Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja prokuratora nie jest zasadna.

Zarzuty dopuszczenia się podczas procedowania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych mają charakter wyłącznie polemiczny. Zgodzić należy się z sądem pierwszej instancji, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do nie budzącego wątpliwości ustalenia, że oskarżony R. P. zrealizował znamiona zarzucanego mu występku nie- alimentacji stypizowanego w art. 209 & 1 kk, w brzmieniu sprzed 31 maja 2017 roku. Sąd ten stosując określoną przepisem art. 7 kpk zasadę swobodnej oceny dowodów przeprowadził wszechstronną ich analizę, przy czym ocena tychże dowodów nie wykazuje, wbrew twierdzeniom skarżącego, błędów natury faktycznej czy logicznej i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ponieważ zgromadzone w niniejszej sprawie dowody nie dają podstaw do uznania, że sprawstwo i wina oskarżonego R. P. zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość, to tym samym rozstrzygnięcie uniewinniające w oparciu o przesłanki z art. 17 & 1 pkt. 2 kpk było zabiegiem koniecznym i ze wszech miar pożądanym.

Zarzut aktu oskarżenia obejmował swym zakresem okres niespełna 9 miesięcy niealimentacji, mieszczący się w przedziale od 01 lutego 2016 roku do 26 października 2016 roku.

Do wskazanej daty oskarżony regulował ustalone wyrokiem sądu rodzinnego alimenty na rzecz czwórki dzieci pochodzących z małżeństwa zawartego z A. W., gdyż pracował zawodowo w Norwegii, początkowo oddelegowany przez zatrudniającą go firmę polską, a następnie od września 2013 roku na podstawie kontraktu zawartego na warunkach norweskich. Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 20 stycznia 2015 roku, przy czym wypowiedział go osobiście oskarżony z uwagi na stosowany wobec niego mobbing. Przesłuchani przez Sąd Rejonowy w Opocznie w sprawie IIIRC 140/16 o obniżenie alimentów świadkowie R. K. i P. K., pracujący w tej samej firmie norweskiej co oskarżony, potwierdzili że pracownicy ( w tym oni i oskarżony ) byli poniżani przez przełożonego – polskiego kierownika, kierowani przez niego do zadań nie wynikających z zakresu obowiązków. To właśnie na skutek relacji w ówczesnej pracy oskarżony popadł w depresję i zmuszony był podjąć od listopada 2014 roku leczenie psychiatryczne. Przebywając na zwolnieniu lekarskim pobierał zasiłek chorobowy, a następnie przez okres do stycznia 2016 roku przebywał na zasiłku dla bezrobotnych. W tej ostatniej dacie otrzymał także zasiłek na dzieci i do tego momentu spełniał obowiązek alimentacyjny.

Prawidłowo zatem ustalił sąd rejonowy, że oskarżony stracił dobrze płatną pracę nie ze swej winy lecz z niezależnych od niego przyczyn obiektywnych. Trudno bowiem w opisanych przez niego i wskazanych świadków warunkach zatrudnienia nie starać się o zmianę pracy. Stosowany mobbing stanowił podstawę skarg pracowników do Norweskiej Inspekcji Pracy, która skierowała kierownika zakładu na szkolenia dotyczące współpracy z pracownikami, a tym samym stanowił ważny powód dający prawo do zmiany pracy.

W tym stanie rzeczy nie sposób traktować poważnie relację matki dzieci, skonfliktowanej z byłym mężem i sterowanej przez aktualnego partnera życiowego, jakoby od oskarżonego w sierpniu 2015 roku ( a więc po rozwiązaniu umowy o pracę ) pozyskała wiedzę o rezygnacji przez niego z pracy po to aby nie płacił alimentów.

Sygnalizowana przez autora apelacji konfrontacja pomiędzy oskarżonym i A. W., zaniechana przez sad rejonowy na rozważaną okoliczność jawi się jako niecelowa z racji jednoznacznego zaprzeczenia ze strony oskarżonego takim faktom oraz istnienia dowodów osobowych potwierdzających jego racje co do przyczyn zakończenia pracy w Norwegii.

Należy zauważyć, że oskarżony wyjechał za pracą poza granice kraju dla poprawy warunków życia rodziny, po ustaleniach poczynionych z A. W. – ówczesną żoną, która z zarobionych przez męża pieniędzy miała spłacać zaciągnięty przez nich wspólnie w (...) kredyt. Tymczasem zwiększyła jego limit ( ujawnione akta IIIRC 140/16 Sądu Rejonowego w Opocznie ).

Nie sposób też poddać w wątpliwość twierdzenia oskarżonego, że z powodu nieznajomości języka obcego nie mógł znaleźć innego zatrudnienia w Norwegii i zmuszony był wrócić pod koniec kwietna 2016 roku z nową rodziną ( niepracującą konkubiną i ich wspólną , urodzoną w sierpniu 2014 roku córką ) do (...).

O tym, że dokładał starań aby zdobyć zatrudnienie, a tym samym dochody na wywiązanie się z obowiązku alimentacyjnego względem dzieci z małżeństwa i utrzymanie nowej rodziny, świadczy podjęcie przez niego pracy w firmie (...) Sp. z o.o. w R. w połowie czerwca 2016 roku, rozwiązanej za jego wypowiedzeniem z końcem lipca 2016 roku oraz w firmie (...) w S. dnia 06 września 2016 roku, którą po dwóch miesiącach rozwiązał po to by zatrudnić się z dniem 28 listopada 2016 roku w firmie (...) Sp. z o.o.

W okresie zarzutu oskarżony

1.osiągnął dochody:

- 427 złotych w Sp. z o.o. (...) ( 22 września 2016 roku komornik sądowy zajął wynagrodzenie za pracę ),

- 4 800 złotych w firmie (...),

2. przekazał:

- komornikowi w czerwcu 2016 roku kwotę 900 złotych,

- najstarszej córce I. W. w miesiącu wrześniu i październiku 2016 roku łącznie około 1 800 złotych ( dwa razy po 900 złotych ), rozpoczynającej studia na Politechnice (...).

W tym stanie rzeczy w pełni uprawnionym wydaje się stanowisko sądu pierwszej instancji, że w zachowaniu oskarżonego nie można dopatrzeć się uporczywego uchylania się od płacenia alimentów ani też umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego.

Braku złej woli po stronie oskarżonego sąd ten słusznie upatruje w jego postawie wobec najstarszej córki, nie mogącej liczyć na wsparcie matki w momencie podjęcia kształcenia na wyższej uczelni, oddalonej od miejsca zamieszkania rodziny, jak również w konieczności zapewnienia utrzymania drugiej rodzinie.

Chybiony jest argument apelującego jakoby oskarżony nie złożył pozwu o obniżenie alimentów, które to zaniechanie miałoby przekonywać o tym, że jego sytuacja materialna nie była bardzo zła. Otóż załączone do przedmiotowej sprawy akta IIIRC 140/16 Sądu Rejonowego w Opocznie dowodzą wytoczenia w październiku 2016 roku powództwa o obniżenie alimentów z pozytywnym wynikiem.

Z odpowiedzi udzielonej przez (...) Urząd Wojewódzki w Ł. na etapie postępowania odwoławczego ( karta 230 akt ) nie wynika aby oskarżony w okresie objętym zarzutem pobierał norweskie świadczenia rodzinne na dzieci pochodzące z małżeństwa z A. W., co czyni nieaktualnym zarzut apelacji o braku weryfikacji wyjaśnień oskarżonego w tej kwestii.

Natomiast nieprzetłumaczone na język polski dokumenty, załączone do akt przedmiotowej sprawy, na które zwraca uwagę skarżący sygnalizując, że nie wiadomo co z nich wynika , to zwolnienia lekarskie wystawiane oskarżonemu w Norwegii, o treści tożsamej z dokumentem przetłumaczonym znajdującym się na karcie 84 – 85, 98 – 99, 117, których zaliczenie w poczet materiału aktowego bez przetłumaczenia nie uzasadnia twierdzenia skarżącego o braku weryfikacji wyjaśnień oskarżonego.

Z przytoczonych względów zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu utrzymano w mocy, a wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa, stosownie do wymogów określonych przepisem art. 636 & 1 kpk.