Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 787/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 413/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji, tj.:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

- art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonej i bezzasadne przyjęcie, że stanowią one jedynie przyjętą taktykę procesową, w sytuacji gdy były one spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne, a oskarżona konsekwentnie i stanowczo w postępowaniu przygotowawczym nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu;

- art. 167 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk, art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk polegająca na niewyjaśnieniu wszelkich istotnych okoliczności, w sytuacji gdy w sprawie istniały wątpliwości dotyczące faktów mających niezwykle istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, w szczególności zaś nie rozwikłano kwestii rzeczywistego przebiegu wydarzeń i zasadniczych elementów dotyczących w szczególności czy oskarżyciel posiłkowy M. P. (1) przekazał niedoszłym uczestnikom pielgrzymki do F. pieniądze w wysokości 141.790 zł. , które to wątpliwości rozstrzygnięto na niekorzyść oskarżonej, zaniechanie ustalenia chociażby innego scenariusza wydarzeń miało z kolei wpływ na naruszenie zasady prawdy materialnej;

- art. 350 a kpk poprzez zaniechanie wezwania przez sąd na termin rozprawy świadków wskazanych w pkt-2-56 aktu oskarżenia celem ich bezpośredniego przesłuchania, gdyż w ocenie sądu okoliczności które mieli stwierdzić, nie są tak doniosłe, aby konieczne było ich bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie;

- art. art. 170 § 1 pkt 3 kpk poprzez oddalenie przez Sąd wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka J. P., albowiem w ocenie Sądu dowód z zeznań tego świadka jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności objętych aktem oskarżenia w sytuacji gdy do w/w świadka nie zachodzi sytuacja wskazana w art. 350 a kpk, gdyż jest on osobą najbliższą dla oskarżonej i zachodziła potrzeba jego bezpośredniego przesłuchania;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący wynikiem naruszeń proceduralnych polegających na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie dowolnej, wybiórczej i tendencyjnej a nie swobodnej oceny, całkowitym zlekceważeniu faktu nieprzyznawania się przez oskarżoną do popełnienia zarzucanego jej czynu, pominięciu istotnych okoliczności przemawiających na jej korzyść, nieusunięciu wątpliwości nasuwających się w trakcie postępowania, niewykazaniu, jakimi metodami Sąd meriti doszedł do przekonania o istnieniu zamiaru przestępstwa oszustwa - i skutkujący bezzasadnym uznaniem, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej występku z art. 286 1 k.k., w sytuacji gdy prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe oraz logika wniosków nie dawałyby podstaw do przyjęcia takiej tezy, gdyż po stronie oskarżonej nie zaistniał zamiar bezpośredni obejmujący zarówno cel działania, jak i sposób działania zmierzającego do realizowania tego celu, a oskarżona nie obejmowała swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego,

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z dokonanej przez sąd odwoławczy analizy materiału aktowego przedmiotowej sprawy i pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonej M. P. (2) w zakresie przypisanego jej czynu są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez ten sąd wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, a zatem w pełni korzysta – wbrew stanowiska autora apelacji – z ochrony art. 7 k.p.k. W rozważaniach swych sąd ten nie pominął żadnej istotnej okoliczności wynikającej z przeprowadzonych dowodów, a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał, którym dowodom dał wiarę, a którym waloru takiego odmówił.

W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając powyższe na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku, należy stwierdzić iż podniesione zarzuty miały charakter głównie polemiczny.

Całkowicie niezasadnie obrońca odwołał się do naruszenia przez sąd a quo reguły dowodowej in dubio pro reo określonej w art. 5 § 2 k.p.k. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z powołanego przepisu. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, iż obrońca dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Tymczasem sąd orzekający w tej sprawie ani nie powziął, ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. Zapomina o tej oczywistej prawdzie autor apelacji. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej M. P. (2). Sąd pierwszej instancji stwierdził owo sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając wszystkie dowody w sposób rzetelny i wszechstronny.

Skarżący nie przedstawił żadnych przekonujących i merytorycznych argumentów, które zrodziłyby po stronie sądu odwoławczego wątpliwości, co do trafności ustaleń poczynionych przez ten sąd. Co więcej, to właśnie wywody skarżącego obrońcy, co do wniosków, jakie należało – jego zdaniem – wyprowadzić z analizy całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy, przeczą zasadom i regułom prawidłowego rozumowania, których naruszenia i przekroczenia dopatruje się tenże po stronie sądu rejonowego.

