Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 729/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 24 sierpnia 2023 roku w sprawie II K 388/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz w apelacji prokuratora tożsame zrzuty obrazy prawa procesowego poprzez dokonanie błędnej oceny dowodów i powiązane z nimi zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w obu apelacjach są niemal tożsame i silnie powiązane ( zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych wynikają z zarzutów błędów w ocenie dowodów), więc zostaną omówione łącznie.

Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa procesowego, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk, albowiem dokonał nieprawidłowej oceny dowodów w sposób naruszający zasady logiki i doświadczenia życiowego, w tym pominął niektóre dowody bądź fakty z przeprowadzonych dowodów wynikające. Uchybienia te miały wpływ na treść wyroku, doprowadziły bowiem do błędnych ustaleń faktycznych, a te w konsekwencji do niesprawiedliwego uniewinnienia oskarżonego.

Sąd Rejonowy w wyniku nieprawidłowej oceny dowodów błędnie ustalił, jakoby oskarżony nie miał zamiaru przywłaszczenia instrumentów wymienionych w akcie oskarżenia (piano F. R. oraz instrument klawiszowy K.) oraz innych, wskazanych w zarzutach apelacyjnych pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ( w szczególności chodzi o saksofon altowy Y. (...) oraz saksofon T. J. R.).

Po pierwsze, Sąd Rejonowy błędnie przyjął, jakoby oskarżony nie był wzywany do zwrotu posiadanych przez siebie, a będących własnością (...) (...) w O., instrumentów. Sąd meriti pominął zeznania świadków, w szczególności K. T. ( k. 401-402) i S. M. ( k. 463) na to wskazujących. Kluczowe są tu zeznania K. T., całkowicie pominięte w najbardziej istotnej kwestii przez Sąd Rejonowy. Otóż zeznał on, że po tym, jak na początku roku 2019 dokonano inwentaryzacji i wzywano członków orkiestry do przyniesienia przechowywanych w domach instrumentów należących do (...) w tym wezwano oskarżonego – oskarżony w dniu 22 marca 2019 roku przyszedł na próbę orkiestry i przyniósł taki instrument ( tylko jeden z kilku posiadanych). Był to saksofon tenorowy marki Y. nr (...). Na tę okoliczność sporządzono nawet notatkę służbową ( notatka k. 32, zeznania K. T. k. 35). Dowodzi to niezbicie, że oskarżony co najmniej w marcu 2019 roku wiedział już, że pokrzywdzony żąda od niego zwrotu wszystkich należących do niego instrumentów – mimo to oddał tylko jeden z nich, choć posiadał kilka innych ( do posiadania trzech innych wprost się później przyznał). To z kolei logicznie prowadzi do wniosku, że oskarżony najpóźniej wówczas zademonstrował zamiar przywłaszczenia pozostałych instrumentów (...) w O., w których posiadanie wszedł wcześniej.

Po drugie, co do saksofonu altowego Y. (...), Sąd Rejonowy pominął dowody z rozprawy, z których wynika, że oskarżony zabrał inny saksofon należący do pokrzywdzonej orkiestry – a mianowicie saksofon Y. (...). Przecież oskarżony sam przyznał, że był w posiadaniu saksofonu Y. (...), ale miał mu się zepsuć, więc kapelmistrz orkiestry nieżyjący już ( jakże dogodnie dla wersji oskarżonego) H. N. miał wziąć ten saksofon ( tj. Y. (...)) do naprawy, a dać mu saksofon Y. (...), aby oskarżony mógł ćwiczyć. Szkopuł tkwi w tym, że taki saksofon Y. (...) nigdy nie figurował na stanie wyposażenia orkiestry – więc wersja oskarżonego, że kapelmistrz zamienił mu te saksofony jest niewiarygodna. Ponadto jest to sprzeczne z zeznaniami syna oskarżonego M. K. (1), który twierdził, że miał kilka własnych saksofonów marki Y. i nawet pożyczał ojcu ( czyli oskarżonemu) model Y. (...), a więc instrument znacznie nowszy i wyższej klasy ( zeznania k. 488). Skoro tak, to nielogiczne jest twierdzenie oskarżonego, jakby w miejsce popsutego saksofonu Y. (...) brał od kapelmistrza saksofon znacznie gorszej klasy tj. Y. (...), skoro miał dostęp do saksofonu syna o znacznie lepszych właściwościach ( no i skąd kapelmistrz miałby dać mu saksofon Y. (...), skoro orkiestra takowego nie miała). Zaś kluczowe jest to, co wynika z zeznań mających na ten temat wiedzę świadków – otóż saksofon Y. (...) jest co najmniej o kilka klas lepszy i wielokrotnie droższy od saksofonu Y. (...). Zatem oskarżony oddając zamiast droższego i lepszego saksofonu Y. (...) należącego do pokrzywdzonej orkiestry dużo tańszy i gorszy saksofon Y. (...) faktycznie przywłaszczył sobie ten właściwy, droższy instrument i chciał się z tego wykpić oddając w to miejsce przedmiot znacznie tańszy, zresztą nawet nigdy nie należący do orkiestry. Świadczy to o tym, że oskarżony działał w zamiarze przywłaszczenia tego i innych posiadanych instrumentów będących własnością pokrzywdzonego .

Po trzecie, co do instrumentu piano F. R., Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że oskarżony nie miał zamiaru go przywłaszczyć, a jedynie powierzył synowi M. K. (2) do naprawy. To błędne ustalenie wynika ze skandalicznie wręcz powierzchownej oceny zeznań M. K. (2) dokonanej przez Sąd Rejonowy i pominięciu zeznań K. Ł.. Ocena ta sprowadza się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w wypadku M. i M. braci K. do dwóch ogólnikowych zdań zawierających pusty w tym przypadku frazes o ostrożności z jaką to ponoć Sąd meriti miał do nich podejść, a co do K. Ł. to został on wrzucony do jednego worka z pozostałymi świadkami, którym dano wiarę uzasadniając to kolejnym dwuzdaniowym frazesem. Skoro jednak tak, to Sąd Rejonowy wpadł w sprzeczność, bo K. Ł. zeznaje odmiennie od M. K. (2), zatem jeden z tych dwóch świadków kłamie – nie można więc w całości dać wiary obu. Zdaniem Sądu Okręgowego kłamie w tej sprawie M. K. (2), czyni tak działając w celu obrony swojego ojca oskarżonego w tej sprawie, a ocena ta wynika z licznych, rażących wręcz sprzeczności i nielogiczności w zeznaniach tego świadka oraz ich labilności. Świadek M. K. (2) zeznawał trzy razy i za każdym razem odmiennie. Zeznając po raz pierwszy przed Sądem stwierdził, że instrument piano F. R. przekazany mu przez ojca „ to był szrot, odrzut, sprawdzaliśmy, czy działa (..)sprawa ta nie miała dla mnie żadnego znaczenia (..) nigdy w życiu nie zajmowałem się strojeniem pianin ....w tym klubie naprawiał instrument K. Ł. ” – k. 485. Jednak zeznając w postępowaniu przygotowawczym zapewniał, że instrument ten w 2011 roku przekazał mu ojciec celem dokonania jego naprawy, wcale nie był „ szrotem i odpadem” tylko cennym instrumentem którego naprawa mogła drogo kosztować, naprawił go tajemniczy hiszpański artysta, świadek potem korzystał z tego pianina w ramach prowadzonej przez siebie działalności w klubie (...) w Ł., korzystał z niego również jego brat M. K. (1), instrumentu nie zwracał, bo nikt się tego nie domagał a on czuł się moralnie członkiem orkiestry (...) w O. i dlatego uważał, że może używać należącego do tej orkiestry instrumentu ( zeznania k. 285). Po odczytaniu tych zeznań generalnie je potwierdził, zaprzeczając jednak, aby korzystał z tego instrumentu jego brat. Zeznając przed Sądem po raz trzeci „przypomniał sobie”, że instrument ten do klubu (...) w Ł. przewieziony został z orkiestry w O. w celu naprawy, ale ponownie nazwał do śmieciem. Wersja ( a w zasadzie wersje) świadka są więc sprzeczne. Znamienne jest, że oskarżonemu i świadkowi mnożą się osoby naprawiające – raz miał być to według oskarżonego sam M. K. (3), czemu sam świadek kategorycznie zaprzeczył, innym razem tajemniczy hiszpański artysta ( o czym z kolei nie wiedział oskarżony), a trzecim razem K. Ł. ( czemu ten również zaprzeczył). Ponadto raz ten instrument miał być odpadem i szrotem, innym razem cennym instrumentem ratowanym przez tajemniczego Hiszpana (względnie M. K. (3) względnie K. Ł.), według jednej wersji nigdy nie został naprawiony, według innej działał i przez 10 lat służył M. i M. braciom K. w Ł..

Jak było w rzeczywistości ? Zdaniem Sądu Okręgowego wszystkie wersje oskarżonego i M. K. (1) są oparte na podstawowym kłamstwie, które obnaża świadek K. Ł.. Otóż nie jest prawdą, aby instrument piano F. R. był zepsuty w czasie zabierania go przez oskarżonego ze stanu orkiestry (...) w O.. K. Ł. zeznał, że instrument ten przywiózł do klubu (...) w Ł. syn oskarżonego M. K. (2) w związku z wydarzeniem artystycznym, do którego był mu potrzebny, a potem zdecydował o jego pozostawieniu w tym klubie ( k. 400). Zatem instrument ten nie został przywieziony w celu naprawy – został przywieziony w pełni sprawny w celu wykorzystania go przez syna oskarżonego do jego działalności artystycznej. Świadek K. Ł. podkreślał, że instrument od początku był sprawny, że muzycy na nim grali, nie widział żadnej jego naprawy, a wielokrotnie widział, jak na nim grano. K. Ł. jest świadkiem obiektywnym, nie ma żadnego powodu, aby zeznawać nieprawdę ( w przeciwieństwie do braci M. i M. K. (1), chroniących ojca).

Powyższe świadczy o zamiarze przywłaszczenia tego instrumentu przez oskarżonego. Wykorzystując swoją pozycję ( w 2011 roku był kapelmistrzem) zabrał ten instrument z (...) w O. i przekazał synowi, aby ten mógł realizować się artystycznie i zawodowo w Ł. grając na tym przedmiocie. O zamiarze przywłaszczenia świadczy to, ze oskarżony postąpił jak właściciel przedmiotu – przekazał go synowi do wyłącznego używania, nie upominał się o niego – a przecież minęło 10 lat zanim sprawa się wydała. Kuriozalne jest wręcz tłumaczenie oskarżonego i M. K. (2), że jako członkowie orkiestry w O. mogli na tym instrumencie ćwiczyć w u siebie w domu - przecież oskarżony siłą rzeczy na nim nie ćwiczył, skoro już w 2011 roku dał go synowi, a jego syn nie był już wówczas członkiem orkiestry w O., poza tym wykorzystywał ten instrument do własnej działalności prowadzonej w Ł. i nie mającej nic wspólnego z orkiestrą w O..

Po czwarte, co do nieobjętego aktem oskarżenia ( o czym w kontekście zawartego w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzutu naruszenia art. 14 kpk będzie jeszcze mowa w kolejnej części uzasadnienia ) instrumentu w postaci saksofonu T. J. R., to oskarżony wyjaśniał nieprawdę twierdząc, że była to nagroda wręczona mu osobiście i jest jego własnością. Przeczy temu treść faktury i dokumenty z k. 137-140. Wynika z nich, że instrument ten podarowano orkiestrze, a oskarżony jedynie odbierał ten przedmiot jako jej ówczesny kapelmistrz. Dowodzi tego ujawnione na rozprawie nagranie z uroczystego przekazania tego instrumentu orkiestrze ( płyta z nagraniem k. 429 b, odtworzona na rozprawie k. 490). Przede wszystkim co do świadomości oskarżonego, to pokwitował on własnoręcznie odbiór nagrody odnosząc się do faktury i powołując się na jej numer – więc ją widział. A na fakturze tej czarno na białym jest napisane, że ten instrument nabyto na własność (...) (...) w O. ( pokwitowanie k. 149, faktura k. 138, dekretacja k. 139). Oskarżony nie oddał tego instrumentu do dzisiaj – trudno o bardziej wymowny dowód zamiaru przywłaszczenia tego instrumentu.

Wniosek

Wnioski obu apelantów o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski te są zasadne, co było powyżej omówione.

3.2.

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 14 kpk przez błędną interpretację zasady skargowości i tzw. granic aktu oskarżenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy podziela zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczące tzw. granic aktu oskarżenia.

Tytułem teoretycznego wstępu przypomnieć należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i naruszenia tym samym zasady skargowości dokonanie odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia, np. w zakresie daty czy okresu popełnienia przestępstwa, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu (zob. np. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, R-OSNKW 2006, poz. 35). Podnosi się także, że sąd nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie (art. 413 § 2 pkt 1 kpk), które może odbiegać od opisu czynu przyjętego w akcie oskarżenia. Zmiana kwalifikacji prawnej dopuszczalna jest także w granicach oskarżenia i nie decyduje o tym zbieżność opisu czynu ze wszystkimi czynnościami sprawczymi mogącymi wchodzić w zakres danego zdarzenia . Tak więc ramy zakreślone w zarzucie (także w uzasadnieniu) aktu oskarżenia wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej może być podciągnięte pod właściwy przepis prawa karnego materialnego ( zob. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., II KK 246/06).

O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje zatem ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu aniżeli pojęcie „czynu” oskarżonego, polegającego na jego konkretnym działaniu lub zaniechaniu. Sąd zatem może inaczej pod względem faktycznym w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w szczególności zawartymi w akcie oskarżenia, dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną, łagodniejszą lub surowszą kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeśli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego ( zob. postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2010 r., III KK 368/09, tak również M. Cieślak: Polska procedura karna, Warszawa 1971, s. 280).

Pomocniczo można w zakresie badania granic aktu oskarżenia stosować również tzw. test powtórnego oskarżenia, sprowadzający się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania, że czyn przypisany wychodziłby poza granice skargi uprawnionego oskarżyciela, możliwe będzie ponowne oskarżenie tej samej osoby o ten „nowy” czyn.

Podsumowując te teoretyczne rozważania, stwierdzić należy, że tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego badana być powinna indywidualnie, w odniesieniu do konkretnych ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, z odwołaniem do pojęcia zdarzenia historycznego i jego granic oraz do rozsądnej życiowej oceny, nie tylko przy tym Sądu i stron czy uczestników postępowania, ale i hipotetycznego postronnego obserwatora procesu ( tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2011-03-02, III KK 366/10, opubl: Krakowskie Zeszyty Sądowe rok 2011, Nr 9, poz. 30).

Przechodząc do konkretów - zdaniem Sądu Okręgowego nie stanowiłoby wyjście poza granice aktu oskarżenia przypisanie oskarżonemu przywłaszczenia innych jeszcze instrumentów niż te wymienione literalnie w akcie oskarżenia, jeżeli oskarżony przywłaszczył je sobie z mienia (...) (...) w O. nie później niż w okresie wskazanym w zarzucie. Przecież o takie zdarzenie historyczne oskarżył prokurator – chodzi mu w akcie oskarżenia o to, że oskarżony przywłaszczył instrumenty należące do (...) (...) w O. i wykorzystywane przez działającą w ramach tej instytucji orkiestrę. Ilość tych instrumentów, ich rodzaj i wartość, a nawet okres czasu w którym doszło do przywłaszczenia mogą podlegać modyfikacji przez Sąd w wyroku i nie będzie to stanowiło naruszenia zasady skargowości ( tzw. wyjścia poza granice aktu oskarżenia).

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku błędnie powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2016 roku w sprawie V KK 458/15. Zapadł on na kanwie stanu faktycznego, w którym oskarżonego skazano za znęcanie się nad zwierzętami w dwóch różnych położonych w innych miejscach gospodarstwach – przy czym akt oskarżenia dotyczył zwierząt z jednego z tych gospodarstw, a Sąd przypisał oskarżonemu w wyroku znęcanie się nad zwierzętami z obu siedlisk. Sedno tego orzeczenia tkwi w tym, że na etapie postępowania przygotowawczego dokonano oględzin obu gospodarstw i zabezpieczono wszystkie dowody na znęcanie się nad zwierzętami z obu tych miejsc, a mimo to prokurator objął aktem oskarżenia tylko jedno z nich. Na kanwie takiego stanu faktycznego Sąd Najwyższy uznał, że „ jeżeli oskarżyciel, mający pełną wiedzę o poszczególnych zachowaniach osoby podejrzanej , a następnie podejrzanego, ogranicza w postępowaniu przygotowawczym, a później w akcie oskarżenia, zakres, w jakim decyduje się go oskarżyć, to uznać należy, że sąd nie może jednak wykroczyć poza granice przedmiotowe takiej skargi”. Orzeczenie to nie przystaje do realiów przedmiotowej sprawy, albowiem: co do saksofonu Y. (...), dopiero na rozprawie wykazano ( co Sąd Rejonowy zresztą pominął), że oskarżony zabrał inny saksofon należący do pokrzywdzonej orkiestry – a mianowicie saksofon Y. (...), a oddał w to miejsce tańszy saksofon Y. (...). Wcześniej nie było to jasne, prokurator nie miał w tym zakresie pełnej wiedzy. Podobnie jest co do nieobjętego aktem oskarżenia instrumentu w postaci saksofonu T. J. R. – dopiero na rozprawie ujawniono nagranie, dobitnie wskazujące, że instrument ten nie był nagrodą indywidualną dla oskarżonego ( płyta z nagraniem k. 429 b, odtworzona na rozprawie k. 490). Prokurator nie miał również wiedzy na temat pozostałych instrumentów wymienionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Dlatego nie doszło w tej sprawie do świadomego odstąpienia przez prokuratora od zarzucania oskarżonemu przywłaszczenia instrumentów, co do okoliczności przywłaszczenia których rzecznik oskarżenia miałby pełną wiedzę. Zatem w/w orzeczenie Sądu Najwyższego nie pasuje do realiów przedmiotowej sprawy.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny, co było powyżej omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Potrzeba skazania.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Okręgowy jest przekonany, że oskarżony jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa, a nawet, że należy przypisać mu przywłaszczenie innych jeszcze przedmiotów. Było to obszernie omawiane w poprzedniej części uzasadnienia. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego prowadzi do wniosku, że nalży go skazać i wymierzyć mu karę. Ponieważ reguła ne peius z art. 454 § 1 kpk zakazuje uczynienie tego Sądowi odwoławczemu, jedynym możliwym rozstrzygnięciem jest uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Rejonowy nie musi przesłuchiwać ponownie wszystkich świadków i będzie mógł zastosować w szerokim zakresie instytucję z art. 442 § 2 kpk. Dowody, które miały wpływ na uchylenie wyroku to niewątpliwie zeznania M. K. (2), M. K. (1), K. Ł. i K. T. oraz S. M.. Zeznania pozostałych świadków mogą być ujawnione bez ich ponownego przesłuchiwania.

Sąd Rejonowy rozważy również zmianę opisu czynu poprzez przypisanie oskarżonemu przywłaszczenia saksofonu Y. (...) w miejsce saksofonu Y. (...), a także przypisanie mu przywłaszczenia saksofonu T. J. R., a ewentualnie także pozostałych instrumentów wymienionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, co oczywiście będzie rzutowało na wartość przywłaszczonego mienia. W tym zakresie należy uzupełnić materiał dowodowy.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana