejszył wymiar orzeczonej wobec sprawcy grzywny do 120 stawek

( pozostawiając wysokość stawki dziennej bez zmian ). Taka korekta jest możliwa, zasadna, jednakże i wystarczająca. Daje oskarżonej możliwość wykonania grzywny w zastępczej postaci – pracy społecznie użytecznej. W tym przypadku nie tylko wysokość kary, a też jej rodzaj ma decydujące znaczenie, zwłaszcza jeżeli się uwzględni kumulację okoliczności obciążających; przy takim ich nagromadzeniu oskarżona nie może liczyć na większą pobłażliwość. Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanych przez ograniczenie ich odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścili. Tak ukształtowana kara jest adekwatna do wagi czynu i sylwetki sprawcy i nie może podlegać dalszej korekcie w kierunku jej większego złagodzenia.

Wniosek

Wniosek o warunkowe umorzenie postępowania oskarżonej i zobowiązanie jej do świadczenia na cel społeczny i orzeczenie wobec niej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w postaci samochodu na okres 1 roku i nie obciążanie jej świadczenie pieniężnym wymienionym w art. 43 a § 2 kk, ewentualnie orzeczenie wobec niej nakazu umieszczenia w jej samochodzie alkomatu uniemożliwiającemu prowadzenie samochodu po spożyciu alkoholu, orzeczenie wobec niej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (samochodu) na okres 1 roku i grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazane przez skarżącego okoliczności łagodzące dotyczyły osoby sprawcy, jego warunków i właściwości osobistych. Zostały one uwzględnione przy wymiarze kary poprzez orzeczenie najłagodniejszego rodzaju kary

( grzywny - dodatkowo zmniejszonej w instancji odwoławczej ) oraz ukształtowanie środków karnych w wysokości minimum zagrożenia ustawowego. Zasadnicze okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie dają w żaden sposób podstawy do uznania, iż stopień społecznej szkodliwości i zawinienia są na tyle niskie, aby dawały podstawę do warunkowego umorzenia postępowania.

Należy przypomnieć skarżącemu, iż za czyn z art. 178a § 1 kk sąd orzeka

( obligatoryjnie) na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów odkreślonego rodzaju ( art. 42 § 2 kk ), do lat 15

( art. 43 § 1 kk ). Domaganie się w apelacji obniżenia do roku środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest więc pozbawione podstawy pranej.

Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Do uznania zasadności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 4 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary. W tym zakresie apelacja poraża nieskutecznością, gdyż orzeczona kara ( i środki karne ) uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu oraz realizuje wystarczająco cele kary. Przy ustalaniu wysokości kary sąd I instancji uwzględnił istotne okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej, na jej korzyść poczytał okoliczności, które takiej wymowy nie miały ( lub miały charakter neutralny np. przyznanie się do winy w sytuacji zatrzymania sprawcy na gorącym, uczynku popełnienia przestępstwa). Również sytuacja osobista i zawodowa sprawcy nie może determinować wymiaru kary; nie jest ona trudna, a oskarżona powinna ją brać pod uwagę podejmując decyzję o naruszaniu porządku prawnego, a nie po czynie instrumentalnie ją wykorzystując, aby postulować poprawienie swojej pozycji procesowej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kara grzywny ( wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 20 złotych )

Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat

Świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych

Zaliczenie okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych

Zwolnienie oskarżonej od kosztów procesu za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył liczbę stawek dziennych grzywny do 120.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. K. 1033, 20 złotych, w tym 23 % VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

Sytuacja materialna oskarżonej, obciążenia finansowe wynikające już z zaskarżonego wyroku, uzasadniały zwolnienie jej od kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wina Kara Środki karne
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☒	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 4 lutego 2025, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 17 grudnia 2024