Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 736/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 493/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. B. (1) - obrazy przepisów postępowania art. 5 § 2 kpk polegającej na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu w całości pomimo braku wiarygodnego materiału dowodowego co do m.in. przebiegu zdarzenia, udziału w nim poszczególnych osób a w konsekwencji niezasadne przypisanie oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu oraz przyjęciu, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 279 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że sąd rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, gromadząc kompletny materiał dowodowy i poddając go następnie logicznej, nie wzbudzającej zastrzeżeń ocenie. Sąd Okręgowy uważnie przeanalizował zgromadzone w sprawie dowody pod kątem zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy i z całą stanowczością stwierdza, że wobec tak ewidentnych dowodów wskazujących na sprawstwo P. B. (1) apelacyjny zarzut naruszenia zasady in dubio pro reo (art. 5§2 kpk) nie wytrzymuje krytyki. Zasada in dubio pro reo (art. 5§2 kpk) stanowi, że wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych powinny być wyjaśnione i usunięte przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości te nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny (por. wyrok SN z dnia 25.06.1991 r., WR 107/91, OSNKW 1992, nr 1, poz. 14). Bowiem zgodnie z ustalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem stan określany jako "niedające się usunąć wątpliwości" powstaje, gdy w trakcie postępowania sądowego występują określone wątpliwości natury faktycznej lub prawnej. Zanim sąd uzna określone wątpliwości za "niedające się usunąć", winien podjąć działania zmierzające do stwierdzenia, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wymyślone, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. Dopiero w razie braku możliwości usunięcia wątpliwości, po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości dowodowych, następuje rozstrzygnięcie ich na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że stan "nie dających się usunąć wątpliwości" jest stanem niemożności przyjęcia ustaleń niewątpliwych, mimo wykorzystania wszystkich przewidzianych prawem metod dochodzenia do ustaleń zgodnych z rzeczywistością. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego (por. wyr. SN z 14.5.1999 r., IV KKN 714/98, OSProk. i Pr. 2000, Nr 4, poz. 8).

W niniejszej sprawie skompletowano dostateczny materiał dowodowy, w tym przesłuchano oskarżonych, pokrzywdzonego, świadków czy choćby dokonano czynności przeszukania -po zatrzymaniu oskarżonych na odcinku autostrady - w trakcie których zabezpieczono nielegalnie pozyskaną przez sprawców ładowarkę teleskopową oraz narzędzia służące do popełnienia przestępstwa w tym samochód ciężarowy, którym był przewożony skradziony sprzęt oraz narzędzia takie jak krótkofalówki, kominiarka. Oskarżony P. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i opisywał podejmowane działania przestępcze oraz rolę poszczególnych osób w dokonywanym włamaniu (pozostałych współoskarżonych). Tak też czynili w istocie pozostali oskarżeni przyznając się do popełnienia zarzuconego im czynu i składając wnioski o dobrowolne poddanie się karze. Oskarżeni ponieśli także odpowiedzialność w trybie konsensualnym. Oskarżony M. B. (1) wyjaśnił, że podważył haki na bramie, zaś oskarżony A. B. (1) wyjaśnił, że pomagał w/w podważyć haki do pomieszczenia gospodarczego, natomiast oskarżony P. B. (1) wyjaśnił, że wyjechał skradzioną koparką z terenu posesji. Okoliczności opisywane przez oskarżonych potwierdzał fakt, iż (po czynnościach podejmowanych w ramach działań operacyjnych) zostali zatrzymani „na gorąco” po włamaniu, jeszcze jadąc na odcinku autostrady. Funkcjonariusze ustalili także w sposób niebudzący wątpliwości, kto kierował pojazdami R. i C.. Ponadto ujawniono skradziony sprzęt i przedmioty, które mogły służyć do popełnienia przestępstwa. Pokrzywdzony rozpoznał jako swoją własność ujawnioną ładowarkę teleskopową.

Sąd odwoławczy zważył, że czynności przestępcze, jakich podjęli się oskarżeni niewątpliwie wymagały uprzedniego zaplanowania, najprawdopodobniej połączonego z obserwacją obiektu, zwyczajów panujących związanych z organizacją jego ochrony i znajdujących się tam zabezpieczeń oraz wartościowych przedmiotów, a także gromadzeniem sprzętu potrzebnego do tego, by wyjechać i uciec ze skradzioną maszyną. Wymagały zgromadzenia odpowiednich narzędzi realizacji przestępczych działań, także nakładów finansowych. Mamy tu bowiem do czynienia z poruszaniem się sprawców dwoma pojazdami, w tym pojazdem wielogabarytowym, co z samej istoty skupia uwagę potencjalnego obserwatora. Przedmiotem zaboru jest również wielkogabarytowy specjalistyczny sprzęt, który ze swej istoty przemieszcza się bardzo wolno (sprawcy wybrali metodę przemieszczenia się ładowarką w stronę pojazdu ciężarowego), zaś sama czynność umiejscowienia takiej ładowarki w ciężarówce wymagała również uprzedniego zaplanowania i przemyślenia strategii. Logika myślenia i doświadczenie życiowe oraz zawodowe wskazuje, że oskarżeni nie tylko uprzednio zaplanowali swe działania oraz zgromadzili odpowiednie narzędzia (fundusze na ich zdobycie i użycie), ale również zawarli porozumienie, co do podziału ról poszczególnych oskarżonych w realizacji przestępczego działania. A w zakresie ustalenia tego faktu oskarżeni złożyli lakoniczne, ale także wzajemnie spójne i przekonujące depozycje, które oceniane łącznie przez pryzmat wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów tworzyły już przejrzysty i logiczny obraz całego przestępstwa. Skala podjętego przez oskarżonych przestępczego działania wymagała korelacji czasowej i przestrzennej ich działań na osiągnięcie wspólnego celu. Sposób popełnienia przestępstwa i jego skutek natomiast wskazuje, że sprawcy doskonale zdawali sobie sprawę z fragmentu realizacji przestępczej czynności, jaka miała stać się ich udziałem, czyli znali swój uprzednio zaplanowany podział ról. Trudno zrozumieć zarzut obrońcy o braku wiarygodnego materiału dowodowego co do przebiegu zdarzenia, udziału w nim poszczególnych osób. Nie sposób tym samym podzielić i tego poglądu obrony, jakoby przypisanie oskarżonemu P. B. (1) sprawstwa zarzucanego mu czynu nastąpiło pomimo braku ku temu podstaw.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego P. B. (1) od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wyrok jest słuszny, apelacja obrońcy P. B. nie zasługuje na uwzględnienie;

3.2.

2. zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. B. (1) - obrazy prawa materialnego poprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 279 § 1 kk w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala, zdaniem skarżącego na ustalenie iż zachowanie oskarżanego wypełniło znamiona w/w przepisu;

3. zarzut podniesiony przez oskarżonego M. B. (2) , co do błędnego przyjęcia w podstawie prawnej wyroku przepisu art. 64 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pretensje obrońcy P. B. (1), jakie zgłasza do niepoczynienia przez sąd meriti ustaleń, jakie konkretnie zabezpieczenie pokonali oskarżeni, czy istniało i jaki był ewentualnie nakład sił i środków oskarżonych, aby je przełamać są chybione. Sam fakt, że oskarżeni podważyli haki stalowe zabezpieczające zamkniętą bramę wjazdowa do budynku gospodarczego wynika nawet z ich własnych wyjaśnień, o czym była mowa powyżej. Nadto zwrócić należy uwagę na ten fragment zeznań pokrzywdzonego, w których opisuje, że takowe zabezpieczenie istniało. Nadto pracownik pokrzywdzonego D. W. zeznał, że w feralnym dniu przed zakończeniem pracy zabezpieczył bramę przed otwarciem przy pomocy haków. Wreszcie odwołać należy apelanta do protokołu oględzin posesji nr (...) w miejscowości O. i ustaleń dotyczących istnienia takich zabezpieczeń i możliwości ich demontażu poprzez podważenie. Skoro sprawcy zabrali w celu przywłaszczenia mienie po uprzednim pokonaniu w/w zabezpieczeń, to mamy do czynienia z kwalifikacją z art. 279 § 1 kk.

W odniesieniu do apelacji oskarżonego M. B. (2), to znalazł się w niej (piśmie potraktowanym jako sprecyzowanie pierwotnego stanowiska) zapis o niezasadnym „ stosowaniu art. 64 § 1 kk ” (pismo z dnia18.11.2020r. – data wpływu do Sądu rejonowego 24.11.2020r. k.923v). Sąd odwoławczy zważył tymczasem, iż podstawa prawną skazania M. B. (2) był jedynie przepis art. 279 § 1 kk, a więc uznano, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem, a nie kradzieży z włamaniem popełnionej w warunkach recydywy. Jedyne co, to w pisemnym uzasadnieniu wydanego orzeczenia znalazł się zapis o uprzedniej karalności oskarżonego, co jest jak najbardziej słuszne, albowiem takowe stanowi okoliczność obciążającą przy wymiarze kary. Uprzednie skazania M. B. (2) (podobnie jak części innych oskarżonych) nie uległy bowiem zatarciu. Zgodnie z treścią art. 107 § 1 kk , co do zasady, w razie skazania na karę pozbawienia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonani luba, darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania; zmianę wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- przyjęta przez sąd meriti prawno- karna kwalifikacja czynu oskarżonego P. B. (1) i M. B. (2) jest słuszna, apelacje nie dostarczyły podstaw do zakwestionowania powyższego;

3.3.

4. zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. B. (1) - z ostrożności procesowej - obrazy przepisów prawa materialnego art. 53 kk poprzez niewłaściwe zastosowanie przy wymierzaniu oskarżonemu kary, zasad i dyrektyw jej wymierzania, określonych w ustawie i nierozważenie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego związanych z jego sytuacją osobistą, rodzinną, uprzedniej niekaralności możliwości zastosowania do sytuacji oskarżonego art. 37 b kk, co spowodowało wymierzenie oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej;

5. Zarzut podniesiony przez oskarżonego M. B. (2) – rażącej niewspółmierności zastosowanej represji karnej poprzez: orzeczenie kary 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności, błędne zaliczenie na jej poczet okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie (gdzie w ocenie skarżącego sąd winien tu zaliczyć okres czasu od 30.04.2020r. do 7.05.2020r.), a także obciążenie oskarżonego opłatą w kwocie 300 zł, w sytuacji, gdy wobec oskarżonego orzeczono przepadek dowodu rzeczowego w postaci samochodu ciężarowego;

6. Zarzut podniesiony przez oskarżonego A. B. (1) – rażącej niewspółmierności zastosowanej represji karnej poprzez: orzeczenie kary 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz obciążenie oskarżonego kosztami procesu (opłata 300 zł. połączona z wydatkami i orzeczeniem przepadku dowodu rzeczowego);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie sąd odwoławczy odniesie się zbiorczo do wszystkich apelacji zawierających zarzuty związane z zastosowaną represja karną: sąd odwoławczy zauważa, iż zgodnie z treścią art. 447 § 5 kpk podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4 kpk, związane z treścią zawartego porozumienia, o których mowa w art. 387 kpk. Innymi słowy: jeśli oskarżony dobrowolnie poddał się karze - to nie może wnieść apelacji, w której skarżyć będzie wyrok w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, czy też orzeczonej wobec siebie kary/środka karnego. Takiej apelacji należy odmówić przyjęcia, a gdyby została błędnie przyjęta przez Sąd I instancji, to sąd odwoławczy winien pozostawić ją bez rozpoznania. W przedmiotowej spawie wszyscy oskarżeni (P. B. (1), M. B. (1), M. B. (2), A. B. (1)), na rozprawie, dobrowolnie poddali się karze (w trybie art. 387 § 1 kpk). Z tego powodu sąd odwoławczy rozważał, czy w ogóle apelacje skarżących mogą być rozpoznawane co do zarzutów dotyczących ustaleń, czy represji karnej (w istocie jedynie część zarzutów podniesionych przez obrońcę P. B. (1) wyraźnie wskazywała zakres zaskarżenia inny, aniżeli ustalenia faktyczne i orzeczona kara/środek karny). Ostatecznie jednak dopuścił do rozpoznawania wszystkich wniesionych apelacji w całości, albowiem analiza akt sprawy, w tym w szczególności protokołu rozprawy odbytej w dniu 19 sierpnia 2020r. (na której zapadł wyrok) wskazuje, iż sąd pouczył wszystkich oskarżonych o treści art. 447 kpk (przywołanym na wstępie) dopiero po ogłoszeniu wyroku, podczas gdy owo pouczenie winno nastąpić przed uwzględnieniem wniosku o wydanie wyroku skazującego (art. 387 § 1a kpk). Przewidziana przez ustawodawcę w/w kolejność pouczenia jest jak najbardziej zrozumiała: jeśli ktoś chce się dobrowolnie poddać karze, to uprzednio winien wiedzieć, że w tej sytuacji będzie miał ograniczone możliwości zaskarżenia wydanego wyroku.

Pouczenia o treści art. 447 § 5 kpk nie odnaleziono także nigdzie w aktach sprawy, by zostało doręczone/przekazane wcześniej oskarżonym, a sama obecność obrońców na rozprawie w dniu 19.08.2020r., to za mało, by zakładać, iż było inaczej, aniżeli potwierdza to zapis zawarty w protokole.

Powyższe spowodowało, iż rozpoznaniu polegały wszystkie trzy wniesione apelacje (M. B., A. B. i obrońcy P. B.), przy czym - w ślad za stanowiskiem sądu rejonowego (i na korzyść oskarżonego marka B., jako sporządzającego pismo samodzielnie), uznano, iż pismo M. B. (2) wniesione w terminie do apelacji ostatecznie takową było - z zarzutami, które w późniejszych pismach w/w doprecyzowywał.

Odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary - należy uwagę na wysoki ładunek społecznej szkodliwości i duży stopień zawinienia w przypadku przestępstwa jakiego dopuścili się oskarżeni. Kradzież z włamaniem do zabezpieczonej posesji , gdzie posadowionych jest kilka budynków, wymaga sporego zaangażowania po stronie sprawcy, przygotowania i dużej determinacji w dążeniu do celu. Kradzież pojazdu wielogabarytowego o specyficznym przeznaczeniu wymagała po stronie oskarżonych precyzyjnego przygotowania, organizacji, zgromadzenia odpowiednich funduszy, narzędzi i sprzętu, w tym pojazdu do transportu ładowarki. Wymagała też determinacji w przebiegu realizacji wdrożonego planu kradzieży. To, że czyn taki w istocie zaplanowano na niwie rodzinnej (ojciec, dwóch synów, wujek) jest tym bardziej karygodne i świadczy o zuchwałości sprawców. Oskarżony P. B. (1) niewątpliwie miał świadomość swojej roli w przestępczym procederze i celu wspólnego działania. Spełnił przy tym znaczącą rolę w jego realizacji. A sam fakt, że oskarżony P. B. (1) - w przeciwieństwie do pozostałych współoskarżonych - nie był karany, nie jest niczym szczególnym, porównując chociażby wiek członków rodziny. Ma rację sąd rejonowy, że kradzież z włamaniem to czyn popełniony z niskich pobudek, a wartość skradzionego przedmiotowym czynem mienia jest znaczna. Tego rodzaju przestępstwo dotkliwie narusza dobro chronione prawem w postaci cudzego mienia. Bardzo mocno ingeruje w miejsce, które z założenia winno być bezpieczne, a pozbawienie pokrzywdzonego tak specjalistycznej maszyny powoduje daleko negatywne dla niego skutki dla niego samego, dla pracowników których wynagrodzenie zależy od ciągłości pracy maszyn, dla finansowej strony prowadzonej działalności gospodarczej (łączy się z niewykonaniem, czy opóźnieniem w wykonaniu innych prac, możliwymi karami umownymi etc.)

Za adekwatną więc należy uznać reakcję karno-prawną sądu meriti na czyn oskarżonych P. B. (1), M. B. (2) i A. B. (1) - jako uwzględniającą w należytym stopniu okoliczności ujawnione w sprawie (działanie wspólnie i w porozumieniu, w ramach przebiegłego planu, z chęci uzyskania szybkiego zysku, na dużą „skalę”, wysokość strat poniesionych przez pokrzywdzonego), jak też odzwierciedlającą bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym.

Orzeczenia te nie pozostają w sprzeczności z dyrektywami, o jakich stanowi art. 53 kk, zaś wymierzona kara pozbawienia wolności mieści się w granicach przewidzianych przez ustawodawcę, uwzględnia w należytym stopniu ogół okoliczności ujawnionych w sprawie, jak też odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Kary orzeczonej oskarżonym nie można zatem uznawać za rażąco niesprawiedliwą, a tylko taka mogłaby podlegać zmianie w toku postepowania odwoławczego.

Podnoszonej przez obrońcę P. B. (1) okoliczności sytuacji rodzinnej jego klienta tj. konieczności sprawowania opieki nad dzieckiem (w sytuacji, gdy posiada ono zapewnioną pomoc i pieczę babki , nawet gdyby przyjąć, że matka nie daje tu należytej rękojmi), nie można przypisywać priorytetowego znaczenia, a już na pewno nie może ona skutkować niższym, niż przyjęty przez sąd wymiarem kary. Oskarżony bowiem swym działaniem sam sprokurował sytuację, w jakiej się znalazł. Istotnie P. B. (1) jest osoba dotychczas niekaraną, ale przecież wymiar orzeczonej wobec niego kary tylko nieznacznie przekracza minimalny prób dolnego zagrożenia za przestępstwo kradzieży z włamaniem (zagrożone karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności). Ponadto sąd odwoławczy zauważa, że wymiar orzeczonej wobec P. B. (1) kary umożliwia jej odbycie w systemie dozoru elektronicznego (a więc niewykluczonym jest w tej sytuacji wykonywanie pracy zarobkowej, czy sprawowanie bezpośredniej opieki nad dzieckiem). Inaczej przedstawia się sytuacja w odniesieniu do oskarżonego A. B. (1), który był w przeszłości karany wielokrotnie, w tym głównie za czyny tożsame, przeciwko mieniu i który odbywał już w przeszłości kare w warunkach więziennych, a mimo to ponownie wszedł w konflikt z prawem.

Nie mają racji skarżący M. B. (2) i A. B. (1), gdy zarzucają, iż niezasadnie w/w obciążono ich kosztami procesu, w tym opłatą za skazanie. Obaj skarżący podnoszą w tej kwestii, iż nie mają dochodów, a przecież zostali dodatkowo obciążeni finansowo w inny sposób, bo wydatkami postępowania oraz w sprawie orzeczono przepadek pojazdu R. (...) (jako mienia służącego do popełnienia przestępstwa). Sąd odwoławczy zważył, że wobec takiej treści zarzutów, zostały one uznane jako stanowiące przejaw rażącej niewspółmierności zastosowanej represji karnej. Wbrew jednak w/w skarżącym, obaj są osobami zdrowymi i zdolnymi do podjęcia zatrudnienia, stąd nawet orzeczone kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym nie wykluczają, iż oskarżeni będą w stanie koszty te ponieść w przyszłości (np. w formie ratalnej). Brak jest także podstaw, by wobec tych osób zastosować przepis art. 624 § 1 kpk uzasadniający zwolnienie sprawcy od obowiązku ponoszenia całości kosztów procesu powstałych w związku z przestępczym zachowaniem. Na owe natomiast koszty w toku postępowania pierwszoinstancyjnego złożyły się niezależne od siebie: opłata za skazanie (określona zgodnie z Ustawą o opłatach w sprawach karnych) oraz wydatki poniesione w sprawie pierwszoinstancyjnej (ryczałt za doręczenie pism i przechowywanie przedmiotów - dzielony pomiędzy wszystkich oskarżonych w częściach równych, wynagrodzenia przydzielonych z urzędu obrońców). Jedyne co, to ustalenie, iż wszyscy oskarżeni mają na utrzymaniu dzieci oraz, że w odniesieniu do wszystkich orzeczono kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym – uzasadniało częściowe zwolnienie w/w od kosztów sądowych tj. kosztów za postępowanie odwoławcze (bo w jego toku, w przypadku bezzasadnej apelacji, także powstaje obowiązek uiszczenia opłaty za II-gą instancję oraz wydatków powstałych w postępowaniu odwoławczym).

Nie ma także racji oskarżony M. B. (2), gdy podnosi, iż dokonano błędnego zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania w sprawie na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. W dniu 30 kwietnia 2020r.o godz. 3:30 zatrzymano oskarżonego M. B. (2) (podobnie jak pozostałych oskarżonych), a następnie zastosowano tymczasowe aresztowanie. Jednak sąd odwoławczy zważył, iż jedyna i najbardziej aktualna informacja, co do „Obliczenia kary”, jaką załączono do akt (pismo Aresztu Śledczego w/m z dnia 04.05.2020r. k.195) wskazuje, iż od dnia 30 kwietnia 2020r. godz. 3:30 do dnia 25 stycznia 2021r. godz. 3:30 oskarżonemu M. B. (2) wprowadzono do wykonania karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 281/17 przez Sąd Rejonowy w Otwocku. Tym samym jeden i ten sam okres nie mógł zostać dodatkowo zaliczony oskarżonemu na poczet kary orzeczonej przedmiotowym wyrokiem.

Jedynie na marginesie sąd odwoławczy zauważa także, że nawet ewentualne błędne zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania, czy zmiana kolejności wykonywania kar wymuszająca dokonywanie zmian w takim zaliczeniu (co niekiedy może mieć miejsce) nie jest przeszkodą, by takowe zmieniać już w toku postepowania wykonawczego (podobnie jak nie ma przeszkód, by w jego toku orzekać o dodatkowych kosztach procesu, bo takowe np. związane z przechowywaniem, czy transportem przedmiotu służącym do popełnienia przestępstwa, co do którego orzeczono przepadek, a gdzie nie ujawniono nikogo, kto rościłby sobie prawo własności, mogą się pojawić).

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania, o zmianę wyroku,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karach, środkach karnych, zaliczeniach na poczet kar jest słuszny , zarzuty apelacyjny nie zasługują na uwzględnienie;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacje okazały się bezzasadne, wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonych i zastosowanej reakcji prawno-karnej jest słuszny;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2-5

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym udzielonego oskarżonym przez ustanowionych obrońców z urzędu, na poziomie jednokrotności stawki minimalnej została określona w oparciu § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 17 ust. 7 w zw. z § 4 ust 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu - mając na uwadze nakład pracy obrońców w sprawie oraz ich stawiennictwo na rozprawach.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze przepisie orzeczono w oparciu o przepis art. 624 § 1 kpk, zwalniając oskarżonych od ponoszenia ich w tej części - z uwagi na trudną sytuację życiową i bytową

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 493/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony M. B. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 493/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony A. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 sierpnia 2020 roku w sprawie II K 493/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana