Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 716/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 11 sierpnia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 916/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja oskarżonego - jak wynika z analizy jej treści (pomimo nie zwerbalizowania precyzyjnych zarzutów w odniesieniu do rozstrzygnięcia) - kwestionuje poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne i tym samym uznanie, iż oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu oraz dokonaną przez tenże Sąd ocenę dowodów, a w tym wyjaśnień oskarżonego Ł. J. oraz świadka J. (oskarżony błędnie wskazuje imię świadka jako "E.') D..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty sprowadzające się -- jak wynika z lakonicznej apelacji skarżącego - do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Przypomnienia też wymaga, że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy wyraźnie, że analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych.

Zważywszy na powyższe apelacja oskarżonego Ł. J. nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty apelacji - po ich zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu Ł. J. zrealizowania znamion czynu mu przypisanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia co do zasady wszystkich dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów, w dowodzeniu sprawstwa oskarżonego Ł. J. (ale też w tym zakresie współoskarżonego D. C.) istotne okazały się zeznania świadka E. S. (byłej dziewczyny oskarżonego Ł. J., z którą wymieniony ma córkę). W toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem, w sposób spójny i konsekwentny, przedstawiła ona okoliczności zdarzenia poprzedzającego zniszczenie poprzez podpalenie samochodu należącego do jej chrzestnej A. K. (to zajście bowiem stało się przyczyną odwetu oskarżonych). Świadek zrelacjonowała, że w dniu inkryminowanego zdarzenia, kiedy wraz z koleżanką siedziała przy stoliku na terenie dyskoteki dosiedli się do niej oskarżeni D. C. i Ł. J.. Oskarżony D. C. mając do wymienionej pretensje o to, że zeznawała przeciwko niemu w sprawie dotyczącej jego i jego konkubiny, zaczął się napastliwie zachowywać względem niej, wyzywał ją, groził jej, pluł na nią, a w momencie kiedy świadek próbowała odejść od stolika oskarżony popchnął ją, na co w odpowiedzi wymieniona użyła wobec niego gazu łzawiącego. Wtedy oskarżony Ł. J. próbował wyrwać jej ten gaz więc świadek użyła go również w obronie w stosunku do niego. Po tym wszystkim E. S. uciekła, a oskarżony D. C. krzyczał odgrażając się. Dowodem przemawiającym przeciwko oskarżonemu Ł. J. są również depozycje świadka J. D. złożone w postępowaniu przygotowawczym. Świadek ten wskazał wówczas, że w nocy, kiedy doszło do inkryminowanego zdarzenia został poproszony przez oskarżonego D. C. o to, aby zawiózł jego i Ł. J. na stację paliw. D. C. był bardzo rozgniewany sytuacją spryskania go gazem przez E. S.. Powiedział, że zemści się na dziewczynie. W trakcie jazdy wymieniony dał świadkowi swoją czapkę z daszkiem (aby nie można go było zidentyfikować). Następnie D. C. poprosił wymienionego o zapalniczkę. Po przyjeździe na stację współoskarżony D. C. wysiadł z samochodu i udał się za ogrodzenie stacji po plastikową butelkę. Następnie zwrócił się do świadka, aby ten napełnił butelkę benzyną, co też świadek uczynił. Po dokonaniu płatności za benzynę J. D. zawiózł oskarżonych we wskazane przez nich miejsce. Ci (obaj - D. C. i Ł. J.) wysiedli zabierając ze sobą butelkę z paliwem oraz zapalniczkę, którą to J. D. pożyczył D. C.. Po kilku minutach podsądni wrócili do samochodu bez butelki z benzyną. Jak relacjonował J. D. - i nie sposób odmówić mu w tym zakresie wiary - byli ucieszeni i zadowoleni. Poza tym, po pewnym czasie świadek J. D. zarejestrował, że oskarżony Ł. J. nie miał sznurówki przy jednym bucie (ta sznurówka posłużyła zaś sprawcom do podpalenia pojazdu A. K.). Jednocześnie - co słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy - J. D. relacjonując odmiennie przebieg wydarzeń przed sądem próbował nieudolnie usiłował przekonać Sąd Rejonowy, że zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym składał będąc pod wpływem funkcjonariuszy policji. Teza, iż policjanci prowadzący czynności w niniejszym postępowaniu narażaliby się na odpowiedzialności karną i dyscyplinarną, a w konsekwencji na utratę zatrudnienia przymuszając świadka do złożenia zeznań obciążających oskarżonych - w sposób oczywisty - jawi się jako nieprawdziwa i w okolicznościach niniejszego postępowania w żaden sposób nawet nie uprawdopodobniona. Co więcej, świadek J. D. nie informował, aby stosowano względem niego jakikolwiek przymus i nikomu nie zgłaszał tego faktu - dopiero przed Sądem oświadczył, że czuł się zastraszony, jakoby policjanci wmówili mu, że oskarżeni byli we dwójkę. A zatem, jeżeli sytuacja opisywana przez niego miałaby rzeczywiście miejsce to niezrozumiałym jest dlaczego po przesłuchaniu, nie szukał on pomocy w związku, z sytuacją, w jakiej się znalazł na skutek rzekomych - niezgodnych z prawem - działań policjantów (nie złożył skargi do przełożonych funkcjonariuszy policji na ich zachowanie, oraz nie zawiadomił o ich postępowaniu prokuratora). Poza tym relacja J. D. co do okoliczności przesłuchiwania go w postępowaniu przygotowawczym pozostaje w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariusza policji D. G. ( vide k. 385 verte), który kategorycznie zaprzeczył, jakoby swoboda wypowiedzi świadka była w jakikolwiek sposób wyłączona bądź ograniczona. Wreszcie należy zauważyć, iż relacja świadka z postępowania przygotowawczego znalazła potwierdzenie w zapisie zewnętrznych kamer monitoringu wizyjnego ze stacji paliw (...). Wynika z niego, że samochód, którym poruszali się oskarżeni D. C. oraz Ł. J. (jako pasażerowie) zaparkował przy dystrybutorze, po czym wysiadł z niego kierowca (J. D.) i zaczął nalewać paliwo do plastikowej butelki, a po napełnieniu jej przekazał ją osobie siedzącej na miejscu pasażera. Następnie kierowca udał się do budynku stacji, gdzie dokonał płatności, po czym wrócił do samochodu i odjechał (vide k. 148-150). Niewątpliwie na kanwie niniejszej sprawy przy czynieniu ustaleń faktycznych istotne znaczenie miała również opinia biegłego sądowego z zakresu pożarnictwa R. P., która jest jasna i logiczna. Przede wszystkim, zaś zważyć należy, iż opiniujący w przedmiotowej sprawie biegły, dokonując analizy śladów działania ognia, stwierdził, iż najbardziej prawdopodobną przyczyną pożaru samochodu należącego do pokrzywdzonej A. K. było podpalenie. Zapoznając się przy tym z całością materiału niezbędnego do jej wydania wskazał, że podpalenia dokonano poprzez wybicie szyby bagażnika, przez którą wlana została benzyna, a najprawdopodobniej podpalona sznurówka posłużyła jako lont.

W aspekcie powyższego, Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej, logicznej i trafnej oceny zebranych w sprawie dowodów – uznając, że wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżonego nie zasługuje na wiarę - a następnie prawidłowo ustalił stan faktyczny, a skoro ocena dowodów i wnioski z niej wypływające były prawidłowe, to brak podstaw do uwzględnienia skargi apelacyjnej oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i złagodzenie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego Ł. J. za winnego przypisanego mu czynu. Argumentacja zaprezentowana w uzasadnieniu nie budzi zastrzeżeń i w związku z tym sąd odwoławczy w całej rozciągłości podziela zapatrywania Sądu Rejonowego oraz poczynione przezeń ustalenia faktyczne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja oskarżonego Ł. J. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary.

Przede wszystkim kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, a zatem, z pewnością nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Oskarżony był dotychczas pięciokrotnie karany między innymi za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji (prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości - dwukrotnie), za przestępstwo skierowanie przeciwko życiu i zdrowiu (stypizowane w art. 158§1 k.k.), za przestępstwo znieważenia funkcjonariusza publicznego oraz spowodowanie pożaru, w tym na kary pozbawienia wolności. Tym samym, brak jakichkolwiek powodów by uznać - w kontekście wymierzania w przeszłości oskarżonemu kar wolnościowych o charakterze nieizolacyjnym (kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem oraz kar ograniczenia wolności) - że oskarżony zmieniłby swoje niegodziwe zachowanie, gdyby nie interwencja organów ścigania oraz kara o charakterze bezwzględnym. W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 9 miesięcy, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynu, stopień zawinienia, działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony kilkukrotnie na przestrzeni kilku lat wchodził w konflikt prawem pomimo uprzedniej karalności. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego porządku prawnego i braku jakiejkolwiek rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. Poza tym, na uwadze należy mieć fakt, iż oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa działał umyślnie, z premedytacją i pod wpływem alkoholu. W tym stanie rzeczy, brak argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu karę innego rodzaju, bądź karę pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy stosownie do treści art. 636 § 1 k.p.k., art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. § 11 ust. 2 pkt 4, ust. 7, § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego Ł. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. K. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej w postępowaniu przed sądem odwoławczym.

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonego Ł. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem sytuacja materialna oskarżonego (posiadanie dochodów z pracy dorywczej w postaci prac budowalnych na stanowisku brukarza - jak podał oskarżony w postępowaniu przed sądem I instancji - w wysokości 3.000 złotych miesięcznie) nawet w sytuacji posiadania na utrzymaniu osoby najbliższej (małoletniej córki) wskazuje, że przy wykazaniu minimum dobrej woli i chęci uiszczenia należności na rzecz Skarbu Państwa będzie w stanie to uczynić (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony Ł. J..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 11 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 916/18.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana