Treść orzeczenia IV Ka 730/21 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

IV Ka 730/21 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2022-03-31

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 730/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 873/17.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonych J. K. i M. B. tj.

1. obraza prawa procesowego, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k. przez błędną ocenę dowodów zgromadzonych w postępowaniu, w szczególności materiałów z kontroli operacyjnej (...), opinii biegłego z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej slangu narkotykowego i przestępczego (biegłego J. W., wyliczenia należności skarbowych, wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków w następstwie dokonanie błędnych ustaleń faktycznych opisanych w zarzucie 4;

- art. 5 § 2 k.p.k. przez obciążenie oskarżonych J. K. i M. B. okolicznościami niewyjaśnionymi w toku postepowania sądowego, a dotyczącymi treści i charakteru rozmów utrwalonych podczas kontroli operacyjnej,

- art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu poprzez oparcie zaskarżonego wyroku wyłącznie na okolicznościach niekorzystnych dla oskarżonych,

- art. 396 a § 4 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej slangu narkotykowego i przestępczego i oparcie rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonych na podstawie tego dowodu;

2. błąd w ustaleniach faktycznych mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegającego na błędnym przyjęciu, iż :

- oskarżony J. K. nabywał, przechowywał i przewoził wyroby akcyzowe w postaci krajanki tytoniowej i papierosów pochodzących z przemytu celnego w tym 75 kg krajanki tytoniowej o wartości nie mniejszej niż 49.812 zł i 20.000 sztuk papierosów o wartości nie mniejszej niż 15.000 zł

- czyn oskarżonego J. K. opisany w punkcie Il spowodował narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej małej wartości podatki akcyzowego w kwocie nie mniejszej niż 14.560 zł kiedy z zebranego materiału dowodowego wynikało, iż wartość powyższa była mniejsza, w następstwie błędne przyjęcie, iż czyn ten nie stanowił wypadku mniejszej wagi,

- oskarżony J. K. czynił z popełnienia przestępstwa skarbowego stałe źródło dochodu,

- zachowania oskarżonego opisane w zarzucie A.II należało kwalifikować jako jeden czyn zabroniony,

- oskarżony M. B. nabywał, przechowywał i przewoził wyroby akcyzowe w postaci krajanki tytoniowej i papierosów pochodzących z przemytu celnego w tym 645 kg krajanki tytoniowej o wartości nie mniejszej niż 414.612,00 zł i 38.000 sztuk papierosów o wartości nie mniejszej niż 28.000 zł,

- rejestrowane rozmowy oskarżonego M. B. odnosiły się do obrotu wyrobami akcyzowymi stanowiącymi przedmiot czynów zabronionych,

- oskarżony M. B. czynił z popełnienia przestępstwa skarbowego stałe źródło dochodu,

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wstępu - uwaga ta dotyczyć będzie wszystkich poniższych rozważań zawartych w poszczególnych rubrykach niniejszego uzasadnienia - zaznaczyć należy, iż przepisy kodeksu postępowania karnego, w tym te, których naruszenie zarzuca skarżący stosuje się odpowiednio w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, jeżeli przepisy kodeksu karnego nie stanowią inaczej (art. 113 § 1 k.k.s.).

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzających się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnych - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do podniesionego przez skarżącego zarzutu obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzającego się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, który okazał niezasadny. Bowiem przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonych nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł też w zarzutach żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego obrońca oskarżonych nie przedstawił takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu I instancji. Wniesiony przez niego środek odwoławczy w istocie sprowadza się do odmiennej oceny zgromadzonych w niniejszym postępowaniu dowodów. Prawem wymienionego jest dokonywanie innej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż taką ocenę powinien podzielać sąd orzekający. Organ meriti miał w polu widzenia wszystkie ujawnione dowody, których ocena w pełni chroniona jest zasadą, o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k., co pozwoliło na dokonanie niesprzecznych z logiką i doświadczeniem życiowym ustaleń faktycznych, a w konsekwencji nadanie inkryminowanemu zachowaniu oskarżonego właściwej oceny prawnej. Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest domeną organu ferującego zaskarżony wyrok. Musi być on jednak w sposób logiczny i wyczerpujący - z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowany, co czynione jest w uzasadnieniu wyroku. Inaczej mówiąc w myśl zasady swobodnej oceny dowodów (określonej w art. 7 k.p.k.) sąd wyrokujący spośród sprzecznych ze sobą elementów materiału dowodowego (w tym zeznań świadków oraz dokumentów czy też wyjaśnień oskarżonego) ma prawo jednym dać wiarę, a innym wiarygodności odmówić. Może zatem oprzeć swój wyrok na zeznaniach jednego czy kilku świadków lub oprzeć się o nieosobowy materiał dowodowy i je uznać za wiarygodne, a odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, jeżeli przeświadczenie sądu o winie jest dostatecznie umotywowane. Z powinności tej Sąd Rejonowy w pełni się wywiązał.

Jednocześnie analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k. dowodzi, że postępowanie dowodowe odnośnie czynów zarzucanych oskarżonym przeprowadzone zostało w sposób staranny podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. Sąd Rejonowy dokonał oceny wszystkich zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów, uzasadniając w sposób logiczny i przekonujący swoje stanowisko.

W motywach zaskarżonego wyroku wskazał, jakie fakty uznał za ustalone jako odpowiadające rzeczywistemu przebiegowi wydarzeń, na jakich w tej mierze oparł się dowodach, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Ocena materiału dowodowego przez Sąd orzekający w pierwszej instancji dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych w art. 4 i 7 k.p.k., a więc nie narusza granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i nie zawiera błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), wobec czego Sąd odwoławczy w pełni ją podziela. Należy podkreślić, że w myśl zasady swobodnej oceny dowodów wysnucie z nich wniosku o wiarygodności, czy też niewiarygodności określonych dowodów, zależy od wewnętrznego przekonania Sądu, który władny jest dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, czy też innym dowodom pod warunkiem, że swoje stanowisko w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego trafnie podkreśla się, że ustalenia faktyczne nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej, czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, którego odzwierciedleniem powinno być uzasadnienie wyroku (por. OSNKW 3-4/75, poz. 47, 6/78, 12/74 poz. 230, 1-2/80, poz. 13).

W niniejszej sprawie wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonych podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.) wszystkie istotne dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych zostały szczegółowo przeanalizowane w motywach zaskarżonego wyroku, a wymienione wyżej wymogi oraz wskazania zostały przez Sąd meriti zachowane i dlatego też zarzuty podniesione w apelacji nie mogły być uznane za zasadne.

Zasadniczym dowodem sprawstwa oskarżonych były prowadzone przez nich rozmowy telefoniczne zarejestrowane w ramach prowadzonej kontroli operacyjnej. Wskazać przy tym należy, iż oskarżeni prowadząc rzeczone konwersacje zachowywali – a przynajmniej starali się – zachowywać ostrożność poprzez kamuflowanie treści rozmów, w celu zapobieżenia wykrycia nielegalnego procederu. Niemniej jednak Sąd, stosując z dużą konsekwencją zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, wykazał w sposób jednoznaczny i przekonujący, że rozmowy te dotyczyły obrotu wyrobami akcyzowymi w postaci krajanki tytoniowej i papierosów bez polskich znaków akcyzy skarbowej. Każdorazowo Sąd ten logicznie wykazywał, że z przebiegu konkretnej zabezpieczonej rozmowy, wynika jednoznacznie, iż dane słowo, w danym kontekście, może odnosić się do nabywania i zbywania tych wyrobów oraz ich ilości i porcji. Dla dokonania prawidłowej interpretacji treści przedmiotowych rozmów oraz znaczenia używanego w ich trakcie slangowego nazewnictwa, istotna okazała się być pisemna jak i ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu kryminologii i przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego w osobie J. W. (2). Biegły jednoznacznie wskazał, ze kontekst konwersacji oskarżonych wskazuje, że dotyczą one nielegalnego procederu obracania wyrobami akcyzowymi. Oskarżeni używali w trakcie rozmów zabezpieczenia kryptologicznego mającego na celu ukrycie ich rzeczywistego znaczenia i przebiegu. Przyczyna tego była dość oczywista, chodziło bowiem oskarżonym o utrudnienie organom ścigania wykrycia ich przestępczej działalności, ewentualnie utrudnienie analizy gromadzonych dowodów. W szczególności za przekonującą w tym aspekcie uznać należy interpretację słów „koszule”, „komplet opon”, „cyklinowanie desek”. Analiza powyższych słów w szerszym kontekście jednoznacznie wskazuje, że pojęcia „koszule” „komplet” „opony” służyły do określenia worków, a pod pojęciem cyklinowanie desek zakamuflowane było krojenie tytoniu.

Sąd Rejonowy prawidłowo odczytał w ślad za opinią biegłego znaczenie określenia „opony”- w sensie worków. O powyższym decydował kontekst wypowiedzi oskarżonych, sprowadzających się do planowania transakcji, przedmiotem których miały być papierosy i krajanka tytoniowa, co było poniekąd możliwe do ustalenia, jako że oskarżeni często zapominali używać określeń maskujących ich zamiary i działania, i używali wprost określeń ujawniających przedmiot dokonywanych przez nich transakcji.

Z tej perspektywy nie sposób było przyjąć, że użyte w konwersacjach prowadzonych przez oskarżonych W. W. i R. D. zwroty „opona” czy też „cyklinowanie podłogi” miały związek z prowadzonymi przez nich działalnościami gospodarczymi – handlem samochodami przez W. W. i prowadzeniem usług ogólnobudowlanych przez R. D.. Co prawda biegły J. W. (2) nie wykluczył kategorycznie, że w tym aspekcie rozmowy mogły dotyczyć opon samochodowych, czy też zlecenia z zakresu usług ogólnobudowlanych, niemniej jednak taka wersja jest mało prawdopodobna, jeśli uwzględnić całościowy kontekst rozmów będących przedmiotem analizy materiałów kontroli operacyjnej pod kryptonimami (...) i A..

Biegły rzetelnie, logicznie i zrozumiale uzasadnił swe stanowisko co do zdekodowania treści rozmów, które stanowiły przedmiot i zakres jego opinii.

Poza tym wymowa powyżej wskazanych dowodów znalazła swe potwierdzenie w okoliczności ujawnienia w miejscach zamieszkania oskarżonych J. K., R. D. - worków z zawartością tytoniu- a oskarżonego M. W. krajanki tytoniowej, z kolei w przypadku W. W. zalegającego na podłodze w piwnicy pyłu i pozostałości suszu roślinnego oraz masek przeciwpyłowych, pudeł kartonowych i towarowej wagi elektrycznej, a przy tym i pozostałości suszu roślinnego w jego samochodzie dostawczym.

Zważywszy na powyższe, analiza przedmiotowej sprawy w tym treść dowodów, do których w sposób jasny i jednoznaczny odwołał się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia, prowadzi do wniosku, że sąd ten nie naruszył przepisów powołanych w części wstępnej przedmiotowych rozważań. W szczególności do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, że przyjęte przez tenże sąd założenia dowodowe czy wnioski nie odpowiadają preferencjom skarżących wyrok. Należy podkreślić, że ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd I instancji nie była tendencyjna i że nie interpretował on materiału dowodowego na niekorzyść oskarżonego, z naruszeniem wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie można podzielić zarzutu, iż Sąd rozpoznający merytorycznie sprawę dopuścił się obrazy przepisu art. 5 k.p.k.

Przypomnienia wymaga, że w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

Słusznie uznał Sąd Rejonowy, iż wobec tego, że zachowania oskarżonych J. K. i M. B. były działaniami wielokrotnymi, zachodziły podstawy do uznania, iż prowadziły one do uzyskiwania stałego źródła dochodu. W pojęciu „stałe źródło dochodu” mieści się bowiem wymóg pewnej regularności uzyskiwania tego dochodu (por. post. Sądu Najwyższego z 13.02.2008 r., III KK 369/07), choć z oczywistych względów nie chodzi tu o regularność charakterystyczną choćby dla stosunku pracy czy działalności gospodarczej. Nadto konieczne jest wystąpienie odpowiedniej trwałości (ciągłości) takiego procederu. Źródło stałego dochodu to bowiem źródło, które przynosi dochód przez odpowiednio długi czas (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 09.10.2012 r., II AKa 219/12). Skoro oskarżeni brali udział w obrocie wyrobami akcyzowymi w postaci papierosów i krajanki tytoniowej bez polskich znaków skarbowych akcyzy, niewątpliwym jest, że każda transakcja w tym zakresie łączyła się z wymiernym dochodem.

Niezasadny okazał się także podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 396a § 4 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k.

W toku prowadzonego postępowania, w oparciu o treść art. 396a § 4 k.p.k. sąd zobowiązał prokuratora do przedstawienia dowodów w postaci dowodu z opinii biegłego mającego na celu identyfikację treści rozmów zawartych w nagraniach znajdujących się w aktach sprawy na okoliczność analizy treści tych rozmów przez wykazanie co było przedmiotem utrwalonych rozmów pomiędzy osobami kontaktującymi się i precyzyjne ich odkodowanie, a następnie, wobec niezrealizowania tego zobowiązania przez prokuratora przeprowadzono ten dowód z urzędu. W ocenie Sądu odwoławczego, art. 167 k.p.k. musi być ujmowany jako statuujący uprawnienie do przeprowadzenia przez organy procesowe dowodu, jednak patrząc na ten przepis z perspektywy zasady prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), należy stwierdzić, iż organ procesowy jest zobowiązany do przeprowadzenia dowodu, gdy może mieć on znaczenie dla realizacji tej zasady. Zaniechanie przeprowadzenia dowodu może nastąpić jedynie wyjątkowo, gdyż – w szczególności w sprawach zawiłych – każdy dowód może się przyczynić do realizacji zasady prawdy materialnej, a jego nieprzeprowadzenie może mieć wpływ na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.01.1975 r., I KR 158/74, Legalis).

Mając zaś na uwadze treść art. 396a § 4 k.p.k. Sąd odwoławczy zważył, że przepis ten nie może być wykładany odmiennie od zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. Dlatego też, art. 396a § 4 k.p.k. także należy odczytać w kontekście art. 2 § 2 k.p.k. Brak powiązania z zasadą prawdy materialnej prowadziłby do stwierdzenia, że na korzyść oskarżonego należałoby rozstrzygnąć wątpliwości, których prokurator nie rozwiał z uwagi na nieprzedstawienie dowodów pomimo wezwania sądu, choć ich poszukiwania mogą zostać podjęte przez sąd z urzędu. Oznacza to, że Sąd I instancji nie może od razu rozstrzygać wątpliwości na korzyść oskarżonego bez podjęcia z urzędu czynności zmierzających do ich wyjaśnienia, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Wynika z tego wniosek, że zastosowanie komentowanego przepisu może dotyczyć jedynie wątpliwości niedających się usunąć na podstawie wszystkich dowodów, a nie tylko tych, których przedstawienie sąd nakazał oskarżycielowi publicznemu, ale dopiero wówczas, gdy sąd z urzędu nie będzie mógł uzyskać lub przeprowadzić dowodów, których poszukiwanie zlecił prokuratorowi (por. R. Olszewski, Ujawnianie przez sąd..., s. 284–285; K. Kurowski, Usunięcie istotnych braków..., s. 125–127).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych J. K. i M. B. od zarzucanych im czynów, a J. K. od zarzucanego mu czynu z pkt A.l, o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie A.II poprzez wyeliminowanie z opisu czynu „16 litrów spirytusu etylowego” i uznanie, że w tym zakresie czyn stanowi wykroczenie (bez wskazania w tym zakresie normy przepisu który miałby ten czyn wypełnić), a w pozostałym zakresie zakwalifikowanie czynu jako wypadek mniejszej wagi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. K. zarzut obrazy prawa procesowego art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., w zw. z art. 14 § 1 k.p.k. polegający na rozpoznaniu zarzutu aktu oskarżenia z punktu A.II pomimo, iż nie był on poprzedzony postanowieniem o zmianie zarzutu w treści ujętej w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do powyższego zarzutu wskazać należy, że zasada niezmienności przedmiotu procesu ograniczona jest ramami faktycznymi czynu zarzuconego. Jej konsekwencją jest wymóg, by czyn przypisany mieścił się w granicach zdarzenia faktycznego objętego zarzutem oskarżenia, tj. by nie uległa zmianie podstawa faktyczna odpowiedzialności prawnej (por. M. Cieślak, Polska procedura karna, Warszawa 1984, s. 299). Niedochowanie tego wymogu, a więc skazanie za czyn inny niż zarzucony oznacza w procesie sądowym naruszenie zasady skargowości (art. 14 k.p.k.), a w następstwie - uchybienie stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą (art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k). Zarzut, wskazujący na obrazę art. 14 § 1 k.p.k., ma uzasadnienie wyłącznie w tych sytuacjach, gdy rodzaj wydanego orzeczenia wskazuje na wyjście sądu w zaskarżonym orzeczeniu poza ramy zdarzenia faktycznego objętego zarzutem aktu oskarżenia, wtedy bowiem jedynie uznać można, że doszło do naruszenia zasady skargowości. Wyjście poza granice oskarżenia polega na orzekaniu poza jego podstawą faktyczną, a nie poza wskazaną w akcie oskarżenia podstawą prawną odpowiedzialności karnej. Jeśli zatem sąd orzekający inaczej niż oskarżyciel postrzega zakres i przesłanki odpowiedzialności karnej oskarżonego za popełnienie zarzuconego mu czynu, to oczywiste jest, że pociągnie to konieczność zastosowania odmiennej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego, co zwykle łączy się również z odmiennym określeniem czynności wykonawczej przestępstwa. Zatem granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzuconego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego), można przypisać oskarżonemu czyn nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego. Elementami składowymi ułatwiającymi określenie ram tożsamości „zdarzenia historycznego” są zaś: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, identyczność podmiotów pokrzywdzonych, a wreszcie tożsamość czasu i miejsca zdarzenia, zaś w wypadku odmiennego niż w akcie oskarżenia określenia tej daty i miejsca, analiza strony przedmiotowej i podmiotowej czynu w kontekście związku przyczynowego pomiędzy ustalonym zachowaniem osoby oskarżonej i wynikającym z tego zachowania skutkiem takiego działania bądź zaniechania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.09.2006 r., IV KK 194/06, LEX nr 294949). Ramy zakreślone w akcie oskarżenia wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej może być podciągnięte pod właściwy przepis prawa karnego materialnego (zob. post. Sądu Najwyższego z 19.10.2006 r., II KK 246/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1987; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 4.2.2003 r., II AKA 178/02, Prok. i Pr. - wkł. 2003, Nr 12, poz. 27).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy zważyć należy, iż wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego J. K. nie doszło w niniejszej sprawie do obrazy art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 14 k.p.k.– co stanowiłoby bezwzględną przyczynę odwoławczą. Zważyć należy, iż w związku z przeszukaniem pomieszczeń mieszkalnych oskarżonego J. K. w dniu 17 stycznia 2017 roku i ujawnieniem dwóch worków z zawartością łącznie 17,5 kg krajanki tytoniowej oraz 16 plastikowych butelek o pojemności 1 litra każda z zawartością bezbarwnego płynu, postanowieniem z dnia 18 stycznia 2017 roku uzupełniono postanowienie o przedstawieniu zarzutu oskarżonemu o czyn polegający na posiadaniu 17,5 kg krajanki tytoniowej, a postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2017 roku uzupełniono zarzuty wymienionego o kolejny czyn polegający na przechowywaniu 16 litrów spirytusu etylowego bez uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy. Z kolei w związku z faktem, iż czyn oskarżonego J. K. objęty postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2017 roku (przechowywanie 16 litrów spirytusu etylowego - do którego oskarżony w istocie się przyznał) stanowi w istocie – stosownie do treści art. 6 § 1 k.k.s. – ten sam czyn zabroniony, co czyn zarzucony mu postanowieniem z dnia 18 stycznia 2017 roku (posiadanie 17,5 kg krajanki tytoniowej - w tym zakresie oskarżony przyznał się do zarzutu podczas przesłuchania w dniu 18.01.2017 r.) i wyczerpuje łącznie znamiona przestępstwa skarbowego, zarzucono wymienionemu jedno przestępstwo skarbowe polegające na narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej w postaci podatku akcyzowego, w następstwie posiadania przez niego 17,5 kg krajanki tytoniowej i 16 litrów spirytusu etylowego bez oznaczenia polskimi znakami akcyzy. W aspekcie powyższego oraz w kontekście treści zarzutów postawionych oskarżonemu - w tym w odniesieniu do skargi oskarżyciela publicznego (aktu oskarżenia) - brak podstaw do uznania, jakoby doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonego. W reasumpcji nie doszło do naruszenia norm zawartych w art. 313 k.p.k. (w istocie obrońca oskarżonego nie wnosił też o zwrot sprawy w trybie art. 344a k.p.k. - przepis art. 345 k.p.k. na który powołuje się obrońca został uchylony w dniu 01.07.2015 r.).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie A.II poprzez wyeliminowanie z opisu czynu „16 litrów spirytusu etylowego” i uznanie, że w tym zakresie czyn stanowi wykroczenie (bez wskazania w tym zakresie normy przepisu który miałby ten czyn wypełnić), a w pozostałym zakresie zakwalifikowanie czynu jako wypadek mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.3.

Podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. K. zarzut obrazy prawa procesowego art. 399 § 1 k.p.k. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na nieprawidłowym (niepełnym) pouczeniu o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej tj. ograniczenie pouczenia wyłącznie do wymienienia artykułów, z których możliwe jest zakwalifikowanie czynu po zmianie bez wskazania czego one dotyczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie sposób zgodzić się z zarzutem obrazy prawa procesowego tj. art. 399 § 1 k.p.k polegającej na nieprawidłowym (niepełnym) pouczeniu o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej tj. ograniczenie pouczenia wyłącznie do wymienienia artykułów, z których możliwe jest zakwalifikowanie czynu po zmianie bez wskazania czego one dotyczą.

Odnosząc się do powyższego podnieść należy, iż powołany przepis zawiera nakaz uprzedzenia stron o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynu zawsze, gdy taka możliwość się pojawi. W literaturze przyjmuje się, iż zmiana kwalifikacji prawnej to zmiana prawnego obrazu tego samego zdarzenia faktycznego, poza granice którego Sąd nie wykracza. Obejmuje ona jednak zarówno zmianę przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji na całkowicie inną, jak i uzupełnienie jej jeszcze o przepis inny niż wskazany w tym akcie. Nie ma natomiast znaczenia, czy ta nowa kwalifikacja ma być surowsza, czy łagodniejsza dla oskarżonego. Oczywiście wskazany w art. 399 § 1 k.p.k. nakaz uprzedzenia przez sąd stron o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej wiąże się z zasadą lojalności z art. 16 k.p.k., a Sąd, który zaniecha wypełnienia powyższego obowiązku, i skazuje oskarżonego za czyn o odmiennej kwalifikacji prawnej niż wskazana w akcie oskarżenia, istotnie ogranicza realne wykonywanie przez oskarżanego przysługującego mu prawa do obrony. A zatem, respektując prawo oskarżonego do obrony, sąd orzekający powinien go poinformować o możliwości dokonania znaczniejszych, niekorzystnych dla niego zmian w opicie czynu.

W sytuacji, w której sąd dostrzega konieczność zmiany kwalifikacji prawnej czynu, ma obowiązek uprzedzenia stron o tym fakcie. Przepis art. 399 § 1 k.p.k. nakłada ten obowiązek bez żadnych dodatkowych warunków, niezależnie od tego, czy uprzedzenie o tej możliwości ma znaczenie dla stron, w tym dla obrony oskarżonego. Słusznie podkreśla SN, że uprzedzenie stron – w myśl art. 399 § 1 k.p.k. – polega na wskazaniu kwalifikacji prawnej, jakiej możliwość zastosowania rysuje się na tle ujawnionych okoliczności, oczywiście w ramach zakreślonych aktem oskarżenia. Nie ma więc ani potrzeby uzasadniania – na tym etapie postępowania – podstaw nowej kwalifikacji, wykazywania, że zmiana taka może mieć znaczenie dla obrony oskarżonego, ani też potrzeby formułowania treści nowych zarzutów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.09.1983 r., I KR 162/83, Legalis).

Nie znajduje uznania Sądu Odwoławczego zarzut naruszenia przepisu art. 399 k.p.k., nakładającego na Sąd obowiązek uprzedzenia obecnych na rozprawie stron o możliwości zakwalifikowania czynu z innego przepisu. W literaturze przyjmuje się, iż zmiana kwalifikacji prawnej to zmiana prawnego obrazu tego samego zdarzenia faktycznego, poza granice którego Sąd nie wykracza. Obejmuje ona jednak zarówno zmianę przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji na całkowicie inną, jak i uzupełnienie jej jeszcze o przepis inny niż wskazany w tym akcie. Nie ma natomiast znaczenia, czy ta nowa kwalifikacja ma być surowsza, czy łagodniejsza dla oskarżonego. Wskazany w art. 399 § 1 k.p.k. nakaz uprzedzenia przez sąd stron o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej wiąże się z zasadą lojalności z art. 16 k.p.k. Sąd, który zaniecha wypełnienia powyższego obowiązku, i skazuje oskarżonego za czyn o odmiennej kwalifikacji prawnej niż wskazana w akcie oskarżenia, istotnie ogranicza realne wykonywanie przez oskarżanego przysługującego mu prawa do obrony. Należy mieć też na uwadze, iż obraza tego przepisu, podobnie jak każdego innego przepisu postępowania, może być podstawą odwoławczą tylko wtedy, gdy mogła mieć wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt. 2 k.p.k.). W niniejszej sprawie zmiana kwalifikacji prawnej polegała na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego w zakresie zarzutu z punktu A II stanowiło dla niego stałe źródło dochodu, co nie rodziło potrzeby podejmowania dodatkowych działań obronnych.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.4.

Rażąca niewspółmierność (surowość) kar orzeczonych wobec oskarżonych J. K. i M. B. .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania reakcji prawo – karnej zastosowanej wobec oskarżonych J. K. i M. B..

W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego czy też nawiązki, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara lub środek nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

W aspekcie powyższego Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w wymierzonych oskarżonym J. K. i M. B. karach (przy czym w przypadku tego pierwszego odnośnie kar jednostkowych oraz kary łącznej) cech rażącej niewspółmierności w kierunku ich nadmiernej surowości. Sąd pierwszej instancji wymierzając wobec nich kary pozbawienia wolności i grzywny, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskazaniami, co do ich wymiaru bacząc, aby granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone. Orzeczone wobec oskarżonych kary są karami odpowiednimi, współmiernymi, przekładającymi się właściwie na okoliczności sprawy, uwzględniającymi sylwetki oskarżonych (w tym ich dotychczasową niekaralność, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia), przystającymi do stopnia społecznej szkodliwości ich czynów i do stopnia winy. W tym aspekcie zauważenia wymaga, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym był znaczny, przy czym w odniesieniu do czynu przypisanego M. B. istotnie wyższy – z uwagi na wysokość narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej. Oskarżeni dopuścili się przypisanych im zachowań z chęci zysku, przy czym można powiedzieć, że oskarżony M. B. wykonywany proceder traktował jako swoistą działalność gospodarczą. W dodatku dokonywali tego z premedytacją i całkowitą świadomością stopnia naruszenia powinności związanej z obowiązkiem opodatkowania wyrobów tytoniowych. Wszak wiedza o akcyzowych obowiązkach w zakresie oznakowania wyrobów tytoniowych jest wiedzą powszechną i wystarczy odwołanie do doświadczenia życiowego, by stwierdzić, że takie opodatkowanie akcyzą jest normą. Sposób popełnienia przez oskarżonych przypisanych im przestępstw świadczy zatem o negatywnym ich nastawieniu do obowiązku uiszczania podatku akcyzowego i jednocześnie godzi w interesy wszystkich obywateli. Nie bez znaczenia przy tym pozostaje, że działalność oskarżonego wpływała negatywnie nie tylko na stan budżetu państwa, ale też pośrednio miała wpływ na zdrowie osób nabywających te towary, gdyż dostęp do nich był łatwiejszy. Przy czym, na korzyść oskarżonego J. K. prawidłowo poczytano przyznanie się do jednego z przypisanych mu czynów.

W świetle tychże okoliczności, nie można twierdzić, że reakcje karne, wymierzone wobec oskarżonych są rażąco surowe, w stopniu który nie da się zaakceptować. Ponadto nie można zapominać o tym, że celem postępowania karnego jest taka odpłata karna, która ma pomóc w zwalczaniu przestępstw, zapobiec im oraz umocnić i innych i samego oskarżonego w poszanowaniu prawa i zasad współżycia społecznego. Wymierzone J. K. i M. B. kary w takiej postaci i wymiarze jak to uczynił sąd pierwszej instancji, mają szansę cele takie zapewnić. W tym miejscu zatem, odnosząc się do zarzutów apelanta wskazać należy, iż orzeczenie dozoru oraz obowiązku informowania kuratora o przebiegu okresu próby stanowi ważny element stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary. W okresie próby wolność skazanego jest bowiem wolnością kontrolowaną. Prawidłowa funkcja tego środka probacyjnego może być zatem realizowana tylko wtedy, jeżeli sąd będzie miał dokładną informację o zachowaniu się skazanego, uzyskiwaną od niego bezpośrednio lub za pośrednictwem wyznaczonego kuratora.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym J. K. i M. B. samoistnych kar grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.5.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego W. W., a mianowicie są to:

- obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia przez zaniechanie dołączenia do akt sprawy materiału dowodowego w postaci zdjęć opon znajdujących się na posesji W. W., które to zdjęcia zostały wykonane podczas czynności przeszukania nieruchomości oraz zaniechania przesłuchania policjantów biorących udział w czynności na tę okoliczność, a także obrazę przepisów postępowania w postaci niedokładnego protokołowania zeznań świadków m.in. ustnej uzupełniającej opinii biegłego polegające na tym, że w protokole nie została ujęta część opinii biegłego, a jego słowa zostały istotnie zmienione, co mimo wcześniejszego wniosku zostało sprostowane w dniu 6 lipca 2021 r. już po wydaniu wyroku w niniejszej sprawie, chociaż opinia biegłego jest główną podstawą, na której opiera się oskarżenie mojego mandanta,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegał na tym, że dano wiarę opinii biegłego, która nie przesądza, że W. W. dokonał zarzucanego mu czynu, a stanowiła dla Sądu podstawę do orzeczenia kary. Opinia ta dotyczyła m.in. znaczenia słowa „opona”, które pojawia się w dwóch rozmowach W. W. z figurantem. Biegły nie przesądził wprost czy jest to forma slangu przestępczego i stwierdził „z kontekstu nie mogę wykluczyć, że chodzi o opony samochodowe", a mój mandant zajmował się w tym czasie handlem samochodami i na swojej posesji składował duże ilości opon. Sąd w uzasadnieniu wskazuje, że opinia biegłego została uznana za wiarygodną. przy czym pomija się fakt, że oskarżenie opiera się na treści dwóch lakonicznych rozmów z figurantem, które trwały około 30 sekund, co nie może być poczytane za dokonanie zarzucanych mu czynów. Tak wąski „materiał dowodowy” nie może być podstawą do uznania W. W. za winnego

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie powielając w tym miejscu ogólnych rozważań dotyczących podstaw odwoławczych w postaci obrazy przepisów prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych wyartykułowanych w rubryce 3.1 odnieść się należy jedynie do szczegółów zarzutów apelującego.

Przede wszystkim, podkreślić należy, iż nie jest prawdą, jakoby W. W. został przypadkowo wmieszany w toczącą się sprawę, a w konsekwencji uznany za winnego dokonania zarzucanych mu czynów na podstawie dwóch krótkich - nie związanych zdaniem apelanta ze sprawą - rozmów telefonicznych odbytych z figurantem (w tym przypadku był nim M. B.).

Odnosząc powyższe zarzuty na grunt niniejszej sprawy, sąd odwoławczy zauważa, że w realiach niniejszej sprawy rzeczywiście nie zostały ujawnione bezpośrednie dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego W. W. w zakresie zarzucanego mu przechowywania i przewożenia wyrobów akcyzowych stanowiących przedmiot czynów zabronionych w postaci krajanki tytoniowej w ilości 120 kg, bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy.

Jednakowoż nie uniemożliwia to ustalenia jego sprawstwa na podstawie występujących w tej sprawie poszlak.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd odwoławczy podkreśla, że w przypadku braku bezpośrednich dowodów popełnienia czynu karalnego możliwe jest wydanie orzeczenia skazującego na podstawie tzw. poszlak, jednak poszlaki te muszą odpowiadać rygorystycznym, ściśle określonym warunkom, aby mogły stanowić podstawę do przypisania danej osobie sprawstwa w zakresie czynu objętego aktem oskarżenia bądź wnioskiem o ukaranie.

O dowodzie z poszlak, jako o pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego, można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych, jako udowodnione fakty uboczne prowadzi pośrednio, a mianowicie w drodze logicznego rozumowania, do stwierdzenia jednej wersji zdarzenia (czynu głównego), z którego wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W konsekwencji brak jest podstaw do przyjęcia, że dowód z poszlak pozwala na uznanie winy oskarżonego, jeżeli zgromadzone poszlaki nie pozwalają na wyłączenie – stosując zasadę in dubio pro reo, w myśl której nie dających się usunąć wątpliwości nie wolno rozstrzygać na niekorzyść oskarżonego – możliwości jakichkolwiek innych wersji tego zdarzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.10.1974 r., I KR 174/74, LEX nr 18939; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.09.1983 r., I KR 187/83, LEX nr 21988). Poszlaki należy zatem uznać za niewystarczające do uznania faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli gdy możliwa jest także inna od zarzucanej oskarżonemu wersja zdarzenia. Sama wielość poszlak nie oznacza jeszcze, że oparta na nich wersja zdarzenia zgodna jest z rzeczywistym jego przebiegiem. Trafność ustaleń poczynionych w oparciu o poszlaki występuje dopiero wtedy, gdy ustalenia te nie mogą być podważone przez jakąkolwiek inną możliwą wersję zdarzenia, czyli gdy wersja sformułowana na podstawie całokształtu powiązanych ze sobą logicznie poszlak wyklucza wszystkie inne wersje tego zdarzenia. Nie można opierać wyroku skazującego na takich poszlakach, z których wynika tylko prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu. Nie można zastępować dowodów samym doświadczeniem życiowym w procesie dochodzenia do ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie III KK 298/09; LEX nr 583857).

Reasumując, zauważyć należy, że istniejące w niniejszej sprawie dowody pośrednie układają się w logiczny i nierozerwalny ciąg poszlak, wykazujący sprawstwo oskarżonego W. W.. Bowiem uznając za wiarygodne dowody w postaci materiałów z kontroli operacyjnej (...) w postaci utrwalonych rozmów i treści SMS oraz opinii biegłego z zakresu kryminologii, przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego, a także protokołów przeszukania opierając się na doświadczeniu życiowym i logice, twierdzenia oskarżonego, iż przedmiotem zarejestrowanych rozmów były opony, których handlem się zajmował nie zasługują na przymiot wiarygodności. W całej rozciągłości w tym kontekście zaakceptować należy wywody zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Jakkolwiek rolą obrońcy jest kontestowanie ustaleń sądu, niemniej jednak wybiórcze, selektywne ocenianie zebranych dowodów w tym przypadku przez skarżącego, okazało się bezskuteczne. Słusznie wszak wskazał Sąd Rejonowy, że stosowanie slangu w rozmowach telefonicznych i posługiwanie się słownictwem - określeniami takimi jak "opony", czy też "komplet" (które oczywiście są pojęciami wieloznacznymi) nie oznacza, że przedmiotem rozmów były rzeczywiście opony. Nawet jeśli oskarżony miałby rzeczywiście prowadzić działalność gospodarczą w postaci sprowadzania samochodów oraz opon. Tym bardziej, że z kontekstu wypowiedzi rozmówców wynikało, że uwzględniwszy interpretację rozmów pozbawione logiki byłoby działanie polegające na tym, że cztery opony (rzekomo stanowiące komplet) podlegałyby podziałowi (trzy dla jednej osoby i jedna dla innej osoby). Ponadto, niewątpliwie analiza zabezpieczonych na nieruchomości i w należącym do oskarżonego samochodzie próbek substancji roślinnych potwierdziła, że stanowią one krajankę tytoniową potwierdzając obecność tej substancji w tych miejscach. Dodatkowo, nie można pominąć faktu, że istotą przestępczej działalności oskarżonych, w tym zaś przypadku oskarżonego W. W. było zakamuflowanie rzeczywistej treści rozmów - dla uwiarygodnienia przy zastosowaniu słownictwa odnoszącego się do wykonywanej działalności - i uczynione to zostało w celu uchylenia się od odpowiedzialności karnej. Tym samym, oczywistym jest, że biegły wypowiadając się w omawianej materii w sposób klarowny przedstawił metodologię przeprowadzonych badań zabezpieczonych materiałów w postaci rozmów, a także wysnute na ich podstawie wnioski, w tym w zakresie ilości i rodzaju przechowywanych i przewożonych wyrobów akcyzowych (krajanki tytoniowej), a w reasumpcji jego opinię cechuje ją jasność, niesprzeczność i logiczność. W związku z tym, nie ma też racji skarżący sugerując, jakoby opinia biegłego z zakresu slangu narkotykowego miała charakter kategoryczny i stanowczy. Nadto, opinia ta stanowiła tylko jeden z dowodów podlegających ocenie Sąd Rejonowego i nie można twierdzić, że przesądzała o tym, iż używane przez oskarżonego w czasie rozmów określenia nawiązujące do elementów wyposażenia pojazdów - opon nie były wykorzystywane w znaczeniu pierwotnym. W przedmiotowej opinii biegły nie wyprowadził stanowczych wniosków i opinia ta nie stanowiła podstawy konkretnych ustaleń w zakresie znaczenia sformułowań użytych w trakcie poszczególnych rozmów telefonicznych. Niewątpliwie natomiast opinia ta posłużyła do weryfikacji wiarygodności relacji W. W., który utrzymywał, że z rozmów telefonicznych, jakie prowadził nie wynikało, iż dokonuje sprzedaży krajanki tytoniowej pod pozorem sprzedaży opon. Zauważyć też należy, że treść rozmów prowadzonych przez oskarżonego W. W. z M. B. między innymi w dniach 25.01.2016 r., 21.04.2016 r. i 22.04.2016 r. i ich zestawienie z innymi rozmowami prowadzonymi przez figuranta w/w M. B. (będącego z zawodu monterem urządzeń energetycznych i pobierającego rentę z uwagi na stopień niepełnosprawności), prowadzi do konkluzji, że przedmiotem rozmów nie były - jak sugerował oskarżony opony do pojazdu - lecz krajanka tytoniowa (której ilość określono na podstawie użytych w rozmowie zaszyfrowanych zwrotów i w kontekście doświadczenia związanego z nielegalnym jej obrotem). Znamiennym jest, że szczegółowa analiza rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych wskazuje, że były one zazwyczaj prowadzone w sposób co do zasady enigmatyczny, nie można uznać tych rozmów za standardowe rozmowy osób prowadzących działalność gospodarczą, czy też usługową. Biorąc pod uwagę te wszystkie elementy w ocenie sądu odwoławczego oskarżeni, w tym oskarżony W. W. w sposób niewątpliwie zaplanowany i przebiegły starali ukryć swoje rzeczywiste intencje i poczynania.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie, oraz ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego W. W.. Tym niemniej poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego W. W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.6.

Odnośnie oskarżonego M. W. zarzuty zawarte w apelacji jego obrońcy, a mianowicie:

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj, :

- art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 369 k.p.k. w zw. z art. 396a § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. — poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy w przedmiocie dopuszczenia przez Sąd dowodu z opinii biegłego fonoskopa — uzasadnione przez Sąd zmierzaniem w oczywisty sposób do przedłużenia postępowania — podczas, gdy przeprowadzenie w/w dowodu było jednym sposobem weryfikacji wyjaśnień oskarżonego M. W. zaś Sąd uprzednio dopuścił z urzędu dowód, którego przeprowadzenie zlecił w trybie art. 396a § 1 k.p.k. prokuratorowi — czego oskarżyciel publiczny nie wykonał — co, po pierwsze narusza gwarancje procesowe oskarżonego związane z kolejnością przeprowadzania dowodów, po wtóre zaś znamionuje brak obiektywizmu Sądu, przeprowadzającego ex officio dowody na poparcie tez aktu oskarżenia i uniemożliwiającego oskarżonemu potwierdzenia treści swoich wyjaśnień,

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez dowolną i fragmentaryczną ocenę dowodów w postaci informacji od operatora sieci GSM oraz materiałów z kontroli operacyjnej (...) i poczynienie konstatacji, iż jedynym użytkownikiem telefonu o numerze telefonu (...) był oskarżony M. W. podczas, gdy samo zarejestrowanie numeru telefonu na konkretną osobę nie oznacza samo przez siebie iż ta osoba jest użytkownikiem aparatu telefonicznego o określonym numerze telefonu oraz w sytuacji, gdy oskarżony zanegował, aby to jego głos był uwieczniony na nagraniach wytworzonych w trakcie w/w kontroli operacyjnej oraz gdy z rozmowy z komunikatu zbiorczego nr 2 z dnia 11 września 2015r., godz. 16,56,56 do 16,57,44 wynika, iż aparatem telefonicznym posługiwały się co najmniej dwie osoby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie powielając argumentacji, którą sąd odwoławczy przedstawił w punkcie 3.1 odnoszącej się do naruszenia normy zawartej w przepisie art. 396a § 1 k.p.k. zważyć dodatkowo należy, iż nie ma racji skarżący, jakoby doszło do obrazy przepisów prawa procesowego poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy w przedmiocie dopuszczenia przez Sąd dowodu z opinii fonoskopijnej w celu weryfikacji wyjaśnień oskarżonego M. W.. Bowiem skonstruowany przez obrońcę zarzut oddalenia wniosku dowodowego w przedmiocie dopuszczenia przez Sąd dowodu z opinii biegłego fonoskopa w celu ustalenia, czy jeden z głosów, który został zarejestrowany w toku kontroli operacyjnej jest głosem oskarżonego M. W. nie jest do zaakceptowania. Podważanie ustaleń Sądu co do udziału oskarżonego w procederze związanym z obrotem wyrobów w postaci krajanki tytoniowej i papierosów, nieopatrzonych polskimi znakami akcyzy skarbowej, oparte wyłącznie na twierdzeniu, że oskarżony nie rozpoznał swojego głosu na nagraniach odtwarzających treści rozmów (w istocie dopiero na rozprawie przed sądem I instancji w dniu 30 marca 2021 roku oskarżony podniósł, że nie rozpoznaje swojego głosu) stoi w opozycji do wyników kontroli operacyjnej oraz innych dowodów zgromadzonych w sprawie, takich jak chociażby treść nagrań, w których wielokrotnie zwracano się do rozmówcy imieniem (...). Wskazują one jednoznacznie na udział oskarżonego w rozmowach dotyczących transakcji w/w wyrobów, co też potwierdza opinia biegłego analizującego slang jakim opatrzone zostały treści tychże konwersacji. Nie jest więc trafny zarzut kwestionujący prawidłowość ustalenia, iż oskarżony M. W. prowadził, rozmowy telefoniczne ujawnione w toku kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), poprzez odwołanie się do twierdzenia, że dane abonenta nie są równoznaczne z danymi osoby, która posługuje się określonym numerem telefonu. Zważyć należy, iż w aktach sprawy nie ma żadnej informacji o tym, że oskarżony nie użytkował telefonu o numerze 883 405 101 w okresie objętym kontrolą operacyjną. Mało tego zaprezentowana ocena apelującego całkowicie abstrahuje od okoliczności ujawnienia w mieszkaniu oskarżonego w istocie 41,45 kg krajanki tytoniowej.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. W. od zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.7.

Odnośnie oskarżonego R. D. zarzuty zawarte w apelacji jego obrońcy, a mianowicie:

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj:

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci materiałów z kontroli operacyjnej „A.' i wywiedzenie (in extenso), iż „Gdyby w rzeczywistości oskarżeni rozmawiali o cyklinowaniu desek, a nie krojeniu tytoniu, to ich rozmowa brzmiałaby w ocenie Sądu zupełnie inaczej — bez skrótów i niedomówień” czego Sąd w żaden sposób nie uzasadnił i nie skonfrontował z wyjaśnieniami oskarżonego R. D. wskazującego na prowadzenie tempore criminis działalności gospodarczej, w ramach której (stosowne zaświadczenie wraz z numerami (...) zostało złożone do akt postępowania) wykonywał dla M. B. określone zlecenie;

- art. 168b k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 19 ust. 15c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. (w brzmieniu przed dniem 16 kwietnia 2016r.) poprzez:

: całkowite pominięcie legalności kontroli operacyjnej w zakresie oskarżonego R. D., co do którego — po pozyskaniu w ramach kontroli operacyjnej (...) stosownych materiałów — prokurator nie skierował wniosku w trybie art. 19 ust. 15c Ustawy o Policji, zaś wobec wejścia w życie art. 168b k.p.k. w dniu 15 kwietnia 2016r. ergo po tempore criminis zakreślonym przez oskarżyciela uznanie w/w dowodów za legalne i poczynienie na ich podstawie ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego R. D. nie jest możliwe;
: brak refleksji w uzasadnieniu wyroku nad powyższym oraz — w razie powzięcia przez Sąd odmiennego poglądu prawnego uzasadnienie, z jakiego powodu art. 168b k.p.k. miałby mieć moc wsteczną, tj. obejmującą zachowania zakreślone w czasie przez oskarżyciela.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do rozważenia kwestii możliwości i zakresu włączenia do podstawy dowodowej danych uzyskanych w następstwie kontroli operacyjnej oraz związanej z tym zmiany ustaw w czasie wypada odnieść się do twierdzeń o obrazie przepisów postepowania.

Zarzut naruszenia - art. 4 k.p.k. ,art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. jest niezasadny. Przepis art. 4 k.p.k. wyraża ogólną zasadę prawa - obiektywizmu. Stanowi ona dyrektywę kierunkową, której realizacji, konkretyzacji służą przepisy szczegółowe i to one mogą stanowić podstawę skutecznego zarzutu odwoławczego (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.01.2011 r., III KK 335/10, Legalis). Powołanie się na jej przekroczenie potraktowano jako wskazanie na istotność podniesionych uchybień. Co do pozostałych przepisów i ich wymowy aktualne są rozważania zawarte w punkcie 3.1.

Sąd odwoławczy podziela koncepcję logicznego charakteru uzasadnienia i uważa, że wywołana apelacją kontrola odwoławcza zasadniczo, służy weryfikacji trafności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia. O tej zaś świadczą nie formalnie pisemne motywy, sporządzone przecież już po wydaniu wyroku (art. 423 § 1 k.p.k.) i odrębne od niego (art. 413 k.p.k., odmiennie odnośnie postanowień - art. 94 § 1 k.p.k.), ale konfrontacja orzeczenia z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i dotrzymanie w postępowaniu istotnych wymogów proceduralnych. Skoro, więc dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych konieczne jest wykazanie jego możliwego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) to naruszenie art. 424 k.p.k. samo w sobie nie może prowadzić do spodziewanego przez skarżącego rezultatu, ponieważ to, co było później (uzasadnienie) nie może wpływać na to, co było wcześniej (wyrok). To prawda, że Sąd I instancji powinien więcej uwagi poświęcić kwestii możliwości i zakresu podmiotowego oraz przedmiotowego wykorzystania danych uzyskanych podczas kontroli operacyjnej, podstaw wnioskowania o udziale poszczególnych oskarżonych w poszczególnych czynach. Nie zmienia to faktu, że wady uzasadnienia mogą świadczyć o wadliwości procesu wyrokowania, skłaniają do tym wnikliwszej kontroli odwoławczej, ale o tej wadliwości same w sobie nie przekonują i jej nie warunkują. Obecnie, wobec brzmienia przepisu art. 455a k.p.k., kwestia ta nie nasuwa wątpliwości.

Nie ma racji obrońca wskazując, że dane uzyskane podczas kontroli operacyjnej zarządzanej w niniejszej sprawie postanowieniami Sądu nie mogą być włączone do podstawy dowodowej ustaleń w zakresie zarzucanych oskarżonym przestępstw skarbowych.

Kontrola operacyjna, o której mowa, zarządzana była w trybie ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji wedle której wykorzystanie dowodu uzyskanego podczas stosowania kontroli operacyjnej jest dopuszczalne wyłącznie w postępowaniu karnym w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, w stosunku do którego jest dopuszczalne stosowanie takiej kontroli przez jakikolwiek uprawniony podmiot (Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26.04.2007 r., I KZP 6/07, Legalis; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2011 r., I KZP 32/10, Legalis, uchwały Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 15.11.2005 r., Legalis oraz z dnia 27.07.2006 r., SNO 35/06, Legalis), wskazał, że "uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego" (art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, Dz.U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) to dowody popełnienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 tej ustawy”, a „uzyskane w czasie kontroli operacyjnej dowody popełnienia przestępstw - określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji - przez osobę inną niż objęta postanowieniem wydanym na podstawie art. 19 ust. 2 tej ustawy albo popełnionych wprawdzie przez osobę nim objętą, ale dotyczące przestępstw innych niż wskazane w tym postanowieniu, mogą być wykorzystane w postępowaniu przed sądem (art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k., stosowany odpowiednio), pod warunkiem, że w tym zakresie zostanie wyrażona następcza zgoda sądu na przeprowadzenie kontroli operacyjnej (art. 19 ust. 3 ustawy o Policji, stosowany odpowiednio)”.

Katalog przestępstw, w stosunku do których dopuszczalne jest stosowanie kontroli operacyjnej, został zmieszczony w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. „Zawiera (on) zamknięty katalog przestępstw i dowody zebrane w drodze legalnej kontroli operacyjnej mogą być wykorzystane w postępowaniu karnym tylko w odniesieniu do tych przestępstw.

Co więcej wskazać należy, że zarządzenie kontroli operacyjnej w trybie ustawy o policji jest możliwe nie tylko wobec osób podejrzanych. Z art. 19 ust. 1 ustawy o policji wynika, że celem czynności operacyjno-rozpoznawczych jest m.in. wykrycie, ustalenie sprawców. Skoro tak, to ustawodawca (nie wykraczając poza zasadę proporcjonalności – art. 31 ust. 3 Konstytucji) dopuszcza możliwość zarządzenia przez Sąd kontroli w czasie, gdy osoby podejrzewane nie zostały jeszcze zidentyfikowane, a nawet gdy nie toczy się jeszcze postepowanie przygotowawcze. Potwierdza to treść art. 19 ust. 7 ustawy o Policji gdzie wśród wymogów wniosku organu Policji o zarządzenie przez sąd kontroli operacyjnej wymienia się m.in. (pkt 4) obok danych osoby alternatywnie inne dane, pozwalające na jednoznaczne określenie podmiotu lub przedmiotu, wobec którego stosowana będzie kontrola operacyjna, ze wskazaniem miejsca lub sposobu jej stosowania. Ustawa jednoznacznie zatem dopuszcza objęciem kontroli nie tylko podmiot ale i przedmiot, wtedy gdy dane identyfikujące osobę nie są znane organom ścigania. Z pewnością względy gwarancyjne, konieczność zapewnienia realnej i skutecznej kontroli sądowej tych czynności operacyjno – rozpoznawczych godzących w wartości konstytucyjne przekonuje, że organ wnioskujący powinien podać dane osób, których mają dotyczyć niejawne czynności jeśli są mu znane. W niniejszej sprawie podstawą czynności operacyjnych była ustawa o Policji, która w związku z częściowo innymi, szerszymi celami i możliwym wcześniejszym etapem (przed wszczęciem postepowania przygotowawczego) nie zawiera odpowiednika art. 237 § 4 k.p.k. (por. odmienne brzmienie art. 19 ust. 5 i art. 19 ust. 7 pkt 4 ustawy o Policji).

Ponadto, nie sposób zauważyć w tym miejscu, że art. 168a k.p.k. dopuszcza włączenie do procesu dowodów uzyskanych z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba, że zostały uzyskane w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych w wyniku zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności oznacza możliwość zachowania i dowodowego wykorzystania danych uzyskanych co prawda w drodze zarządzonej kontroli operacyjnej, ale poza jej legalnym zakresem podmiotowym, przedmiotowym lub czasowym.

Kończąc tę część rozważań należy uznać, że sądy na gruncie analizowanej sprawy mogły orzec o zarządzeniu kontroli operacyjnej w stosunku do przedmiotów – aparatów telefonicznych o zindywidualizowanych numerach (...), którymi mieli się posługiwać sprawcy, w zakresie przestępstw skarbowych wymienianych we wnioskach (kontrolę prowadzono w stosunku do osób, wobec której ją zarządzono i innych osób, co do których Sąd Okręgowy w Warszawie wydał zgody następcze). W świetle wcześniejszych uwag nie budzi też wątpliwości, że dane uzyskane podczas zarządzonej przez Sądy kontroli operacyjnej w zakresie dotyczącym w/w przestępstw nie były nielegalne, bo uzyskane na podstawie ustawową i jako takie mogły być wprowadzone do procesu. Podkreślić należy, iż na podstawie rozmów telefonicznych zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnych przeprowadzonych wobec M. W. i M. B. ustalono właśnie, iż oskarżeni w celu nabywania, posiadania oraz zbywania wyrobów akcyzowych nie oznaczonych polskimi znakami skarbowymi akcyzy kontaktowali kontaktowali się ze sobą.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. W. od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.8.

Rażącą niewspółmierność (surowość) wymierzonych oskarżonemu kary grzywny wyrażającą się w jej wymiarze, co przy braku okoliczności obciążających oraz dotychczasowej niekaralności oskarżonego oraz wymiarze kary wymierzonej oskarżonemu M. W. wskazuje na zbyt daleko idącą represję prawnokarną oraz brak wewnętrznej spójności wyroku co do reakcji karnej Sądu co do poszczególnych podsądnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd meriti trafnie ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar i charakter represji karnych orzeczonych wobec oskarżonych.

Orzeczone wobec oskarżonych kary są karami odpowiednimi, współmiernymi, przekładającymi się właściwie na okoliczności sprawy, uwzględniającymi sylwetki oskarżonych, przystającymi do stopnia społecznej szkodliwości ich czynów i do stopnia winy. W tym aspekcie zauważenia wymaga, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym był znaczny. Oskarżeni dopuścili się przypisanych im zachowań z chęci zysku. W dodatku dokonywali tego z całkowitą świadomością stopnia naruszenia powinności związanej z obowiązkiem opodatkowania wyrobów tytoniowych. Wszak wiedza o akcyzowych obowiązkach w zakresie oznakowania wyrobów tytoniowych jest wiedzą powszechną i wystarczy odwołanie do doświadczenia życiowego, by stwierdzić, że takie opodatkowanie akcyzą jest normą. Sposób popełnienia przez oskarżonych przypisanych im przestępstw świadczy zatem o negatywnym ich nastawieniu do obowiązku uiszczania podatku akcyzowego i jednocześnie godzi w interesy wszystkich obywateli. Nie bez znaczenia przy tym pozostaje, że działalność oskarżonego wpływała negatywnie nie tylko na stan budżetu państwa, ale też pośrednio miała wpływ na zdrowie osób nabywających te towary, gdyż dostęp do nich był łatwiejszy.

Jakkolwiek obaj oskarżeni zrealizowali swoim zachowaniem znamiona przestępstwa skarbowego opisanego w art. 65 § 3 k.k.s., a zatem w typie uprzywilejowanym, zróżnicowanie kar grzywny wynikało z różnic w ilości i wartości przechowywanych i przewożonych przez nich wyrobów akcyzowych (w przypadku R. D. 300 kg krajanki tytoniowej o wartości 192 843 złotych, a w przypadku M. W. 270 kg krajanki tytoniowej o wartości 173 550 złotych) oraz wartości uszczuplonego podatku akcyzowego (w przypadku R. D. 224 103 złotych, a w przypadku M. W. 201 693 złotych) .

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.9.

Odnośnie oskarżonych R. D. i M. W. zarzuty zawarte w apelacji jego obrońcy, a mianowicie:

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. :

- art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. — poprzez brak ustalenia stanu faktycznego in casu i poprzestanie na powtórzeniu w tym zakresie in extenso opisów czynów zarzuconych oskarżonym, bez wskazania, jakie zachowania (które mają wynikać, z kontekstu rozmów i innych dowodów”) oskarżonych Sąd uznał za udowodnione, co umożliwiło przypisanie im odpowiedzialności z przepisu art. 65 § 3 k.k.s.,

- art. 174 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. - poprzez poczynienie „ustaleń faktycznych” na podstawie „analizy rozmów” stanowiącej w istocie notatkę urzędową, co w korelacji z wynikającą z niej treścią, stanowiącą w istocie dowód pierwotny dla opinii biegłego wydanej w sprawie oznacza, iż zasadnicza część rozważań Sądu oparta była na materiale dowodowym objętym zakazem dowodowym;

- art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. — poprzez dokonanie ustaleń co do możliwości przypisania oskarżonym zarzucanych im czynów na podstawie opinii biegłego z zakresu kryminologii, przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego za podstawę ustaleń faktycznych w sytuacji, gdy w/w opinia jest niejasna, nie wyjaśnia, jakim kontekstem kierował się biegły, z czego wynika ciężar inkryminowanego tytoniu, a nadto wobec treści utrwalonych rozmów telefonicznych i wykonywanych przez oskarżonych zawodów - jest obarczona daleko idącą dowolnością opiniującego i – co wydaje się zasadnicze – nieweryfikowalna w jakikolwiek merytoryczny i miarodajny sposób.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie nie zasługującego na uwzględnienie zarzutu naruszenia art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. rozważania zawarte w punkcie 3.7 i w tym miejscu nie będą powielane.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 174 k.p.p.k. Jak to już wskazano wyżej, w toku załączono notatki urzędowe stanowiące "analizę rozmów" i zostały one włączone w poczet materiału dowodowego, tak jak protokoły przeszukań i oględzin, materiały z kontroli operacyjnej. Stanowiły one przedmiot wnioskowania w procesie o podstawie faktycznej. Notatki urzędowe o których mowa syntezują i porządkują te dane, stanowią swego rodzaju przewodnik po obszernym materiale dowodowym. „Takie postępowanie organów procesowych nie stanowi obrazy art. 174 k.p.k., gdyż omawiany środek dowodowy stanowi uzupełnienie, a nie zastępowanie materiału dowodowego” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.05.2012 r., II KK 61/12, Legalis). Wykorzystanie do sporządzenia analiz kryminalistycznych w zakresie przestępstw nie katalogowych danych uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej nie stanowi naruszenia art. 174 k.p.k.

Bezzasadny jest też zarzut naruszenia art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. Skarżący wiąże go z dokonanie ustaleń co do możliwości przypisania oskarżonym zarzucanych im czynów na podstawie opinii biegłego z zakresu kryminologii, przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego, gdyż opinia biegłego w sposób klarowny przedstawia metodologię badań przeprowadzonych przez biegłego, prezentuje jasno sposób wnioskowania i nie zawiera sprzeczności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok we wskazanym zakresie słuszny i sprawiedliwy. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób rzetelny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał trafnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonych w zakresie popełnienia przypisanych im przestępstw, subsumcji prawnej ich zachowań pod wskazane przepisy prawne, jak również w zakresie orzeczonych im kar.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3, 4, 5, 6

W oparciu o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zasądził:

- od oskarżonego J. K. (będącego mechanikiem samochodowym i posiadającego stały dochód) 3.180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. , Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 4 złote tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz. U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.);

- od oskarżonego R. D. 2.500 zł tytułem opłaty za drugą instancję art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. , Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 4 złote tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz. U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.),

- od oskarżonego M. B. 7.180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. , Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 4 złote tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz.U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.);

- od oskarżonego W. W. 1.800 złotych tytułem opłaty za druga instancję (art. 3 ust.1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. , Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 4 złote tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz. U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.);

- od oskarżonego M. W. 2.000 złotych tytułem opłaty za druga instancję (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. , Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 4 złote tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz. U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.).

Brak jest przesłanek do uznania, że z racji sytuacji rodzinnej, rozmiaru dochodów, położenia majątkowego oskarżeni będący osobami dorosłymi, zdrowymi, wykształconymi nie będą w stanie ponieść przypadających od nich kosztów sądowych postępowania odwoławczego. Sąd odwoławczy nie dostrzega powodów do odstąpienia od wskazanej wyżej reguły w stosunku do oskarżonych. Dlatego na podstawie zasądzono od oskarżonych przypadające od nich koszty sądowe postępowania odwoławczego. Poza tym, jak wynika z analizy akt sprawy oskarżeni posiadali w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżony winien i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego W. W..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 873/17.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonych J. K. i M. B..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 873/17.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

1.13. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					3
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonych R. D. i M. W..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 873/17.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 11 maja 2022, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 31 marca 2022