Poczynione prawidłowo przez sąd orzekający ustalenia faktyczne nie pozostawiają żadnych wątpliwości, co do tego, że oskarżona M. P. (2) pozorując czynności ukierunkowane na zorganizowanie pielgrzymki do miejsca kultu religijnego – F., działała z zamiarem oszukańczym.

O takowym zamiarze oskarżonej świadczy przede wszystkim fakt wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd i wywołania u niego fałszywego przekonania, że prowadzi ona działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych. Nie ulega wszak wątpliwości, że wymieniona nie figurowała w bazie Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Nie posiadała też wpisu w Rejestrze Organizatorów (...) i (...) Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług (...) Marszałka Województwa (...), wymaganego dla prowadzenia działalności w tym zakresie. Wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do prowadzenia działalności gospodarczej jednoznacznie świadczyło o tym, że nie miała ona dobrych intencji. Chciała wzbudzić u pokrzywdzonego przeświadczenie, że można jej zaufać oraz że jest specjalistą w swojej dziedzinie i wykonuje rzetelnie zlecenia, których się podejmuje.

W kontekście zamiaru oskarżonej nie bez znaczenia pozostaje też okoliczność, że nie przedstawiła ona żadnej dokumentacji potwierdzającej organizację pielgrzymki do F.. Ujawnione w toku postępowania okoliczności nie wskazywały na to, by wymieniona podjęła jakiekolwiek działania związane z realizacją rzeczonej pielgrzymki i zapewnieniem usług stanowiących istotny element imprezy turystycznej - zakwaterowania w hotelu, jak i przewozu uczestników wycieczki. Co prawda M. P. (2) skontaktowała się z przewoźnikiem, z usług którego miała okazję już korzystać, jednak nie zawarła z nim żadnej umowy jak i nie dokonała wpłaty zaliczki, a jedynie poinformowała go o planowanej w przyszłości pielgrzymce do F..

Zwrócić trzeba też uwagę, że oskarżona do chwili otrzymania wszystkich pieniędzy w kwocie 147.870,00 złotych, zebranych od osób, które zgłosiły swój udział w pielgrzymce, podtrzymywała kontakt z pokrzywdzonym, uwiarygadniając swoją ofertę i zamiar wykonania zawartego w niej zobowiązania. Niestety po wpłaceniu na rachunek bankowy użytkowany przez M. P. (2) wskazanej kwoty, pokrzywdzony miał już problemy z nawiązaniem z nią kontaktów, co niewątpliwie świadczy o tym, że dążenia wymienionej do otrzymania zlecenia zorganizowania pielgrzymki były działaniem obliczonym na osiągniecie zysku, a wiec zmierzającym do uzyskania korzyści majątkowej.

Na działanie z zamiarem oszukania pokrzywdzonego wskazuje również fakt, ze pomimo kierowanych do niego zapewnień oskarżonej, że przekazane pieniądze zostaną mu zwrócone, do sytuacji takiej nie doszło (poza niewielkimi kwotami). Jakkolwiek oskarżona utrzymywała, że środki pieniężne przelewane przez M. P. (1) na wskazany przez nią rachunek bankowy, wydatkowane zostały na rezerwację hoteli i przewoźnika, to wydruki historii operacji bankowych wskazywały, że pieniądze te podsądna przejmowała do swojej dyspozycji.

Powyższe nie pozostawia wątpliwości, że oskarżona działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru zorganizowania pielgrzymki. Działania jej miały charakter zaplanowany i niewątpliwie od początku ukierunkowane były na doprowadzenie M. P. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Wbrew zarzutowi apelacji nie doszło do naruszenia treści przepisu art. 350 a k.p.k. upatrywanego w zaniechaniu wezwania na rozprawę główną świadków – potencjalnych uczestników pielgrzymki. Przepis art. 350a k.p.k. odnosi się do wypadków, w których przewodniczący składu orzekającego może odstąpić od wezwania na rozprawę świadków, którzy zostali przesłuchani, przebywających za granicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył. W istocie uregulowanie art. 350a k.p.k. odnosi się do dowodów jakby mniej istotnych dla dokonywania ustaleń oraz wypadków kiedy świadka nie można było wezwać.

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż bezpośrednie przesłuchanie wskazanych świadków nie było niezbędne. Nie sposób było przyjąć, aby ich zeznania wpłynęły w znaczący sposób na dokonane w sprawie ustalenia faktyczne oraz rzucały nowe światło na ocenę wyjaśnień oskarżonej. Nie było zatem podstaw do uznania, aby rezygnacja z zasady bezpośredniości w omawianym aspekcie, wywarła jakiekolwiek procesowe i jednoznacznie negatywne skutki dla podsądnej.

Zasadnie sąd rejonowy oddalił wniosek obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka syna oskarżonej, J. P., wszak jego jedyny związek ze sprawą stanowiła okoliczność udostępnienia oskarżonej rachunku bankowego, na który przelewane były przez M. P. (1) wpłaty dokonywane przez osoby zgłaszające swój udział w pielgrzymce.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

3.2.

zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności, ze względu na jej surowy wymiar i bezwzględny charakter, w sytuacji gdy występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo - podmiotowe, takie jak postawa oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste przemawiały za wymierzeniem jej stosownej kary zamiennej na podstawie art. 37 b k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jest zasadny, jeśli na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo sądów. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (wyr. Sądu Najwyższego z 02.02.1995 r., II KRN 198/94, LEX 20739).

Odnosząc się do rodzaju i wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonej M. P. (2), podzielić należało stanowisko sądu pierwszej instancji co do zasadności wymierzenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat. Tak ukształtowany wymiar kary uwzględnia wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu godzącego w dobro prawne jakim jest mienie. Zasadnicze znaczenie miała tutaj postać motywacji działania podsądnej, która z premedytacją, wprowadziła w błąd pokrzywdzonego, aby w ten sposób nieuczciwe uzyskiwać środki pieniężne, czyniąc z tego niejako sposób na zarobienie pieniędzy. Poza tym oskarżona po raz kolejny dopuściła się przestępstwa z art. 286 § 1 kk, powielając w zasadzie opracowany schemat wcześniejszych działań. Upór i konsekwencja w popełnianiu tego rodzaju przestępstw, wskazuje na potrzebę wymierzenia oskarżonej kary izolacyjnej, gdyż jak wynika z jej dotychczasowej linii życiowej stosowanie względem niej środków probacyjnych nie doprowadziło do jej resocjalizacji i nie zapobiegło powrotowi do przestępstwa. Wręcz przeciwnie dane wskazujące na trzykrotną uprzednią karalność przekonują, że popełnianie przez oskarżoną przestępstw przeciwko mieniu było pewnego rodzaju jej sposobem na życie. Prognoza kryminologiczna w stosunku do wymienionej jest więc zdecydowanie negatywna. Z uwagi na powyższe okoliczności proponowana przez skarżącego tzw. kara mieszana, wymierzana w oparciu o art. 37b k.k. nie spełniłaby zatem wobec oskarżonej oczekiwanych celów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej za zarzucany jej czyn stosownej kary zamiennej przy zastosowaniu art. 37b k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie sądu odwoławczego skorzystanie z możliwości, jaką daje art. 37b k.k. znajduje zastosowanie, gdy brak jest potrzeby zmiany postawy sprawcy czynu, która jest stabilna i pozytywna wobec porządku prawnego, a przestępstwo którego się dopuścił jest tylko jednorazowym błędem życiowym, przypadkiem ocenionym przez niego negatywnie, epizodem, którego karygodność sam sobie uświadamia. W przypadku oskarżonej nie może być o tym mowy, co też zostało omówione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć w nim zawartych, za wyjątkiem wysokości określonego w pkt. 2 obowiązku naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego oraz ujawnionego w postępowaniu i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd pierwszej instancji dokonał również prawidłowej subsumcji prawnej zachowania oskarżonej pod określony przepis ustawy karnej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku został dokonana w zakresie punku 2, poprzez obniżenie obowiązku naprawienia szkody do kwoty 136 210 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

W związku z dokonaniem przez oskarżoną na rzecz pokrzywdzonego po wydaniu zaskarżonego wyroku dwóch wpłat kwot po 2790 złotych ( w dniu 29 lipca 2021roku – karta 858 i w dniu 31 sierpnia 2021 roku – karta 859 ) należało pomniejszyć wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu o kwotę 5580 złotych, a tym samym wysokość obowiązku jej naprawienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. P. (1) od oskarżonej M. P. (2) orzeczono w oparciu o przepisy art. art. 634 k.p.k, art. 627 k.p.k. i § 11 ust 2 pkt 4 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz U. 2015r. poz. 1800).

4

Zgodnie z dyspozycją art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciążono kosztami postępowania odwoławczego oskarżoną M. P. (2), albowiem nie została uwzględniona apelacja wniesiona wyłącznie w jej interesie. Na zasądzone od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze składa się opłata w wysokości 300 zł, ustalonej stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. – Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm. – o opłatach w sprawach karnych oraz wydatki w wysokości 20 zł ustalone stosownie do § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie II K 413/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana