Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 741/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 26 września 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 257/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. P. (1)

- oskarżony M. P. (1) wchodząc w dniu 3 lipca 2020r. w posiadanie spornego pojazdu marki F. wiedział, że pochodzi on z kradzieży, w takich okolicznościach pożyczył go od K. S. celem dojechania nad morze - do umówionej tam pracy;

- wyjaśnienia M. O.; zeznania K. S.;

12-13,

135v-136,

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

--------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

-wyjaśnienia M. O.;

Świadek M. O., zeznając przed sądem (k.132-133) opisał, jak odjechał spod bloku spornym pojazdem F., bo: kluczyki do niego otrzymał od K. S.. Dodał, że razem z M. P. (1) byli wówczas pijani, a ponieważ oskarżony potrzebował pojechać nad morze do umówionej tam pracy, to K. S. “zaproponował mu kluczyki” i „mu je dał”. Dalej świadek twierdzi, że nie interesowało go, na jakich zasadach M. P. dostał wtedy samochód oraz, czy faktycznie pojechał/dojechał nim do pracy, czy go oddawał etc. Zaprzeczył, by była wówczas mowa o kupnie samochodu, czy przekazywanie za niego pieniędzy, a także o jego pochodzeniu.

W jego zeznaniach złożonych w sprawie II K 257/23 (k.132v) znajduje się także zapis, iż świadek podtrzymuje “ złożone wcześniej zeznania”, co akurat jest niemożliwe, bo w sprawie II K 257/23 żadnych zeznań wcześniej nie składał (a przynajmniej akta II K 257/23 oraz akta załączone II K 7/21 o takowych nie stanowią), jeśli już, to M. O. wcześniej składał wyjaśnienia, których jednak przez sądem rejonowym w sprawie II K 257/23 wcale nie ujawniono (a które są diametralnie odmienne, co do wiedzy o pochodzeniu samochodu!).

Sąd rejonowy dokonując oceny tego materiału dowodowego napisał w uzasadnieniu, że daje wiarę zeznaniom świadka M. O. “ w zakresie w jakim jego zeznania zostały potwierdzone przez pozostały materiał dowodowy w sprawie w tym zeznania pozostałych świadków”. Próżno jednak szukać szerszych rozważań tej kwestii i w istocie nie wiadomo, jaki to materiał, w szczególności zeznania jakich świadków, mają potwierdzać depozycje M. O. z rozprawy, w szczególności o braku wiedzy, co do nielegalnego pochodzenia pojazdu.

Zeznaniom tej osoby w zakresie najbardziej istotnym dla sprawy oskarżonego M. P., tj. w zakresie tego, czy biorąc w posiadanie sporny pojazd wiedział, że pochodzi on z kradzieży (dokonanej przez kogoś innego), należało odmówić wiarygodności, bo choć wiadomym jest, że grupa trzech mężczyzn, którym oskarżyciel publiczny zarzucił dokonanie wspólnie i w porozumieniu kradzieży z włamaniem do spornego auta, mogła chcieć wzajemnie się oskarżać choćby dla własnej obrony, to akurat to, iż K. S. przekazując kluczyki od F. informował o jego pochodzeniu “ z kradzieży” zgodnie opisywali zarówno M. O. jak i sam K. S. (kiedy wyjaśniali we własnych sprawach k.12-13, k.15, k.21-22). K. S. przekonująco podaje w nich, że dał kluczyki do pojazdu oraz wskazał sam pojazd kolegom (M. O. oraz M. P.), bo nie mieli czym jechać do pracy nad morze. Przed sądem świadek K. S. wymijająco zeznał, iż nie wie, czy mówił wówczas kolegom skąd ma kluczyki, ale pojazd był kradziony (świadek zasłania się swoim nałogiem alkoholowym i stanem nietrzeźwości w chwili czynu).

Zważyć należy, że wyjaśnienia M. O. z etapu postępowania przygotowawczego są wyjątkowo obszerne co do tej kwestii oraz merytoryczne; świadek wyjaśnił wówczas, że M. P. żalił mu się, że nie ma jak dostać się do pracy nad morze; świadek opisuje tu konieczność skorzystania przez oskarżonego z szynobusu w Ł., planowane zatrudnienie na stanowisku kelnera-kucharza, ale także jednoznaczną informację przekazaną przez K. S. (pseudonim (...)), że pojazd jest kradziony. M. O. oceniając to, czego był świadkiem, wyjaśnił wówczas, że K. S. pożyczył samochód, z informacją, że pochodzi on z kradzieży, po to by dojechać do pracy. Takich także ustaleń, jako pewnych, należało także dokonać ostatecznie w sprawie.

Sąd odwoławczy zważył jednak, że tak ustalona wiedza o nielegalnym pochodzeniu samochodu, to z pewnością za mało, by oskarżonemu M. P. (czy M. O.) móc przypisać dokonanie kradzieży z włamaniem spornego mienia, czy jego paserstwo, ale już owo “pożyczenie” pojazdu celem dojechania nad morze, niewątpliwie wbrew woli jego prawowitego właściciela, stanowiło czyn zabroniony – wykroczenie z art. 127 kw.

Zeznaniom M. O., w których przed sądem zaprzeczył, by podczas przekazywania kluczyków z rąk K. S., ten powiedział o pochodzeniu pojazdu z kradzieży, sąd rejonowy niezasadnie przyznał walor wiarygodności. W tej części są one nieprawdziwe. Elementarne zasady logiki przeczą, by dać wiarę temu, co w tej kwestii M. O. podał przez sądem (k.132v), tj. że K. S. daje samochód kolegom i ani nie informuje: czyj jest ów samochód (a wszystkim kolegom wiadomo, że sam takowego nie posiada), ani skąd ma do niego kluczyki, ani koledzy w żaden sposób nie ustalają po co, na jak długo oraz na jakich zasadach biorą ów pojazd w posiadanie. Takie “nieme” przekazanie samochodu, bądź co bądź o jakiejś jednak wartości (samochód jeździ), po prosu nie mogło mieć miejsca. Informacja, że pojazd został wcześniej skradziony, o której wcześniej obszernie wyjaśniał M. O., logicznie wypełnia ta lukę. Z tego więc względu, w zakresie tego, jakiej informacji udzielono M. P., co do pochodzenia samochodu co najmniej pożyczonego celem do dojechania nad morze – za wiarygodne uznano to, co M. O. wyjaśnił w toku postępowania przygotowawczego, a nie to, co podał słuchany w toku postępowania sądowego w sprawie II K 257/23.

Ocena osobowego źródła dowodowego w postaci zeznań M. O. (co do którego zapadł prawomocny wyrok uniewinniający i nie toczy się już żadne postępowania karne związane z F.), dokonana przez sąd rejonowy, rażąco odbiega od standardów, była wybiórcza i można tylko mieć nadzieję, że ów sąd w ogóle miał świadomość, że w określonych sytuacjach, można w świetle przepisów Kpk skorzystać z wyjaśnień składanych uprzednio przez świadka w charakterze oskarżonego (przesłanki z art. 392 §2 kpk).

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opocznie:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu przez Sąd, iż brak jest podstaw do skazania oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny powinien skutkować stwierdzeniem, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa lub w jego miejsce przyjęcia, że dopuścił się przestępstwa paserstwa skradzionego pojazdu,

- obrazę przepisów postępowania w postaci art. 399 § 1 k.p.k. która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez nie uprzedzenie stron o możliwości zakwalifikowania zachowania oskarżonego z przepisu art. 291 kk lub art. 292 kk, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżony M. P. (1) miał świadomość, iż pojazd który otrzymał pochodził z kradzieży, a zatem obejmował swoją świadomością co najmniej pomocnictwo do jego ukrycia, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu podczas gdy prawidłowe ustalenia stanu faktycznego prowadzą do odmiennego wniosku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych okazał się, co do meritum dla przedmiotowej sprawy, niezasadny.

Sąd odwoławczy zważył, że skarżący stawiając zaskarżonemu orzeczeniu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, winien przede wszystkim wskazywać na takie uchybienie sądu rejonowego, które ma charakter pierwotny w stosunku do dokonanych ustaleń, nie zaś na konsekwencje tego naruszenia. Dopiero w przypadku, gdy naruszenie przez sąd a quo przepisów prawa procesowego ma charakter pierwotny, w szczególności w zakresie naruszenia zasad oceny dowodów, o ile miało to wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, to wspomniane uchybienie prowadzi do przekonania o błędnych ustaleniach stanu faktycznego, a w konsekwencji niekiedy do błędnej subsumcji, czy naruszenia prawa materialnego. W orzecznictwie trafnie wskazuje się, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać podniesiony w sytuacji, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody - też co do wiarygodności - sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają (błąd dowolności) albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody, nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (błąd braku) (por. wyr. SA w Poznaniu z 23.06.2021 r., II AKa 62/21, niepubl.).

Skarżący zmierza do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny, ponieważ dokonał błędnej oceny zebranych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień M. P. (1) oraz zeznań K. S. (2) i M. O. (2). Trzeba przyznać rację skarżącemu, co do niewłaściwej oceny osobowego materiału dowodowego, a także gdy wnioskował o skonfrontowanie (w znaczeniu porównanie) depozycji składanych przez M. O. (2), w charakterze świadka oraz w charakterze oskarżonego ( w sprawie wyłączonej do odrębnego rozpoznania, a dotyczącej jego samego). Takiej konfrontacji zabrakło bowiem przez sądem rejonowym, co więcej, sąd meriti przesłuchując w charakterze świadka M. O. (2), w ogóle nie odczytał mu jego złożonych wcześniej wyjaśnień (w wobec uprawomocnienia się wyroku co do tej osoby, w świetle przepisów postepowania karnego było to możliwe i uzasadnione). Do ujawnienia jego wyjaśnień doszło na etapie postępowania odwoławczego. Oceny zeznań M. O. dokonano powyżej w punkcie 2.1.1. W tym miejscu, bez potrzeby powielania tych samych argumentów, dość jest stwierdzić, że po poprawnej ocenie zgromadzonych dowodów, sąd odwoławczy ustalił, iż oskarżony M. P. wchodząc w posiadanie pojazdu, wiedział, że został on wcześniej komuś skradziony, a tym samym korzystając z niego celem dojechania nad morze, postępuje wbrew woli prawowitego właściciela.

Rację ma prokurator, gdy podnosi, iż wyjaśnienia M. P. są nieprzekonujące. Wbrew jednak jego oczekiwaniom, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane podług zasad wyrażonych w art. 7 kpk nie uzasadniały ustalenia, że dokonał on kradzieży spornego pojazdu, albo dopuścił się paserstwa, czy pomocnictwa w jego ukryciu (pomocnictwa co do paserstwa).

Sąd odwoławczy zauważa, że zezłomowanie pojazdu, o jakim wyjaśniał przed sądem M. P., dodajmy cudzego pojazdu – kłóci się z wersją samego oskarżonego, który twierdzi przecież jednoznacznie, że miał zapłacić za samochód zaledwie chwilę wcześniej 1200 zł. K. S. (2). Ani K. S., ani żaden inny mężczyzna obecny przy przekazywaniu pojazdu, nie sygnalizował nigdy zapłaty za samochód, czy choćby ustaleń co do tej ceny, czy obietnicy dosłania dokumentów, wręcz przeciwnie: dowody w postaci zeznań M. O., czy K. S. (2) oceniane wedle wymogów określonych w art. 7 kpk, nakazują ustalenie, że oskarżony biorąc w dniu 3 lipca 2020r. w O. w posiadanie sporny samochód, wiedział, że pochodzi on z kradzieży (o czym także powyżej w punkcie 2.1.1.). Nie bez znaczenia jest też postawa M. P. (1) prezentowana w toku postępowania sądowego tj. ustna zapowiedź zapłaty za sporny pojazd do rak pokrzywdzonego D. W. (pokrzywdzony złożył do protokołu wniosek o naprawienie szkody k.112, co ostatecznie uznano za wyraz chęci kontynuowania procesu karnego przeciwko sprawcom kradzieży).

Dopiero ujawnienie na etapie postępowania odwoławczego wyjaśnień, jakie świadek M. O. (2) podał do protokołu w dniu 16 lipca 2020r. (k.12-13 akt), otworzyło możliwość skorzystania z ich treści i poczynienie ww. ustaleń faktycznych. Kluczyki od pojazdu zostały oskarżonemu przekazane, by ten dojechał do pracy nad morzem (rzecz dzieje się na początku sezonu wakacyjnego).

Odnosząc się do zarzutu rzekomej obrazy przepisów postępowania w postaci art. 399 § 1 k.p.k. która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez nie uprzedzenie stron o możliwości zakwalifikowania zachowania oskarżonego z przepisu art. 291 kk, czy art. 292 kk, stwierdzić należy, że jest on chybiony, z tego powodu, że sąd odwoławczy nie uznał za zasadne przypisanie M. P. popełnienie przestępstwa paserstwa. By móc zasadnie przypisać odpowiedzialność za przestępstwo, o jakim mowa w art. 291 kk, czy art. 292 kk, należy ustalić, iż sprawca uzyskuje władztwo nad rzeczą pochodzącą z czynu zabronionego, za zgodą osoby tą rzeczą władającą, w celu dysponowania nią dalej jak właściciel. Jeśli zaś pewnie ustalono tylko takie szczegóły nabycia, jak pożyczenie do użycia w celu dotarcia nad morze, bez określonych, pewnych ustaleń, co dalej ostatecznie ma/miało się z samochodem zadziać, nie ma mowy o bycie paserstwa.

Zdaniem sądu odwoławczego brak jest jednoznacznych ustaleń, co dalej miało zadziać się ze spornym samochodem; bez możliwości wykluczenia, że przykładowo: po dojechaniu nad morze i ustaleniu, iż zatrudnienie nie dojdzie do skutku, równie dobrze oskarżony mógł nim wrócić i pojazd oddać, czy porzucić (w doktrynie nie ma zgody, czy porzucenie rzeczy przez sprawcę po samowolnym jej użyciu samo w sobie świadczy już o zamiarze jej przywłaszczenia), czy może ponownie zaparkować pod blokiem kolegi. Nie ustalono w sposób pewny, co naprawdę stało się z F. (zezłomowanie pojazdu bez dokumentów, wydaje się mało prawdopodobne). Oczywiście nieprawdziwa wersja oskarżonego o zapłacie za pojazd i braku świadomości o pochodzeniu mienia z czynu zabronionego, jaką prezentował on przed sądem, to istotne fakty dla ustalenia rzeczywistych jego zamiarów w dniu 3 lipca 2020r. O tym, w jakim zamiarze działa sprawca zaboru innej osobie cudzego mienia ruchomego, decydują wszystkie okoliczności danego wypadku w ich wzajemnym powiązaniu (tak SN w wyr. z 17.5.1962 r., V K 162/62, OSNKW 1963, Nr 5, poz. 85). Pomimo jednak uznania, iż oskarżony M. P. w ww. części wyjaśnień po prostu kłamie, w ocenie sądu odwoławczego - wciąż istnieją niedające się usunąć wątpliwości, co do rzeczywistych zamiarów jego postąpienia z samochodem. W ocenie sądu odwoławczego, wyjaśnienia M. P. z etapu sądowego, to czytelna, nieudolna próba wybronienia się z faktu skorzystania ze skradzionego pojazdu, szczególnie gdy oskarżyciel wciąż zarzucał dopuszczenie się jego kradzieży z włamaniem, wespół z kolegami, a tego M. P. nie uczynił.

Pewnymi ustaleniami jest fakt skorzystania przez M. P. ze skradzionego pojazdu, w celu dotarcia nad morze. Takie natomiast postąpienie wypełnia dyspozycje art. 127 §1 kw. Zgodnie z tym przepisem, kto samowolnie używa cudzej rzeczy ruchomej, podlega karze grzywny albo nagany. W przypadku wykroczenia unormowanego w tym przepisie sprawca używa cudzej rzeczy z zamiarem jej oddania, a więc nie ma na celu jej przywłaszczenia (tak M. Bojarski, w: M. Bojarski, W. Radecki, KW. Komentarz, 2016, s. 921; M. Zbrojewska, w: T. Grzegorczyk, KW. Komentarz, 2013, s. 586; SN w wyr. z 23.11.2006 r., II KK 186/06, OSNwSK 2006, poz. 2247). Jeżeli sprawca, który obejmuje bezprawnie cudze mienie ruchome we własne faktyczne władanie i posługuje się nim jak własnym, nie działa w zamiarze przywłaszczenia tego mienia, lecz w innym zamiarze, to – zależnie od okoliczności sprawy – może odpowiadać na podstawie art. 127 § 1 kw, W orzecznictwie trafnie wskazuje się, że za samowolnym użyciem rzeczy, a nie jej przywłaszczeniem, mogą przemawiać zabór rzeczy w rodzinie wspólnie zamieszkującej, jeżeli sprawca wyjaśnił, że zamierzał tę rzecz oddać po jej wykorzystaniu (zob. wyr. SA w Krakowie z 20.12.2001 r., II AKa 284/01, KZS 2002, Nr 1, poz. 16), lub gdy nie można w sposób pewny ustalić, że nie zamierzał jej zwracać.

W doktrynie prezentowane jest także stanowisko, według którego przedmiotem czynności wykonawczej wykroczenia z art. 127 kw nie może być cudzy pojazd mechaniczny (tak M. Szwarczyk, w: T. Bojarski, KW. Komentarz, 2015, s. 500), bowiem użycie takiej rzeczy stanowi realizację znamion przestępstwa z art. 289 § 1 KK, który względem art. 127 § 1 KW stanowi lex specialis (tak M. Zbrojewska, w: T. Grzegorczyk, KW. Komentarz, 2013, s. 586). Podobnie stanowi uchwała Sądu Najwyższego z 29.12.1976 r., VII KZP 27/76, OSNKW 1977, Nr 1–2, poz. 4; czytamy w niej, iż nie stanowi wykroczenia unormowanego w art. 127 § 1 KW samowolne użycie cudzego pojazdu mechanicznego, bo w tym przypadku mamy do czynienia z przestępstwem określonym w art. 289 § 1 kk. Zasadność przytoczonego poglądu nie budzi wątpliwości, ale tylko w sytuacji, gdy sprawca po pierwsze: w ogóle nie dysponował zgodą na używanie pojazdu mechanicznego i po drugie: kiedy to używanie jest poprzedzone zaborem tego pojazdu, a takiego ustalenia w odniesieniu do M. P. zabrakło.

Z uwagi na treść przepisu art. 45 § 1 kw oraz datę czynu: 3 lipca 2020r., wykroczenie, przypisane oskarżonemu uległo już przedawnieniu (art. 5 § 1 pkt 4 kpw), co uzasadniało umorzenie postępowania karnego wobec M. P., po uprzednim poprawnym opisaniu przypisanego mu zachowania z podaniem jego kwalifikacji prawno-karnej.

Wniosek

- wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- z powodów określonych powyżej brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- przedawnienia karalności wykroczenia popełnionego w dniu 3 lipca 2020r.;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-

wskazano powyżej;

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- przyjęcie w miejsce zarzucanego przestępstwa, iż M. P. (1) dopuścił się wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 3 lipca 2020r. około godz. 6:00 w O. samowolnie użył cudzej rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego F. (...) o nr rej. (...), należącego do D. W. (2), w ten sposób, że odjechał pojazdem z O. po otrzymaniu do niego kluczyków uzyskanych uprzednio przez K. S. (2) w sposób nieuprawniony, czym wyczerpał dyspozycję art. 127 §1 kw;

- umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności ww. wykroczenia (art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw);

Zwięźle o powodach zmiany

-

szczegółowo opisano w punkcie 3.1.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

O kosztach za postępowanie odwoławcze sąd odwoławczy orzekł w oparciu o art. 635 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk. Wynagrodzenie obrońcy oskarżonego określono na poziomie minimalnym, z uwzględnieniem ilości odbytych terminów rozpraw z udziałem obrońcy oraz stawki należnego podatku Vat.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 26 września 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 257/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana